Ναί, Κύριε Βασιλεῦ...

δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τὰ ἐμὰ πταίσματα...

ἤ,  Τὰ χρήσιμα τὴς Σαρακοστῆς μαθήματα

Ὅταν βρεθεῖς μέσα στὸν πάντερπνο λειμῶνα τῆς Μ. Σαρακοστῆς εἶναι ἀδιανόητο νὰ μὴν ὠφεληθεῖς ἀπὸ τὶς διδαχὲς ποὺ παραθέτει μὲ τρόπο, μάλιστα, κατανοητό, θεοφεγκῆ καὶ ἀψεγάδιαστο. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἀνοίγει τὶς πύλες τῆς ἀποκαμωμένης μας ψυχῆς μὲ κλειδιὰ σωτήρια καὶ πάντα ἀθάνατα. Παραδειγματικὰ ἀναφέρω τὰ ἰδιόμελα τῶν Κατανυκτικῶν Ἑσπερινῶν, ποὺ βοηθᾶνε τὴν ψυχὴ νὰ ἀνασάνει ἁγιότητα καὶ εἰρήνη Θεοῦ, καθὼς ἀφήνονται μιὰ - μιὰ οἱ λέξεις ν᾿ ἀνεβοῦν στὸν οὐρανὸ ὡς ἄλλες δεήσεις, ἰκεσίες, προσευχὲς δηλαδή, πάντιμες καὶ μέσα στὴ διάβα τῶν αἰώνων ἀρυτίδωτες. Παραθέτω στὴ συνέχεια κάποια ἀποσπάσματα ἀπὸ αὐτὰ τὰ τροπάρια:

«Δίδου μοι κατάνυξιν, καὶ τῶν κακῶν ἀλλοτρίωσιν, καὶ τελείαν διόρθωσιν, εἰς πάθη τοῦ σώματος, νῡν βεβυθισμένῳ, καὶ μεμακρυσμένῳ, ἐκ σοῦ Θεὲ Παμβασιλεῦ, καὶ μηδαμόθεν ἐλπίδα ἔχοντι, καὶ σῶσόν με τὸν ἄσωτον, διὰ πολλὴν ἀγαθότητα...»

«Χαλινοὺς ἀποπτύσας τοὺς πατρικούς, ἀστάτῳ φρενί, τοῖς κτηνώδεσι τῆς ἁμαρτίας, λογισμοῖς συνέζησα, ὅλον μου τὸν βίον δαπανήσας ἀσώτως, ὁ τάλας ἐγώ...»

«Ἀτενίσαι τὸ ὄμμα εἰς οὐρανόν, οὐ τολμῶ ὁ τάλας ἐγώ, ἐκ τῶν πονηρῶν μου πράξεων, ἀλλ’ ὡς ὁ Τελώνης στενάξας κραυγάζω σοι· Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ, καὶ φαρισαϊκῆς ὑποκρίσεως ῥῦσαι με, ὡς μόνος εὔσπλαγχνος»

Πιστεύω ὅτι οἱ περισσότεροι κατανοοῦν τὸ νόημα τῶν παραπάνω τροπαρίων, ποὺ εἶναι μιὰ μικρὴ ἐπιτομὴ τῆς Ὀρθοδόξου ἀνθρωπολογίας καὶ μιὰ κορυφαία σωτηριολογικὴ διδαχή. Ποὺ τὴ σφραγίζει ὁ ἐξαίσιος καὶ εὐκατάνυκτος λόγος τοῦ ὁσίου Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου, ποὺ τώρα τὴ Σαρακοστὴ συνεχῶς ἐπαναλαμβάνουμε στὶς ἱ. Ἀκολουθίες (παναπεῖ προσευχές μας) -ἀσφαλῶς, ὄχι τυχαῖα. «Ναί, Κύριε Βασιλεῦ δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τὰ ἐμὰ πταίσματα». Καὶ μήπως ἔτσι δὲν εἶναι; Ἤ στ᾿ ἀλήθεια κάτι ἄλλο γυρεύουμε νὰ βροῦμε, καθὼς βηματίζουμε στὸ μονοπάτι τῆς Σαρακοστῆς...

π. Κ.Ν. Καλλιανός