Γρήγορα πετάει, πίσω δεν κοιτάει…

Πολλά τα αποφθέγματα, τα λόγια μεγάλων ανδρών και προσωπικοτήτων για τον χρόνο. Είναι και η φωνή της μάνας, που από τότε που η δεύτερη μάνα, η μνήμη την συγκρατά, αυτόν τον χρόνο κυνηγάει… Σαν να την ακούω: Ο χρόνος είναι χρήμα και εμείς είμαστε φτωχοί, δεν είμαστε για έξοδα! Ο χρόνος που τον μετράμε, τον διανύουμε, τον προσπερνάμε… Τον προγραμματίζουμε, τον χρησιμοποιούμε και τον δαπανάμε… Τον χάνουμε, τον νοσταλγούμε και τον σπαταλάμε… Στα όριά του πάντα ζούμε, προσανατολιζόμαστε, κινούμαστε… Επί του παρελθόντος χρόνου, επί του παρόντος και επί του μέλλοντος… Αρχέγονος χρόνος και έσχατος. Στη μέση ένας κόσμος! Εγώ και εσύ! Το μετά, άχρονο, αμέτρητο, αιώνιο, ασύλληπτο! Αδάμαστος ο πανδαμάτωρ! Τον είπανε και δραπέτη! Είναι αυτή η γνωστή σε όλους φιλοσοφική διάθεση, σαν ίωση εόρτιος, εκεί στις παρυφές του νέου έτους! Δεν περιμένουν οι καιροί έλεγε ο Θουκυδίδης! Οι καιροί ου μενετοί! Fugit inreparabile tempus ο Λατίνος Βιργίλιος! Φεύγει και δεν επιστρέφει ο χρόνος! Μα τίποτα από όλα τα σοφά που ακούστηκαν, μέσα στους βραχείς αιώνες που κύλησαν ως σήμερα, δεν μπορούν να μιλήσουν τόσο στην ψυχή, όσο αυτό που το χέρι του Χρυστοστόμου Παύλου έγραψε στους Εφεσίους: «Βλέπετε ουν  πως ακριβώς περιπατείτε, μη ως άσοφοι, αλλ' ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι  τον καιρόν,  ότι  αι  ημέραι  πονηραί  εισί » (Εφ. 5, 15-16).

Πολύτιμος ο χρόνος και ακριβός! Απρόβλεπτος, δυσεύρετος, σπάνιος και ταχύς σαν λεπτός ατμός, όπως λέγει ο αδελφόθεος Ιάκωβος στην δική του Επιστολή! Ατμίδα ολίγον φαινομένη η ζωή και ο χρόνος που κυλά μαζί της! Παράταση! Στις πόσες παρατάσεις έχει φτάσει να «παίζεται» η ψυχή μου; Γιατί μια διαρκή παράταση ελέους βιώνουμε όλοι μας, μικροί μεγάλοι, μικρότεροι και μεγαλύτεροι! Δεν ξεχάστηκε το παραμικρό από όλα ως τα τώρα ζήσαμε! Σβήστηκαν όλα όσα εν μετανοία εξομολογηθήκαμε! Μόνα αυτά! Δεν υπάρχει χρόνος παραγραφής στην Θεία Δικαιοσύνη! Δεν ξέχασε, μα μακροθύμησε ο Κύριος! Τηλαυγής η εντολή Του, φωτίζουσα οφθαλμούς! Ο νόμος Του άμωμος! Η μαρτυρία Του πιστή σοφίζουσα νήπια! (Ψαλμ.18, 8-9). Παράταση ελέους και χρόνου! Και εδώ έρχεται να μας συναντήσει το μεγάλο ερώτημα: Έχω άραγε χρόνο μπροστά μου;  Όποιος το αναρωτηθεί τούτο, παραμονή Πρωτοχρονιάς, την ώρα των βεγγαλικών του γλεντιού και των 52 δαιμόνων στον… πράσινο βόρβορο, κάτι έχει καταλάβει… Εκείνη ακριβώς την ώρα που ένα αθώο τραγουδάκι παιδικό,φεύγει από όλων μας τα χείλη: …ήρθε ο νέος με τα δώρα με τραγούδια και χαρά… Ξέρουμε όλοι τον πραγματικό συνθέτη και στιχουργό τούτου του τραγουδιού, με μεγάλες επιτυχίες του παρελθόντος όπως το: μια ζωή την έχουμε κι αν δεν την γλεντήσουμε… ή το: γλέντα τη ζωή, όλοι δυο μέτρα θέλουν γη! Τώρα μιας και αναφερθήκαμε σε εργάτες του στίχου, να θυμηθούμε κι έναν πραγματικά αξεπέραστο. Τον μεγάλο Γκάτσο που μέσα σε πολλά ουράνια στιχουργήματα, έγραψε και ένα για τον χρόνο: …Χρόνε νυχτοπούλι παγερό, κόβεις με μαχαίρι τον καιρό, γρήγορα πετάς, πίσω δεν κοιτάς τον απάνω κόσμο το μεγάλο…  

Είχαν κάποτε λέγεται  συνέδριο οι μισόκαλοι δαίμονες (σ.σ. διασκευή από προφορική διήγηση του μακαριστού Ιεροκήρυκος του Παραδείσου Δημ. Παναγόπουλου). Ημερίδα με κεντρικό θέμα: Αποτελεσματικότεροι τρόποι απώλειας της μισητής ανθρώπινης ψυχής. Λίγο πριν εκδοθούν τα τελικά συμπεράσματα του συνεδρίου, μίλησαν οι παλαιοί, οι έμπειροι με αμέτρητες επιτυχημένες αποστολές και αναρίθμητες χαμένες ψυχές στο δολιότατο ενεργητικό τους! Χειροκροτήθηκαν θερμά οι εισηγήσεις τους! Παλιές αλλά δοκιμασμένες συνταγές, εμπλουτισμένες όμως και ενταγμένες στις απαιτήσεις και στις συνθήκες του σήμερα! Νεοδαιμονικές ή μεταδαιμονικές δηλαδή! -Να πείθουμε συνεχώς τους ανθρώπους ότι δεν υπάρχει Θεός ώστε όλα έπειτα να επιτρέπονται, η μια βασική. Η δεύτερη θεμελιώδης εισήγηση: -Να πείθουμε τους άλλους, αυτούς που μας ξεφεύγουν απ την σπορά της Αθεΐας, ότι υπάρχει κάποιος Θεός, σαν ανώτερη δύναμη, αλλά ότι δεν υπάρχει ο αρχηγός μας ο διάβολος και η κόλαση! Ούτε δαιμόνια και πόλεμος αόρατος! Ότι αυτά είναι για τους φανατικούς και αμόρφωτους Χριστιανούς τους οπισθοδρομικούς τους παλαιοπατερικούς… Ότι μόνο η αγάπη θα τους σώσει και η χορεύουσα φιλανθρωπία τους… Ότι δεν είναι τα μυστήρια της Εκκλησίας απαραίτητα! Ότι θα σωθούν μόνο με το κεράκι τους και την καλοσυνούλα τους! Ότι δεν χρειάζονται ούτε Εξομολόγηση -κυρίως αυτό- ούτε Θεία Κοινωνία… Σύνθημά μας πάντα: Όλα τα εφηύραν οι παπάδες για να κονομάνε! Βέβαια να μην ξεχνάμε να τους προτρέπουμε να κοινωνούν ανεξομολόγητοι για το καλό…

Τέλειωσαν κάποια στιγμή οι «βαριές» εισηγήσεις. Χειροκρότημα άφθονο, επευφημίες, ζητωκραυγές! 

Από την γαλαρία της συνεδριακής στοάς, πετάχτηκε τότε ένας νέος σύνεδρος, νεόκοπος στην ψυχοφθορά και στην πανουργία… Ζήτησε –η αλήθεια με περίσσιο θράσος– τον λόγο αν και δεν ήταν στους εγγεγραμμένους εισηγητές! Έγιναν διαβουλεύσεις στο προεδρείο. Κάποιοι έφεραν αντιρρήσεις για την σκοπιμότητα μιας τέτοιας παρέμβασης, αφού η ώρα ήταν ήδη περασμένη και οι σεβάσμιοι αρχιδαίμονες είχαν ήδη μιλήσει. Τελικώς αποφασίστηκε να δοθούν αυστηρά  δύο λεπτά χαριστικώς και καταχρηστικώς προς τις διατάξεις του καταστατικού. Ανέβηκε λοιπόν στο βήμα ο νέος δαίμων.

–Παγκάκιστοι  και πανούργοι σύνεδροι, ξεκίνησε, κακά και ολέθρια όλα αυτά που ακούστηκαν και μπράβο στους προηγούμενους εισηγητές, αλλά εγώ έχω να προτείνω κάτι ακόμα πιο αποτελεσματικό και άμεσα δραστικό! Δεν θα πούμε τίποτα από όλα αυτά που  οι μεγάλοι μας καθοδηγητές εισηγήθηκαν! Δεν θα ψιθυρίσουμε στους μισητούς ανθρώπους, ούτε ότι δεν υπάρχει Θεός, ούτε ότι δεν υπάρχει διάβολος,  ούτε ότι δεν χρειάζονται τα μυστήρια του Μανώλη…Τουναντίον θα τους πούμε ότι όλα αυτά ασφαλώς και υπάρχουν! Και Εξομολόγηση υπάρχει και Θεία Κοινωνία  και είναι αναγκαία!

-Αίσχος, ντροπή σου! κατεβάστε τον κάτω! Άρχισαν με άγριες φωνές να φωνάζουν από τις πρώτες σειρές! Κάποιοι κινήθηκαν εναντίον του!

-Σταθείτε, δεν τελείωσα! Αφήστε με να ολοκληρώσω! Ναι, θα τους πούμε ότι όλα αυτά υπάρχουν, μα θα προσθέσουμε με τρόπο που να τους πείσουμε κάτι ακόμα… Ότι έχετε χρόνο, έχετε άφθονο χρόνο μπροστά σας, για να τα κάνετε όλα αυτά!

Σείστηκε η αίθουσα από το χειροκρότημα! Άρχισε να ξαναγράφεται το τελικό συμπέρασμα του συνεδρίου. Ο τίτλος του: Έχετε χρόνο! Και ο νέος σύνεδρος… πλέον ανήκει στο Δ.Σ….

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος για την ψυχή μας από αυτόν τον τίτλο! Έχεις χρόνο! Μα και από αυτά που γράφτηκαν στις μέσα σελίδες: Τώρα αγόρασε ηδονή και απόλαυση! Πρόσκαιρο και μάταιο γέμισε την σακούλα σου! Κάποια στιγμή θα τα δεις και αυτά, τα του Θεού! Έχεις χρόνο, νέος είσαι ακόμα! Θα ’ρθει και η δική τους η ώρα, μα όχι τώρα! Στιχάκι βγήκε πάλι! Θα ’ρθει και η δική τους η ώρα, μα όχι τώρα, όχι τώρα!

Εξαγοραζόμενοι τον καιρό! Όχι ως άσοφοι μα ως σοφοί! Πονηρές οι μέρες! Και ο χρόνος γρήγορα πετάει, πίσω δεν κοιτάει! Καλή χρονιά! Καλή μετάνοια!

Νώντας Σκοπετέας

Παραμονές 2018

Ο Μητροπολίτης Θεσσαλιώτιδος στο Λονδίνο

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλιώτιδος καί Φαναριοφερσάλων κ. Τιμόθεος, κατά κόσμον Νικόλαος  Άνθης, παλαιός συμφοιτητής και αγαπημένος και πολυσέβαστος φίλος του παρόντος ιστολόγου, βρίσκεται αυτές τις ημέρες στο Λονδίνο, συνοδευόμενος από δύο κληρικούς συνεργάτες του, με σκοπό να τελέσει τη βάπτιση τέκνου φιλικής του οικογένειας στον Ελληνορθόδοξο Καθεδρικό Ναό της του Θεού Σοφίας.

Με την ευκαιρία της επίσκεψής του στη μεγαλούπολη του Λονδίνου ο Άγιος Θεσσαλιώτιδος επισκέφθηκε εθιμοτυπικά τον Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας κ. Γρηγόριο, ο οποίος φιλοξένησε με εγκαρδιότητα τον επισκέπτη Αρχιερέα και γευμάτισαν μαζί στην τράπεζα των Θυατείρων.

Φυσικά και η ημετέρα ταπεινότητα είχαμε την ωραία ευκαιρία να συναντηθούμε μετά από πολλά χρόνια με τον αγαπητό μας φίλο, και περιοδεύσαμε για λίγο στο πανέμορφο και στολισμένο κεντρικό Λονδίνο.

Η επίσκεψη του Σεβασμιωτάτου ήταν βέβαια πολύ σύντομη, αλλά άφησε το αποτύπωμά της στην ψυχή μας, και ιδιαίτερα αυτές τις χαρούμενες και εορταστικές ημέρες. Θα τον αναμένουμε σύντομα και πάλι στη φιλόξενη αυτή χώρα της Παροικίας μας, για να έχουμε τη δυνατότητα να απολαύσουμε πνευματικά την ευγενική παρουσία του.

Πλάκες κτηρίων Ναυπλίου

«Ξεφυλλίζοντας» τις πολλές και διάφορες φωτογραφίες από την πρόσφατη επίσκεψη στη γενέτειρα, το Ναύπλιο, πρώτη πρωτεύουσα του απελεύθερου ελληνικού κράτους, βρήκα μερικές πλάκες που ενώ βγήκαν χωρίς σχεδιασμό εντούτοις είχαν ένα κοινό θέμα.

Το θέμα αυτό βέβαια ήταν (όπως και ο τίτλος της παρούσας ανάρτησης) οι επεξηγηματικές πλάκες κάποιων κτηρίων στο Ναύπλιο.

Φυσικά δεν είναι καθόλου αντιπροσωπευτικές, ούτε εξαντλείται το θέμα μόνο στις λίγες αναρτώμενες, αλλά σκέφθηκα να τις μοιρασθώ με τους φίλους μου, για να δείξω και μια ακόμα πλευρά της αγαπημένης πόλης.

Η αλήθεια είναι ότι όπου και να πάει κανείς, όπου και να περπατήσει, όποιο δρόμο και να διαβεί στ’ Ανάπλι, είναι σαν να πορεύεται παράλληλα με την ίδια την ιστορία.

Η γεύση που αφήνει αυτή η πορεία είναι άλλοτε πικρή (βλέπε δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια), άλλοτε ευλαβική (βλέπε μαρμάρινη πλάκα στην πρόσοψη του Μητροπολιτικού Ναού του Αϊ-Γιώργη) κι άλλοτε γεύση υπερηφάνειας (βλέπε πλάκες κτηρίων ιστορικών προσώπων).

Το πως συνδέονται η ιστορία με τις πλάκες μας το αποκαλύπτει ο Γάλλος συγγραφέας Ανατόλ Φρανς, 1844-1924, Νόμπελ 1921, λέγοντας: «Η Ιστορία δεν είναι επιστήμη, είναι τέχνη. Δεν πετυχαίνεις χωρίς φαντασία».

Εβδομάδα πριν την Πρωτοχρονιά

Έκτακτη εκπομπή για το νέο έτος!

GRHGORA PETAEI PISW DEN GYRNAEI ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ .mp3

GRHGORA PETAEI PISW DEN GYRNAEI ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ .mp3 MediaFire is a simple to use free service that lets you put all your photos, documents, music, and video in a si...

Καλό και ευλογημένο Δωδεκαήμερο, με χαρά Θεού!

Νώντας Σκοπετέας

Τέχνη στο ξενοδοχείο Rodos Palace

Μια από τις ομορφότερες εβδομάδες της χρονιάς που σιγά - σιγά μας αποχαιρετά, για να δώσει τη σκυτάλη σε μια άλλη, καινούργια, νεανική, κι ευχόμεθα πιο φιλική, ανθρώπινη και ειρηνική, ήταν κι εκείνη στα μέσα του Οκτωβρίου, που είχαμε την ευκαιρία να ταξιδέψουμε στην πανέμορφη Ρόδο.

Ο σκοπός βέβαια ήταν η συμμετοχή στο 4^ο Διεθνές Συνέδριο του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου, που ήταν αφιερωμένο στην Ποιμαντική της Υγείας και είχε γενικό θέμα: «Αναθερμαίνοντας την Ελπίδα - Ανακαλύπτοντας την ελπίδα στις δυσχέρειες της ζωής»!

Ο Παναγιώτατος Οικουμενικός μας Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος ευλόγησε τις εργασίες του Συνεδρίου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ρόδου κ. Κύριλλος προήδρευσε, ενώ ο εξαίρετος αδελφός κληρικός και ψυχοθεραπευτής π. Σταύρος Κοφινάς, που είναι ο Συντονιστής του Δικτύου για την Ποιμαντική της Υγείας, λειτούργησε για άλλη μια φορά ως η ψυχή του Συνεδρίου και ως γνήσιος εκφραστής του πνεύματος της Μητρός Εκκλησίας στον τομέα της Ποιμαντικής της Υγείας.

Το εν λόγω Συνέδριο έλαβε χώρα στο υπέροχο ξενοδοχείο Rodos Palace, όπου οι Σύνεδροι απόλαυσαν την εγκάρδια φιλοξενία του ιδιοκτήτη κ. Αντώνη Καμπουράκη και βίωσαν χωρίς άγχος λίγες ημέρες σπουδής, φιλίας, επικοινωνίας και... τέχνης!

Αυτό το τελευταίο στοιχείο, η τέχνη, ήταν πανταχού παρόν σε όλα τα σημεία του ποιοτικού αυτού ξενοδοχείου, και προσέφερε μια ξεκούραση στο βλέμμα και στην ψυχή. Πίνακες ζωγραφικής με φωτεινά χρώματα, κατασκευές με διάφορα υλικά, όπως μέταλλο και γυαλί, και άλλα καλλιτεχνικά έργα, έδιναν μια ξεχωριστή ομορφιά στο χώρο και προσέφεραν χαρά και ευφροσύνη στους ενοίκους. Προσβλέπουμε με λαχτάρα στην επόμενη επίσκεψή μας στο νησί των ιπποτών και στο ξενοδοχείο Rodos Palace.

Χριστούγεννα 2017

ἤ Πρὸς Ἐκκλησιασμόν λοιπόν, ἤ ὄχι;

«Ὅταν ἔφθασαν εἰς τὸ Κάστρον καὶ εἰσῆλθον εἰς τὸν ναὸν τοῦ Χριστοῦ, τόσον θάλπος ἐθώπευσε τὴν ψυχήν των, ὥστε ἂν καὶ ἦσαν κατάκοποι, καὶ ἂν ἐνύσταζόν τινες αὐτῶν, ᾐσθάνθησαν τόσον τὴν χαρὰν τοῦ νὰ ζῶσι καὶ τοῦ νὰ ἔχωσι φθάσει αἰσίως εἰς τὸ τέρμα τῆς πορείας των, εἰς τὸν ναὸν τοῦ Κυρίου, ὥστε τοὺς ἔφυγε πᾶσα νύστα καὶ πᾶσα κόπωσι».

(Α. Παπαδιαμάντης, Στὸ Χριστὸ στὸ Κάστρο)

Καθὼς εἰσοδεύσαμε καὶ πάλι στὸ Ἅγιο Δωδεκαήμερο, μιὰ περίεργη θλίψη ἔρχεται νὰ προστεθεῖ στὰ ὅσα συμβάινουν γύρω μας. Γιατὶ ὄντως ὅλοι μας, λίγο-πολύ, διαπιστώνουμε πὼς ἐπιχειρεῖται, χρόνο τὸ χρόνο, μιὰ πνευματικὴ καθίζηση, σκοπὸς τῆς ὁποίας εἶναι νὰ διασαλευτοῦν τὰ ὅσα ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια μᾶς ἄφησαν οἱ πατέρες μας ὠς κληρονομιὰ πολύτιμη. Κι αὐτὸ φαίνεται στὴ συμπεριφορὰ τῶν νεοελλήνων ἀπέναντι στὴν Ἐκκλησιαστικὴ παράδοση καὶ ζωή.

Ὅμως ἄς πάρουμε τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ἀρχή.

Κάποτε, στὴν προβιομηχανικὴ λεγομένη ἐποχή, μέχρι τὰ τέλη περίπου τῆς δεκαετίας τοῦ 1960, ἡ Ἐκκλησία ἦταν τὸ κέντρο τῆς ζωῆς τοῦ πιστοῦ. Καὶ γιὰ να τὸ διατυπώσω πιὸ ἁπλᾶ αὐτὸ θυμίζω, πὼς δὲν έννοεῖτο νὰ μὴν ἐκκλησιαστεῖ κάποιος τὴ Νύχτα τῶν Χριστουγέννων, γιατὶ διαφορετικὰ δὲν καταλάβαινε ὅτι ἦρθαν τὰ Χριστούγεννα. Μάλιστα,  γιὰ νὰ εὐφρανθεῖ ὁ κάθε πιστός, ἔπρεπε νὰ προετοιμαστεῖ μέσα στὸ Σαρανταήμερο, νὰ νηστέψει δηλαδή, νὰ κοινωνήσει, νὰ ἀναμένει τὴ Γιορτή, γιὰ νὰ νοιώσει ἐπιτέλους αὐτὸ τὸ Θάλπος ποὺ κομίζει. Τὴ θαλπωρή δηλαδή καὶ τὴ ζεστασιά συντροφευμένη  πάντα μὲ τὴ σιγουριά καὶ τὴν κατάνυξη. Καὶ γιὰ νά τὸ καταλάβουμε καλύτερα αὐτὸ δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ σκύψουμε στὸν Παπαδιαμαντικὸ λόγο, ὁ ὁποῖος καὶ προτάθηκε στὴν ἀρχή, γιὰ νὰ μᾶς εἰσαγάγει στὸ ἀνόθευτο καί γνήσιο πνεῦμα τῆς Γιορτῆς. Καὶ δὲν εἶναι διόλου τυχαῖο ὅτι στὰ χωριά, ἐκεῖ δηλαδὴ ποὺ κυριαρχοῦσε τὸ γνήσιο πνεῦμα τῶν ἁπλοϊκῶν πιστῶν, πρόσεχαν πάρα πολὺ τὴ δίαιτά τους, ἀπέχοντας ἀπὸ τὸ κρέας καὶ γαλακτοτυροκομικά, καταλύοντας μονάχα ψάρι, ὄσπρια, ἐλιές, χόρτα καὶ ἄλλα νηστήσιμα. Καὶ τὸ πλέον σημαντικὸ εἶναι, πὼς ὅλ᾿ αὐτὰ τὰ ἔκαναν μὲ εὐχαρίστηση καὶ σεβασμὸ στὴν Παράδοση τῶν πατέρων τους. Ἔτσι, ὅταν ἔφτανε ἡ μεγάλη Γιορτή ζοῦσαν πραγματικὰ ἐκεῖνο ποὺ ἀναφέρεται στὸ προσόμοιο τῶν Αἴνων: τὸ, «Εὔφραίνεσθε δίκαιοι, οὐρανοὶ ἀγαλλιᾶσθε, σκιρτήσατε τὰ ὄρη Χριστοῦ γεννηθέντος...». Κι ἡ εὐφροσύνη αὐτὴ συνεχιζόταν ὅλο τὸ Δωδεκαήμερο. Γιατὶ θεωροῦσαν τὶς μέρες αὐτὲς ἱερές, φωτεινὲς καὶ φορτισμένες μὲ πανηγυρικὸ  πνεῦμα καὶ ἑόρτιο διάθεση.

Φυσικὰ σήμερα, μὲ τὴν εἴσοδο τοῦ νέου τρόπου ζωῆς καὶ ἐκτιμήσεως τῶν πραγμάτων, ἡ γιορτὴ αὐτὴ τῶν Χριστουγέννων ἔχει ὑποστεῖ μιὰ ἀπίστευτη παραποίηση. Γιατὶ Χριστούγεννα θεωροῦνται οἱ στολισμοὶ τῶν σπιτιῶν, τῶν καταστηματων καὶ τῶν δρόμων. Οἱ ὑπερβολικοὶ ἐξωτερικοὶ φωτισμοί -ὄχι οἱ ἐσωτερικοί- καὶ ἡ ἔντονη παρουσία τῶν λεγομέων «ρεβεγιόν» ἤ τῶν ἑορταστικῶν διακοπῶν. Ποὺ ὑποκαθιστοῦν τὸ πνεῦμα τῆς γιορτῆς, χωρὶς ὠστόσο  νὰ βιώνει ὁ σύγχρονος «πιστός», τό, «ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστὸς» καί, γιατί.

Εἰλικρινὰ μιλῶ: Ὁ σημερινὸς πιστός, μὴ ἔχοντας σωστὴ ἐκκλησιαστικὴ ἀγωγή καὶ μὴ γνωρίζοντας «πῶς δεῖ πορεύεσθαι», περιπολεῖ σὲ θάλασσες τοῦ αἰωνίου ἄγνωστες. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐμβιώνει κενὰ μηνύματα καὶ ἔναγχο βίο, ποὺ τελικὰ τὸν ἀποσυντονίζουν πλήρως. Γιατὶ ὑπακούοντας σὲ ἐπιταγὲς καὶ σὲ κελεύσματα τῆς ἐποχῆς του, ἐν πολλοῖς ἄχρηστα, πασχίζει νὰ συντονιστεῖ μὲ αὐτά. Χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ καταλάβει ὅτι μπερδεύεται περισσότερο, ἐπειδὴ ἐπιθυμεῖ  ὄλα ὅσα προσφέρει ἡ κατανάλωση καὶ ἡ ἀγορὰ νὰ ἀπολαύσει. Τὰ ὁποῖα  δὲν εἶναι μήτε χρήσιμα, μήτε κι ἀναγκαῖα. Ἔτσι, τὴν παραμονὴ π.χ. τοῦ Ἁγίου Βασιλείου οἱ περισσότεροι ξενυχτοῦν περιμένοντας  «νὰ γυρίσει» ὁ χρόνος. Νὰ φύγει δηλαδὴ ὁ παλιὸς (!) καὶ νὰ «ἔρθει ὁ νέος»! Καὶ μετροῦν τὶς ὥρες, τὰ λεπτὰ, τὰ δευτερόλεπτα... Εἰς μάτην δηλαδή, γιατὶ τελικὰ  στὴν ούσία τίποτε δὲν ἀλλάζει, ἄν μέσα μας παραμένουμε οἱ ἴδιοι καὶ δὲν καταλάβουμε πὼς ἡ ἀλλαγὴ τοῦ χρόνου δὲν εἶναι τελικὰ οἱ συμβατικοὶ ἀριθμοὶ ποὺ διαφοροποιοῦνται, ἀλλὰ ἡ διάθεση γιὰ προσέγγιση τοῦ Μυστηρίου τῆς Σωτηρίας, τὸ ὁποῖο  καὶ ἀνακαινίζει τὴν καθημερινότητά μας, ἄρα καὶ τὸν ἴδιο τὸ χρόνο.

Παλιότερα οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι καὶ συνειδητοὶ πιστοὶ δὲν περίμεναν νὰ πληροφορηθοῦν τὴν ἔλευση τοῦ νέου χρόνου ἀπὸ τὰ Μ.Μ.Ε., ὅπως γίνεται σήμερα, ἀλλὰ περίμεναν νὰ πᾶνε στὴν Ἐκκλησία, νὰ λειτουργηθοῦν, νὰ πάρουν τὸν Ἁγιασμὸ κ.λ.π. νὰ εὐχηθοῦν ὁ ἕνας στὸν ἄλλο, γιὰ νὰ καταλάβουν ἐπιτέλους τὴν ἀλλαγὴ τοῦ χρόνου. Φυσικὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ τοῦ πιστοῦ τὴ συνόδευαν πάντα καὶ κάποιες ἄλλες συναφεῖς ἐνεργειές του, ὅπως ἡ ἀλλαγὴ τῶν ξύλων στὴ φωτιά (στὸ τζάκι) τὴν παραμονὴ τῆς Πρωτοχρονιᾶς, ἡ εἴσοδος στὸ σπίτι, πρωΐ-πρωΐ, μάλιστα, τοῦ φρέσκου νεροῦ καὶ τῆς εἰκόνας, τὸ κόψιμο τῆς κουλούρας τῆς ἁγιοβασιλιάτικης στὸ τραπέζι, ἀφοῦ προηγουμένως τὴ σταύρωναν  κ.ἄ. ἀκόμη.

Σήμερα ἀπὸ τὰ παραπάνω πολὺ ἐλάχιστα διατηροῦνται, γιατὶ ὁ σύγχρονος καὶ σαρωτικὸς τρόπος ζωῆς δὲν ἐπιτρέπει τέτοιου εἴδους συμπεριφορὲς ἐπειδὴ θεωροῦνται παρωχημένες ἕως φαιδρὲς ἀπὸ πολλούς. Μόνο ποὺ ἀντὶ νὰ εἶναι παρωχημένη ὅλη αὐτὴ ἡ ἐθιμικὴ πρακτικὴ καὶ ὁ ἐκκλησιαστικὸς τρόπος βιώσεως τῆς Γιορτῆς, καταντᾶ παρωδία. Δηλαδή,  ὅ,τι τὸ ἀντίθετο. Γιατὶ ἀγκιστρωμένος καθὼς εἶναι ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος σὲ ὅ,τι προωθεῖ καὶ διαφημίζει τὸ ψυχρὸ marketing, τὸ ὁποῖο δὲ νοιάζεται γιὰ νὰ ἀναπαύει καὶ νὰ εἰρηνεύει τὶς ψυχὲς, ἀλλὰ νὰ τὶς σκοτίζει μὲ ἔγνοιες καὶ πολὺ περισσότερο μὲ ἐγωϊσμὸ καὶ ἀπανθρωπία: τὰ ἀδυσώπητα θεμέλια τοῦ κέρδους, δηλαδή.

Αὐτὴ ἡ θλίψη κατέχει, λοιπόν τὸν κάθε πιστὸ ποὺ ἀγναντεύει τὸν συνάνθρωπό του νὰ ἀναζητᾶ τρόπους ἑορτασμοῦ τοῦ Δωδεκαημέρου παράξενους (π.χ. ἄλλος άφήνει τὸ σπίτι του καὶ πηγαίνει σε ἐξωτικὲς χῶρες, ἄλλος πάλι πάει ἐδώ κι ἐκεῖ, χωρῖς νὰ σκεφτεῖ αὐτὸ ποὺ πολὺ σοφᾶ εἶπε ὁ μεγάλος Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος, ὅτι «τὰ Χριστούγεννα εἶναι σπίτι... εἶναι ἡ μαζεμένη οἰκογένεια, εἶναι ἡ θαλπωρὴ τῆς Γιορτῆς...». Ποὺ τὸν βλέπει ὅτι δὲν γιορτάζει, καὶ συνάμα,  μήτε καλὰ  καλὰ  γνωρίζει τὶ εἶναι καὶ πῶς νοηματοδοτεῖ τὴ ζωή του ἡ πάντιμος αὐτὴ ἑόρτιος παρένθεση τοῦ βίου. Ἀπὸ τὶς κορυφαῖες, μάλιστα.

π. Κων. Ν. Καλλιανός