Τα τελευταία χρόνια σε διάφορα σημεία των δρόμων στη Μεγ. Βρετανία βλέπουμε λουλούδια, άλλοτε απλά τοποθετημένα στο δρόμο, άλλοτε πάνω σε κολώνες, φράχτες κ.α. Πολλοί αναρωτιούνται γιατί συμβαίνει αυτό.
Είναι σαφές ότι όπου βλέπουμε λουλούδια κάποιος άνθρωπος έχει χάσει τη ζωή του, προφανώς σε θανατηφόρο αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι αυτή η συνήθεια ξεκίνησε με την περίπτωση της Πριγκίπισσας Νταϊάνας, που όταν σκοτώθηκε στο Παρίσι, πολλοί άφησαν μια ανθοδέσμη στον τόπο της τραγωδίας, αλλά και έξω από το παλάτι του Μπάκιγχαμ στο Λονδίνο.
Πάντως, είναι αλήθεια ότι η σχέση των λουλουδιών με τον θάνατο είναι πολύ παλαιά. Αρχαιολόγοι έχουν βρει λουλούδια και φυτά σε τάφους 60.000 ετών.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι αυτό είναι Μεξικάνικο έθιμο, που ονομάζεται descano. Αυτό γίνεται για να δειχθεί το σημείο του θανάτου. Στην Αυστραλία κρατούν το ίδιο έθιμο. Το ίδιο και στη Νέα Ζηλανδία. Κάποιοι σχολιάζουν ότι αυτό το έθιμο βοηθάει στην αποτροπή άλλων παρόμοιων δυστυχημάτων. Άλλοι τονίζουν ότι ένας τέτοιος θάνατος είναι μάλλον «δημόσιος» θάνατος και αφορά όλους μας, ενώ ο θάνατος σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου είναι μόνο ένα οικογενειακό γεγονός.
Επομένως, η δημόσια ανταπόκριση, μέσω της τοποθέτησης λουλουδιών, σε ένα θάνατο που συνέβη στη μέση του δρόμου, είναι μια δίκαιη και λογική πράξη, η οποία συγκαταλέγεται στην διαδικασία της θλίψης και της παρηγοριάς.
4 comments:
ο άνθρωπος τελικά, πάντα προσπαθεί να ανακαλύπτει έναν όμορφο τρόπο να ισορροπήσει την απώλεια
Την καλημέρα μου απο Αθήνα
@ logia,
Έτσι είναι.
Στην Πατρίδα μας κτίζεται προσκυνητάρι στο σημείο του δρόμου που έγινε το... κακό!
Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η συνήθεια αυτή να αφήνουν λουλούδια στο σημείο που σκοτώθηκε κάποιος (όχι απαραίτητα από αυτοκινητιστικό ατύχημα). Δεν ξέρω αν ξεκίνησε από τότε που πέθανε η Diana ή αν προϋπήρχε...
@ Σοφία,
Εκείνο που είναι πάντως ενδιαφέρον είναι πως ένας θάνατος που συνέβη, με οποιοδήποτε τρόπο, "στη μέση του δρόμου", είναι "δημόσιος" θάνατος. Άρα μας αφορά όλους. Σε αντίθεση με εκείνον που συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες.
Στην περίπτωση αυτή, λοιπόν, του δημοσίου δηλαδή θανάτου, κυριαρχεί έντονος συναισθηματισμός (και ιδιαίτερα από αγνώστους ανθρώπους), καθώς επίσης και μια άλλη λογική. Αυτή που μας θέλει όλους να σχετιζόμαστε και να προσεγγίζουμε τον... άλλον, τον συνάνθρωπο, τον πλησίον, που μπορεί μέχρι πριν λίγο να ήταν άγνωστος και ξαφνικά γίνεται μέρος της ζωής, των συναισθημάτων, της θλίψης και ίσως και της ενοχής μας...
Post a Comment