Τὸ βλέμμα

«Καὶ στραφεὶς ὁ Κύριος ἐνέβλεψε τῷ Πέτρῳ καὶ ὑπεμνήσθη ὁ Πέτρος τοῦ λόγου τοῦ Κυρίου· καὶ ἐξελθὼν ἔξω ἔκλαυσεν πικρῶς» (Λκ. 22, 61-62)

Γιατὶ ἄραγε τὴ βραδυὰ ποὺ διαβάζονται τὰ λεγόμενα δώδεκα εὐαγγέλια δὲν ἀκούγεται κι αὐτὸς, ὁ πολὺ βαθὺς καὶ περιούσιος λογος; Λόγος ποὺ σημαδεύει τὴν ψυχή, ποὺ συνδράμει τὸν κάθε πιστὸ στὸ ν᾿ ἀνακαλύψει μέσα του τὸ βλέμμα ἐκεῖνο ποὺ ἐλέγχει μέν, ἀλλὰ περισσότερο φωτίζει τὰ σκοτάδια τῆς ψυχῆς; Σκοτάδια ποὺ ἁπλώνει μέσα μας ἡ ὅποια ἄρνηση ἐπιχειροῦμε κατὰ τὴν ἐπίγειο διαδρομή μας. Ἄρνηση τῆς ἀγάπης καὶ παρουσίας Του μέσα μας. Ἄρνηση νὰ τὸν δεχτοῦμε ὡς φίλο μας κι ἄς κάνει Ἐκεῖνος πρῶτος τὸ βῆμα νὰ μᾶς πλησιάσει ( πρβλ. Ἰω. 15, 14). Κι εἶναι αὐτὴ ἡ συμπεριφορά μας συνειδητὴ πράξη, γιατὶ γνωρίζουμε πολὺ καλὰ τὶς προθέσεις Του καὶ τὴν καλή Του διάθεση νὰ μᾶς στηρίξει. «Θαρσεῖτε...» ( Ἰω. 16, 33). Ὅμως ἐμεῖς ἐπιμένουμε στὸ θέλημά μας, στὴν ἀρνητικὴ στάση ἀπεναντί Του, ἴσαμε νὰ ἔρθει ἐκείνη ἡ κορυφαία καὶ καθοριστικὴ στιγμή, κατὰ τὴν ὁποία καὶ θὰ συναντηθοῦν τὰ βλέμματα. Τὸ δικό μας μὲ τὸ δικό Του. Καὶ μπορεῖ νὰ περάσει κανένας μιὰ ζωὴ ὁλάκερη καὶ νὰ μὴν κατορθώσουμε  νὰ ἀντικρύσουμε τὸν Ἰησοῦ. Γιατὶ οἱ μέριμνες γίνονται οἱ γρανιτώδεις ἀντιστάσεις ποὺ δὲν ἀφήνουν τὴν ψυχὴ ν᾿ ἀνασάνει καὶ νὰ ἀγναντέψει πρὸς τὰ κεῖ, «ὅθεν βοήθεια ἥκει». Μέχρι ποὺ περνοῦν τὰ χρόνια καὶ χάνεται ὁ πολύτιμος τῆς μετανοίας καιρός, ὥστε νὰ Τὸν ἔχεις «βοηθὸ καὶ σκεπαστή... εἰς σωτηρίαν...». Παραμένουμε, βλέπεις, στὴν ἴδια ἀδιαφορία καὶ ἄρνηση τοῦ προσφιλοῦς καὶ κορυφαίου Του μαθητῆ: τοῦ Πέτρου, ποὺ ἀποφάνθηκε «οὐκ οἶδα τὸν ἄνθρωπο» (Μτθ. 26, 72). Λὲς καὶ προσπαθεῖς νὰ δραπετεύσεις ἀπὸ τὸν κόσμο τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς καλωσύνης.

Ὅμως, κάπου βαθύτερα στὴν ψυχή μας, κάτι ὑπάρχει ποὺ μᾶς ἐλέγχει καὶ συνάμα ἐνοχλεῖ. Εἶναι ἡ παρουσία Του, ποὺ ἐπιμένει νὰ κρούει τὴ θύρα τῆς ψυχῆς μας: «Ἰδοὺ ἔστηκα ἐπὶ τὴν θύραν καὶ κρούω· ἐὰν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καὶ ἀνοίξῃ τὴν θύραν, καὶ εἰσελεύσομαι πρὸς αὐτόν...» (Ἀποκ. 3, 20). Ὅπως καὶ τὸ βλέμμα Του, ποὺ δὲν εἶναι βλέμμα ἐκδικήσεως, μίσους ἤ εἰρωνίας -ὅπως συμβαίνει μ᾿ ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους- ἀλλὰ βλέμμα φιλανθρωπίας, οἰκειότητας, συνδρομῆς καὶ ἐνδιαφέροντος. «...Καὶ μετὰ τὸ φωνῆσαι τὸν ἀλέκτορα, -θὰ μᾶς πεῖ ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας- πάλιν ἀρνήσασθαι καὶ πάλιν ἄχρις οὗ τῷ Ἰησοῦ ἀγαθῷ βλέμματι εἰς ὑπόμησιν ἤχθη. “Καὶ ἐξελθὼν ἔξω ἔκλαυσε πικρῶς”...». Γι᾿ αὐτὸ κι ὅποιος τὸ καταννοήσει καὶ τὸ ἑρμηνεύσει σωστὰ αὐτὸ τὸ βλέμμα, διαισθάνεται τὴν ἀνευθυνότητα καὶ τὴν ἀχαριστία ποὺ πολλὲς φορὲς Τοῦ προσφέρει. Καὶ τότε, ὡς ἄλλος Πέτρος μετανοιώνει καὶ «κλαίει πικρῶς» (Μτθ. 26, 75). Μὲ λίγα λόγια,  ἐπιτυγχάνει μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ τὴν ἐπιστροφή, ἀλλὰ κυρίως τὴ συνάντηση μαζί Του.

Μακάριοι ὅσοι μὲ τὴ μετάνοια καὶ τὸ Θρῆνο τοῦ Πέτρου προσεγγίζουν τὴν Ἀναστασή Του. Τότε μονάχα συνειδητοποιοῦν τὸ λόγο τὸν πανίερο τοῦ ἱ. Χρυσοστόμου ποὺ διαβάζουμε -ὄχι τυχαῖα στὸ τέλος τῆς Ἀναστάσιμης Θ. Λειτουργίας: «Ἀνέστη Χριστὸς καὶ πεπτώκασι δαίμονες. Ἀνέστη Χριστὸς καὶ ζωὴ πολιτεύεται...». Εὐλογημένο τὸ Πανσεβάσμιο Πάσχα μας.

π. Κων. Ν. Καλλιανός