Στα βράχια τα ιερά

...ή η δυναμική των σχέσεων

Δεν ξέρει κανείς –πραγματικά- από που να προσεγγίσει ένα τέτοιο θέμα, όπως τα Μετέωρα.

Θα ήταν -κατ’ αρχάς- καλό και φρόνιμο να πει λίγα λόγια για τα μοναστήρια, για την ιστορία τους, για την προσφορά τους στην πνευματική ζωή του τόπου μας, όπως επίσης και την συμμετοχή τους στα εθνικά και πολιτιστικά δρώμενα της Πατρίδας.

Ίσως όμως θα μπορούσε να τα προσεγγίσει κανείς από την ανθρωπολογική πλευρά, ειδικά των ανθρώπων που τα διακονούν, ή εκείνων που τα επισκέπτονται και τα προσκυνούν, εκείνων που εμπνέονται καλλιτεχνικά από αυτά, η που απλά ζουν υπό την σκιά τους.

 

Μερικοί -που αρέσκονται στην επιφανειακή εικόνα των πραγμάτων- μπορεί να θέλουν να τα δουν από τη γεωλογική σκοπιά. Άλλωστε αυτή είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, αφού το φαινόμενο των Μετεώρων είναι όντως μοναδικό παγκοσμίως.

          Είναι αλήθεια, επίσης, ότι τα λουλούδια και γενικώτερα η φύση που βλέπει κανείς στους βράχους αυτούς, είναι μοναδική και οπωσδήποτε άξια μελέτης και περιγραφής.

          Πάντως, τα ιερά τούτα βράχια είναι όλα αυτά τα παραπάνω κι άλλα ακόμα στοιχεία, φυσικά και πνευματικά, τα οποία βρίσκονται σε μια διαρκή διαλεκτική μεταξύ τους, και σε μια σχέση φιλίας και καταλλαγής.

          Μπορεί άραγε να περάσει κανείς από τα βράχια αυτά και να μην αισθανθεί ταπείνωση και δέος;

          Ακόμα κι ο πιο αμέθυστος επισκέπτης θα υποχρεωθεί να αναφωνήσει εκ βαθέων: «Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριε· πάντα εν σοφία εποίησας· επληρώθη η γη της κτίσεώς σου»!

Μαγιάτικος μπαξές

Πριν να βγει ο Μάης, αυτός ο μαγικός μήνας, ο βασικός μήνας στο πλαίσιο της προσωπικής μου μυθολογίας, θέλω οπωσδήποτε να δημοσιεύσω μερικές ελληνικές ομορφιές, που συνοδεύουν την ιστορία και τον πολιτισμό μας.

Αναφέρομαι στα πανέμορφα αυτά λουλούδια της αγαπημένης μητέρας γης, που περισυνέλεξα με πολλή αγάπη και στοργή περισσή από τον περίφημο τόπο των Δελφών.
.

Εκεί που συστήνεται και νοηματοδοτείται ο ομφαλός της γης, εκεί που η Πυθία λαλεί λόγια προφητικά, εκεί που το αρχαίο πνεύμα το αθάνατο γεννά και δημιουργεί το ωραίο, το μεγάλο και το αληθινό... εκεί αναπηδούν από το εύφορο κοκκινόχωμα τα άνθη της ζωής και της ελπίδας.

.

Τα χρώματα πλούσια, γνήσια, ζωντανά και υγιή. Ακριβώς όπως και η ελληνική βιοτή, κι ας υποστηρίζουν οι άσπονδοι φίλοι μας, σήμερα και πάντοτε, θεωρίες γεμάτες κακεντρέχεια για τον ελληνικό τρόπο ζωής.

Εμείς, τα πολύχρωμα λουλούδια μας! Εμείς, τα ανθισμένα χρώματά μας! Εμείς, η χαρά της φύσης μας!

Η Πόλις εάλω

Ήταν μια μέρα ακριβώς σαν και τη σημερινή, Τρίτη 29 Μαΐου, στα 1453. Η Πόλη των ονείρων και των οραμάτων, η Πόλη της μυθολογίας και της ιστορίας μας, η Πόλη της Παναγιάς και Βασιλεύουσα του Γένους των Ελλήνων, η Κωνσταντίνου Πόλη, έπεφτε στα χέρια αλλοεθνών και αλλοθρήσκων.

Το παρόν άγαλμα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου

βρίσκεται στην Πλατεία Μητροπόλεως,

μπροστά από τον Καθεδρικό Ναό των Αθηνών!

Ο θρήνος άρχιζε...

...και συνεχίζεται αμείωτος μέχρι τις μέρες μας...

Κι ένας Θεός ξέρει αν και πότε θα πάψει ο καημός να μας τυραννάει.

Ο Αυτοκράτοράς μας, ανάστημα της γης των ηρώων, της μαγευτικής Πελοποννήσου, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος χάθηκε κάπου μέσα στη σκόνη και τη βουή του πολέμου. Δεν σκοτώθηκε, δεν πέθανε, δεν βρέθηκε ποτέ νεκρός, απλά... χάθηκε. Ο λαός μας λέει... μαρμάρωσε!

Η φυλή μας ανύψωσε τον Έλληνα Βασιλέα σε Άγιο της ένδοξης ιστορίας μας και Μάρτυρα της Πόλης!

Ο ταλαντούχος Υμνογράφος Χαράλαμπος Μπούσιας έγραψε ύμνους, για να τιμήσει τη μνήμη του ένδοξου Αυτοκράτορα. Ιδού το Απολυτίκιο, σε ήχο πλάγιο του πρώτου:

Αριστείας βραβεία παρά του Κτίσαντος

εδέξω, μάρτυς γενναίε,

Παλαιολόγων πυρσέ,

Κωνσταντίνε, Βυζαντίου άναξ έσχατε,

όθεν Κυρίω νυν συνών

καθικέτευε Αυτόν

ειρήνην βραβεύειν πάσι

και τους εχθρούς υποτάσσειν

υπό τους πόδας Ορθοδοξου λαού.

Ήταν μια μέρα ακριβώς σαν και τη σημερινή, Τρίτη 29 Μαΐου, στα 1453...

Εἰς τιμὴν καὶ μνήμην

ἤ, Μαρκέλου Μοναχοῦ Καρακαλλινοῦ, Μνημόσυνο

Τὸ περιοδικὸ ΠΑΡΙΑΝΑ, ποὺ με κόπους πολλοὺς καὶ ἀγωνία διευθύνει ὁ καλὸς φίλος, ὁ κύριος Νίκος Χρ. Ἀλιπράντης, πρόσεξα πὼς μὲ περισσὴ ἀγάπη καὶ σεβασμὸ τίμησε τὸν μακαριστὸ Γέροντα Μάρκελλο μοναχὸ, ἀδελφὸ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Καρακάλλου. Καὶ πολὺ ὀρθῶς ἔπραξε ἀφοῦ ὁ ἐν λόγω Γέροντας ὑπῆρξε ἔνας ἀπὸ τοὺς συνεχιστὲς τῆς φιλοκαλικῆς παραδόσεως, τὴν ὁποία θεοφιλῶς καὶ ἀπαρασαλεύτως βίωσε καὶ ἐδίδαξε ὁ ὁσιακῶς διαπλεύσας τοῦ βίου τὴν θάλασσαν, Γέρων Ἰωσήφ ὀ Ἡσυχαστὴς, βλαστὸς τῆς ἁγιοτόκου καὶ καθαγιασμένης νήσου Πάρου. Δὲν εἶναι δὲ τυχαῖο ποὺ ὁ π. Μάρκελλος ἔγραψε καὶ εἰδικὴ μελετη γιὰ τὸν ἐν λόγω Γέροντα, ὡς πνευματικὸς ἔγγονός του καὶ «ταῖς ἴχνεσιν ἐκείνου πορευόμενος», τὴν ὁποία καὶ μνημονεύει στὸ περικαλλὲς βιβλίο του γιὰ τὸν Πάριο Γέροντα Ἰωσήφ, ὁ κύριος Νίκος. Πρόκειται γιὰ τὸ βιβλίο «Πνευματικαὶ ἐμπειρίαι τοῦ Γέροντος Ἰωσήφ τοῦ Ἠσυχαστοῦ», ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 2005, τὸ ὁποῖο στὸ τέλος τοῦ Ἐπιλόγου, στὴ σελ. 209 φέρει τὴν ὑπογραφῆ «Ἀναξία χείρ Μαρκέλλου Μοναχοῦ, Καρακαλληνοῦ» (Νίκος Χρ. Ἀλιπράντης, Γέρων Ἰωσήφ ὀ Ἡσυχαστὴς, σελ. 144-45).

Ὡστόσο, ἐπιθυμώντας νὰ καταθέσω κάποιες ἄγνωστες τοῦ μακαριστοῦ  Γέροντα Μαρκέλλου αὐτόγραφες σελίδες ἀπὸ χειρόγραφο φυλλάδιο τὸ ὁποῖο μοῦ εἶχε ἀποστείλλει ἐδῶ καὶ καιρὸ, παρουσιάζω ἀπὸ τὴ φιλόξενη τούτη γωνιὰ, κάποια ἀποσπάσματα, «εἰς τιμὴν καὶ μνήμην»τοῦ σεβαστοῦ Γέροντος καὶ καλοῦ φίλου. Τὰ κείμενα τὰ ὑπογράφει μὲ τὸν γνωστὸ ἀπὸ τὰ δημοσιεύματὰ του τρόπο: «χοϊκὴ χεὶρ ἁμαρτωλοῦ μοναχοῦ μ.» ἤ, «ἕνα ἐρημοπούλι» κ.λ.π. Σὲ ὄλα δὲ τὰ κείμενα ἔχει κατατεθεῖ τὸ περίσσευμα τῆς καρδίας του, ὁ θεῖος ἔρως καὶ ἡ λυρικὴ διἀθεση ποὺ γεννᾶται ἀπὸ τὴν προσέγγιση τῶν μεγαλείων τοῦ Θεοῦ.  Ὀφείλω δὲ νὰ πῶ ὅτι τὸν π. Μάρκελλο τὸν κατὰ κόσμο Ἰωάννη Παπαργύρη, Δάσκαλο, τὸν γνώρισα στὸ χωριό μου, τὸ Κλῆμα, ὅπου δίδαξε γιἂ λίγα χρόνια, πρὶν ἀναχωρήσει γιὰ τὸ Ὄρος. Αὐτὸ δὲ ποὺ κράτησα ἀπό κεῖνον ἦταν ἡ σεμνότητα, τὸ ἦθος καὶ ἡ ἀγάπη του στὰ παιδιά. Μάλιστα, πολλὰ εἶναι τὰ παιδιά - μαθητές του, ποὺ μέχρι σήμερα μιλᾶνε μὲ τέτοιο σεβασμό, ποὺ ἐντυπωσιάζει. Δὲν θὰ ἤθελα νὰ ἐπεκτείνω περισσότερο τὸ λόγο μου, γιατὶ ἄν κάτι ἀξίζει ἐδῶ εἶναι ὁ αὐτούσιος / πηγαῖος λόγος τοῦ μακαριστοῦ Γέροντα, ἀπὸ τὸν ὀποῖο καὶ ἐρανίζομαι τὰ παρακάτω.

Tὸ Δημοτικὸ Σχολεῖο τοῦ Κλήματος, ὅπου δίδαξε ὁ π. Μάρκελλος

«Μικρὰ πετράδια ἀπὸ τὸ πέλαγος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.



Εὐρίσκομαι εὶς τὴν μακρινὴ - κοντινὴ μου ἔρημο, εἰς τὸ γνωστὸ μου ἐρημοκκλῆσι. Ὅλα ἐδῶ γύρω εἶναι πολὺ λιτὰ. Μιὰ λαμπάδα καίει μπροστὰ εἰς τοὺς Ἁγίους. Εὐωδιαστὸ θυμίαμα ἀνεβαίνει εἰς τὸν οὐρανὸ.

Στέκομαι καὶ ἐγὼ σὲ μιὰ γωνιὰ καὶ κάνω τὶς μετάνοιες μου. Προσπαθῶ να τελειώσω τὸν κανόνα μου. Ξεκουράζομαι λίγο καὶ παρατηρῶ τοὺς Ἁγίους στὸ Τέμπλο. Βλέπω τὸ φωτοστέφανο ποὺ τούς περιβάλλει καὶ διαλογίζομαι πὼς ὅλη ἡ ὡραιότης τῆς ψυχῆς εὑρίσκεται μέσα σ᾿ αὐτὸ τὸ φωτοστέφανο.

Τὸ φῶς αὐτὸ ποὺ περιβάλλει τὴν κεφαλὴν κάθε Ἁγίου εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ ἐκφράζεται μ᾿ αὐτὸ τὸ φῶς... Μέσα σ᾿ αὐτὸ τὸ φωτοστέφανο ὑπάρχει μόνο φῶς καὶ τίποτε ἄλλο. Αὐτὴ τὴν ἁπλότητα ποὺ ἔχει αὐτὸ τὸ φῶς δίνει μιὰ ἀνέκφραστη ὡραιότητα· μιὰ ὑπέροχη ἁγνότητα, διὀτι ὁ χῶρος αὐτὸς δὲν κατέχεται ἀπὸ τίποτε ἄλλο. Δὲν ὑπάρχει ἐκεῖ καμμιὰ σκιὰ, κανένας μολυσμὸς. Ὑπάρχει μόνο φῶς καὶ τίποτε ἄλλο.

........................................................................................................

Βλέπω τοὺς Ἀγίους, τὸν Ἅγιο Χριστοφόρο καὶ τὸν Ἅγιο Τρύφωνα -εἰς αὐτοὺς τοὺς Ἁγίους τιμᾶται τὸ ἐξωκκλῆσι αὐτὸ- καὶ ἐλέγχομαι. Ἡ ἔρημος χαρίζει πένθος καὶ μετάνοια. Ἡ προσευχὴ ἀναβλύζει ἀπὸ μόνη της, διότι ἡ ψυχὴ δὲν προσβάλλεται ἀπὸ λογισμοὺς, αἰσθάνεται ἔντονη τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ καὶ σπεύδει ὁρμητικὰ καὶ ἀγαπητικὰ πρὸς Αὐτὸν...



Ἀπὸ τὸν τόπο αὐτὸ, ἀγαπητὴ μου ψυχὴ, εὔχομαι καὶ γιὰ ἐσένα καὶ γιὰ κάθε ἄλλη θλιβομένη ψυχὴ καὶ τοῦ θείου ἐλέους ἐπιδεομένη, καὶ παρακαλῶ τὸν Ἅγιον Θεὸν νὰ αὐξάνη τὸ κάλλος τῆς ψυχῆς σου, διὰ νὰ γίνης μέτοχος τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.



Ἀλλὰ τὶ δῶρο θέλεις νὰ σοῦ ἀποστεἰλω ἀπὸ τὸν τόπο αὐτὸν τῆς μετανοίας; Τὸ φῶς τῆς λαμπάδας; Τὸ εὐωδιαστὸ θυμίαμα; ἤ τὸν κόπο τῆς μετάνοιας;

20 Ἰουλίου 2002. Τοῦ ἐνδόξου  Προφήτου Ἠλιοὺ τοῦ Θεσβίτου.

Ἕνα ἐρημοπούλι μ.»

Γιὰ τὴν ἀντιγραφὴ π. Κ.Ν.Κ.

Φάνης Λελεμψής

Ο Ναυπλιώτης ποιητής Φάνης Λελεμψής μου απέστειλε πρόσφατα την τελευταία ποιητική συλλογή του «Το δέντρο της μέρας», των εκδόσεων «Μελάνι». Η συλλογή αυτή (116 σελίδων, μεγέθους 13,4 cm x 18 cm) είναι γραμμένη στη ποιητική φόρμα που είναι γνωστή με την ονομασία χαϊκού.

Τα χαϊκού είναι είδος ποίησης που πρωτοεμφανίστηκε στην Ιαπωνία το δέκατο έκτο αιώνα και υιοθετήθηκε στην Ευρώπη στις αρχές του εικοστού. Από εκεί πέρασαν τον Ατλαντικό και έφτασαν να γίνουν πολύ δημοφιλή σε όλο το Δυτικό κόσμο. Στην αυθεντική στιχουργική μορφή τους, τα χαϊκού είναι μικρά ποιήματα από 17 συλλαβές σε ένα ενιαίο στίχο. Τα χαϊκού συμπυκνώνουν ευφυϊα και σοφία, που εκφράζονται με λυρική, ή άλλοτε, χιουμοριστική διάθεση, ενώ συχνά υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης. Στα χαϊκού σημαντική θέση έχουν η φύση, οι εποχές και τα χρώματα, η ομορφιά των λέξεων και των αντιθέσεων, ενώ το νόημα κάποιες φορές αποκτά δευτερεύουσα σημασία.

Στην Ευρωπαϊκή εκδοχή τους συνήθως υποδιαιρούνται σε 3 στίχους από 5, 7 και 5 συλλαβές, στους οποίους η ομοιοκαταληξία αποφεύγεται. Στις πιο σύγχρονες απόπειρες δημιουργίας χαϊκού, είναι συχνές οι μικρές αποκλίσεις από τον αυστηρό αυτό στιχουργικό κανόνα. Κι όπως λέγεται, ένα χαϊκού διαβάζεται σε μια αναπνοή.

Ο Φάνης Λελεμψής έχει εκδόσει άλλες τρεις ποιητικές συλλογές, συνεργάζεται με λογοτεχνικά περιοδικά και εργάζεται στη Δημοτική Πινακοθήκη Ναυπλίου και στην Πρώτη Βουλή των Ελλήνων. Είναι ιδεολόγος του πολυτονικού και εμπνέεται από το περιβάλλον της πόλης του, τη φύση, τη θάλασσα, κι επίσης από την πλούσια Ελληνορθόδοξη Παράδοση και ζωή.

Μερικοί από τους πλέον αξιοσημείωτους γενικούς στίχους του είναι και οι εξής:

Η γάτα γρατσούνισε το φεγγάρι

είχε κατέβει χαμηλά
γιατί αποκοιμήθηκε.

vzv

Μύριζαν

νεραντζιές
τα ποιήματά μου.

vzv

Έκοψαν τις καλαμιές

να χτίσουν σπίτια.
Τώρα πού θα παίζει ο αέρας;

vzv

Πήρε φωτιά

η σιγαλιά
απ’ τα τριζόνια.

vzv

Η μέρα

απλώνει
τα προικιά της
να τα ασημώσει
ο ήλιος.

vzv

Τα δέντρα

οι εύζωνες της μέρας
Φρουρούν
το αειθαλές.

vzv

Μάνα

αναδίδεις
περιβόλι.

vzv

Να ξανακαθίσουν

οι άνθρωποι στις αυλές
να μετρήσουν τα άστρα.

vzv

Μορφωθήκαμε

με τις δασείες
τις ψιλές
τις οξείες
τις περισπωμένες
Τότε
οι λέξεις
φορούσαν
τα γιορτινά τους.

vzv

Η ποίηση

είναι μια άλλη ευσπλαχνία
Το μοίρασμα
των ιματίων της ευφροσύνης
Η ποίηση
είναι ο ζήλος του αναλλοίωτου
Το δάκρυ της διάρκειας.

Οι παρακάτω στίχοι του είναι βασικά εμπνευσμένοι από το θησαυροφυλάκιο της εκκλησιαστικής γραμματολογίας και της χριστιανικής εμπειρίας:

Η μαστοριά του Θεού

φαίνεται
στο σύμπαν.

vzv

Ζωγράφισα

ένα εκκλησάκι
και λειτούργησε.

vzv

Μοσχοβολάει

η ταπεινότητα.

vzv

Να προσευχηθώ

όπως παιδί.

vzv

Ακολούθησα

με όλες τις γενεές
τους επιτάφιους.

vzv

Μόνος

σαν το μπαμπακένιο σύννεφο
σαν τη γλυκιά αναμονή
του Μεγάλου Σαββάτου.

vzv

Οι ερημίτες

που ξεδιψούν
από το νάμα της σιωπής

vzv

Σκληρή

η ταπεινή ζωή
Μα γίνεσαι
άγγελος.

vzv

Ο ουρανός

αντίδοτο
στο θάνατο.

vzv

Ένα καρβουνάκι

κι ένα σπυρί λιβάνι
ανάβουν το μυστήριο.

vzv

Τα πουλιά

που δεν ξέρουν το κακό
Τσιμπολογούν την ευλογία.

vzv

Το αντίδερο της Κυριακής

φεγγοβολιά στο στόμα.

vzv

Οι κωδωνοκρουσίες του Άϊ-Γιώργη

κυνηγούν
τις σφήκες του θανάτου.

Άξια εστί η ποίηση Φάνη του Λελεμψή.

Θεσπιέων μνήμη

          Είναι χαρακτηριστική η στάση των Ελλήνων, να έχουν επιλεκτική μνήμη. Έτσι έγινε και στις Θερμοπύλες. Παρότι πολέμησαν και θυσιάσθηκαν αρκετοί συνέλληνες, μόνο ο Λεωνίδας κι οι 300 Σπαρτιάτες έμειναν στην ιστορία. Είναι να απορεί κανείς πως και με ποιά κριτήρια γίνεται η καταγραφή των ιστορικών γεγονότων. Και δεν αναφέρομαι σε υποκειμενική κριτική δεδομένων και καταστάσεων, αλλά σε ακριβή και αυστηρή καταγραφή γεγονότων.

.

Για την ιστορία αξίζει να αναφέρουμε ότι στην τριήμερη μάχη των Θερμοπυλών πολέμησαν περίπου 7000 Έλληνες. Μαζί με τον Λεωνίδα και τους Σπαρτιάτες στο πεδίο των μαχών βρίσκονταν και οι εξής: 700 Θεσπιείς, 1000 Φωκείς, 1000 Λοκροί, 400 Θηβαίοι, 1000 Αρκάδες, 500 Τεγεάτες, 900 Μεσσήνιοι (είλωτες), 500 από τη Μαντινεία, 120 από τον Ορχομενό, 200 από τον Φλιούντα, 80 Μυκηναίοι και 400 Κορίνθιοι.

.

Την τελευταία όμως ημέρα των μαχών, όταν έγινε γνωστή η προδοσία του Εφιάλτη, εκείνοι που αποφάσισαν να μείνουν και να πολμήσουν μέχρι τέλους ήταν όσοι είχαν απομείνει από τους Σπαρτιάτες και τους Θεσπιείς. Αυτός τελικά είναι κι ο λόγος για τον οποίο στις Θερμοπύλες υπάρχουν σήμερα δύο ξεχωριστά μνημεία. Ένα εντυπωσιακό για τον Λεωνίδα και τους στρατιώτες του κι ένα άλλο, απλό και ταπεινό μνημείο, αν και πολύ όμορφο καλλιτέχνημα, αφιερωμένο στους Θεσπιείς.

.

Το εν λόγω μνημείο με την ακέφαλη ανδρική μορφή συμβολίζει την ανώνυμη δημοκρατική προσφορά των 700 Θεσπιέων προς την Πατρίδα. Τα προτεταμένα στήθη συμβολίζουν τον αγώνα, την ανδρεία, τη δύναμη και την γενναιότητα των αγωνιστών.

.

Το ανασηκωμένο φτερό συμβολίζει τη νίκη, τη δόξα, την ψυχή, το πνεύμα και την ελευθερία. Το τσακισμένο φτερό επισημαίνει την εκούσια θυσία και τον θάνατο. Το γυμνό κορμί δε, συμβολίζει τον έρωτα, πρώτο θεό των Αρχαίων Θεσπιέων, ο οποίος θεωρείται ως ο θεός της δημιουργίας, της ομορφιάς και βέβαια της ίδιας της ζωής!

Λεωνίδας για πάντα

               Περνώντας από τις Θερμοπύλες, όπως είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε πρόσφατα, στην προσκυνηματική και εκπαιδευτική εκδρομή μας στην Κεντρική Ελλάδα, κάνεις μια απαραίτητη και μάλιστα ευεργετική κατάδυση μέσα στην Αρχαία Ελληνική Ιστορία, αλλά και στην ιστορία της ανθρώπινης ζωής και φύσης.

Εκεί σε υποδέχεται ο αξεπέραστος ήρωας Λεωνίδας, ο υπεράνθρωπος εκείνος που αποφάσισε συνειδητά, και βέβαια και με τη στήριξη των γενναίων συντρόφων του, να σπρώξει τα όρια της ανθρώπινης φύσης και της βιολογικής αντοχής πέρα από τα μέχρι τότε γνωστά και παραδεδομένα σημεία. Αυτό είναι οπωσδήποτε το ζητούμενο και από τους Νεο-Έλληνες, που εκούσια ταλανίζονται μέσα στο πλαίσιο της μετριότητας και της συνθηκολόγησης.

Η στενή και τεθλιμμένη οδός των ιερών πηγών έχει πάντα αναφορά στις περιπέτειες και τις δοκιμασίες που σε κάθε εποχή ο άνθρωπος καλείται να αντιμετωπίσει και να αντιπαλαίσει, σε μια προπάθεια να κατακτήσει το ποθούμενο, που δεν έχει πάντα σχέση με την προσωπική φιλοδοξία τόσο, όσο με την συγκομιδή των αγαθών, που ούτως ή άλλως θα επιτευχθεί από τους μεταγενέστερους, σύμφωνα με το βιβλικό «άλλος ο σπείρων και άλλος ο θερίζων».

Τα συνθήματα «Μολών Λαβέ», αλλά και το μετά τη δοκιμασία «τοῖς κείνων ῥήμασι πειθόμενοι», που έρχεται ως μια μορφή απολογισμού, είναι απαραίτητα μάλλον για τους επόμενους, που αναμένουν ως ερχόμενοι να παραλάβουν την Παράδοση γνήσια και ακέραια, για να οικοδομήσουν επ’ αυτής τη δική τους βιοτή.

Αξιότατο λόγου είναι η προσωποποίηση της φύσης, στα αγάλματα ένθεν και ένθεν του Λεωνίδα, στα οποία ο Ευρώτας και ο Ταΰγετος συντροφεύουν εσαεί το μεγάλο ήρωα και την υπέρτατη θυσία. Η φύση έχει από τη φύση της αυτό το στοιχείο της συμπόρευσης και σύμπλευσης με τον φύλακα άγγελό της, στο πρόσωπο του ανθρώπου.

Πάντως, οι Θερμοπύλες αποδεικνύουν περίτραναν ότι οι έννοιες της νίκης και της ήττας είναι απολύτως σχετικές και πρόσκαιρες. Εκείνο που μένει είναι ο αγώνας, η άσκηση, η πορεία προς το Φως... Κι αυτό δικαιώνει τον μαχητή και είναι σταθερή και μόνιμη αξία!

Όμως, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε τον... Εφιάλτη. Κι αυτός δεν προέρχεται μόνο από έξω. Κάποτε πηγάζει από το ίδιο μας το είναι. Για τούτο ας παραμένουμε πάντα σε αδιάλειπτη εγρήγορση. Αλλιώς θα βρούμε τον εχθρό επί θύραις...

Βρετανική μόδα

Η Βρετανία φημίζεται για τις μεγάλες της επιδόσεις στον τομέα της μόδας. Από το 1945 και μετά ο τομέας αυτός έγινε μια από τις μεγαλύτερες εθνικές βιομηχανίες. Σήμερα εργάζονται στον χώρο αυτό ένα εκατομμύριο άνθρωποι, που έχουν τεράστια οικονομική συνεισφορά στη Βρετανική οικονομία.

.

Για τους παραπάνω σπουδαίους λόγους η τελευταία συλλογή Βρετανικών γραμματοσήμων είναι αφιερωμένη στους δέκα πιο σημαντικούς σχεδιαστές μόδας και σε αντιπροσωπευτικά τους σχέδια.

.

Ο φωτογράφος Solve Sundsbo συνεργάστηκε με τα Βασιλικά Ταχυδρομεία για να φωτογραφίσει τις εξαιρετικές δημιουργίες Βρετανών σχεδιαστών, οι οποίες έγιναν γραμματόσημα, για να τιμηθούν οι φετινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου, καθώς και το Ιωβηλαίο της Βασίλισσας Ελισάβετ.

Γάμοι ομοφυλοφίλων στην Αγγλία

ή Ορθοδοξία ενωμένη

Η Αγγλία είναι μια χώρα που έχει μεγάλη ευαισθησία σε θέματα ομοφυλοφίλων. Το θέμα που συζητείται ειδικά τα τελευταία χρόνια είναι η πολιτική ένωση και πρόσφατα άρχισε να συζητείται και ο γάμος ομοφυλοφίλων.

Η πολιτική ένωση ομοφυλοφίλων επιτρέπεται στην Αγγλία από το 2005. Η Αγγλική Κυβέρνηση άρχισε ήδη από τις 12 Μαρτίου 2012 μια ανοικτή δημόσια συζήτηση για το θέμα της γαμήλιας (κι όχι μόνο πολιτικής) ένωσης ομοφυλοφίλων. Στόχος της είναι η συζήτηση να έχει ολοκληρωθεί μέχρι το 2015, οπότε ελπίζει να αρχίσουν να τελούνται τέτοιοι γάμοι.

Αξίζει να αναφέρουμε ότι σε δημοσκόπηση του Μαρτίου 2012 το 43% της κοινής γνώμης υποστηρίζει τους γάμους ομοφυλοφίλων, το 32% υποστηρίζει την πολιτική ένωση, ενώ το 16% είναι εναντίον. Στην ίδια δημοσκόπηση διαπιστώθηκε πως 62% των ερωτηθέντων θεωρούν πως οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις έχουν την ίδια αξία με τις ετεροφυλοφιλικές.

Βέβαια η μεγάλη είδηση σε αυτή τη συζήτηση είναι η δυναμική (για πρώτη φορά στη σύγχρονη εποχή) ανταπόκριση όλων των Ορθοδόξων Δικαιοδοσιών που δραστηριοποιούνται στη Μεγ. Βρετανία, με επικεφαλής τον Αρχιεπίσκοπο Θυατείρων και Μεγ. Βρετανίας κ. Γρηγόριο, ο οποίος ως εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου προεδρεύει του νεοσύστατου σώματος της Πανορθοδόξου Επισκοπικής Συνελεύσεως των Βρετανικών Νήσων και της Ιρλανδίας.

Η ανταπόκριση αυτή συνίσταται σε μια δισέλιδη επιστολή, μέσω της οποίας μεταφέρονται οι Ορθόδοξες απόψες προς τη δημόσια συζήτηση που με πρωτοβουλία της άνοιξε η Αγγλική Κυβέρνηση. Ανάμεσα στις σκέψεις και στα επιχειρήματα που συμπεριλαμβάνονται στην εν λόγω επιστολή είναι και τα παρακάτω:

-         Αναγνωρίζουμε ότι ζούμε σε μια πλουραλιστική κοινωνία και εκτιμούμε  την παραδοσιακή ανοχή της Βρετανικής κοινωνίας.

-         Δεν μπορούμε να παραμένουμε αδιάφοροι στα εμφανή σημάδια των αρνητικών συνεπειών της αποδυνάμωσης της παραδοσιακής αντίληψης για την οικογενειακή ζωή.

-         Η πρόταση να δοθεί ισότιμη νομική θέση, στις ενώσεις ατόμων των οποίων η σχέση δεν ανταποκρίνεται στη φυσική συμπληρωματικότητα των ανθρώπινων φύλων, δεν μας βρίσκει σύμφωνους.

-         Αν οι προτεινόμενες ιδέες αρχίσουν να ισχύουν στην πράξη, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί θα θεωρήσουν πως η αλλαγή αυτή στην κοινωνική δομή της Βρετανικής κοινωνίας, θα αυξήσει την αίσθηση του πνευματικού αποπροσανατολισμού που παρατηρούμε, βλέποντας αυτή τη χώρα, μαζί με τον υπόλοιπο Δυτικό κόσμο, να απομακρύνεται από τις πνευματικές ρίζες της Χριστιανικής Παράδοσης.

-         Πιστεύουμε πως οι υπάρχουσες βιολογικές και φυσικές διαφορές ανδρός και γυναικός είναι ουσιαστικά στοιχεία για τη γαμήλια σχέση.

-         Στο όνομα των Ορθοδόξων Χριστιανών αυτής της χώρας, μαζί και με εκείνους που είναι μέλη άλλων θρησκειών ή και καμμίας, και οι οποίοι συμφωνούν με το όραμά μας αυτό, καλούμε την Κυβέρνηση να εγκαταλείψει αυτό το άστοχο και περιττό εγχείρημα και να δώσει επείγουσα προσοχή σε πρακτικά μέτρα, που θα πρέπει να σχεδιασθούν με σκοπό την ενίσχυση του γάμου και της οικογενειακής ζωής, τα οποία κατανοούμε ως απαραίτητη βάση για μία υγιά και δίκαιη κοινωνία.

Πρωτοπρ. Αναστασίου Δ. Σαλαπάτα