Ἀπρόσκλητη Συνάντηση
Ὅπως μιά σταγόνα ἀπό περαστική βροχή, πού ἕνα ἐλάχιστο ἀπό τό πέρασμα της κρύφτηκε στά φύλλα, ἔτσι μιά σταγόνα ἡσυχίας μπορεῖ νά ἔρθει ἐντελῶς ξαφνικά: μιά στάλα πού δέν πέφτει ἀπό τό δέντρο στό μέτωπο ἀπροσδόκητητα ἀλλά πού κυλάει στά μάτια χαρίζοντας διαύγεια. Ἡ προέλευσή της δέν εἶναι φανερή. Μπορεῖ νά ἀναβλύζει ἀπό μέσα καί ἡ πηγή της νά ἔχει νά κάνει μέ μακροχρόνιους κόπους τῆς ψυχῆς, μπορεῖ νά ξεπηδάει ἀπό τήν πιό ἀσήμαντη λεπτομέρεια μέσα σ’ ἕναν πολύβουο κόσμο, μπορεῖ νά κρέμεται μέ μιάν λεπτή ἀθέατη κλωστή ἀπό τήν ἀλλαγή τῶν ἐποχῶν.
Τό φθινόπωρο ἔχει αὐτή τή χάρη. Τίς πρῶτες μέρες εἶναι τόσο ἀδιόρατη ἡ ἀλλαγή πού μόνον ἡ ἀναπάντεχη διαύγεια πληροφορεῖ πώς οἱ ἀχνοί τοῦ θέρους ἀποτραβιοῦνται σταθερά. Ἀλλά τό θέμα δέν εἶναι ἡ φύση. Εἶναι τά ἀνοίγματα τῆς ἀπροσκάλεστης ἡσυχίας σέ μιάν ἐσωτερική θέα. Τίποτα ἀπό τήν ὀδύνη τοῦ κόσμου, τίποτα ἀπό τήν «πραγματικότητα του» καί τίς ἐπίμονες ἀνάγκες του, ἀληθινές ἤ ψευδεῖς, δέν διαλύεται. Ὅλα παραμένουν. Ἐντούτοις ἡ στιγμιαία στάλα δροσίζει τίς εἰκόνες τοῦ βίου μέ τέτοιο τρόπο ὥστε τά σημεῖα τῆς ἀπώλειας αἰσθάνονται μιά ἀδιόρατη θωπεία.
Οἱ περισσότερες εἰκόνες τοῦ βίου εἶναι σημεῖα ἀπώλειας: Ἔχουν χαθεῖ ἀγαπημένοι, ἔχουν χαθεῖ τόποι ἀναφορᾶς, ἔχει χαθεῖ τό κέντρο τῆς ὕπαρξης, ἔχουν χαθεῖ ποιότητες ζωῆς, στιγμές ἤ μεγάλα διαστήματα χρόνου, ἔχουν χαθεῖ ἡλικίες. Ἄπειρα σάν τά βότσαλα στίς ἁμμουδιές τά ὅσα ἔχουν ἀπωλεσθεῖ.
Ἀλλά πέφτει αὐτή ἡ ἀπρόσκλητη εὐλογία τῆς ἡσυχίας καί θωπεύει ὅλα τά βότσαλα κι ὅλες τίς ρωγμές. Ἄν κάτι ἀπό τήν διασπασμένη προσοχή τοῦ ἀνθρώπου τῶν ἐχθρικῶν ἄστεων ὄχι μόνο δέν προσπεράσει ἀλλ’ ἀντίθετα κρατηθεῖ ἀπ’ αὐτήν τήν δίχως ὁρατά δάχτυλα εὐλογία, μιά λησμονημένη ἐπιθυμία εὐγνωμοσύνης ἀνεβαίνει σάν ἀπό ἀνεξάντλητο ἀλλά ἀνεπίσκεπτο φρέαρ. Ἀνεπίσκεπτο ἀλλ’ ὅμως πάντα οἰκεῖο στήν καρδιά. Ποιόν ἐπιθυμεῖ κανείς νά εὐχαριστήσει; Ἴσως τό ἐρώτημα θά ἔπρεπε νά τεθεῖ διαφορετικά: ὑπάρχει κάτι ἤ κάποιος πού δ έ ν ἐπιθυμεῖ κανείς νά εὐχαριστήσει; Ἡ χαρισμένη σταγόνα τῆς Ἡσυχίας καί ἡ ἀναδυόμενη φλέβα τῆς Εὐχαριστίας ἑνώνονται καί γιά μιά ἐλάχιστη στιγμή ὁ τόπος καί ὁ χρόνος διευρύνονται ἄπειρα κι ὁ ἄνθρωπος βαδίζει μέσα στό εὗρος μιᾶς Ἐγγύτητας πού κάνει τήν ζωή του ἄξια νά τήν διασχίζει. Ὁ Μάρτιν Μποῦμπερ ἀποκαλεῖ τήν ἀληθινή ζωή Συνάντηση.
Ἄν ἡ ἐπιθυμία τῆς εὐγνωμοσύνης ἀναδύεται πάλλουσα εἶναι γιατί στήν ἀπρόσκλητη ἐγγύτητα τῆς συνάντησης νιώθουμε βαθιά Ἀγαπημένος ὁ καθένας.
Τά πολυπληθῆ περίπλοκα προϊόντα, ἀναρίθμητων ἀναγκῶν δέν μπόρεσαν οὔτε ποτέ θά μπορέσουν νά ὑποκαταστήσουν αὐτήν τήν ἀλληλλουχία βαθμίδων εὐλογίας και συνάντησης. Μπορεῖ νά ξεγελιόμαστε ξανά ξανά ἀλλά ἡ ξηρασία στή ζωή μας μᾶς εἰδοποιεῖ γιά ὅλα ὅσα δ έ ν εἶναι προικισμένα μέ τήν θωπευτική ἁπλότητα μιᾶς σταγόνας ἡσυχίας, δροσερῆς πάνω στό μέτωπο τῶν τραυμάτων μας.
Τό φθινόπωρο ἔχει αὐτή τή χάρη. Τίς πρῶτες μέρες εἶναι τόσο ἀδιόρατη ἡ ἀλλαγή πού μόνον ἡ ἀναπάντεχη διαύγεια πληροφορεῖ πώς οἱ ἀχνοί τοῦ θέρους ἀποτραβιοῦνται σταθερά. Ἀλλά τό θέμα δέν εἶναι ἡ φύση. Εἶναι τά ἀνοίγματα τῆς ἀπροσκάλεστης ἡσυχίας σέ μιάν ἐσωτερική θέα. Τίποτα ἀπό τήν ὀδύνη τοῦ κόσμου, τίποτα ἀπό τήν «πραγματικότητα του» καί τίς ἐπίμονες ἀνάγκες του, ἀληθινές ἤ ψευδεῖς, δέν διαλύεται. Ὅλα παραμένουν. Ἐντούτοις ἡ στιγμιαία στάλα δροσίζει τίς εἰκόνες τοῦ βίου μέ τέτοιο τρόπο ὥστε τά σημεῖα τῆς ἀπώλειας αἰσθάνονται μιά ἀδιόρατη θωπεία.
Οἱ περισσότερες εἰκόνες τοῦ βίου εἶναι σημεῖα ἀπώλειας: Ἔχουν χαθεῖ ἀγαπημένοι, ἔχουν χαθεῖ τόποι ἀναφορᾶς, ἔχει χαθεῖ τό κέντρο τῆς ὕπαρξης, ἔχουν χαθεῖ ποιότητες ζωῆς, στιγμές ἤ μεγάλα διαστήματα χρόνου, ἔχουν χαθεῖ ἡλικίες. Ἄπειρα σάν τά βότσαλα στίς ἁμμουδιές τά ὅσα ἔχουν ἀπωλεσθεῖ.
Ἀλλά πέφτει αὐτή ἡ ἀπρόσκλητη εὐλογία τῆς ἡσυχίας καί θωπεύει ὅλα τά βότσαλα κι ὅλες τίς ρωγμές. Ἄν κάτι ἀπό τήν διασπασμένη προσοχή τοῦ ἀνθρώπου τῶν ἐχθρικῶν ἄστεων ὄχι μόνο δέν προσπεράσει ἀλλ’ ἀντίθετα κρατηθεῖ ἀπ’ αὐτήν τήν δίχως ὁρατά δάχτυλα εὐλογία, μιά λησμονημένη ἐπιθυμία εὐγνωμοσύνης ἀνεβαίνει σάν ἀπό ἀνεξάντλητο ἀλλά ἀνεπίσκεπτο φρέαρ. Ἀνεπίσκεπτο ἀλλ’ ὅμως πάντα οἰκεῖο στήν καρδιά. Ποιόν ἐπιθυμεῖ κανείς νά εὐχαριστήσει; Ἴσως τό ἐρώτημα θά ἔπρεπε νά τεθεῖ διαφορετικά: ὑπάρχει κάτι ἤ κάποιος πού δ έ ν ἐπιθυμεῖ κανείς νά εὐχαριστήσει; Ἡ χαρισμένη σταγόνα τῆς Ἡσυχίας καί ἡ ἀναδυόμενη φλέβα τῆς Εὐχαριστίας ἑνώνονται καί γιά μιά ἐλάχιστη στιγμή ὁ τόπος καί ὁ χρόνος διευρύνονται ἄπειρα κι ὁ ἄνθρωπος βαδίζει μέσα στό εὗρος μιᾶς Ἐγγύτητας πού κάνει τήν ζωή του ἄξια νά τήν διασχίζει. Ὁ Μάρτιν Μποῦμπερ ἀποκαλεῖ τήν ἀληθινή ζωή Συνάντηση.
Ἄν ἡ ἐπιθυμία τῆς εὐγνωμοσύνης ἀναδύεται πάλλουσα εἶναι γιατί στήν ἀπρόσκλητη ἐγγύτητα τῆς συνάντησης νιώθουμε βαθιά Ἀγαπημένος ὁ καθένας.
Τά πολυπληθῆ περίπλοκα προϊόντα, ἀναρίθμητων ἀναγκῶν δέν μπόρεσαν οὔτε ποτέ θά μπορέσουν νά ὑποκαταστήσουν αὐτήν τήν ἀλληλλουχία βαθμίδων εὐλογίας και συνάντησης. Μπορεῖ νά ξεγελιόμαστε ξανά ξανά ἀλλά ἡ ξηρασία στή ζωή μας μᾶς εἰδοποιεῖ γιά ὅλα ὅσα δ έ ν εἶναι προικισμένα μέ τήν θωπευτική ἁπλότητα μιᾶς σταγόνας ἡσυχίας, δροσερῆς πάνω στό μέτωπο τῶν τραυμάτων μας.
Νατάσα Κεσμέτη
No comments:
Post a Comment