π. Παντελεήμων Χούλης, Μικρά Συναπτή

...ποίηση, ἐκδ. ΟΣΕΛΟΤΟΣ, Ἀθήνα 2016, σ. σ. 32

Γιὰ νὰ πῶ τὴν ἀλήθεια καὶ συνάμα νὰ θυμηθῶ τὰ παιδικά μου τὰ χρόνια, τὸ ἐπίθετο Χούλης εἶναι συνδεδεμένο μὲ τὶς πιὸ ὅμορφες, συγκινητικὲς καὶ συνάμα ἀλησμόνητες τῆς παιδικῆς μου ἡλικίας στιγμές. Τότε δηλαδή ποὺ περιμέναμε τὸ «γρύπο» νὰ ἔρθει ἀπὸ τὴ Σκιάθο καὶ νὰ καλάρει ἀκριβῶς κάτω ἀπὸ τὸ χωριό, στὰ Καλάμια μπροστά. Ἤταν ἡ τράτα τοῦ καπετὰν Χούλη, ποὺ ἀλίευε τότε ἐκεῖνες τὶς γευστικότατες μαρίδες, ποὺ σχεδὸν ζωντανὲς κατεβαίναμε καὶ παίρναμε μὲ τὰ μπακράτσια ἤ τοὺς μικροὺς κουβάδες, ὥστε νὰ τὶς ἀνεβάσουμε στὸ χωριό, στὰ σπίτια μας.

Καθὼς κοιτούσαμε, λοιπόν ἀπὸ πάνω, ἀπὸ τὰ «Κάγκελα» τῆς θειᾶς Εὐανθίας, τὸ γρύπο νὰ καλάρει τὴ καλάδα του, τὸ μεγάλο δίχτυ δηλαδή,  μὲ τὰ δυὸ βαρέλια στὶς ἄκρες, βλέπαμε ὕστερα νὰ μαζεύεται σιγά-σιγά, ὅλ᾿ αὐτά, λοιπόν, ἦταν μιὰ ἀπὸ τὶς ὡραιότερες ποιητικὲς εἰκόνες ποὺ ἔζησα.

Φαίνεται πὼς ὁ ἀπόγονος τῆς ἐν λόγω οἰκογένειας, ὁ καλὸς ἀδελφὸς π. Παντελεήμων Χούλης, φρόντισε νὰ μοῦ χαρίζει νέες ποιητικές, ὅμορφες καὶ φωτεινὲς στιγμές. Αὐτὴ τὴ φορὰ ἀπὸ τὴ γραφίδα του, ποὺ ἀποπνέει εὐαισθησία, εὐλάβεια καὶ ἦθος. Γιατὶ ἡ ποίηση, ὅπως ἔλεγε κι ὁ Τ.Κ. Παπατσώνης πρωτίστως εἶναι προσευχή.

Στὴ «Μικρὰ Συναπτή», τὴ νέα του ποιητικὴ συλλογὴ ὁ π. Π. αὐτόματα μᾶς εἰσάγει στὴ Λειτουργική μας παράδοση, ἀφοῦ ὁ τίτλος καὶ μόνο ἀνακαλεῖ στὴ μνήμη  τὴ μικρὴ δέηση τοῦ ἱερέα λίγο πρὶν τὴν ἱερὴ ἀνάγνωση τοῦ Ἑξαψάλμου.  Κι ἄν ὁ Ἑξάψαλμος θυμίζει τὴ φοβερὴ ὥρα τῆς Δευτέρας Του παρουσίας, τὸτε εἶναι εὔκολο νὰ καταλάβει γιατὶ ὁ ποιητὴς διάλεξε αὐτὸν τὸν τίτλο. Ἐπειδὴ μέσα στὸ ὀρθρινὸ τὸ φῶς, τὸ πρώτο, δηλ. τῆς ἡμέρας φῶς -φῶς τῆς Δημιουργίας- νοιώθει τὴν ἀνάγκη νὰ ἐκφραστεῖ, νὰ ἐξομολογηθεῖ, νὰ τιμήσει Μορφὲς Ἁγίων -γνωστῶν ἤ ἀγνώστων μας (βλ. σελ.  10-11, 24-25), ἀλλὰ καὶ νὰ φανερώσει τὸν εὐαίσθητο ψυχισμό του: «τούτη τὴν ὥρα ἡ καρδιά μου ἀφουγκράζεται / τραυματισμένες προσδοκίες ποὺ ἐπουλώθηκαν» (σελ. 28).

Τὰ 24 ποιήματα τῆς συλλογῆς αὐτῆς, λοιπόν, θὰ μποροῦσαν νὰ θεωρηθοῦν κι ὡς ὁ ἡμερήσιος κύκλος τοῦ βίου μας, μέσα στὸν ὁποῖο «δουλικὰ ἐναποθέτουμε τὴν ὕπαρξή μας / στὴν ἀπεραντωσύνη Του» (σ. 26), γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀναζητοῦμε τὸν Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης ποὺ καθημερινὰ ἀνατέλει. Γιατὶ μὴν τό ξεχνᾶμε πώς,

«ἡ ἀνατολὴ γεννᾶ τὸ φῶς κι αὐτὸ φασκιώνει

τῶν ματιῶν τὴν εἰλικρίνεια» (σελ. 32).

Εὐχόμαστε, λοιπόν,  ἡ Λειτουργία τοῦ λόγου στὸν ποιητὴ φωτεινὴ νὰ εἶναι πάντα καὶ μ᾿ εὐλογημένη συνέχεια.

π. Κ.Ν. Καλλιανός