Η Άνοιξη θα έρθει

Τρίτη, 09 Μαρτίου 2020. Έχει ξημερώσει μία ηλιόλουστη μέρα. Η φύση εδώ και λίγες μέρες έχει φορέσει τα καλά της. Οι εποχές του χρόνου, βλέπετε, αλλάζουν με μία απίστευτη κανονικότητα ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει στον κόσμο. Ποτέ δεν αλλάζουν τους ρυθμούς τους, αντίθετα κάνουν τους ανθρώπους να εναρμονίζονται σ’ αυτούς. Αυτό το υπέρλαμπρο φως του ήλιου, το μπλε του ελληνικού ουρανού, η γη που έχει αρχίσει δειλά-δειλά να πρασινίζει, οι αμυγδαλιές σαν πανέμορφες νύφες έτοιμες να ξεκινήσουν ένα καινούργιο κεφάλαιο ζωής και τα κάθε λογής λουλούδια, δημιουργούν μία ασυναγώνιστη χρωματική παλέτα κάνοντάς μας να υποδεχτούμε την πολυπόθητη Άνοιξη και να αφήσουμε πίσω μας τις μουντές και κρύες μέρες του χειμώνα.  Για όλους εμάς δε που ζούμε σε αυτή τη χώρα, το παραπάνω σκηνικό συμπληρώνουν τα γελαστά πρόσωπα των ανθρώπων που συναντιούνται πλέον πιο συχνά σε υπαίθρια μαγαζιά για καφέ, φαγητό ή ποτό, οι χαρούμενες φωνές των παιδιών που ξεχύνονται στις πλατείες για παιχνίδι, οι μικρές αποδράσεις τα Σαββατοκύριακα, τα πρώτα μπάνια για τους πιο τολμηρούς και τα σχέδια για το καλοκαίρι που φαντάζει πλέον τόσο κοντά.

Σε κάθε άλλη περίπτωση, όλο αυτό το σκηνικό θα μας γέμιζε αισιοδοξία, θα μας έκανε να βλέπουμε μικρότερα τα προβλήματά μας, να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο. Δεν ισχύει όμως γι αυτή την άνοιξη. Πρωταγωνιστής για φέτος είναι ένας άγνωστος αλλά φοβερός εχθρός: ο ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ.

Τετάρτη, 10 Μαρτίου 2020. Τα σχολεία κλείνουν  για 15 μέρες. Καθώς περνούν οι μέρες τα μέτρα γίνονται όλο και πιο αυστηρά. Στόχος ο περιορισμός  των συναθροίσεων  προκειμένου να περιοριστεί η διασπορά του ιού. Ο κόσμος δεν έχει αρχικά συνειδητοποιήσει τι γίνεται. Λογικό. Από τη μία στιγμή στην άλλη καλούνται οι άνθρωποι να αλλάξουν άρδην την καθημερινότητά τους και κυρίως, να κλειστούν στο σπίτι. Ποιοι; Οι Έλληνες, την άνοιξη! Παιδιά και έφηβοι χαίρονται με το κλείσιμο των σχολείων και λειτουργούν σα να έχουν διακοπές. Οι υπόλοιποι κινούνται χωρίς ιδιαίτερες προφυλάξεις. Ο πρώτος νεκρός, τα διαρκώς αυξανόμενα κρούσματα και η δραματική κατάσταση στην Ιταλία κάνουν τους χαλαρούς κατοίκους αυτού του τόπου να συναισθανθούν τη σοβαρότητα της κατάστασης. Τα σούπερ μάρκετ πλημμύρισαν από κόσμο όπως και τα φαρμακεία. Είναι το μοναδικό θέμα συζήτησης στα κανάλια, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τις φιλικές και οικογενειακές συζητήσεις, παντού.

Οι συστάσεις των αρμοδίων είναι «ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ» και αποφεύγουμε τον συνωστισμό. Μόνο έτσι θα καθυστερήσουμε την ταχεία εξάπλωση.

Η κατάσταση είναι πρωτόγνωρη και ο χειρισμός της δύσκολος.

Αισθάνεσαι σαν «Ελεύθερος Πολιορκημένος» σε λίγα τετραγωνικά μέτρα με περιορισμένες επιλογές διάθεσης του άπλετου ελεύθερου χρόνου.

Αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς να εκφράσεις τα αισθήματά σου στους ανθρώπους σου. Κάποιες φορές δεν μπορείς να αγκαλιάσεις ούτε το παιδί σου!

Αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς να προσφέρεις τίποτα περισσότερο από τα ψώνια που αφήνεις στην πόρτα, στους παππούδες που είναι απομονωμένοι ως ευπαθής ομάδα.

Αισθάνεσαι ότι είσαι αδύναμος γιατί έχεις απέναντί σου έναν εχθρό αλλά δεν έχεις όπλα για να τον πολεμήσεις. Το κυριότερο, δε γνωρίζεις την ημερομηνία λήξης αυτής της κρίσης.

Ας μη γελιόμαστε. Δεν είναι εύκολο! Είναι όμως αναγκαίο! Αν συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της ατομικής μας ευθύνης, θα το κάνουμε με χαρά για να ζήσουμε όσο περισσότεροι γίνεται τις ομορφιές της άνοιξης του επόμενου, του μεθεπόμενου και πολλών ετών ακόμα.

Τρίτη, 17 Μαρτίου 2020. Σχεδόν τα πάντα είναι κλειστά. Η πόλη έρημη και ο κόσμος φοβισμένος περιμένει -τι ακριβώς δεν ξέρει-. Οι περισσότεροι κατάλαβαν, συμμορφώθηκαν. Ώρα 20.30. Μόλις ήρθαν δύο μηνύματα από το 112 «Οι στιγμές είναι κρίσιμες. Μείνετε σπίτι…»

Ας κρατήσουμε την άνοιξη μέσα μας. Ας δούμε αυτή τη δοκιμασία ως ευκαιρία και όχι ως τιμωρία.

Ο Θεός μαζί μας.

Δ.  ΣΟΛΩΜΟΣ:  ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ  ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ

ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ  Β΄,  αποσπάσματα  1, 2

1

Άκρα  του  τάφου  σιωπή  στον  κάμπο  βασιλεύει`

Λαλεί  πουλί,  παίρνει  σπυρί,  κι  η  μάνα  το  ζηλεύει.

Τα  μάτια  η  πείνα  εμαύρισε`  στα  μάτια  η  μάνα  μνέει`

Στέκει  ο  Σουλιώτης  ο  καλός  παράμερα  και  κλαίει:

"Έρμο  τουφέκι  σκοτεινό,  τι - σ'  έχω  ‘γω  στο  χέρι;

Οπού  συ  μου  'γινες  βαρύ  κι  ο  Αγαρηνός  το  ξέρει."

2

Ο  Απρίλης  με  τον  Έρωτα  χορεύουν  και  γελούνε,

Κι  όσ'  άνθια  βγαίνουν  και  καρποί  τόσ'  άρματα  Σα  κλειούνε.

Λευκό  βουνάκι  πρόβατα  κινούμενο  βελάζει,

Και  μες  στη  θάλασσα  βαθιά  ξαναπετιέται  πάλι,

Κι  ολόλευκο  εσύσμιξε  με  τ'  ουρανού  τα  κάλλη.

Και  μες  στης  λίμνης  τα  νερά,  οπ’  έφθασε  μ'  ασπούδα,

Έπαιξε  με  τον  ίσκιο  της  γαλάζια  πεταλούδα,

Που  ευώδιασε  τον  ύπνο  της  μέσα  στον  άγριο  κρίνο`

Το  σκουληκάκι  βρίσκεται  σ'  ώρα  γλυκιά  κι  εκείνο.

Μάγεμα  η  φύσις  κι  όνειρο  στην  ομορφιά  και  χάρη,

Η  μαύρη  πέτρα  ολόχρυση  και  το  ξερό  χορτάρι`

Με  χίλιες  βρύσες  χύνεται,  με  χίλιες  γλώσσες  κραίνει`

Όποιος  πεθαίνει  σήμερα  χίλιες  φορές  πεθαίνει.

Τρέμ'  η  ψυχή  και  ξαστοχά  γλυκά  τον  εαυτό  της.

Πέννυ Παπαπαναγιώτου

Φιλόλογος Εκπαιδευτικός

(Γενικό Λύκειο Τεγέας)