Τά Μώβ... δέν πενθοῦν

Εἰς μνήμην Δημήτρη Γ. Ωραιόπουλου,

Ιατρού - Καθηγητή της Νεφρολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο

Πολύ κοντά στην αμμουδιά σύρριζα στην άμμο υψώνονται για μιαν εφήμερη άνθιση. Θα έχουν κάποιο όνομα, μπορεί κι ένα πολύ εύηχο μάλιστα. Αλλά μιας και κανείς δεν βρέθηκε να το γνωρίζει, τα ονομάσαμε Τα Μωβ. Το δικό τους, ακόμα κι έτσι χωρίς κανένα άλλο επίθετο, ξεχωρίζει απ' όλα τα μωβ.

Πέντε ελαφρότατα στις άκριες τους σγουρά πέταλα γίνονται πιο δυνατά μωβ στο βάθος της καρδιάς τους. Το πρωί λάμπουν, το μεσημέρι λεπτότατες ρυτίδες τα θαμπώνουν, νωρίς το απόγευμα είναι κιόλας «πολύ αργά» γι αυτά: τα έχει πάρει ο αέρας. Όλες τις ώρες, ακόμα κι όταν τα έχει αφαρπάσει από τον μακρύ τους κάλυκα ο άνεμος, διατηρούν μια λεπτή ακεραιότητα.

Σαν στέκουν μόνα, τραβούν το μάτι στη ντελικάτη μοναχικότητητά τους. Αλλιώς φτιάχνουν μεγάλες συντροφιές και το σύνολο υψώνει μια μωβ κυματιστή Τράπεζα. Αν δέν έρθουν άγγελοι, πλησιάζουν, συλλειτουργοί τα μικρά έντομα: άλλοτε βουίζοντας κι άλλοτε σιωπηλά.

Τα μωβ δεν πενθούν. Κι αν στη θέα τους σκεφθεί κανείς το πένθος είναι γιατί στη δική του καρδιά θα υπάρχει ριζωμένη θλίψη. Τα μωβ στην καλύτερή τους ώρα λαμπυρίζουν μια  τ ω ρ ι ν ή  στιγμή. Σε καλούν να συγκεντρωθείς σ' αυτήν ολόκληρος.

Δεν είναι ούτε εύκολο ούτε απλό. Αλλά κάθε μωβ καθώς ταλαντεύεται επιμένει: Εγώ είμαι το επιούσιο αρτίδιο. Εσύ πού με κοιτάς;

Τα μωβ δεν μπορούν να σου χορτάσουν καμιάν απληστία, μπορούν όμως να σου θυμίσουν την πληρότητα να είσαι ελάχιστο ψιχίο. Αρκεί να  ε ί σ α ι  δηλαδή  κ α ί   για κάποιον γνωστό ή άγνωστο άλλο.

Όμως «ο άνθρωπος του προσωπικού του καπρίτσιου δεν πιστεύει και δεν συναντά. Δεν γνωρίζει σύνδεσμο' το μόνο πού γνωρίζει είναι τον πυρετώδη κόσμο ε κ ε ί   έ ξ ω και την πυρετώδη του επιθυμία να τον χρησιμοποιήσει.» *

Ο λευκός ύπερος προσκολλημένος στην καρδιά των μωβ διατηρεί μιαν αθέατη αφοσίωση στον συλλειτουργό πού θα πετάξει κοντά του και θα τον αγγίξει σε μια ανταπόκριση αμοιβαιότητας.

Είναι εύκολο να είσαι άπληστος και σπάνιο να χαίρεσαι την πληρότητα της αφοσίωσης. Το κοινό χιλιοπατημένο μονοπάτι είναι γεμάτο προκλητικές πινακίδες πού κεντρίζουν τη μανία για κέρδος κι άλλο κέρδος. Μάτια να συναντηθούν με τα μωβ, δεν θα βρεθούν ποτέ εκεί.

Στη γη των μωβ μπορεί να εισέρχεται κανείς στο άβατο μιας εξαιρετικής μοναχικότητας. Όχι όμως ερήμωσης. Μιας μοναχικότητας η εξαιρετικότητα της οποίας έγκειται στο ότι παραμένει εν   σ χ έ σ ε ι.

Γνώρισα έναν άνθρωπο πού έβλεπε τούς μαθητές, τούς συναδέλφους, τούς συνεργάτες, τούς νοσηλευτές και τούς ασθενείς του ως συλλειτουργούς. Πίστευε κατά απόλυτο τρόπο στο «θεραπευτικό άγγιγμα». Η μόνη πινακίδα στο δικό του δημιουργικό δρόμο επέμενε: «Πρόσφερε ακόμα και με προσωπική σου ζημιά.»

Στο τέλος αγγελιαφόροι από κάθε γωνιά της γης κι από τα βάθη της δικής του καρδιάς άρχισαν να τού φέρνουν καθημερινά αρτίδια βαθιάς ειρήνης. Κατανόησε γ ι α τ ί   έ ζ η σ ε και κάθε φόβος θανάτου τον εγκατέλειψε.

Τα μωβ λαμπυρίζουν την αιώνια παροντικότητα. Η σχέση είναι αμοιβαιότητα.

Πόσο ντελικάτη κάθε εκδήλωση του Εσύ.**

Νατάσα Κεσμέτη

* Μάρτιν Μπούμπερ.

** ο.π.