Ξανά στο Σχολείο...

11-3-2020. Τα σχολεία κλείνουν για 15 μέρες. Ο covid- 19 έχει κάνει την εμφάνισή του και στη χώρα μας. Ο πρώτος θάνατος και οι τρομακτικές εικόνες από τους συμπαθείς γείτονές μας Ιταλούς που μαστίζονται από τον ιό, οδήγησαν εσπευσμένα την κυβέρνηση σε δραστικά μέτρα καθώς το σύστημα υγείας της χώρας αδυνατούσε να σηκώσει αυτό το βάρος.

Ό,τι ακολούθησε θα το θυμόμαστε σε όλη μας τη ζωή: καραντίνα, lock down, εγκλεισμός, sms μετακίνησης, μάσκες, αντισηπτικά, απολύμανση της απολύμανσης, Τσιόδρας, Χαρδαλιάς, «οι επόμενες εβδομάδες είναι κρίσιμες», «ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ», «ΜΕΝΟΥΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΣ» κ.ά. Μαζί με όλα αυτά και πάνω απ’ αυτά, ο φόβος της αρρώστιας και του θανάτου, η αγωνία για το αύριο, η απομάκρυνση από τους αγαπημένους, η κυριαρχία της οθόνης -στην ενημέρωση, στη διασκέδαση, στην επικοινωνία με συγγενείς και φίλους, στην εκπαίδευση, παντού.

Η καλή διαχείριση από την πολιτεία και η υπεύθυνη στάση των πολιτών, κράτησαν χαμηλά τα ποσοστά τόσο των κρουσμάτων όσο και των νεκρών. Συγκριτικά με άλλες χώρες, έχουμε πάει απρόσμενα καλά. Οι ειδικοί αποφάσισαν τη σταδιακή χαλάρωση των μέτρων. Μετά από πολλές συζητήσεις και διχογνωμίες, αποφασίστηκε το άνοιγμα των σχολείων. 11/5 η γ’ λυκείου, 18/5 η α’ & β’ λυκείου καθώς και τα γυμνάσια και αν όλα πάνε καλά, θα ακολουθήσουν τα δημοτικά. Με εντολή της υπουργού οι εκπαιδευτικοί θα έπρεπε να είναι στις θέσεις τους από την προηγούμενη Τετάρτη προκειμένου να προβούν  στις απαραίτητες ενέργειες για να επιστρέψουν οι μαθητές σε ένα ασφαλές περιβάλλον.

6-5-2020. Μετά από 57 μέρες επέστρεψα στη θέση μου. Τόσες μέρες κλείνει το σχολείο και το καλοκαίρι. Ήταν λοιπόν σα να γυρίζουμε από τις καλοκαιρινές διακοπές, σα να ξεκινούσε ένα νέο σχολικό έτος. Συνήθως την πρώτη μέρα της επιστροφής  αντικρίζεις  ξεκούραστους και χαμογελαστούς συναδέλφους,  γεμάτους όρεξη και σχέδια για ένα νέο συναρπαστικό ταξίδι με τους μαθητές τους. Ανταλλάσσουν εμπειρίες από τις διακοπές τους και ονειρεύονται μία χρονιά με περισσότερες όμορφες στιγμές  και όσο γίνεται λιγότερα προβλήματα.

Αυτή η πρώτη μέρα όμως είναι τελείως διαφορετική. Οι συνάδελφοι είναι «μαγκωμένοι». Υπάρχει μία διάχυτη ανησυχία: θα τα καταφέρουμε; Δύσκολο το εγχείρημα! Κρατάμε αποστάσεις. Δεν είναι πάντα εύκολο. Ξεχνιέσαι… Διαβάζουμε και ξαναδιαβάζουμε τις οδηγίες, αναδιαμορφώνουμε τις τάξεις, καταρτίζουμε νέο πρόγραμμα. Προσπαθούμε με λίγα λόγια να δημιουργήσουμε μία νέα σχολική πραγματικότητα στην οποία εκ προοιμίου γνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε να προσαρμοστούμε ούτε εμείς κυρίως όμως οι μαθητές μας.

Ο κατ’ εξοχήν χώρος κοινωνικοποίησης πρέπει να μετατραπεί σε έναν χώρο όπου το ζητούμενο είναι η αποστασιοποίηση. Εμείς δε, καλούμαστε να κάνουμε τον χωροφύλακα, τον νοσηλευτή, τον ψυχολόγο και δεν ξέρω τι άλλο. Πρέπει να φροντίσουμε τους μαθητές μας αλλά και τον εαυτό μας. Ας μην ξεχνάμε ότι η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών είναι άνω των 50. Επιπλέον, όλοι έχουν πίσω στο σπίτι παιδιά, γονείς ή άτομα που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες.

Η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά-τουλάχιστον στο δικό μας σχολείο- λαχταράνε να γυρίσουν. Αποζητούν την καθημερινότητά τους κι ας τους φαινόταν κουραστική ή πληκτική πολλές φορές. Παρόλο που δε χάσαμε την επαφή αφού συνεχίσαμε τα μαθήματα με τηλεκπαίδευση, παρόλο που είχα πάντα την κάμερα ανοιχτή και το ίδιο ζητούσα κι απ’ αυτά για να έχουμε τουλάχιστον οπτική επαφή, συνειδητοποιήσαμε όλοι ότι τίποτα δεν μπορεί να αναπληρώσει τη δια ζώσης διδασκαλία. Ο φυσικός χώρος μαθητών και καθηγητών είναι η τάξη: να κυκλοφορείς ανάμεσα στα θρανία, να βλέπεις τα πρόσωπά τους, να μαντεύεις τις ανησυχίες τους, να διαγιγνώσκεις πιθανά προβλήματα και καταστάσεις που χρήζουν φροντίδας, να γελάς με τα αστεία τους, να προσπαθείς και να δίνεις όλο σου το είναι για να μάθει όσα περισσότερα μπορεί ο καθένας και κυρίως να βάλεις το πετραδάκι σου για να γίνουν  σωστοί  άνθρωποι,  ολοκληρωμένες προσωπικότητες.

Έτσι, τη Δευτέρα  ξεκινάμε με νέα δεδομένα. Θα κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, αυτό είναι σίγουρο. Πιστεύω και τα παιδιά το ίδιο. Έχουν αποδείξει ότι παρά την αντιδραστικότητα που διακρίνει αυτή την ηλικία, όσες φορές έχει χρειαστεί, μας έχουν καταπλήξει  με την υπευθυνότητα και τη στάση τους.

Καλή μας αρχή, λοιπόν…

Πέννυ Παπαπαναγιώτου