Οἱ ὄντως ἀναπαυόμενοι...

ἤ, ὅ­ταν μᾶς συ­ντρο­φεύ­ουν ἡ ἱ­ε­ρά ἱ­στο­ρί­α καί οἱ ἅ­γι­οι

Ἡ ἐν­θου­σι­α­σμέ­νη καί κα­τε­νυ­γμέ­νη συ­ντρο­φι­ά τῶν προ­σκυ­νη­τῶν ἀ­πό τό Ἅ­γι­ον Ὄ­ρος ἦλ­θε μέ τήν δι­ά­θε­ση νά με­τα­λα­μπα­δεύ­σει σέ ὅ­λους ἐ­μᾶς, τήν γλυ­κυ­τά­τη τῆς ἁ­θω­νι­κῆς ἐ­ρη­μί­ας εὐ­λο­γί­α, ἀλ­λά καί νά μᾶς θέ­σει πα­ράλ­λη­λα καί κά­ποι­α ἐ­ρω­τή­μα­τα, τά ὁ­ποῖ­α γεν­νῶ­νται, ὄ­χι τό­σο ἀ­πό τήν σχο­λα­στι­κή ἔ­ρευ­να πε­ρί τά ἱ­ε­ρά τε­λού­με­να, ὅ­σο γι­ά ἐ­κεῖ­να, τά ὀ­ποῖ­α καί συ­ντο­νί­ζο­νται μέ τόν πυ­ρή­να τῆς δι­κῆς μας κο­σμι­κῆς φρο­νή­σε­ως καἰ νο­ο­τρο­πί­ας.

Με­τα­ξύ τῶν ἄλ­λων πού εἰ­πώ­θη­καν, λοι­πόν, ἦ­ταν καί ἡ ἀ­πο­ρί­α: "Μά, πῶς μέ­νουν αὐ­τοί οἱ ἄν­θρω­ποι σ᾿ ἐ­κεί­νη τήν ἐ­ρη­μι­ά μό­νοι τους, ἀ­βο­ή­θη­τοι καί κά­τω ἀ­πό συν­θῆ­κες, πολ­λές φο­ρές ἀ­ντί­ξο­ες καί πολ­λές φο­ρές τό­σο τρα­γι­κές;"

Τό ἐ­ρώ­τη­μα εἶ­ναι καί δι­α­χρο­νι­κό, ἀλ­λά καί εὔ­λο­γο, ὅ­ταν καί στό ἴ­δι­ο τό Ὄ­ρος πη­γαί­νο­ντας κο­μί­ζεις καί τίς ἀ­να­σφά­λει­ές σου, τήν γο­η­τεί­α τοῦ κό­σμου καί φυ­σι­κά τήν ἀ­νυ­πο­μο­νη­σί­α σου, ἡ ὁ­ποί­α γί­νε­ται τό ἐ­μπό­δι­ο νά  ἡ σ υ χ ά σ ε ι ς. Νά  ἡ­συ­χά­σεις δη­λά­δή νά πα­ραι­τη­θεῖς ἀ­πό τά τοῦ κό­σμου καί νά βε­βαι­ω­θεῖς ὅ­τι εἶ­σαι ὑ­πό τήν σκέ­πην καί τήν σκε­πήν τῆς Πα­να­γί­ας καί τῶν Ἁ­γί­ων, τά ἱ. Λεί­ψα­να τῶν ὁ­ποί­ων γί­νο­νται ἀ­σπί­δα γι­ά κά­θε ἀμ­φι­βο­λί­α, ἀ­κά­θαρ­το λο­γι­σμό καί φό­βο.

Ναί,  οἱ πα­τέ­ρες πού καί σή­με­ρα ζοῦν στίς μο­να­χι­κές ἐ­ρη­μι­κές κα­λύ­βες, ὅ­που γι­ά νά πᾶς χρει­ά­ζε­ται νά ὁ­δοι­πο­ρή­σεις, νά λου­στεῖς στόν ἱ­δρῶ­τα καί νά κο­πι­ά­σεις τά μέ­γι­στα, γι­ά ν᾿ ἀ­πο­λαύ­σεις τά τῆς ἐ­ρή­μου κάλ­λη, συνεχίζουν τὸν ἀσκητικὸ κι ἐνάρετο ἀγῶνα τῶν προπατόρων τους. Μέ κο­ρω­νί­δα τή σι­ω­πή, ἡ ὁ­ποί­α γί­νε­ται ἐ­ξά­πα­ντος ἡ ὁ­δός, γι­ά μι­ά πρώ­τη συ­νά­ντη­ση μέ τό Θε­ό. Κι ὕ­στε­ρα εἶ­ναι ὁ λό­γος τοῦ Γέ­ρο­ντα πού μα­ζί μέ τό κέ­ρα­σμα, τήν θεοφιλῆ ε­ὐω­δί­α τῆς μι­κρῆς ἐκ­κ­λη­σού­λας τῆς κα­λύ­βης, εὐω­δί­α πού δέν προ­έρ­χε­ται μό­νο ἀ­πό τό θυ­μί­α­μα ἤ τό με­λισ­σο­κέ­ρι, μά ἀ­πό τήν ἀ­νά­σα τῶν ἁ­γί­ων Μορ­φῶν πού πέ­ρα­σαν ἀπ᾿ αὐ­τόν τόν ἱ­ε­ρό τό χῶ­ρο -αἰ­ῶ­νες τώ­ρα... Ἡ ἀ­νά­σα αὐ­τή εἶ­ναι ἡ συ­ντρο­φι­ά τῶν οἰ­κοι­τό­ρων, πού μα­ζί μέ τίς ἅ­γι­ες εἰ­κό­νες, τά ἱ­ε­ρά Λεί­ψα­να, τήν ἱ­στο­ρί­α, ἡ ὁ­ποί­α κλω­θο­γυ­ρί­ζει ἀ­νά­μεσ᾿ ἀπ᾿ τούς χώ­ρους, ὅ­λους τούς χώ­ρους, εἶ­ναι ἡ κλη­ρο­νο­μι­ά τῆς κα­λύ­βης αὐ­τῆς καί πα­ράλ­λη­λα ἡ κα­θη­με­ρι­νή ἀ­νά­παυ­ση τοῦ κά­θε Γέ­ρο­ντα, ὁ ὁ­ποῖ­ος κα­τά τό ἱ­ε­ρό Γε­ρο­ντι­κό "τόν τό­πον φυ­λάτ­τει".

 Μπο­ρεῖ ἔ­ξω νά μαί­νε­ται ἡ βρο­χή, ὁ ἄ­νε­μος νά σεί­ει μέ­χρι καί τά θε­μέ­λι­α τοῦ κτί­σμα­τος· ὡ­στό­σο, μέ­σα ὑ­πάρ­χει ἡ θαλ­πω­ρή, ἡ γα­λή­νη, ἡ ἀ­σφά­λει­α. Μι­ά γα­λή­νη πού τήν πα­ρέ­χει τό ἱ­λα­ρό φῶς τῶν λα­δο­κά­ντη­λων· μι­ά ἀ­σφά­λει­α πού τήν ἐ­ξα­σφα­λί­ζουν οἱ ἱ­ε­ρές τῶν ἁ­γίων εἰ­κό­νες καί φυ­σι­κά μι­ά θαλ­πω­ρή πού ἀ­νε­βαί­νει μέ­σα ἀ­πό τή συ­ντρο­φι­ά, τήν ὁ­ποί­α στέλ­νουν οἱ γύ­ρω ἴ­σκι­οι τῶν ἱ­ε­ρῶν Μορ­φῶν, πού ἄν καί ἐ­κοι­μή­θη­σαν, ἐν τού­τοις, ἰ­δού ζῶ­σι (πρβλ. Β΄ Κορ. 6, 9) καί συ­νε­χί­ζουν νά πα­ρα­μυ­θοῦν...

Εἶ­ναι πρά­γμα­τι πολ­λές οἱ εὐ­και­ρί­ες, τίς ὁ­ποῖ­ες μᾶς προ­σφέ­ρει ὁ Θε­ός, γι­ά νά στε­ρεώ­σου­με μέ­σα μας τήν πί­στη καί τήν ἐλ­πί­δα, ὥ­στε ν᾿ ἀ­πο­θέ­σου­με κά­θε βι­ο­τι­κή μέ­ρι­μνα, ἰ­δι­αί­τε­ρα ὅ­ταν τά βή­μα­τά μας ὀ­δη­γοῦ­νται ἀ­πό Κεῖ­νον καί τή Χά­ρη Της σέ ἱ­ε­ρά σκη­νώ­μα­τα, ὅ­που οἰ­κεῖ ἡ εὐ­λο­γη­μέ­νη καί πα­νί­ε­ρη ἡ­συ­χί­α, ἡ εἰ­ρή­νη, ἡ θε­ρα­πευ­τι­κή μέ­θο­δος τῆς ἀ­πο­βο­λῆς κά­θε βι­α­σύ­νης, ἄγ­χους καί ἀ­νη­συ­χί­ας: πα­ρά­γω­γα ὅ­λα τοῦ κό­σμου καί τῶν με­θό­δων του.

Πῶς μέ­νουν οἱ μο­να­χι­κοί, οἱ τό­σο ἥ­με­ροι καί ἥ­ρε­μοι πα­τέ­ρες στήν τό­ση ἐ­ρη­μί­α; Μά, μέ ὅ­λη τους τήν εὐ­χα­ρί­στη­ση, κα­θώς κα­θη­με­ρι­νά ἀ­πο­βάλ­λουν ἀ­πό πά­νω τους τό φλοι­ό τοῦ πα­λαι­οῦ ἀν­θρώ­που καί ἀ­να­και­νί­ζο­νται, ά­να­βα­πτι­ζό­με­νοι μέ­σα στό θεῖ­ο μυ­στή­ρι­ο τῆς ἡ­συ­χί­ας καί τῆς σι­ω­πῆς, κα­θι­στά­με­νοι βα­κτη­ρί­ες γι­ά ὅ­λους ἐ­μᾶς πού δι­α­βι­οῦ­με μέ­σα στήν τρα­γι­κή μο­να­ξι­ά τῶν πό­λε­ων καί τῶν κω­μο­πό­λε­ων γευ­ό­με­νοι κα­θη­με­ρι­νά τά ἄ­γρι­α κύμ­μα­τα τῶν ἄφιλων και­ρῶν μας. Κύμ­μα­τα ἐ­πι­κίν­δυ­να καί ἀ­πρό­ο­πτα, στή δύ­νη τῶν ὁ­ποί­ων ἡ μό­νη κραυ­γή πού ἀ­κού­γε­ται εἶ­ναι τό, "Ἐ­πι­στά­τα, ἐ­πι­στά­τα, ἀ­πολ­λύ­με­θα" (Λ­κ. 8, 24).

                                                                     

π. Κ.Ν. Καλλιανός