Αντιρρησίες συνείδησης

 
Σε πρόσφατη επίσκεψή μου στο Λονδίνο, με σκοπό τη συμμετοχή μου σε Διαχριστιανικές συναντήσεις, είχα την ευκαιρία να διασχίσω το πάρκο της Πλατείας Tavistock.
 

Σε εκείνο το πάρκο βρίσκει κανείς και απολαμβάνει αρκετά μνημεία. Σε ένα σημείο βρήκα μια πλάκα που μου δημιούργησε προβληματισμό. Είναι αφιερωμένη στους αντιρρησίες συνείδησης.
 
Πάνω σε αυτή αναγράφονται τα εξής:
 
Σε όλους όσους έχουν θεμελιώσει και διατηρούν το δικαίωμα να αρνηθούν να σκοτώσουν.
Η προνοητικότητα και το θάρρος τους μας δίνουν ελπίδα.
Αυτή η πέτρα αφιερώθηκε στις 15 Μαΐου 1994, Διεθνής Ημέρα Αντιρρησιών Συνείδησης.
Για να τιμήσουμε τη μνήμη ανδρών και γυναικών, αντιρρησίες συνείδησης στη στρατιωτική θητεία, σε όλο τον κόσμο και σε κάθε εποχή.
 
Κατ’ αρχάς ίσως να μπορεί να πει κανείς πως η πλάκα αυτή μπορεί να εξυμνεί το ειρηνιστικό πνεύμα και τη διάθεση του μέσου ανθρώπου να απέχει από οποιαδήποτε πολεμική σύρραξη.
 
Όμως, επειδή η πραγματικότητα της ανθρώπινης ζωής και των οργανωμένων ανά εποχή κοινωνιών είναι τέτοια που κυριολεκτικά επιβάλλει τη συμμετοχή μας σε πολεμικές πράξεις, ειδικά όταν αμυνόμαστε Υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, τότε θα τολμούσαμε να πούμε πως η εν λόγω πλάκα είναι ουσιαστικά εκτός πραγματικότητας.
 
Ας φανταστούμε πως θα ήταν ο Ελληνισμός χωρίς τις πράξεις αυτοθυσίας των μεγάλων ηρώων του, σε διάφορες ιστορικές εποχές. Δεν επρόκειτο να είχαμε ούτε Έθνος, ούτε Κράτος, ούτε οποιαδήποτε υπόσταση ύπαρξης.
 
Αν υπάρχουν αντιρρησίες συνείδησης υπάρχουν απέναντί τους και ευσυνείδητοι στρατιώτες, που έδωσαν τη ζωή τους στις μάχες ενάντια στο φασισμό, τον ναζισμό, τις κατοχές και τις γενοκτονίες.
 
Η ειρήνη, την οποία απολαμβάνουν οι αντιρρησίες συνείδησης από τον καναπέ τους, εξαγοράσθηκε με αίμα από εκείνους που προσέφεραν τη ζωή τους, για να μπορούμε εμείς σήμερα να έχουμε ελευθερία και να φιλοσοφούμε για τα θέματα αυτά.