Η Γυναίκα και ο ήλιος

Η σωτηρία θα έλθη μόνο από την αγιότητα· κι αυτή είναι πιο εσωτερική στη γυναίκα, μέσα στις συνθήκες της ενεργού ζωής. 

Η Παρθένος «διετήρει πάντα τα ρήματα εν τη καρδία αυτής» (Λουκ. 2, 51)· έτσι κάθε γυναίκα έχει μια έμφυτη οικειότητα, σχεδόν μια ίδια στόφα με την παράδοση, με τη συνέχεια της ζωής.

Στον Θεό, η ύπαρξη συμπίπτει με την ουσία· η γυναίκα είναι πιο ικανή να προσεγγίση στην αγιότητα την ουσία και την ύπαρξη με τη δύναμη της ταπεινώσεως, γιατί «η ταπείνωση είναι τέχνη να ξαναβρίσκη κανείς τη θέση του».

Αντίθετα προς κάθε κήρυγμα εξισώσεως της γυναίκας προς τον άνδρα και προς κάθε τάση εκδικήσεως, η γυναίκα μπορεί να εκδηλώση την πιο φυσική λάμψη της χαρισματικής της καταστάσεως.

Είναι το λειτούργημα του Παρακλήτου, η χάρη της παρηγοριάς και της πίστεως, που επιβάλλει τιο γυναικείο ον ως μητέρα, ώστε κάθε ον να γίνεται δικό της παιδί.

Η ομορφιά θα σώση τον κόσμο· δεν πρόκειται για κάθε ομορφιά, αλλά αυτή του Αγίου Πνεύματος, της γυναίκας που είναι περιβεβλημένη τον ήλιο.

Παύλου Ευδοκίμοφ

Η Γυναίκα και η Σωτηρία του Κόσμου, σσ. 328-9

Μετάφραση: Νίκου Ματσούκα

Έκδοση Γ΄

Εκδόσεις Π. Πουρνάρα, Θεσσαλονίκη