Με τις Χρυσές Καρδιές...

 
Τα σχολεία κλείνουν ως εδώ ως εκεί. Στα μέρη μας, έχουν ήδη κλείσει. Ζέστη βλέπεις. Τα μπάνια έτσι και αλλιώς στην θάλασσα θα άρχισαν, το καρπούζι θα έπεσε, στο λιμανάκι στα Θεραπειά, εκεί που παλιά-παλιά  είχε βρει καταφύγιο η Αργώ, θα έχουν αράξει μερικά καρπουζόφλουδα και άντε να τα μαζέψει -άραγε ποιός;- ο δήμος. Στο Γερμανικό πάντως, καρπουζόφλουδα και καβουνόφλουδα [1] τότε που κολυμπούσα εκεί, δεν έδιναν παρουσία, το ρεύμα βλέπεις. Στα σκαλάκια, μάλιστα, παρόντα. Ενα άλλο "άραγε", που να κολυμπούν τώρα οι καλοκαιρινοί και οι ντόπιοι;
 

Διαβάζω ξανά-μανά την "Δασκάλα με τα χρυσά μάτια" του Στρατή Μυριβήλη. Το βιβλίο που με το είχε συστήσει ο κ. Γιάννης, φίλος αγαπητός των γονιών μου, που τώρα θα κάνουν παρέα στον ουρανό οι τέσσερις τους. Μυριβήλης. Και μόνο το όνομα του φέρνει ευωδιές της αύρας, και της  θάλασσας που ανταμώνεται με τα λουλούδια της Μυτιλιανής γής και καλά έκανε που το διάλεξε για ψευδώνυμο. Πάντα άρεζα [2] να διαβάζω βιβλία του. Αρκετά χρόνια πριν, όταν κάποτε γνώρισα την εγγονή του Χριστίνα, νεαρές μαμάδες και οι δυό μας,  ήταν σαν να γνώριζα τον ίδιο. Οχι ακριβώς, αλλά ...
 
Με τα σχολεία που κλείνουν λοιπόν για τις θερινές διακοπές,  στην θύμηση μου ήρθαν οι δασκάλες μου. Αυτές που δεν έκαναν απεργίες και δεν αρρώσταιναν ποτέ από ότι θυμούμαι, ήταν καλοντυμένες, καλοχτενισμένες, περιποιημένες τέλος πάντων. Αυτές που δίδασκαν μέσα από τα αναγνωστικά και τα λοιπά βιβλία και ενέπνεαν μέσα από το παράδειγμα τους, ήταν "καθώς πρέπει" και όπως λέμε, δεν έδιναν "δικαιώματα"...
 
Μας καμάρωναν όταν μεγαλώναμε.  Μαζί με το μεγάλωμα των κοριτσιών ήρθαν και οι στιγμές της ψιλής κάλτσας, της νάϊλον, αντί τα κοντά καλτσάκια, τις σοσέτες όπως τις λέγαμε. Άντε και με τα πολλά, πείστηκαν γιαγιά (!), μαμά, -η θεία ήταν με το μέρος μου- φυσικά ο μπαμπάς δεν έπαιρνε θέση σε αυτά τα πράγματα και το πλυπόθητον έγινε.
 
Κυριακή ήταν, ο Ραδιοφωνικός σταθμός της Πόλης -BURASI ISTANBUL RADYOSU- είχε αρχίσει το πρόγραμμα του πολύ νωρίτερα, με την γλυκιά μελωδία που τα λόγια της μιλούν για το μαντίλι που η χανούμισσα βρήκε στον δρόμο, τον αγουροξυπνημένο γραμματικό της με τα μαχμουρλίδικα μάτια και τον λασπωμένο ποδόγυρο της ρεντικότας του.
 
Φόρεσα τα καλά μου και τις καινούργιες ψιλές κάλτσες μου. Προορισμός η Εκκλησία, που αλλού Κυριακάτικα; Σταμάτησα στην πόρτα; "Τι έπαθες, γιατί σταμάτησες;" ρώτησε η προπορευόμενη γιαγιά. "Οι κάλτσες" απάντησα. "Εφυγε πόντος;" ρώτησε πάλι. "Οχι, οι δασκάλες, ντρέπουμαι" ήταν η απάντηση.
 
Τις σεβόμασταν, αυτό ήταν. Τι σχέση είχε το σέβας με τις ψιλές κάλτσες και λίγο αργότερα τα τακουνάκια, ακόμα αναρωτιέμαι.
 
Βράδυαξε, δέκα η ώρα και ακόμα να καλοσκοτεινιάσει, το φεγγάρι παίζει κρυφτό με την μηλιά που πάει πέρα δώθε με το φύσημα τ' αγέρα. Τα μήλα πάνω της είναι μιά βούκα ακόμα, φοβούμαι πως τα ρίξει. Σε λίγο θα πάρω την Δασκάλα με τα χρυσά μάτια στα χέρια και θα φέρω τις δικές μου στου νου τα παραθύρια. Θα τις φέρω κοντά μου για να ακούσω το τικ-τακ της καρδιάς τους και αν βάλω τα δυνατά μου ίσως διακρίνω το χρυσό τους χρώμα. Της καρδιάς τους.
 
Σήμερα της Αγίας Κυριακής και σε δέκα μέρες της Αγια Μαρίνας. Οι συν-χωριανοί μου ξέρουν τι σκέπτομαι.
 
Καλά να είμαστε και του χρόνου.
 
Νίκη Beales
7 Ιουλίου 2023
Buckingham, Αγγλία
 
[1] καβούνι = πεπόνι
[2] Πολίτικο ιδίωμα