Βάλε τ’ άσπρα σου

 
Ρόδισε η αυγή και ξεσήκωσε τα πουλιά που πεινασμένα αγουροξύπνησαν και το έριξαν στο είπες και είπα. Ξημέρωσε είκοσι τρεις του Απρίλη, οι πασχαλιές ανοιγμένες στο περιβόλι και τ’ Αη Γιωργιού η γιορτή.
 

Σαν σήμερα έβγαιναν τα λευκά παπούτσια από το βάθος της καρδαρόμπας και μαζί οι άσπρες τσάντες, ασορτί. Ο κόσμος να χαλνούσε, ούτε μια μέρα πριν! Έπρεπε να φτάσει αυτή η γιορτάσιμη μέρα για να βάλουμε άσπρα παπούτσια και να βαστάξουμε τις άσπρες τσάντες. Μέχρι στο τέλος του Αυγούστου πήγαινε η δουλειά, άντε και μια δυό μέρες  του Σεπτεμβρίου. <<Που το λέει αυτό; Ποιός το είπε και το έγραψε;>> Αδικα ρωτούσα αλλά τα άσπρα υποδήματα προμηνούσαν δήλωση πως το καλοκαίρι σήμωνε.
 
Την θέση τους, στο κάτω μέρος της ντουλάπας, έπαιρναν τα μαύρα, τα μαρόν και τα μπλε. Καθαρισμένα, καλογυαλισμένα, με ένα-δυο ματσάκια λεβάντας μέσα σε πάνινες θήκες για να είναι έτοιμα το φθινόπωρο. Ποιά κοκέτα και καλοντυμένη γυναίκα θα φορούσε μουντά και μαύρα παπούτσια και θα είχε μαύρη τσάντα κρεμασμένη στο μπράτσο ή στον ώμο; Εξαίρεση είχαν οι πενθούσες. Κάποια πέδιλα, μπορεί, άντε και καμιά γόβα μαυρόασπρη, έκαναν την εμφάνιση τους και στα σαλόνια και στις γιορτές στην Εκκλησία που όλοι φορούσαμε τα καλά μας. Και πόσο comme il faux ήμασταν. Και όχι μόνο οι γυναίκες, αλλά και οι άντρες το ίδιο, ανοιχτόχρωμα κοστούμια, ακόμα με τριάντα και κάτι βαθμούς ζέστη κοντομάνικο πουκάμισο ίσως, αλλά η γραβάτα, γραβάτα. Ήταν και οι Επίτροποι στο παγκάρι, ο καθένας γραβατωμένος, και αυτοί comme il faut. Και τα υποδήματα τους; Ανοιχτό καφέ, κανελί, ασορτί με το παντελόνι. 
 
<<Βάλε τα άσπρα σου...>> έλεγε το τραγούδι που και ποιός και ποιά δεν το τραγούδησε;  Έτσι λοιπόν τα βάζαμε και εμείς και γραμμή για την Εκκλησία του Αγ. Γεωργίου, -που αλλού;-. <<Δημητρίου, Ελένης, Μαργαρίτας, Νικολάου...>>, τέσσερεις Άρτοι γύρω-γύρω, στην μέση ο πέμπτος πάνω τους και πάνω σε αυτόν το κηροπήγιο με τα πέντε κεριά, δίπλα ο σίτος, ο οίνος και το έλαιον. Η Αρτοκλασία της θείας Ελένης που το είχε τάμα, ήταν και γείτονας βλέπετε.  Δημήτριος, ήταν ο θείος ο Τάκης ο σύζυγός της. Είχα δύο θείους με αυτό το όνομα. Της θείας Ελένης και της θείας Μαρουλιώς / Μαρούλας. Εδώ που τα λέμε,  το <<Τάκης>> με μπέρδευε κάπως, ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι, γιατί Τάκης και όχι Τράκης; Τέλος πάντων, έτσι τα βρήκαμε, έτσι τα πάμε.
 
Λίγο πολύ όλες οι οικογένειες είχαν και γιόρταζαν κάποιον Γιώργο, πατέρα παππού, αδελφό, ξάδελφο, εγγονό ή γαμπρό. Έτσι με τα άσπρα μας υποδήματα θα πηγαίναμε βίζιτα. Και η κάθε κυρά Γιώργαινα (ο Γιώργος σου που πάει; Άλλο τραγούδι της εποχής), περίμενε τους μουσαφιραίους με το σπίτι να μοσχοβολά από πάστρα και έτοιμο να τους υποδεχτεί.
 
Όμορφο και το απολυτίκιο του Αγίου Γεωργίου, που λέει πως είναι ελευθερωτής των αιχμαλώτων, υπερασπιστής των φτωχών και γιατρός των ασθενούντων, συνάμα υπέρμαχος βασιλέων και τροπαιοφόρος. Μαζί με αυτά και μεγαλομάρτυρας και που τον είχαμε και εμείς καμάρι στα Θεραπειά μας με την Εκκλησία προς τιμήν του όπως έλεγα πριν.  Ο Ναός έφυγε, η τιμή έμεινε. Διά παντός. Γιορτάζεται η μνήμη του και θα αγαλλιάζεται η καρδιά του Γεωργίου Ζαρίφη στο αριστερό κλίτος της Αγίας Παρασκευής  όταν περνούν Τα Άγια από μπροστά της. 
 
Όπου Γιώργος και μάλαμα και <<Χρόνια Πολλά>> στους Γιώργους, Γεωργίες, Γιώργηδες, Γεωργάκηδες, Γιωργούλλες, Τζώρτζηδες και Τζωρτζίνες, στην κάθε Γωγώ και Γίτσα και σ’ όσους γιορτάζουν ακόμα και στις Τζίνες.
 
Τρεις μέρες πριν, γιορτάσαμε το Πάσχα!
 
Χριστός Ανέστη!
 
Νίκη Beales
 
Του Άη - Γιώργη 2025
Buckingham, Αγγλία