Πασχαλινὲς μέρες τοῦ 1970

Μὲ τὴν ἔλευση τῆς ἄνοιξης ἔφυγε ὁ Πατέρας. Σὲ ἡλικία ἰκανὴ νὰ δεῖ τὰ πράγματα πιὸ σωστὰ, ἀφοῦ οἱ ἐμπειρίες τοῦ εἶχαν πληρώσει τὴν ψυχή, τὸ εἶναι ὅλο.

Κοιτάζεις τὸ Χρόνο, τὸν συλλαβίζεις ἀριθμητικὰ καὶ τὸν μεταποιεῖς σὲ ἀριθμούς. Σαραντατρία χρόνια συμπληρώνονται σήμερα, ἀπό κείνη τὴν ἡλιόλουστη Μ. Τρίτη, ὅταν πήγες, πρωΐ-πρωΐ, στὸ τηλεφωνεῖο-παντοπωλεῖο τοῦ μπαρμπα Κωστή τοῦ Μπερδάνη καὶ σοῦ ἔδωσε τὸ σκληρὸ ἐκεῖνο καὶ τραγικὸ μήνυμα: «Ὁ πατέρας σου χάθηκε...»

Λέξεις μπερδεμένες μὲ τὴν ἐπιφάνεια μιᾶς ἄνοιξης ποὺ ἔξω κλάδωνε τὴν ὀμορφιὰ καὶ τὸ κάλλος της πάνω στὰ δέντρα, στὴ φύση, ἀκόμα καὶ στὰ φρεσκοασβεστωμένα τὰ σπίτια, ἀφοῦ, ὕστερ᾿ ἀπό λίγες μέρες, θὰ εἴχαμε Πάσχα. Ποὺ σημαίνει Ἀνασταση, τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ εἶναι ὁλάκερου, μάλιστα ὕστερ᾿ ἀπό τὴν κοπιώδη Μ. Σαρακοστή. Καὶ τὸ κυριώτερο... Περιμέναμε τὴν ἔλευσή του, μέρες ποὺ ἔρχονταν. Κι ἡ ἀναμονὴ μεταποιήθηκε σὲ θρῆνο καὶ ἀπουσία, σὲ ἀναζήτηση κάποιου μέσου νὰ σταθεῖ κανεὶς ὅρθιος αὐτὲς τὶς ὧρες.  Κι εὐτυχῶς ποὺ ἦταν Μ. Ἑβδομάδα μὲ ὅλα τὰ θαυμαστά ποὺ φέρει, εὐτυχῶς ποὺ βρέθηκε κι ὁ J. S. Basch μὲ τὰ κορυφαῖα «Κατὰ Ματθαῖον Πάθη», μουσικὴ θεόπεμπτη καὶ θεραπευτική, ποὺ μεταποιεῖ τὸ πένθος σὲ προσευχὴ καὶ τὴν ἀγωνία σὲ κατάνυξη. Ὅλ᾿ αὐτὰ συνέδραμαν τὴν ψυχή μου τότε, ποὺ τὴν πότιζε κάθε χρόνο τὸ δοξαστικὸ τοῦ Ἑσπερινοῦ τῶν Ἀποστίχων τῆς Ἀποκαθηλώσεως «Σὲ τὸν ἀναβαλόμενον τὸ φῶς...», μὲ βεβαιωμένη κορωνίδα ἐκεῖνο τὸ, «Πῶς Σὲ Κηδεύσω, Θεέ μου...».

Συλλαβίζω καὶ σήμερα τὸ Χρόνο μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἐπετείου καὶ ξαναβλέπω τὴν τραγικὴ Μορφὴ τῆς Μάνας, ὅπως ἐπίσης ξαναζῶ κι ἐκεῖνο τὸ σιωπηλὸ ἀπόγευμα τῆς Μ. Πέμπτης, ὅταν εἴχαμε μείνει δυό μας στὸ σπίτι, ἀφοῦ ὅλοι εἴχανε ἀναχωρήσει, ὁ καθένας στὴ δουλειά του.

Τέλος, ἐκεῖνο ποὺ ἔχει χαραχτεῖ στὴ μνήμη, πρῶτα εἶναι καὶ τὸ ἀγνάντεμα ἀπό ψηλὰ, ἀπό τὸ χτήμα μας τῆς λιτανείας τοῦ Ἐπιταφίου, ἀπόγευμα τῆς Μ. Παρασκευῆς, γιατὶ δὲν εἶχε τὸ χωριὸ ἱερέα μόνιμο. Βλέπεις ὑπῆρχε ἡ ἀντίληψη στὸ χωριὸ ὅτι ἦταν ἀπρέπεια νὰ πάω στὴν Ἐκκλησία. Κι ἐγὼ, ὑπάκουσα... Τὸ ἄλλο ἦταν ἡ πρωϊνὴ ἐπίσκεψη στὴ Γλώσσα, ὄχι μέχρι μέσα στὸ χωριό, ἀλλὰ μέχρι τοῦ «Καζαμία», ὅπου σὲ ὧρα περασμένη -ἀπολείτουργα- μιὰ παρέα παιδιῶν ἑτοιμάζονταν νὰ γιορτάσουν τὸ Πάσχα… Μέσα στὸ πένθος ποὺ ζοῦσες ἐκεῖνες οἱ στιγμὲς βαφτισμένες μέσα στὸ λευκὸ καὶ ἔκπαγλο κάλλος ποὺ ἀνάσαινε ἡ Γλώσσα, λευκοφορεμένη, ἡλιόλουστη, πασχαλινή, γίνονταν ξαφνικὰ άνάχωμα πνευματικῆς ἀγαλλίασης καὶ ψυχικῆς ὀξυγόνωσης…

Παρ. 8-4-2011, Στή μνήμη τοῦ Πατέρα μου Νικολάου...

π. Κων. Ν. Καλλιανός