Ἱερὲς κι ἀνεξίτηλες μνῆμες...

Στὸν π. Ἀναστάσιο, φιλάδελφος κι ἐγκάρδιος ἀσπασμός,

γιὰ τὴ σημερινή ἐπέτειο τῆς χειροτονίας του...

Στό βά­θος τοῦ ἐμ­βι­ω­μέ­νου χρό­νου, στά μύ­χια τῆς ὕ­παρ­ξης, ὑ­πάρ­χει ἀ­κό­μα τό χλω­μό, ἀρ­ρω­στη­μέ­νο φθι­νο­πω­ρι­νό φῶς τοῦ δει­λι­νοῦ τῆς 13 Σε­πτεμ­βρί­ου τοῦ σω­τη­ρί­ου ἔ­τους 1978. Καὶ μα­ζί μ᾿ αὐ­τό, ἐ­κεῖ­νο τό μι­σο­φω­τι­σμέ­νο δω­μά­τιο πού κοι­τοῦ­σε πρός τό νο­τι­σμέ­νο δρό­μο καί τή μο­λυ­βέ­νια θά­λασ­σα.

Ἡ βρο­χή εἶ­χε στα­μα­τή­σει. Μο­σχο­μύ­ρι­ζε τό νο­τι­σμέ­νο χῶ­μα, ἐ­νῶ ἡ γκρί­ζα ἀ­τμό­σφαι­ρα ἄ­νοι­γε ἄλ­λους δρό­μους στήν ψυ­χή. Οἱ λέ­ξεις ἦ­ταν λιτές, ἀλ­λά μέ πε­ρι­ε­χό­με­νο. Δέν εἶ­χαν τόν χα­ρα­κτή­ρα μιᾶς συ­ζή­τη­σης, ἀλ­λά τό εἰ­δι­κό τό βά­ρος μιᾶς προτροπῆς καί μιᾶς ἀ­πό­φα­σης. Ἔ­στω καί μέ τό κό­στος τῆς ἀ­γω­νί­ας, τῆς ἀ­νη­συ­χί­ας, τῶν ρωγ­μῶν ποὺ ἀ­νοί­γον­ται στὴν ψυ­χὴ, τοῦτες τὶς περιούσιες στιγμές, καί τῶν δι­α­δι­κα­σι­ῶν πού ἀ­παι­τοῦν­ται γιά τήν ἐ­πι­κύ­ρω­ση μιᾶς κο­ρυ­φα­ί­ας ἐ­πι­λο­γῆς. Ὀ Ἐπίσκοπος μιλοῦσε ἤρεμα, χωρὶς ἐπιτήδευση καὶ σχόλια ἄλλα. Ὅλοι γύρω, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, ἀφουγκράζονταν μὲ προσοχή. Τὰ λόγια, αὐτὲς τὶς κορυφαῖες ὧρες, βυθίζονται στοὺς συλλογισμούς, στοὺς ὁποιουσδήποτε συλλογισμούς, ποὺ διακρατοῦν ὡστόσο καὶ τὸ προνόμιο τῆς νοσταλγίας Γιατί εἶναι βέβαιο, πώς ὅλοι οἱ κληρικοί ποὺ ἄκουγαν, πέρασαν αὐτὸ τὸ μονοπάτι τῆς πρώτης ἐκείνης συγκλονιστικῆς «συνέντευξης», ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὴν πρώτη ὑπογραφὴ ἑνὸς ἀόρατου συμβολαίου. Ἐκείνου μὲ τὴν Ἐκκλησία - Μάνα μας.

Ὅ­ταν ἔ­φευ­γες εἶ­χε σου­ρου­πώ­σει ἀρ­κε­τά. Ψι­λό­βρε­χε. Ὁ δρόμος γυάλιζε, καθρέφτες λές πολλοί ἄστραφταν γύρω σου καὶ ἀπέδιδαν τό εἴδωλό σου. Κι ἐ­σὺ, ἀποδοκιμάζοντας τόν ὅποιο ναρκισσισμό ἤ πρώιμο ἐνθουσιασμό, πάσχιζες νά κάνεις το­ύς πρώ­τους σου βη­μα­τι­σμο­ύς στόν προ­θά­λα­μο τῆς ἱ­ε­ρω­σύ­νης. Λές κι ἔ­κα­νες τά πρῶ­τα βή­μα­τα στήν αὐ­λή τοῦ σπι­τιοῦ σου...

13-9-1998, εἴκοσι χρόνια μετά...
π. Κων. Ν. Καλ­λια­νὸς