Tέχνη στο Μοναστήρι του Έσσεξ [Α΄]

Για την Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου στην περιοχή Έσσεξ της Ανατολικής Αγγλίας, η οποία ιδρύθηκε το 1959 από τον Αρχιμανδρίτη Σωφρόνιο Σαχάρωφ, έχουμε κάνει ένα σύντομα αφιέρωμα παλαιότερα.

Χθες είχαμε την ευκαιρία να πραγματοποιήσουμε ένα ωραίο Κοινοτικό προσκύνημα στην εν λόγω Μονή, με τη συμμετοχή 50 περίπου ατόμων, μικρών και μεγάλων σε ηλικία, ανδρών και γυναικών.

Με την ευκαιρία αυτή σκέφθηκα να παρουσιάσουμε μερικές φωτογραφίες από τις όμορφες ψηφιδωτές εικόνες που βρίσκονται σε εξωτερικούς τοίχους των κτηρίων της Μονής.

Κάποιες από αυτές βρίσκονται στους τοίχους του Καθολικού.

Άλλες βρίσκονται στο Ηγουμενείο και σε άλλα κτήρια της Μονής.

Οἱ χρονιάρες μέρες

Συνήθως ὀνομάζουμε χρονιάρα, τήν ἐπίσημη ἡμέρα ἐκείνη, δηλαδή τήν ἡμέρα μιᾶς μεγάλης γιορτῆς, ἐπειδή μέ τό περιέχόμενό της ἐπιβάλλεται στό χρόνο, τόν ἱεροποιεῖ καί τόν ἁγιάζει, ἀλλά καί γιατί τήν ἡμέρα αὐτή ἀναπαύονται οἱ ἄνθρωποι "ἐκ τῶν ἔργων αὐτῶν".

Πρώτη καί ἀδιάψευστη χρονιάρα μέρα μέσα στόν κύκλο τῶν ἡμερῶν τοῦ χρόνου εἶναι καί παραμένει ἡ Κυριακή, ἡ ὁποία εἶναι φορτισμένη μέ τό μέγιστο περιεχόμενο καί νόημα: αὐτό τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ μας. Γι' αὐτό καί οἱ παλαιότεροι, τήν Κυριακή τήν τηροῦσαν ὡς ἀργία, ὡς ἡμέρα καταπαύσεως, ἀλλά καί ὡς τό εὐλογημένο διάλειμμα πού παρέχει ὁ Θεός στόν κεκμηκότα ἄνθρωπο, ὥστε νά ἀνασυγκροτηθεῖ, νά βρεῖ τόν καιρό, γιά νά καταφύγει σ' Ἐκεῖνον, κατά τήν τέλεση τῆς Θ. Εὐχαριστίας, γιά νά τόν δοξολογήσει καί παράλληλα νά τόν παρακαλέσει, ὅπως τοῦ σταθεῖ συνεργός καί συναντιλήπτορας καί στή νέα ἑβδομάδα.

Μέ τά χρόνια ὅμως καί μέ τήν αὐτάρκεια πού ἀποκτησαν οἱ ἄνθρωποι, τούτη ἡ εὐλογημένη ἀρχή παραμερίστηκε. Γιατί ἡ Κυριακή προσμετρήθηκε μέσα στόν ἀριθμό τῶν ἐργασίμων ἡμερῶν, ἀκόμη καί γιά τούς ὑπαλλήλους πού ἔχουν καί τό πενθήμερο ἐργασίας. Μέ ἀποτέλεσμα νά ἐξαφανίζεται ἡ τιμή πρός τήν ἐπίσημη αὐτή ἡμέρα καί, στή συνέχεια, πρός τίς ἄλλες ἡμέρες τῶν ἑορτῶν πού κλαδίζονται μέσα στό σῶμα τοῦ ἐνιαυτοῦ.

Πᾶνε πολλά χρόνια -θά ζυγώνουν τό μισόν αἰὼνα- ὅταν σέ μιά μικρή, ἥσυχη καί ταπεινή κοινότητα ἀνθρώπων μέ πολύ χαμηλό βιοτικό ἐπίπεδο, ἀλλά καί μεγάλη καρδιά καί καλωσύνη, σ' ἔνα λιτό νησιωτικό χωριό, ἔζησα καί βίωσα τό γεγονός τῆς τιμῆς πρός τήν Κυριακή καί τή γιορτή. Μέ αὐθόρμητο τρόπο καί μέ τήν ἀσίγαστη πίστη τους προσπαθοῦσαν ἐκεῖνοι οἱ ἁπλοϊκοί χωρικοί νά τηρήσουν τήν ἀργία τῆς χρονιάρας ἡμέρας, ἔστω μέχρι καί τό μεσημέρι, ἀφοῦ εἶχαν καί ζωντανά, στά ὁποῖα ἔπρεπε νά παραδώσουν ἕνα μέρος τοῦ χρόνου τους, γιατί κι ἐκεῖνα ἤθελαν περιποίηση καί φροντίδα.

Ὡστόσο, τήν Κυριακή καί τή γιορτή τίς τιμοῦσαν δεόντως. Μάλιστα, θυμᾶμαι, πώς τίς καλές αὐτές ἡμέρες τρώγανε τό καλό τό φαΐ, πήγαιναν νά ἐπισκεφτοῦν κάποιο δικό τους, ἐνῶ τίς ἡμέρες αὐτές πάντα περίμεναν τόν ταχυδρόμο γιά νά τούς φέρει τό γράμμα ἀπό τόν ξενητεμένο δικό τους ἄνθρωπο. Ἀδιάψευστα τεκμήρια αὐτῶν τῶν ἡμερῶν ἀπομένουν κάποιες φωτογραφίες "βγαλμένες" ἐδῶ καί σαράντα, πενήντα ἤ καί παραπάνω χρόνια. Γιατί ὁ πλανόδιος φωτογράφος περνοῦσε ἀπό τό χωριό μόνο τέτοιες μέρες, μέρες καλές, χαρμόσυνες μέρες, πού ἤξερε πώς ὁ κόσμος ἦταν μαζεμένος στά σπίτια του, ἀλλά κι "ἀλλασμένος", δηλαδή ντυμένος μέ τά καλά του.

Ἐπίσης μιά παλιά συνήθεια τῶν παλαιῶν ἦταν, ὅπως τά ἀπογεύματα τῶν ἡμερῶν αὐτῶν ἤ στόν βαθύ τόν Ὄρθρο πηγαίνουν οἱ γυναῖκες τῶν ναυτικῶν ἤ τῶν ἀποδήμων, ἀλλά καί κάποιες φιλόθεες συγχωριανές τους, γιά ν' ἀνάψουν τά καντήλια σέ ταπεινά ξωκκλήσια, σιωπηλά κι ἄδεια μοναστήρια, ἀκόμα καί σέ προσκυνητάρια. Συνήθεια πού κρατεῖ μέσα της τήν εὐλογία καί τήν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία σέ τέτοιους ἔρημους τόπους, σέ λιτά καί μικρά ἱ. θυσιαστήρια βιώνεται περισσότερο ἀπ' ὅτι στούς πολύβοους ἐνοριακούς ναούς, ὅπου ὁ σκανδαλισμός εἶναι ἐπί θύραις καί ἡ ἀνησυχία ἐπίσης.

(Ζητῶ ἀπο τόν ἀναγνώστη μου νά συγχωρήσει τούτη τήν παρένθεση, ὅπως καί τό προσωπικό ὕφος πού περιέχει. Ὅμως δέν μπορῶ νἀ μήν ἐξομολογηθῶ, πώς πάντα τίς μεγάλες γιορτές ὁ νοῦς μου γυρίζει σ' ἐκεῖνα τά κλειστά καί σκοτεινά μοναστηράκια ἤ ξωκκλήσια, πού σκόρπια στά βουνά καί στά βράχια περιμένουν τόν φιλότιμο πιστό, πού θά τά ἐπισκεφθεῖ καί θ' ἀνάψει τά καντήλια, θά θυμιάσει καί θά πεῖ τό τροπάρι τοῦ ἁγίου ἤ τῆς ἑορτῆς, ὥστε νά ἀγαλλιάσει καί ἡμερώσει ὁ τόπος κι ἀνεβεῖ αὐτή ἡ προσευχή καί ἡ δέηση στόν Κύριο τῆς δόξης, ἀφτιασίδωτη, εἰρηνική καί ἐκ βάθους καρδίας).

Σήμερα οἱ χρονιάρες μέρες καταβροχθίστηκαν ἀπό τόν ἀδηφάγο περισπασμό, ὅπως τά προφτάσουμε ὅλα. Μόνο πού αὐτή ἡ διαρκής κίνηση μᾶς τραυματίζει θανάσιμα κάποτε μέ ἀποτέλεσμα νά χάνουμε τά πάντα καί νά μήν μποροῦμε, γιά χάρη ἄλλων ἀσχολιῶν, νά χαροῦμε τίς εὐλογημένες χρονιάρες μέρες καί νά στραφοῦμε λίγο στόν ἑαυτό μας γιά νά στοχαστοῦμε: ἄραγε, ποιός εἶναι ὁ κύριος καί ὁ πιό σημαντικός στόχος στή ζωή μου; Μέχρι ποῦ φτάνουν οἱ δυνάμεις μου νά προσπαθήσω; Μήπως πρέπει νά ψάξω μέσα σέ τούτη τήν πολυασχολία μου νά βρῶ καί λίγο χρόνο, ὥστε νά κοιτάξω τόν ἑαυτό μου καί τό Θεό; κ.ἄ. Μόνο πού σήμερα οἱ ἄνθρωποι σκέφτονται μέσω ἄλλων καί ἐνεργοῦν, χωρίς νά καταλαβαίνουν τό γιατί. Μέ ἀποτέλεσμα νά φεύγουν ἀπό τόν κόσμο αὐτό καί νά μήν ἔχουν σκεφτεῖ οὔτε μιά φορά, γιατί τελικά τόν ἐπισκέφτηκαν.

π. Κων. Ν. Καλλιανός

Οικία Βύρωνος [Γ΄]

Το παρεκκλήσι

Όπως έχουμε προείπει η Οικία της αριστοκρατικής οικογένειας του Λόρδου Βύρωνα ήταν στα μεσαιωνικά χρόνια μοναστήρι.

Ακόμα και σήμερα είναι γνωστή με την κλασική και παραδοσιακή ονομασία Newstead Abbey, που παραπέμπει βέβαια στα χρόνια της θρησκευτικής χρήσης του εν λόγω κτηριακού συγκροτήματος.

Άπό το καθολικό του παλαιού μοναστηριού σώζεται μόνο η δυτική του όψη και θεωρείται σήμερα μεσαιωνικό μνημείο.

Μέσα όμως στο κτηριακό συγκρότημα σώζεται ένα όμορφο παρεκκλήσι, στο οποίο μπορεί κανείς να θαυμάσει όμορφες τοιχογραφίες και βιτρώ.

Στην είσοδο του παρεκκλησίου μπορεί να δει κανείς και να διαβάσει μια πλάκα, στα λατινικά, πάνω στην οποία αναφέρονται ονομαστικά όλοι οι ηγούμενοι του παλαιού μοναστηριού.

Το παρεκκλήσι αυτό είναι ακόμα και σήμερα σε χρήση από την τοπική αγγλικανική ενορία. Είναι βέβαια ανοιχτό στους πολλούς επισκέπτες του ωραίου και ιστορικού αυτού χώρου.

Οικία Βύρωνος [B΄]

Ο κήπος

Σήμερα θα παρουσιάσουμε μερικές μόνο φωτογραφίες από έναν από τους ομορφότερους κήπους που έχω επισκεφθεί στην Αγγλία.

Είναι φυσικά ο κήπος της οικίας του Λόρδου Βύρωνα.

Δένδρα υπερ-αιωνόβια, θάμνοι, λουλούδια, λίμνες, είναι ο φυσικός θησαυρός του ονομαστού Newstead Abbey.

Επίσης, διάφορα κτιστά στολίδια, όπως αγάλματα, κολώνες, συντριβάνια κ.ά., ομορφαίνουν τον κήπο, ή μάλλον τους κήπους.

Περπατώντας κανείς στους κήπους αυτούς μεταφέρεται νοερά σε άλλη εποχή, στην εποχή της μεσαιωνικής Αγγλίας, και αισθάνεται πως πίσω από κάποιο δένδρο ή θάμνο θα φανερωθεί μπροστά του ο ίδιος ο Λόρδος Βύρωνας.

Ο Δήμος του Νόττινγχαμ φροντίζει με πολλή αγάπη και σεβασμό το πανέμορφο αυτό περιβάλλον, για να μπορούν να το απολαμβάνουν όλοι οι επισκέπτες.

Θύρες της Οξφόρδης

Για την πανέμορφη αγγλική πόλη της Οξφόρδης δεν έχουμε κάνει ακόμα ένα κανονικό, όπως της πρέπει, αφιέρωμα.

Πιστεύω να μπορέσουμε να κάνουμε προσεχώς μια εκτενή ιστορική παρουσίαση, αυτής της πόλης που φημίζεται ιδιαίτερα για την προσφορά της στην Παιδεία.

Είναι γνωστό ότι το Πανεπιστήμιο της πόλης και τα πολλές δεκάδες Πανεπιστημιακά Κολέγια και Ερευνητικά Κέντρα που εδρεύουν εκεί είναι παγκοσμίου φήμης και εμβέλειας.

Οι μεγαλύτερες μορφές στην πολιτική σκηνή παγκοσμίως, αλλά και άπειροι καλλιτέχνες, κληρικοί και βέβαια κορυφαίοι επιστήμονες έκαναν τις σπουδές τους εκεί.

Όμως στη σημερινή ανάρτηση σκεφθήκαμε να παρουσίασουμε μερικές θύρες από την σπουδαία αυτή πόλη.

Θύρες από διάφορους χώρους, εκκλησιαστικούς και κοσμικούς, ιστορικούς και μη.

Θύρες Κολεγίων, Ναών, Κήπων και κάποιων δημόσιων κτηρίων. Απλά... απολαύστε τις...

Οικία Βύρωνος [Α΄]

Τα κτίρια

Στην Κομητεία του Νόττινγχαμ βρίσκεται το ονομαστό Newstead Abbey, το οποίο ήταν στα μεσαιωνικά χρόνια μοναστήρι, όπως άλλωστε υποδηλώνει και το όνομά του.

Iδρύθηκε γύρω στα 1170 από τον Βασιλέα Ερρίκο Β΄ της Αγγλίας. Στα χρόνια του Ερρίκου Η΄ (1509-1547) ακολούθησε την τύχη όλων των μοναστηριών της Αγγλίας, τα οποία αποφασίστηκε -με βασιλική εντολή- να διαλυθούν.

Η εξέλιξη αυτή έφερε μεγάλη καταστροφή στα κτίρια του μοναστηριού, στους χώρους λατρείας και στα πέτρινα κελιά.

Από τις αρχές του 18ου αιώνα τα κτίρια και οι κήποι αποκτήθηκαν από την αριστοκρατική οικογένεια του γνωστού Φιλέλληνα Λόρδου Βύρωνα και έγιναν η επίσημη κατοικία της οικογένειάς του.

Το όνομα Βύρων είναι βέβαια επίθετο κι όχι χριστιανικό όνομα, όμως ο ελληνισμός μετά την μεγάλη προσφορά και τη θυσία του Λόρδου Βύρωνα υπέρ της ανεξαρτησίας των Ελλήνων το καθιέρωσε σε ανδρικό όνομα.

Ο Λόρδος Βύρωνας ονομαζόταν Γεώργιος - Γκόρντον και ανακηρύχθηκε στις 21 Μαΐου 1798 6ος Βαρώνος Βύρων, αναλαμβάνοντας την ευθύνη και για την οικογενειακή οικία.

Αξίζει να θυμίσουμε ότι το 1823 μετέβη στην Πατρίδα μας για να υποστηρίξει την υπόθεση του Μεγάλου Αγώνα και της Επανάστασης κατά των Οθωμανών, αλλά δυστυχώς πέθανε από πυρετό την επόμενη χρονιά.

Τις τελευταίες ώρες του, είπε στον φίλο του, τον κόμη Πιέτρο Γκάμπα: «Έδωσα στην Ελλάδα τον χρόνο μου, την περιουσία μου, την υγεία μου και τώρα της δίνω τη ζωή μου».

Η οικία Βύρωνος αποτελεί σήμερα ιδιοκτησία του Δήμου του Νόττινγχαμ και είναι επισκέψιμο μνημείο, με πολλά ενδιαφέροντα κτίρια, παρεκκλήσι, κήπους κ.λ.π.

Ο ήρωας Ιω. Τσιμπίδης

Έλαβα πρόσφατα το τελευταίο βιβλίο του αγαπητού μου κ. Ελευθέριου Ιω. Τσιμπίδη, Ταξίαρχου ε.α. και βετεράνου του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που έχει θέμα τον πατέρα του και τίτλο: «Λοχίας Ιωάννης Τσιμπίδης - Ένας ήρωας της Μικρασιατικής Εκστρατείας». Το βιβλίο εκδόθηκε φέτος στην Θεσσαλονίκη και ο συγγραφέας το αφιερώνει σε ανάμνηση της αγαπημένης του συζύγου μακ. Καλλιόπης.

Ο εξαίρετος συγγραφέας αναφέρεται με τη δόκιμη γλαφυρή του πέννα στο ιστορικό της τιμής που αποδόθηκε στον ήρωα πατέρα του από το Γενικό Επιτελείο Ελληνικού Στρατού, με την δίκαιη ονοματοδοσία του στρατοπέδου του Τάγματος Εθνοφυλακής του Αγ. Κηρύκου Ικαρίας, σε «Στρατόπεδο Λοχία Ιωάννη Τσιμπίδη».

Συγκεκριμένα γράφει: «Στις 17 Ιουνίου 2010 η Ελλάδα τίμησε ένα από τα ηρωϊκά παιδιά της που πότισαν με το αίμα τους το πεδίο της μάχης και που με τον ηρωϊσμό τους και την περιφρόνηση που έδειξαν στο θάνατο ανδραγάθησαν και πήραν δικαιωματικά μια θέση μέσα στις απειράριθμες σελίδες δόξας της μακραίωνης λαμπρής Ιστορίας της. Στις 17 Ιουνίου η γαλανόλευκη σημαία αποσύρθηκε αργά και με επισημότητα ανάλογη της ιερής στιγμής, για να αποκαλυφθεί χαραγμένο πάνω στην ολόλευκη μαρμάρινη πλάκα το όνομα ενός ήρωα. Από τη στιγμή εκείνη ο Λοχίας Ιωάννης Τσιμπίδης, ήρωας της Μικρασιατικής Εκστρατείας, πέρασε την πύλη της αθανασίας που χαρίζει στους εκλεκτούς και γενναίους η δόξα».

Aς ευχηθούμε ολόψυχα η μνήμη του υπέρ της αγαπημένος Πατρίδος ευκλεώς αγωνισαμένου ήρωα Ιωάννη Τσιμπίδη να είναι αιώνια κι ο Άγιος Θεός μας να κατατάξει την ψυχήν αυτού ένθα οι δίκαιοι αναπαύονται. Αμήν.