Saturday 16 December 2017

Αντιμετωπίζοντας καταστροφές

«Φβος κα θυμς γενθη μν, παρσις κα συντριβ. φσεις δτων κατξει φθαλμς μου π τ σντριμμα τς θυγατρς το λαο μου».

«πεκαλεσμην τ νομ σου, Κριε, κ λκκου κατωττου˙φωνν μου κουσας˙ μ κρψς τ τ σου ες τν δησν μου˙ ες τν βοθειν μου γγισας˙ ν σε μρ πεκαλεσμην επς μοι, μ φοβο». Θρήνοι 3:47-48, 55-56


Συχνά φαίνεται ότι ο κόσμος μας καταβάλλεται από κάθε είδος καταστροφής: φυσικές καταστροφές, όπως οι πυρκαγιές και οι πλημμύρες, που  σαρώνουν όλο τον καρπό του βιοπορισμού  του ανθρώπου˙ καταστροφές που προκύπτουν από ανθρώπινα λάθη, πολέμους, τρομοκρατικές ενέργειες, οικογενειακή βία, κοινωνική αναταραχή και πτώχεια˙ μαζικά τραύματα εξ αιτίας  επιδημιών ή άλλων γεγονότων που προκαλούν τρόμο και άγχος.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, όταν χτυπά μια καταστροφή, ταραζόμαστε βαθιά και συγχυζόμαστε τόσο, που κραυγάζουμε: «λησν με, Κριε, τι θλβομαι˙ ταρχθη ν θυμ φθαλμς μου, ψυχ μου κα γαστρ μου. τι ξλιπεν ν δν ζω μου, κα τ τη μου ν στεναγμος˙ σθνησεν ν πτωχείᾳ σχς μου κα τ στ μου ταρχθησαν» (Ψαλμ. 30:9-10).

Σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές, εγείρεται η ανάγκη να βρούμε ένα νόημα γι’ αυτό που έχει συμβεί. Στην προσπάθειά τους να ικανοποιηθεί αυτή η επιθυμία, πολλοί θρησκευτικοί λειτουργοί σπεύδουν να μιλήσουν για την καταστροφή ως μια εκδήλωση της οργής του Θεού εναντίον κάθε ασέβειας και αδικίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επιπόλαιη αυτή προσπάθεια παράγει μια απόλυτα εσφαλμένη και πνευματικά επικίνδυνη ερμηνεία των φαινομένων.

Η εντολή του Θεού είναι να ζήσουμε, με φυσική και ψυχική αρμονία, μέσα στη Δημιουργία του. Όταν αγνοούμε αυτή την εντολή, να είμαστε σίγουροι ότι θα προκαλέσουμε τη Δημιουργία του Θεού, τη φύση που έπλασε, να διαταραχθεί, να θυμώσει, και μάλιστα με έναν άγριο τρόπο. Είναι απαραίτητο να αποκτήσουμε επίγνωση από αυτές τις διαταραχές, ώστε να καλλιεργήσουμε έναν πιο ποιοτικό τρόπο ζωής. Μια τέτοια επίγνωση μπορεί να επιτευχθεί μόνο όταν «γνωρίσουμε» τον Θεό, διά της προσευχής και της νηστείας, και όταν κατανοήσουμε τη δυναμική με την οποία κινείται όλη η φύση. Επειδή αυτό απαιτεί χρόνο, το να επικεντρωθούμε αρχικά σ’ αυτή την πτυχή αμέσως μετά από μια καταστροφή, δεν θα προσφέρει την απαραίτητη παρηγοριά που χρειάζονται οι πληγέντες.

Είτε είμαστε λαϊκοί είτε κληρικοί, η ποιμαντική μας ευθύνη εν μέσω καταστροφών είναι να οδηγήσουμε τους πιστούς σε μια κοινότητα αγάπης και αλληλεγγύης. Εκεί θα ανακαλύψουμε τον φιλάνθρωπο και ελεήμονα Θεό μας, την όντως παρηγοριά, πλαισιωμένο από τους αγίους του, και θα βοήσουμε: «Θαυμαστς Θες ν τος γίοις ατο». Η παρουσία του βρίσκεται στον σύνδεσμο της ειρήνης, που συγκροτείται από εκείνους που ενώνονται στο όνομά του: «Ο γρ εσιν δο τρες συνηγμνοι ες τ μν νομα, κε εμ ν μσ ατν» (Ματθ. 18:20).  Γι’ αυτό τον λόγο, σε δύσκολες στιγμές, τα μέλη του Γένους μας πάντοτε συσπειρώνονται αναπέμποντας δεήσεις, και τελώντας λιτανείες και αγρυπνίες. Με αυτόν τον τρόπο, διαμορφώνεται μια Ευχαριστιακή κοινότητα προσώπων τα οποία αναπτύσσουν και εκφράζουν τη φιλανθρωπία μεταξύ τους. Μέσα σε μια τέτοια Ευχαριστιακή κοινότητα, θα ακούσουν τη φιλάνθρωπη φωνή του Θεού να τους λέει: «μ φοβεσθε». Τότε, μετά την καταιγίδα, θα βρουν και την ειρήνη.

Πρωτοπρ. Σταύρος Κοφινάς

No comments: