Ἀντιγράφω:
Χαρισματικό, ὄντως, τὸ ποίημα τοῦ Ἁγίου Αὐστραλίας Σ.Σ.
Χαρκιανάκη, ποὺ περιλαμβάνεται στὴν ποιητική του
συλλογή, «Λιτανεία Χρωμάτων», (Δόμος, Ἀθήνα 1999, σελ. 15).
Χαρισματικό, ἐπειδὴ χαρτογραφεῖ μὲ ἐνάργεια καὶ σοφία τὶς δυνατότητες τοῦ διαλόγου, ὡς ἐργαλείου ἐπικοινωνίας καὶ συννενοήσεως
μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Γιατὶ τὸ γνωρίζουμε, πὼς ὁ Θεὸς μᾶς προίκισε μὲ τὸ λόγο, ὥστε νὰ ἐκφράζουμε αὐτὰ ποὺ σκεφτόμαστε,
βιώνουμε ἤ καὶ βλέπουμε γύρω
μας, ὅμως γιὰ νὰ καταφέρνουμε νὰ ἔχουμε μεταξύ μας
σχέσεις -τὶς ὅποιες σχέσεις
δηλαδή- ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ἀπαιτεῖται ὁ διά-λογος. Ὁ ἔντιμος διάλογος, ἡ διαδικασία τοῦ ὁποίου ἔχει ὡς θεμέλιο τὸν σεβασμὸ τοῦ προσώπου τοῦ ἄλλου. Γι᾿ αὐτὸ πρέπει νὰ «σέβεται κανεὶς αὐτὸ ποὺ θὰ πεῖ», κατὰ τὸν ποιητή. Ἐπειδὴ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ τιμᾶ καὶ τὸν συνάνθρωπό του.
Ἄλλωστε, δὲν εἰπώθηκε τυχαῖα ὅτι ἡ συζήτηση εἶναι τὸ συμπόσιο τῆς διανοίας. Καὶ στὰ συμπόσια πᾶμε νὰ εὐφρανθοῦμε κι ὄχι νὰ ὑποφέρουμε. Ὁπότε καὶ στὸ διάλογο, ἀκόμη περισσότερο,
εὐφραινόμαστε, ἐπειδὴ μὲ τὴ συζήτηση ἀποκαλύπτουμε τὴν ψυχή μας καὶ κοινωνοῦμε μὲ τὸν ἄλλο, τὸν συνομιλητή, τὸν συνάνθρωπο.
Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ ποιητής, ἐπιθυμώντας νὰ μᾶς ἀποδείξει τὸ πόσο πολύτιμος εἶναι ὁ λόγος καὶ ὁ διάλογος,
χρησιμοποιεῖ τὴν ἀρχαία λέξη
«ξυνός», κοινός, δηλαδή, ποὺ σημαίνει ὅτι θεμελιώνεται
πάνω στὴν ἐπι-κοινωνία. Ἀρκεῖ μονάχα νὰ μὴν εἶναι νόθος (π.χ. νὰ εἶναι ψευδής, ἀ-ληθής, κενός,
μηδενικός). Τότε συντρίβεται, διαλύεται «ἀφοῦ ἀνάμεσα σὲ μὲνα καὶ στὸν ἄλλο χαίνει τὸ τίποτα» (Κ.Π. Μιχαηλίδης).
Γι᾿ αὐτὸ εὐγνωμονοῦμε τοὺς ποιητές, τοὺς ἀληθινοὺς ποιητές, μὲ βάθος ψυχῆς ποιητὲς, ποὺ ξέρουν τί λένε καὶ γιατί.
π. Κ.Ν. Καλλιανός
No comments:
Post a Comment