Απογευματινή της Πόλης

 
Δεν έλειπε από το σπίτι μας, περνούσε από το ένα χέρι στο άλλο, όσο ήμασταν εκεί.
 

Τα πρωτεία, τιμής ένεκεν,  τα είχε η γιαγιά μου, οι κηδείες ήταν αυτό που κοίταζε πριν από οτιδήποτε άλλο. Συνέχιζε με τα  Μνημόσυνα, τις Εκκλησιαστικές ειδήσεις, ποιός δεσπότης θα πάει που και πότε,  ποιός δέχεται ή  δεν δέχεται επισκέψεις για την ονομαστική του εορτή, ποιοί ηρραβωνίσθησαν και ποιοί έδωσαν αμοιβαίαν υπόσχεσην γάμου (τότε που έδιναν λόγο, για όσους θυμούνται..., ποιοί διέλυσαν τις υποσχέσεις και τα αρραβωνιάσματα. Διάβαζε και ποιοί εστέφθησαν. Τα υπόλοιπα θα περίμεναν. Η ανάγνωση δεν ήταν μόνο για τον εαυτό της,  έπρεπε να διαλαλεί το διάβασμα της.  «Βρε μάνα μου, άσε θα την διαβάσω εγώ πιό ύστερα» έλεγε η μαμά μου, ο μπαμπάς δεν έλεγε τίποτα, έτσι κι αλλιώς οι Αθλητικές ειδήσεις ήταν αυτές που τον ένοιαζαν περισσότερο, είχε υπομονή.  Εγώ, τσιμουδιά. 
 
Κάποτε, το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον, φύγαμε όπως οι πολλοί, <hoi polloi> στα Αγγλικά (έκανα χρόνια για να καταλάβω τι θα πει, τέλος πάντων...) για άλλους τόπους μια μέρα, άλλοι εξ ανάγκης, μερικοί για δικούς τους λόγους, ήταν λίγο και της μόδας. Όποιος πήγαινε στην Πόλη για λίγο έφερνε και μερικά τεύχη και αυτά με την σειρά τους περνούσαν από χέρι σε χέρι. Η γιαγιά δεν υπήρχε πιά, έμεινε εκεί που νομίζαμε πως όλοι θα μέναμε. 
 
Με τα χρόνια και για λόγους που ο αμείλικτος καιρός και η φύση φέρνουν, σταμάτησαν τα πάνε έλα και η αγαπημένη μας εφημερίδα δεν έμπαινε στα σπιτικά μας πλέον.  Εχει όμως ο καιρός γυρίσματα και με ένα τέτοιο γύρισμα, εδώ και λίγο καιρό ξαναβρέθηκα μαζί της και η Απογευματινή μπαίνει στο δικό μου σπίτι πάλι, διαδικτυακά αυτή τη φορά. Σαν την γιαγιά μου την διαβάζω από την αρχή μέχρι το τέλος σιωπηλά, πότε-πότε μου φεύγει ένα επιφώνημα «Αχ, θα πάει ο Δέρκων στον Αη Γιάννη, στην Αγία Κυριακή...» και την χαιρομαι. Την μοιράζομαι με την φίλη μου την Πάμελα, Βοσποριανή και αυτή που ζει στην Αγγλία, μερικές ώρες μακριά από εμένα, με τις ίδιες εμπειρίες, τις ίδιες εποχές που σαν και εμένα θυμάται την δική της γιαγιά διαβάζοντας την Απογευματινή με την ίδια περίπου σειρά με τη δική μου...
 
Μερικές μέρες πριν, με ρώτησε, «θυμάσαι το <Στο Φτερό>;!»
 
Σε λίγες μέρες έρχεται η γιορτή της Αγίας Μαρίνας, αναρωτιέμαι, «θα πάει άραγε ο Δέρκων στο Αγίασμα στα Θεραπειά;» Θα κοιτάξω στην εφημερίδα. 
 
Πολλές Ευχές!
Καλή Συνέχεια!
Καλή Δύναμη!
 
Νίκη Beales