Τα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ

Η τελευταία σειρά αγγλικών γραμματοσήμων προβάλλει τα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ, τα οποία είναι η έδρα της Βρετανικής μοναρχίας. Πρόκειται για μια πανέμορφη σειρά 10 γραμματοσήμων πρώτης τάξεως και υψηλής ποιότητας.

Τα ανάκτορα βρίσκονται κοντά στο Σαιντ Τζέιμς Παρκ στο Λονδίνο. Κατασκευάστηκαν το 1703 για λογαριασμό του Σέφιλντ, δούκα του Μπάκιγχαμ, και αγοράστηκαν το 1761 από τον βασιλιά της Αγγλίας, Γεώργιο τον Γ΄. Επί Γεωργίου Δ΄ το κτίριο δέχθηκε αρκετές αλλαγές αφού προστέθηκαν νέες πτέρυγες έτσι ωστε να διοργανώνει εκεί ο Βασιλιάς τις επίσημες δεξιώσεις του.

Τα ανάκτορα διαθέτουν 600 δωμάτια, εκ των οποίων 19 είναι αίθουσες τελετών, 52 βασιλικά δωμάτια και δωμάτια προσκεκλημένων, 188 δωμάτια προσωπικού και 78 μπάνια. Η Βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ για τον εαυτό της έχει κρατήσει 12 δωμάτια και έτσι οι επισκέπτες έχουν την δυνατότητα να περιηγηθούν στο μεγαλύτερο μέρος των ανακτόρων. Τα δωμάτια και οι αίθουσες κοσμούνται με έργα τέχνης των Ρέμπραντ, Ρούμπενς, Βαττώ, Βαν Ντάικ κ.α. Τα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ άνοιξαν τις πύλες τους για το κοινό το 1993.

Ο Andrew Hammond, εκπρόσωπος του Βρετανικού Φιλοτελισμού, ανέφερε σχετικά με τη νέα αυτή σειρά γραμματοσήμων: “This stamp issue illustrates the development of Buckingham Palace from the private house built by the Duke of Buckingham 300 years ago to one of the most iconic buildings in the world. Buckingham Palace is one of the most recognised landmarks in the UK and is a source of pride to the nation; it forms a huge part of our heritage, so it’s fitting Royal Mail has been able to dedicate a stamp issue to this most famous of addresses.”

Το ναυάγιο του Μέντορα

Σε όλους τους Έλληνες είναι γνωστή η ιστορία του Τόμας Μπρους, Έβδομου Κόμη του Έλγιν, ο οποίος βρέθηκε στην Αθήνα το 1801 ως πρεσβευτής της Μεγάλης Βρετανίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Έλγιν κατάφερε να πάρει ένα φιρμάνι από τους Τούρκους και σύμφωνα με αυτό να αποσπάσει ολόκληρα τμήματα από τον αρχαίο ναό του Παρθενώνα. Σε αυτό το εγχείρημα τον βοήθησε ο γραμματέας του, Φίλιπ Χαντ, ο οποίος δωροδόκησε τον Βοεβόδα της Αθήνας (τίτλος που έφεραν οι πολιτικοί διοικητές από τον 17ο αιώνα και ύστερα στις τουρκοκρατούμενες περιοχές) για να ερμηνεύσει το φιρμάνι ελεύθερα και με τον τρόπο που βόλευε τον Έλγιν. Ο Έλγιν απέσπασε το ένα δεύτερο των ζωοφόρων, δεκαπέντε μετόπες, δεκαεπτά αετώματα, μια Καρυάτιδα και μια κολόνα από το Ερεχθείο.

Μέρος των προαναφερομένων αρχαιοτήτων, και συγκεκριμένα δεκαεπτά κιβώτα- απέπλευσε από το λιμάνι του Πειραιά στις 16 Σεπτεμβρίου του 1802 με το μπρίκι «Μέντωρ» και με αρχικό προορισμό το νησί της Μάλτας. Γύρω στις 6 το απόγευμα το καράβι βρήκε κακοκαιρία έξω από το ακρωτήριο Ταίναρο και παρασύρθηκε σαράντα ναυτικά μίλια νότια του προορισμού του. Στις 2 η ώρα το επόμενο πρωί, οι ναύτες έριξαν άγκυρες στον Αβλέμονα του Τσιρίγου, στα Κύθηρα δηλαδή, αλλά η προσπάθεια ήταν μάταιη. Οι άγκυρες δεν μπόρεσαν να κρατήσουν το πλοίο το οποίο χτύπησε πάνω στα βράχια και τελικά ναυάγησε. Μαζί με το πλοίο βυθίστηκε και το πολύτιμο φορτίο του.

Αμέσως μετά ο Έλγιν και οι άντρες του μίσθωσαν Καλύμνιους σφουγγαράδες προκειμένου να ανελκύσουν τον χαμένο θησαυρό: την ίδια χρονιά οι Καλύμνιοι δύτες ανέλκυσαν πέντε από τα κιβώτα, το 1803 κατάφεραν να ανελκύσουν άλλα δέκα και την επόμενη χρονιά τα τελευταία δύο κιβώτια. Έκτοτε και στην διάρκεια των επόμενων ετών έγιναν πολλές ερασιτεχνικές υποβρύχιες έρευνες αφού όλοι ήλπζαν στην ανεύρεση κάποιου τμήματος των αρχαιοτήτων.

Ο πρώτος που διενέργησε επαγγελματική έρευνα στο ναυάγιο του Μέντορα ήταν ο Κουστό το 1975. Η δεύτερη προσπάθεια έγινε το 1980 από το Ινστιτούτο Εναλίων Αρχαιολογικών Ερευνών. Τρίτη προσπάθεια έγινε το 2009 από την Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων. Όλες οι έρευνες στόχευαν στον εντοπισμό και στην αναγνώριση - ταυτοποίηση του ναυαγίου καθώς και στον εντοπισμό αρχαιοτήτων. Αρχαία δεν βρέθηκαν αφού ο Έλγιν επί τρία χρόνια μετά το ναυάγιο είχε προσπαθήσει και είχε ανασύρει τα πολύτιμα μάρμαρα.

Η τελευταία υποβρύχια έρευνα που έγινε το 2012 διήρκησε δεκαεπτά ημέρες και υπεύθυνος των ερευνών ήταν ο αρχαιολόγος Κουρκουμέλης μαζί με ειδικευμένο τεχνικό και επιστημονικό προσωπικό. Ας σημειωθεί ότι η έρυενα χρηματοδοτήθηκε από το αυστραλιανό ίδρυμα «Kytherian Research Group» και από το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Οι δύτες δεν βρήκαν αρχαία τμήματα του ναού του Παρθενώνα αλλά προσωπικά αντικείμενα του πληρώματος του Μέντορα. Στην τελευταία αυτή έρευνα ανελκύστηκαν: μια πιστόλα, ένας λίθινος σφραγιδόλιθος με παράσταση πυροβόλου, ένας ναυτικός διαβήτης, μια χρυσή αλυσίδα, φορητά γυάλινα μελανοδοχεία, δύο χρυσά νομίσματα (το ένα είναι ολλανδικό του 1788), τρία αργυρά νομίσματα σύγχρονα της εποχής του ναυαγίου και δύο αρχαία αργυρά νομίσματα (ένα βοιωτικό και ένα αθηναικό). Επίσης στο ναυάγιο βρέθηκαν αρκετά προσωπικά αντικείμενα των επιβατών του: μια κλεψύδρα, κουμπιά από στολές, μπουκάλια και ενδύματα.

Κατά την επιστροφή του στην Αγγλία ο Λόρδος Έλγιν χρησιμοποίησε τα γλυπτά και τις αρχαιότητες του Παρθενώνα για να διακοσμήσει το μέγαρό του στην Σκοτία. Αναγκάστηκε να τα πουλήσει στο Βρετανικό Μουσείο για να ξεπληρώσει τα διαρκώς αυξανόμενα χρέη του. Το 1816 το Βρετανικό Μουσείο αγόρασε τα μάρμαρα του Παρθενώνα και τους λοιπούς αρχαίους θησαυρούς για 35.000 λίρες και έκτοτε εκτίθενται εκεί.  

Eύη Ρούτουλα

Οἱ ἀλησμόνητες Κυριακὲς τοῦ Θωμᾶ

...τῶν ἐφηβικῶν μας χρόνων

Θὰ φανεῖ, ἀσφαλῶς, παράξενο, ὡστόσο ἐκεῖνες οἱ Κυριακὲς τοῦ Θωμᾶ τοῦ καιροῦ τῶν σπουδῶν μας, καί, μάλιστα τῶν Γυμνασιακῶν, μέχρι σήμερα πληγώνουν τὴν ψυχή, γιατὶ ἡ θύμησή τους εἶναι καταθλιπτική, συγκινητικὴ παράλληλα, ἀλλὰ καὶ γεμάτη μὲ βιώματα, ποὺ στραγγίζουν στὸ εἶναι μιὰν ἰδιότυπη πίκρα καὶ μιὰ περισσή, ναὶ περισσή, νοσταλγία. Γιατὶ τὴ μέρα αὐτὴ τὴ σημάδευε πάντα, ὅπως τὴ μέρα τοῦ Ἁη Γιαννιοῦ ἤ τῶν Φώτων, ἡ ἀναχώρηση ἀπό τὴ θαλπωρὴ τῆς οἰκογένειας, πρὸς τὸ ξένο περιβάλλον, ποὺ ὅσο καὶ φιλόξενο νὰ ἦταν δὲν ἔπαυε νὰ εἶναι διαφορετικό.  Γι᾿ αὐτό, κάθε χρόνο, αὐτὴ ἠ μέρα πληγώνει μὲ τὴν παρουσία της, καθὼς ἀνυψώνει μέσα μας εἰκόνες καὶ Μορφές, Μορφὲς ἀλησμόνητες κι ἀγαπημένες ποὺ μᾶς συνόδευαν στὸ ταξίδι τῆς ἐπιστροφῆς στὸ Βόλο.

Ἑτοιμαζόμασταν, λοιπόν, ἀπὸ τὸ Σάββατο. Μὲ τὰ πλυμένα ροῦχα, τὴν κουλούρα τὴν πασχαλινή, τὰ κόκκινα τ΄ ἀβγά, ἀλλὰ καὶ τὰ κουλούρια ἐκεῖνα ποὺ εὐωδίαζαν φρέσκο ἀβγὸ καὶ γάλα, γιὰ τὴν Πρωτομαγιά, ἄν δὲν τὴν προφταίναμε.

Τὸ σπίτι ἀκόμα μοσχοβολοῦσε ἀπὸ τὸ ψητὸ τὸ κατσίκι, τὰ μάραθα μὲ τὰ βλαστάρια, ἀλλὰ καὶ τό φρέσκο γίδινο τυρί.  Κι αὐτὲς τὶς εὐωδιές, τὶς ἀλλησμόνητες, τὶς παίρναμε μαζί μας, φυλαχτὸ λὲς καὶ ἐνθύμηση ἱερὴ τῆς Πασχαλιᾶς ποὺ περάσαμε. Καὶ μέσα σ᾿ αὐτὲς τὰ πρόσωπα τὰ ἱερά, τοῦ παπποῦ καὶ τῆς γιαγιᾶς, τῆς Μάνας, τῶν φίλων...    

Ὅμως ἐκεῖνο ποὺ δὲν ἀφήνει νὰ χαθεῖ ἡ Μνήμη εἶναι τὸ ἀνοιξιάτικο Λουτράκι, μὲ κείνη τὴν ἀνάσα ἀπὸ τὶς εὐωδιὲς τῆς ἄνοιξης καὶ τῆς θάλασσας, ποὺ μπαινόβγαινε πάνω στὰ λαλαρίδια μὲ ἦχο παραπονιάρικο.

Αὐτὸν τὸν ἦχο παίρναμε μαζί μας, καθὼς μπαίναμε μέσα στὴ βάρκα, μόλις ἄρχιζε νὰ σουρουπώνει, γιὰ νὰ μᾶς πάει στὸν «Κύκνο», ποὺ περίμενε ἀνοιχτά νὰ μᾶς φέρει στὸ Βόλο.

Ἀπὸ μακρυὰ φαίνονταν τὰ ἀχνὰ φῶτα τοῦ μικροῦ μας χωριοῦ -ἠλεκρτικὸ δὲν εἴχαμε τότε- ποὺ ἄναβαν, καθὼς ἄρχιζε ἡ νύχτα. Κι ἦταν πιὸ ζηλευτὰ καὶ πιὸ οἰκεία ἀπὸ τὰ φῶτα τῆς πόλης τοῦ Βόλου ποὺ πλήγωναν τόσο...

π. Κων. Ν. Καλλιανός

Η Νεολαία στην καρδιά των Θυατείρων

Ετήσιο Ιερατικό Συνέδριο Ι.Α. Θυατείρων και Μεγ. Βρετανίας

Α. Σύνεδροι, τόπος και χρόνος της Σύναξης

Ολοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία το ετήσιο Ιερατικό Συνέδριο του Ιερού Κλήρου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Θυατείρων και Μεγ. Βρετανίας, Εξαρχίας Δυτικής Ευρώπης και Ιρλανδίας, αναπόσπαστης Επαρχίας του σεπτού Οικουμενικού Θρόνου, προεξάρχοντος του Σεβ. Αρχιεπισκόπου κ. Γρηγορίου. Τη Σύναξη οργάνωσε η Ιερά Αρχιεπισκοπή, με την σύμπραξη και συνεργασία της Επιτροπής του Ιερατικού Συνδέσμου «Αγ. Αθανάσιος».

Στο τριήμερο Συνέδριο, 23^η - 25^η Απριλίου 2014, συμμετείχαν οι Αρχιερείς της Ιεράς Αρχιεπισκοπής, Θεοφιλ. Επίσκοπος Κυανέων κ. Χρυσόστομος και Θεοφιλ. Επίσκοπος Τροπαίου κ. Αθανάσιος, οι περισσότεροι Ιερείς της Αρχιεπισκοπής, καθώς επίσης και μερικές Πρεσβυτέρες & Διακόνισσες, μια ομάδα Νέων από διάφορες Κοινότητες της Ομογένειας και άλλοι αδελφοί.

          Οι εργασίες του Ιερατικού Συνεδρίου, τις δύο πρώτες ημέρες, έλαβαν χώρα στο Συνεδριακό Κέντρο HighLeigh, της πόλεως Hoddesdon στην κομιτεία Hertfortshire. Την Παρασκευή, Εορτή της Ζωοδόχου Πηγής, τελέσθηκε Πανηγυρική Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος του Αρχιεπισκόπου κ. Γρηγορίου, στον Ι.Ν. Αγίων 12 Αποστόλων Herts. Ακολούθησε γεύμα στην τοπική Κοινότητα, με εγκάρδια φιλοξενία από τον Ιερ. Προϊστάμενο Πρωτοπρ. Ιωσήφ Παλιούρα, τους Ιερείς και τους εκεί αφοσιωμένους και γενναιόδωρους λαϊκούς Άρχοντες.

Β. Έναρξη εργασιών, ευλογία Οικουμ. Πατριάρχου

και χαιρετισμός Αρχιεπισκόπου

          Οι εργασίες της Σύναξης ξεκίνησαν με Προσευχή και Ψαλμωδία. Κατόπιν αναγνώσθηκε το μήνυμα της Α.Θ.Π. του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, μέσω του οποίου ο Παναγιώτατος μετέφερε την ευλογία του προς τη Σύναξη και τους Συνέδρους.

Στη συνέχεια ο Σεβ. Αρχιεπίσκοπος χαιρέτησε εγκάρδια και με πατρική αγάπη τους Συνέδρους, τους οποίους ευχαρίστησε και συνεχάρη για τη διακονία τους. Ανέφερε δε με έμφαση τη μεγάλη σημασία που έχει η Νεολαία στη ζωή των Κοινοτήτων της Ι.Α. Θυατείρων.

Γ. Ομιλητές και θέματα

          Το Γενικό Θέμα του Συνεδρίου ήταν: «Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Η ΝΕΟΛΑΙΑ»!

          Οι ομιλητές και τα αντίστοιχα θέματά τους είχαν ως εξής:

          1). Αρχιμ. Δρ. Ραφαήλ Παβούρης, «Ενίσχυση των δεσμών Νεολαίας και Κοινότητος - Ενορίας»

          2). Οικον. Δρ. Σταύρος Σολομού, «Εκκλησιασμός Νεολαίας (Ιερές Ακολουθίες, Ομιλίες και Κηρύγματα)»

          3).  Οικον. Ιωάννης Hookway, «Κοινωνική ζωή της Νεολαίας στην Ενορία - Συναντήσεις - Φιλία και Συντροφιά»

          4). Αρχιμ. Νικόλαος Ζαχάρωφ (της Ι.Μ. Έσσεξ), «Κατήχηση και Θρησκευτική Διαπαιδαγώγηση των Νέων - Προετοιμασία για το Γάμο»

          5). Αρχιμ. Βασίλειος Παπαβασιλείου (Γεν. Αρχιερατικός Επίτροπος Ι.Α. Θυατείρων), «Γνωριμία και Μελέτη Αγίας Γραφής, βιβλία, περιοδικά, φυλλάδια»

          6). Πρεσβ. Γρηγόριος Wellington, «Οικογένεια και Νέοι»

          7). Διάκ. Παντελεήμων Maxfield & Πρεσβ. Παύλος Γρηγορίου, «Τα Σύγχρονα Μέσα Επικοινωνίας: το διαδύκτιο και social media (Facebook, Twitter, Youtube, podcasts, blogs, ιστοσελίδες)»

          Τις εργασίες του Συνεδρίου παρακολούθησε και μια ομάδα Νέων της Ομογένειας, οι οποίοι χάρηκαν πολύ που είχαν την ευκαιρία να συμμετάσχουν σε ένα τόσο ενδιαφέρον Συνέδριο. Ο Άγιος Θυατείρων και οι λοιποί Σύνεδροι χάρηκαν πολύ με τη συμμετοχή των Νέων και άκουσαν με μεγάλη προσοχή τις παρατηρήσεις και προτάσεις τους. Αποδείχθηκε μάλιστα σαφέστατα πως η Νεολαία βρίσκεται όντως στο κέντρο της καρδιάς και του ενδιαφέροντος της Βιβλικής Εκκλησίας των Θυατείρων. Ο Σεβασμιώτατος φωτογραφήθηκε με τους Νέους και με χαρά δέχθηκε να βγει ακόμα και σε «selfies» μαζί τους!

Δ. Άλλα θέματα

          Στη διάρκεια του Ιερατικού Συνεδρίου τελέσθηκε Τρισάγιο στη μνήμη του πρόσφατα κοιμηθέντος Προέδρου του Ιερατικού Συνδέσμου μακ. Πρωτοπρ. π. Ανθίμου Παπανδρέου. Κατόπιν δε επικυρώθηκε από τον Σεβασμιώτατο η νέα σύνθεση της Επιτροπής του Συνδέσμου, στην οποία Πρόεδρος ανέλαβε επαξίως ο Πανοσιολογιώτατος και μουσικολογιώτατος Αρχιμ. Ιάκωβος Σάββα, Ιερ. Προϊστάμενος της ιστορικής Κοινότητας Αγ. Νικολάου Κάρδιφ της Ουαλίας, ο οποίος υπηρετεί πιστά και αφοσιωμένα για 21 συναπτά έτη την Ι.Α. Θυατείρων και Μ.Β.

          Ο κ. Λούης Λοΐζου, Σύμβουλος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής για οικονομικά θέματα και δραστήριος παράγοντας της Κοινότητας των Αγίων 12 Αποστόλων Hatfield, ομίλησε προς τους Συνέδρους για το εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα του «Κοινού Ταμείου των Κοινοτήτων της Αρχιεπισκοπής».

          Κατά τη διάρκεια των γενικών συζητήσεων μεταξύ των Συνέδρων, έγιναν επίσης και ενδιαφέρουσες ανταλλαγές απόψεων για διάφορα λειτουργικά, ποιμαντικά και άλλα θέματα που άπτονται της διακονίας των Κληρικών της Ι.Α. Θυατείρων. Στις συζητήσεις αυτές συμμετείχαν με εποικοδομητικές θέσεις και απόψεις πολλοί από τους Συνέδρους.

Πρωτοπρ. Αναστασίου Δ. Σαλαπάτα
Πηγή: Ρομφαία

Μητρ. Περγάμου Ιωάννης

To Ινστιτούτο Ορθόδοξης Θεολογίας του Cambridge οργανώνει ένα ημερήσιο Συνέδριο, στις 14 Ιουνίου 2014, αφιερωμένο στη ζωή και το έργο του διεθνούς φήμης και εμβέλειας Ορθοδόξου Θεολόγου Σεβ. Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ιωάννου (Ζηζιούλα).

Γενικό θέμα του Συνεδρίου θα είναι: «Η Εσχατολογία σήμερα»! Το ακριβές πρόγραμμα παρουσιάζεται στα φυλλάδια της παρούσας ανάρτησης.

Στο Συνέδριο θα συμμετάσχουν και θα ομιλήσουν τέσσερεις εξαίρετοι ομιλητές, που είναι: Σεβ. Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ιωάννης, Καθ. Rowan Williams τ. Αγγλικανός Αρχιεπίσκοπος του Canterbury, Πανιερ. Μητροπολίτης Διοκλείας κ. Κάλλιστος και ο π. Dr. Bogdan Bucur του Duquesne University (USA). 

Ο Θεάνθρωπος Ιησούς, νικητής του θανάτου

Για μιαν ακόμη χρονιά βιώνουμε το Μυστήριο της απέραντης αγάπης του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού προς τον άνθρωπο. Για τη σωτηρία του πλάσματός Του ο «αχώρητος παντί εχωρήθη εν γαστρί» και στη συνέχεια εδέχθη τον φθόνο, την απιστία, τη συκοφαντία, τα ραπίσματα, τους κολαφισμούς, τις ειρωνίες, την άδικη καταδίκη και τον σταυρικό θάνατο. Οι εχθροί του πίστεψαν πως με την ταφόπλακα τέλειωσαν με τον ενοχλητικό. Όμως ο Χριστός, Υιός και Λόγος του Θεού, που τόσο ταπεινώθηκε για τη σωτηρία μας, νίκησε τον θάνατο, τον κατήργησε και βασιλεύει στις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων.

Οι γραμματείς, οι φαρισαίοι, ο όχλος και οι Πιλάτοι δεν έπαυσαν ποτέ να υπάρχουν. Είναι όσοι ζουν μέσα στον εγωκεντρισμό τους, όσοι είναι αιχμάλωτοι της ηδονής και όσοι είναι εγκλωβισμένοι στη θνησιμαία λογική τους και δεν αφήνουν στον εαυτό τους χρόνο να βιώσει το μήνυμα του Χριστού. Όλοι αυτοί είτε είναι απέναντι στον Θεάνθρωπο και δεν πιστεύουν στη θεότητά του, είτε είναι αγνωστικιστές και «νίπτουν τας χείρας των» ενώπιον του υπαρξιακού προβλήματος.

Κάνει εντύπωση ότι τα τελευταία χρόνια συστηματικά τη Μεγάλη Εβδομάδα παρουσιάζονται διάφορα θέματα, υβριστικά και συκοφαντικά για τον Θεάνθρωπο Ιησού. Όλα επιδιώκουν να τον παρουσιάσουν ως ένα κοινό άνθρωπο. Να θυμηθούμε τις μυθιστορίες του Νταν Μπράουν, τα παραμύθια περί της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής, τα απόκρυφα ευαγγέλια του Θωμά και άλλων αποστόλων, τις πλάκες που βρίσκονται εδώ κι εκεί. Και η φετινή χρονιά δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Βρέθηκε λέει χειρόγραφο του 6^ου αιώνα, που παρουσιάζει τον Θεάνθρωπο με γυναίκα και παιδιά... Όλα αυτά δεν είναι τυχαία. Δεν μπορεί όλες οι επιθέσεις σε βάρος του Χριστού να συμβαίνουν κάθε χρόνο τις ημέρες του Πάσχα. Φέτος τη μόδα των αμερικανών και των συμπολιτών μας Ευρωπαίων αρνητών και υβριστών του Χριστού  ακολούθησε στην Ελλάδα ο 79χρονος επικοινωνιολόγος, ο οποίος προκαλεί θόρυβο γύρω από τον εαυτό του, βάλλοντας κατά του Ιησού και της Εκκλησίας Του, καθώς είναι υποψήφιος για τις Ευρωεκλογές. Είναι και αυτό σημείο των καιρών, να υπάρχουν σήμερα υποψήφιοι, που να διακηρύσσουν την ομοφυλοφιλία τους, ή την αθεΐα τους, πιστεύοντας ότι έτσι αποκομίζουν ψήφους. 

Οι αρνητές του Χριστού δεν καταλαβαίνουν αυτό που τονίζει ο Γιώργος Σαραντάρης,  πως «όποιος δεν κατέχει πίστη είναι σαν να μην κατέχει τίποτε». Ο σημαντικός ποιητής και στοχαστής σημειώνει πως «δεν έχουν  νικήσει το θάνατο εκείνοι που τον λησμόνησαν» και πως μόνο όποιος με την πίστη στον Θεάνθρωπο Χριστό και στην Ανάστασή Του νικήσει το φόβο του θανάτου μπορεί να διδάξει στους άλλους (σ’ ένα άτομο ή σ’ ένα λαό) τη λύση δευτερευόντων προβλημάτων, όπως είναι λ.χ. το λεγόμενο σεξουαλικό ή το οικονομικό πρόβλημα! Φτάνει να υφίστανται αυτιά που ν’ ακούνε». Και προσθέτει ο Γ. Σαραντάρης: « Εκείνοι που ανάγουν το σεξουαλικό ή το οικονομικό πρόβλημα σε προβλήματα συνολικά, μπορούν να χαμογελάσουν. Δεν μιλάω σ’ αυτούς, εφ’ όσον δυστυχώς συναντούν ψυχολογικά εμπόδια να πιστεύουν, εφ’ όσον ένας ψευδοπολιτισμός κατάστρεψε τη διανοητική τους υγεία κ’ εστείρεψε  τις πηγές του αισθήματός τους».  Και ο ψευδοπολιτισμός αυτός προέρχεται από την Ευρώπη της οποίας, όπως πάλι γράφει ο Γ. Σαραντάρης, «η φιλοσοφία της είναι φτωχή και ανεπαρκής για την τωρινή νεότητα, ακριβώς γιατί σα φιλοσοφία δεν νίκησε το φόβο του θανάτου».

Η άποψη που εκφράζεται από τους αρνητές της Θεότητας του Ιησού Χριστού είναι διαστροφή τη πραγματικότητας, υποβάθμιση της ύπαρξης, στρουθοκαμηλισμός ως προς τον θάνατο και έκφραση της υλιστικής σκέψης της Δύσης, της οποίας οι θεμελιωτές, Μοντεσκιέ, Γίββωνας και άλλοι «σύμφρονές τους», όπως γράφει ο Σπ. Ζαμπέλιος στις «Βυζαντινές Μελέτες» του, «ευρίσκουσιν παρ’ ημίν  - Σημ. στους Έλληνες Ορθοδόξους Χριστιανούς - θάνατον αντί ζωής, ευρίσκουσι βασιλείαν τυφλής Ανάγκης, αντί νόμων προόδου και θείας συνεργίας. Τί παράδοξον; Η Ελληνική Αναγέννησις, θυγάτηρ Ορθοδόξου πίστεως, δεν επεφάνη εις αιώνα σεσοφισμένης απιστίας και πυρρωνισμού. Ανέτειλεν εις ημέρας αποκαταστάσεως, ευσεβείας επιστημονικής... Η συγγραφή του Γίββωνος, εκ του οποίου σήμερον η Ευρώπη αντλεί τας περί μεσαιώνος γνώσεις και κρίσεις όζει γαιώδες τι και νεκριμαίον και επιτύμβιον, αναμιμνήσκον την πένθιμον Μούσαν του Τακίτου».

Η διαστροφή της πραγματικότητας και η απολυτοποίηση αυτής της διαστροφής είναι ο λόγος που με τη βία και από τον 11^ο αιώνα και μετά οι Παπικοί και οι Δυτικοί γενικώς επιδιώκουν με κάθε μέσο να μας «εκπολιτίσουν», βρίσκοντας κάποιους γραικύλους για βοηθούς. Όμως προς κέντρα λακτίζουν. Ο θριαμβευτής του θανάτου και ζωοδότης Χριστός είναι κυρίαρχος της Ιστορίας, ενώ οι αρνητές Του είτε χάνονται στη λήθη με το θάνατό τους, είτε παραμένουν ως θλιβερά στίγματα στην Ιστορία και παραδείγματα προς αποφυγήν.

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ο Άγιος Νεκτάριος στην Αίγινα

Λίγο πριν το Πάσχα είχα την χαρά να ξαναπάω στην Αίγινα, ένα νησί αγαπημένο και εύκολα προσβάσιμο από την Αθήνα και να επισκεφτώ για πρώτη φορά το μοναστήρι της Αγίας Τριάδας - Αγίου Νεκταρίου.

Ο Άγιος Νεκτάριος είναι ένας άγιος του 20^ου αιώνα, αφού ανακηρύχθηκε Άγιος από την Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία το 1961. Ο Άγιος Νεκτάριος γεννήθηκε με το όνομα Αναστάσιος Κεφαλάς το 1846 στην Σηλυβρία της τουρκοκρατούμενης Θράκης από φτωχή οικογένεια. Έμαθε τα πρώτα γράμματα της ζωής του από την μητέρα του και παρακολούθησε το Σχολαρχείο στην Σηλυβρία. Αμέσως μετά μετανάστευσε στην Κωνσταντινούπολη για να εργαστεί και να βοηθήσει οικονομικά τους γονείς του αλλά και για να συνεχίσει τις σπουδές του. Εργάστηκε αρχικά σε ένα καπνοπωλείο και αργότερα ως παιδονόμος στο σχολείο του Μετοχίου του  Παναγίου Τάφου, όπου συνέχισε τις σπυδές του ενώ ταυτόχρονα δίδασκε τα παιδιά των μικρότερων τάξεων. Αυτήν την εποχή ο Άγιος Νεκτάριος συνέλεξε ρητά και αποφθέγματα φιλοσόφων και Αγίων Πατέρων, τα οποία εξέδωσε το 1895 σε ένα δίτομο βιβλίο που ονόμασε «Ιερών και φιλοσοφικών λογίων θησαύρισμα».  Λίγο αργότερα ο Άγιος μετανάστευσε στην Χίο όπου εργάστηκε ως δημοδιδάσκαλος στο χωριό Λίθι, ενώ παράλληλα κήρυττε σε διάφορες εκκλησίες της εποχής. Στην ηλικία των 27 ετών εισήλθε ως δόκιμος μοναχός στην Νέα Μονή της Χίου, τρία χρόνια αργότερα έγινε μοναχός και το 1877 χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος. Στην χειροτονία του αυτή έλαβε το όνομα Νεκτάριος. Αμέσως μετά έφυγε για την Αθήνα προκειμένου να συνεχίσει τις σπουδές του. Επέστρεψε στην Χίο τρία χρόνια μετά έχοντας το απολυτήριο του Γυμνασίου. Με έξοδα του Πατριαρχείου Αλεξάνδρειας ο Άγιος Νεκτάριος μετέβη εκ νέου στην Αθήνα όπου σπούδασε στην Θεολογική Σχολή. Μετά τις σπουδές του μετέβη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου όπου εργάστηκε αρχικά ως ιεροκήρυκας, κατόπιν χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος και τέλος χειροθετήθηκε Αρχιμανδρίτης. Το 1889 χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Πενταπόλεως. Έναν χρόνο μετά ο Άγιος Νεκτάριος αναγκάζεται να φύγει για πάντα από την Αλεξάνδρεια και την Αίγυπτο, αφού διάφοροι που ζήλευαν την αγάπη που του έδειχνε το ποιμνίο του τον συκοφάντησαν στον Πατριάρχη. Ο Άγιος αναγκάστηκε να επιστρέψει για άλλη μια φορά στην Αθήνα προς αναζήτησση εργασίας. Τελικά εργάστηκε ως ιεροκήρυκας στην Εύβοια. Το 1894 έγινε διευθυντής της Ριζαρείου Σχολής, θέση που κράτησε για 14 χρόνια. Εκεί μπόρεσε να εκπαιδεύσει πλήθος επιστημόνων και κληρικών και να συνεχίσει το συγγραφικό του έργο. Το καλοκαίρι του 1898 ο Άγιος επισκέφτηκε για δύο μήνες το Άγιο Όρος όπου είχε την ευκαιρία να μελετήσει τις πλούσιες βιβλιοθήκες των μονών προς αναζήτηση για το επιστημονικό έργο του. Ο Άγιος Νεκτάριος ανέλαβε έντονη φιλανθρωπική δράση και εργάστηκε αφιλοκερδώς για να βοηθήσει και πνευματικά και υλικά τους συμπολίτες του.

Από το 1900 και ύστερα ο Άγιος Νεκτάριος αποφάσισε να μονάσει. Μαζί με την βοήθεια της Χρυσάνθης Στρογγυλού, μιας ευσεβούς και τυφλής γυναίκας καθώς και άλλων γυναικών που επιθυμούσαν να ζήσουν τον μοναστικό βίο, βρήκαν την ερειπωμένη, βυζαντινή μονή της Ζωοδόχου Πηγής στην Άιγινα. Η μονή ήταν διαλυμένη από το 1834 με διάταγμα των Βαυαρών. Ο Άγιος Νεκτάριος, διευθυντής ακόμα της Ριζαρείου Σχολής, καθοδηγούσε από την Αθήνα τις εργασίες επισκευής που ξεκίνησαν το 1904. Το 1908 ο Άγιος Νεκτάριος υποβάλει την παραίτησή του στην Ριζάρειο Σχολή και πηγαίνει και ο ίδιος στην Άιγινα, όπου βοηθάει ενεργά στο κτίσιμο της μονής. Αναλαμβάνει ακόμα και την πιο ταπεινή εργασία: κουβαλά χώματα και λάσπη, βοηθά τους τεχνίτες, ασχολείται με την κηπουρική. Καμία εργασία δεν θεωρείται ταπεινή ή αξιοκαταφρόνητη για τον Άγιο.

Στην Μονή, η οποία ονομάστηκε Άγια Τριάδα, ο Άγιος Νεκτάριος έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Στα δύσκολα χρόνια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ο Άγιος Νεκτάριος μοίραζε τα τρόφιμα της μονής στους κατοίκους της Άιγινας και στην ερώτηση τι θα φάμε αύριο, ο Άγιος απαντούσε ότι θα μεριμνήσει ο Θεός και έδινε κουράγιο σε όλους. Ο Άγιος έζησε στην μονή για 12 χρόνια σε ένα μικρό σπιτάκι που έχτισε με δικά του έξοδα, έξω από τα όρια της γυναικείας μονής. Η αγαπημένη του ασχολία εκτός από την συγγραφή ήταν η φροντίδα του αγαπημένου του πεύκου που βρίσκεται ακόμα στην αυλή της μονής.  Ένα από τα τελευταία του έργα ήταν η  αναγνώριση της μονής από την επίσημη Εκκλησία της Ελλάδας, γεγονός που έγινε τέσσερα χρόνια μετά την κοίμισή του, το 1924. Ο Άγιος Νεκτάριος κοιμήθηκε το 1920 σε ηλικία 74 ετών στο Αρεταίειο Νοσοκομείο της Αθήνας. Το σκήνωμα του Αγίου μεταφέρθηκε στο λιμάνι της Αίγινας και από εκεί το μετέφεραν οι πιστοί με τα πόδια έως την μονή. Κατόπιν δικής του επιθυμίας η ταφή του τελέστη δίπλα στο αγαπημένο του δέντρο.     

Η μονή του Αγίου Νεκταρίου βρίσκεται έξι χιλιόμετρα από την πόλη της Αίγινας στην περιοχή Ξάντος, η πρόσβαση είναι εύκολη είτε με τα λεωφορεία των ΚΤΕΛ είτε με ταξί. Ο επισκέπτης μπορεί να δει την μονή της Αγίας Τριάδας, που είναι βυζαντινού ρυθμού, το σπίτι όπου έζησε τα τελευταία χρόνια του ο Άγιος και την μονή όπου βρίσκεται ο τάφος του. Έξω από αυτό το κτήριο υπάρχει ακόμα το μεγάλο πεύκο που κρατάει συντροφιά στον Άγιο. Άμα κατηφορίσετε το μονοπάτι θα βρεθείτε στο νέο Ιερό Ναό του Αγίου Νεκταρίου, ο οποίος εγκαινιάστηκε μόλις το 1994. Είναι ένας μεγάλος ναός που μπορεί να στεγάσει έως και 9.000 πιστούς και δεσπόζει πάνω στον λόφο. Η θέα πάνω από τον λόφο είναι καταπληκτική. Κλείστε για λίγο τα μάτια σας και νιώστε την γαλήνη του μέρους.  

Εύη Ρούτουλα

Μεγάλη Πέμπτη τοῦ 1964 στό Παλιό Κλῆμα

(Ἡ Μνήμη καί ὁ ἀποχαιρετισμός...)

Ἀφιερώνεται στούς ὅσους Κληματιανούς

συνεχίζουν νά θυμοῦνται σαρανταπέντε χρόνια ἐκεῖνες τὶς πικρὲς τὶς ὧρες…

Ἀφήνω καί πάλι τήν ψυχή μου τοῦτες τίς ἀνοιξιάτικες καί πασχαλινές ὧρες νά κατεβεῖ ἕνα-ἕνα τά σκαλοπάτια τοῦ χρόνου καί νά βρεθεῖ, ἀθεράπευτος προσκυνητής, σέ κεῖνο τό ἁγιασμένο κατώφλι τῆς παλιᾶς μας τῆς ἐκκλησιᾶς, στό Κάτω Χωριό, γιά νά μνημονέψει, μέσα στή βαθειά ἐρημία καὶ τό σωρό τῶν ἐρειπίων, πού ὡς ὀστᾶ ἀνθρώπινα ἁπλώνονται ἐκεῖ γύρω -σημάδια κατοικίας ἀνθρώπων- ἐκείνη τή Μεγάλη Πέμπτη τοῦ 1964.

Ὅμως ἄς πάρουμε τά πράγματα ἀπό τήν ἀρχή.

Ἡ χρονιά τοῦ 1964 δέν ἦταν διόλου εὐχάριστη γιά τό Παλιό τό Κλῆμα, ἀφοῦ οἱ σεισμοί ἄρχισαν ἀπό τίς πρῶτες μέρες τοῦ χρόνου. Ὄχι τόσο ἰσχυροί καί ἐπικίνδυνοι ὅπως ὁ σεισμός πού ἔγινε στίς 29 Ἀπριλίου 1964, στίς 6.25 τό πρωΐ. 

Εἴχαμε ψάλλει ἀποβραδύ, τή Μεγάλη Τρίτη δηλαδή, τήν ἀκολουθία τοῦ Νυμφίου τῆς Μεγάλης Τετάρτης, μέ τό τροπάριο τῆς Κασσιανῆς νά τό ψάλλουν ὁ καλλίφωνος παπα-Βαγγέλης κι ὁ ἐπίσης θαυμάσιος καί παραδοσιακός ψάλτης, ὁ μπάρμπ᾿ Ἀλέκος ὁ Ξανθούλης, σ᾿ ἐκείνη τήν κατανυκτική ἀτμόσφαιρα τῆς παλιᾶς ἐκκλησιᾶς τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, κάτω ἀπό τό φῶς τῶν κεριῶν καί τῶν λαδοκάντηλων καί περιμέναμε νά ἔλθει ἡ Μεγάλη Πέμπτη, νά πᾶμε πρωΐ-πρωΐ στή Λειτουργία καί νά μεταλάβουμε.

Ὅμως τό πρωΐ τῆς Μ. Τετάρτης ἕνας δυνατός σεισμός ξύπνησε καί τόν τελευταῖο Κληματιανό μέ τρόμο, ἐνῶ μιά παγωμάρα ξεχύθηκε παντοῦ, σ᾿ ὅλο τό χωριό, κάτι σάν θανατικό.

-         Ἀρή, τί κακό μᾶς βρίκι! φώναζαν σπαραχτικά οἱ γυναῖκες κι οἰ ἄντρες πού ἑτοιμάζονταν γιά τή δουλειά, τρομαγμένοι μαζεύτηκαν ἔξω ἀπό τά σπίτια.

Εὐτυχῶς πού στήν ἐκκλησία δέν ὑπῆρχε κανένας ἐκεί τήν ὥρα τοῦ σεισμοῦ. Γιατί τό ἐσωτερικό της εἶχε σχεδόν γεμίσει μέ τοῦβλα, πέτρες, σοβάδες. 

Ξημέρωσε ἡ Μεγάλη Πέμπτη. Ἡ ἐκκλησιά ἀλειτούργητη, πένθιμη, σημαδεμένη ἀπό τό κακό. Καί μέσ᾿ σ᾿ αὐτό τό σιωπηλό, τό γκρίζο τοπίο ξεχώριζε ἡ φαρμακωμένη Μορφή τοῦ ταπεινοῦ παπα-Βαγγέλη, πού κοινωνοῦσε τούς πιστούς μέ τόν Ἅγιο Ἄρτο, χρονιάρα μέρα πού ἦταν. Δέν ἀκούγονταν, παρά τ᾿ ἀναφιλητά ἀπ΄ τά βουρκωμένα πρόσωπα τῶν Κληματιανῶν, πού προσέρχονταν νά κοινωνήσουν…

Ἤταν ἐκεῖ κοντά στό μεσημέρι, ὅταν ἑτοιμάστηκε νά ξεκινήσει ἀπό τήν ἐκκλησιά μιά βουβή, ἀλλά καί τόσο συγκινητική λιτανεία. Μιά λιτανεία ἀποχαιρετισμοῦ, ποὺ μηνοῦσε ἕνα ἰδιότυπο ξερρίζωμα ἀπό τόν ἐνοριακό ἐκεῖνο χῶρο, ὅπου οἱ πίκρες ἀντάμωναν μέ τίς χαρές, οἱ γιορτές μέ τίς καθημερινές, ἴδια ἡ ζωή νοστίμιζε, καθώς ἡ κάθε ἐποχή μέ τή γιορτή, τό πανηγύρι της, ἄνοιγε δρόμους στήν αίσιοδοξία, στό ἀγαντάρισμα, ὥστε νά ξεπεραστοῦν τά μύρια δεινά.  

Ξεκίνησαν, λοιπόν, ἀπό τήν ἐκκλησιά ὁ παπᾶς μέ τό Εὐαγγέλιο στά χέρια καί τό Δισκοπότηρο, οἱ ἐπίτροποι μέ τήν θαυματουργό εἰκόνα τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, τά μικρά μανουάλια, τά βιβλία κ.ἄ. ἱερά ἀντικείμενα, πού τά κρατοῦσαν μέ εὐλάβεια καὶ προσοχή κι ἄλλοι Κληματιανοί. 

Ἔξω, ἕνας ἥλιος ἀνοιξιάτικος φώτιζε τό πληγωμένο Κάτω Χωριό, ὅπως καί τό Ἐπάνω. Ἄλλοτε, οἱ γιορτινές αὐτές ἡμέρες εἶχαν μιά ζωντάνια, μιά αἰσιοδοξία καί ἕνα χαμέγελο, καθώς τά σπίτια συγυρίζονταν γιά τό Πάσχα, ἀσβεστώνονταν τά πεζούλια καί οἱ τοῖχοι, ἀκόμα κι οἱ γλάστρες μέ τίς γαρυφαλιές, τίς ματζουράνες, τίς τριανταφυλλιές, τίς μαργαρίτες... 

Ἡ θλίψη ὄλων μας κορυφώθηκε καθώς περνούσαμε ἀπό τό δρόμο πού εἶναι πάνω ἀπό τό κοιμητήριο, τό ὁποῖο βρίσκεται μέχρι σήμερα σχεδόν δίπλα ἀπό τήν ἐκκλησιά. Γιατί φάνηκε τότε πώς ἀκούστηκε ὁ ἄλλος ὁ βουβός ὁ θρῆνος, τῶν κεκοιμημένων, πού ἀναπαύονταν στά στολισμένα μέ ἀνοιξιάτικες μαργαρίτες καί παπαροῦνες μνημεῖα τους. Μᾶς φάνηκε πώς ἀναθάρρεψαν μέσ' ἀπό τή γῆ πού ἀναπαύονταν, γιατί αἰστάνθηκαν τή  μ ο ν α ξ ι ά   ν' ἁπλώνεται, ὅπως ἡ ἐπιδημία, στό Κάτω Χωριό. Κι αὐτό, ἐπειδή γνώριζαν ὅλ᾿ αὐτά τά χρόνια τήν ἀνθρώπινη παρουσία, καθώς τίς Κυριακές, τίς γιορτές, ἀλλά περισσότερο, τώρα τή Μεγαλοβδομάδα, εἶχαν συχνές ἐπισκέψεις συγγενῶν, φίλων, γνωστῶν. Τώρα ὄλα ἐρήμωναν πιά.

Ἡ λιτανεία προχωροῦσε πρός τό Σχολεῖο, ὅπου θά τελοῦνταν πρόχειρα οἱ ἀκολουθίες τῶν Ἁγίων Παθῶν, τοῦ Ἐπιταφίου, ἡ Ἀνάσταση, ἀλλά καί ὅλες οἱ ὑπόλοιπες γιορτές καί οἱ Κυριακές, μέχρι νά φτιαχτεῖ, πρόχειρα στήν ἀρχή καί μετά κάπως πιό καλύτερη, ἡ ἐκκλησία τῆς Μεταμορφώσεως, στό Γήπεδο.

Ἀνεβαίναμε τό καλτερίμι ἀπό τό Ρέμα πρός τήν πλατεία τοῦ χωριοῦ σιωπηλοί, συγκινημένοι καί μέ τή θλίψη ν᾿ ἀνεβαίνει, ὅπως ὁ ἱδρῶτας στό μέτωπο. Ὅμως ὅλη τήν ἀτμόσφαιρα τή φόρτιζε πιό πολύ ἡ παρουσία τῶν Κληματιανῶν, πού ἄφωνοι καί βουρκωμένοι στέκονταν στή ἄκρη τοῦ δρόμου καί σταυροκοπιοῦνταν καθώς ἔβλεπαν νά περνάει αὐτή ἡ λιτανεία, ἀλλά καί καθώς ἀναλογίζονταν, πώς ἀπό ἐφέτος καί στό ἑξῆς δέν θά ξαναβγεῖ Ἐπιτάφιος ἀπό τή θύρα τῆς παλιᾶς τῆς Ἐκκλησιᾶς, μήτε στό μικρό προαύλιο θ᾿ ἀκουστεῖ τὀ Χριστός Ἀνέστη. Τά παιδιά δέν θά ξαναπετάξουν τά τσόφλια ἀπ᾿ τά κόκκινα τ᾿ ἀβγά ἐκεῖ στήν ἄκρη, στ᾿ ἀριστερό τό ψαλτήρι, γιά νά τά μαζεύει τήν ἄλλη μέρα, μαζί μέ τ᾿ ἀπόκερα, ἡ καϋμένη ἡ νεωκόρος, ἡ φορτωμένη χρόνια, ἀλλά καί βάσανα, μέ τήν ἀθῶα ἐκείνη γκρίνια της πού μᾶς λείπει τόσο...

π. Κ.N. Kαλλιανός