Τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος 2015

Στοχασμοὶ στὸ περιθώριο τῆς Γιορτῆς

Στὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μου, τὸν Χαλκίδος κύριο Χρυσόστομo,

ποὺ διηνεκῶς εὔχεται γιὰ τὸ ναὸ καὶ τὴν ἐνορία «ἥν ἐστερέωσε».

Μεσοῦντος τοῦ θέρους, τοῦ Ἐλληνικοῦ θέρους μὲ τὸ ἐκτυφλωτικὸ τὸ φῶς καὶ τὶς θεϊκὲς τὶς νύχτες, ὁδοιπορήσαμε κι ἐφέτος  μέχρι τὸ ναὸ τοῦ Πολιούχου τῆς ἐνορίας μας ποὺ σήμερα πανηγυρίζει. Γι᾿ ἄλλη μιὰ χρονιά. Ποὺ προστίθεται στὰ χρόνια ποὺ συμποσοῦνται σὲ τρισήμιση αἰῶνες.  Χάριτι Θεοῦ φυσικά, ἐπιτελοῦμε τὶς Πανηγύρεις,  ἀλλὰ  καὶ μὲ τὴν ἀναγκαία συνδρομὴ πάντων: ἐνοριτῶν ἐπιτρόπων, φιλεόρτων προσκυνητῶν, ἱεροψαλτῶν καὶ φιλοτίμων γειτόνων ἀδελφῶν καὶ συλλειτουργῶν. 

Ἔτσι ἡ Κατίνα, ἡ ἐπιτρόπισσα και φέτος, ἀφοῦ σύναξε τὶς φιλάγιες καὶ φιλότιμες ἐνορίτισσες, λάμπρυνε τὸ ναὸ καὶ τοῦ χάρισε μιὰν αἴγλη θαυμαστή. Κι εἶναι συγκινητικὸ τὸ φαινόμενο αὐτὸ ποὺ θυμίζει τὴ μοναστηριακὴ «παγγενιά», γιατὶ ὑψώνει τὴ συνεργασία ἐκεῖ ποὺ πραγματικὰ τῆς ἀνήκει.

Ὁ Ρήγας ὁ ἐπίτροπος φρόντισε γιὰ τὶς μυρτιὲς καὶ δάφνες ποὺ θὰ στολίσουν τὶς θύρες κ.λ.π., ὁ Βασίλης γιὰ τὰ λουκούμια καὶ  τὸ φωτισμό, κι ὁ καθένας μας ἄρχισε νὰ προετοιμάζεται γιὰ τὰ εἰσόδια τῆς γιορτῆς.

***********************************************************

Πάντα ἡ πιὸ ἱερὴ καὶ πάνσεπτη ὥρα εἶναι ἐκείνη ποὺ προσέρχονται, μετὰ τὸ ἄκουσμα τῶν ἑόρτιων κωδωνοκρουσιῶν τὴν παραμονή, σὲ ὤρα δειλινή,  οἱ ταπεινοὶ κι ὀλίγιστοι, χρόνο τὸ χρόνο, ἐνορίτες στὸ ναὸ μὲ τὰ πρόσφορα τῆς εὐλαβικῆς τους καταθέσεως  στὸν Ἅγιό τους -οἱ παλαιότεροι, ποὺ σήμερα δὲν ὑπάρχουν πιά,  τὸν ἔλεγαν «παπποῦ».

Τὰ πρόσφορα μὲ τὰ ὀνόματα εἶναι πάντα μιὰ ἀφορμὴ γιὰ τὸν παπᾶ νὰ ἐξετάσει τὶ κρύβεται πίσω ἀπὸ αὐτά: ἀσθένεια, κάποιο αἴτημα, δοκιμασία προσωπικὴ ἤ οἰκογενειακή ( π.χ. ἡ ἀνεργία). Αἴτημα βαθὺ τὸ κάθε πρόσφορο, τὸ καθαρὸ κερί, τὸ λάδι κ.λ.π. γίνεται ἐφαλτήριο γιὰ προσευχή, ἀλλὰ καὶ διηνεκῆ μνημόνευση. Γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν παρεξηγοῦμε ἐκείνους ποὺ μᾶς λοιδωροῦν ἐμᾶς τοὺς παπάδες ὡς «ψωμοζῆτες», γιατὶ δὲ γνωρίζουν οἱ ἄνθρωποι πὼς τὸ κάθε πρόσφορο εἶναι μιὰ εἰδικὴ περίπτωση, ποὺ χρήζει τῆς ἀναφορᾶς στὸν Πατέρα τῶν Φώτων κι ὄχι τῆς ἀποθήκευσης στὸ σπίτι τοῦ κάθε παπᾶ. Δὲν παρεξηγοῦμε ἐπίσης ἐκείνους ποὺ βλέπουν τὰ ἀναθήματα τῶν πιστῶν πάνω στὴν εἰκόνα καὶ τὰ μεταποιοῦν σὲ μετρητά. Δίκιο ἔχουν οἱ ἄνθρωποι... Ποῦ νὰ καταλάβουν, στ᾿ ἀλήθεια,  ὅτι τὸ κάθε ἕνα εἶναι καὶ μιὰ μαρτυρία κι ἕνας ἄυλος -κι ἄγνωστος ἀσφαλῶς σήμερα- κατάλογος αἰτημάτων ποὺ τὰ ἔχουν μουσκέψει ποταμοὶ δακρύων.

Ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ νὰ τὸ ἐπαναλάβω. Ἦταν παραμονὴ τῆς πρώτης πανηγύρεως. Ἐδῶ καὶ 36 χρόνια...

Ὅλα στολισμένα καὶ σὲ ἀναμονὴ τῆς ἐνάρξεως τοῦ Μ. Ἑσπερινοῦ.   Τότε ἐμφανίζεται ἡ γιαγιὰ ἐκείνη, ἡ θειὰ τὸ Μαριγώ -συγχωρεμένη σήμερα-καὶ μὲ παράπονο μοῦ λέει:  «Παπᾶ μ᾿ γιατὶ δὲν ἔβαλις κι του ρουλόϊ τ᾿ πιδιοῦ μ’σν ᾿ εἰκόνα;».

Τῆς ἐξήγησα ὅτι τὸ ρολόϊ ἦταν βαρὺ κι ὅτι μποροῦσε νὰ σπάσει τὸ τζάμι κι ἡσύχασε. Ὅμως παράλληλα τὴ ρώτησα γιατὶ ἀγωνιᾶ; Καὶ μοὺ ἐξήγησε μὲ τραγικὴ ἔκφραση καὶ συγκίνηση ποὺ δὲν περιγράφεται, πὼς τὸ ρολοϊ αὐτό, ρολόϊ παλιό, τῆς τσέπης κι ὄχι τοῦ χεριοῦ, ἦταν τοῦ ἄρρωστου παιδιοῦ της, ποὺ ἔφυγε πολὺ νέο ἀπὸ ἀσθένεια βαρειὰ κι ὅτι τὸ ρολόϊ αὐτὸ ἦταν ἀφιερωμά του στὸν Ἅγιο, γιὰ νὰ τὸν  γιάνει.

Σκέφτηκα ὅτι ὁ νέος Ἁγιος, ὁ νεαρὸς γιατρὸς Παντελεήμων, μπορεῖ νὰ μὴν ἔδωσε στὸν ἄρρωστο νέο τὴν ὑγεία του, ὅμως κάπου σιμά του θὰ τὸν ἔχει τὸ γιὸ τῆς θειᾶς  τῆς Μαριγῶς. Κι ὅσο γιὰ τὸ ρολόϊ, αὐτὸ θὰ μετρᾶ τοὺς ρυθμοὺς τῆς ἐγκοσμιότητας, μέχρι κιι ἐμεῖς ν᾿ ἀναχωρήσουμε, ὅπως ὁ μπάρμπα Γιάννης κι ἡ θειὰ τὸ Μαριγώ, οἱ γονεῖς τοῦ νέου ποὺ ἔφυγε νωρίς, γιὰ νὰ δοῦμε κι ἀκούσουμε τὴν εύγνωμοσύνη τοῦ Ἁγίου καὶ περισσότερο νὰ προσέξουμε τὴ φροντίδα καὶ ἀγάπη του γιὰ «τοῖς πίστει καὶ πόθῳ, ἀεὶ  δοξάζοντας Αὐτόν».

Παπα - Κων. Ν. Καλλιανός