Οἱ ἀλησμόνητες Κυριακὲς τοῦ Θωμᾶ

...τῶν ἐφηβικῶν μας χρόνων

Θὰ φανεῖ, ἀσφαλῶς, παράξενο, ὡστόσο ἐκεῖνες οἱ Κυριακὲς τοῦ Θωμᾶ τοῦ καιροῦ τῶν σπουδῶν μας, καί, μάλιστα τῶν Γυμνασιακῶν, μέχρι σήμερα πληγώνουν τὴν ψυχή, γιατὶ ἡ θύμησή τους εἶναι καταθλιπτική, συγκινητικὴ παράλληλα, ἀλλὰ καὶ γεμάτη μὲ βιώματα, ποὺ στραγγίζουν στὸ εἶναι μιὰν ἰδιότυπη πίκρα καὶ μιὰ περισσή, ναὶ περισσή, νοσταλγία. Γιατὶ τὴ μέρα αὐτὴ τὴ σημάδευε πάντα, ὅπως τὴ μέρα τοῦ Ἁη Γιαννιοῦ ἤ τῶν Φώτων, ἡ ἀναχώρηση ἀπό τὴ θαλπωρὴ τῆς οἰκογένειας, πρὸς τὸ ξένο περιβάλλον, ποὺ ὅσο καὶ φιλόξενο νὰ ἦταν δὲν ἔπαυε νὰ εἶναι διαφορετικό.  Γι᾿ αὐτό, κάθε χρόνο, αὐτὴ ἠ μέρα πληγώνει μὲ τὴν παρουσία της, καθὼς ἀνυψώνει μέσα μας εἰκόνες καὶ Μορφές, Μορφὲς ἀλησμόνητες κι ἀγαπημένες ποὺ μᾶς συνόδευαν στὸ ταξίδι τῆς ἐπιστροφῆς στὸ Βόλο.

Ἑτοιμαζόμασταν, λοιπόν, ἀπὸ τὸ Σάββατο. Μὲ τὰ πλυμένα ροῦχα, τὴν κουλούρα τὴν πασχαλινή, τὰ κόκκινα τ΄ ἀβγά, ἀλλὰ καὶ τὰ κουλούρια ἐκεῖνα ποὺ εὐωδίαζαν φρέσκο ἀβγὸ καὶ γάλα, γιὰ τὴν Πρωτομαγιά, ἄν δὲν τὴν προφταίναμε.

Τὸ σπίτι ἀκόμα μοσχοβολοῦσε ἀπὸ τὸ ψητὸ τὸ κατσίκι, τὰ μάραθα μὲ τὰ βλαστάρια, ἀλλὰ καὶ τό φρέσκο γίδινο τυρί.  Κι αὐτὲς τὶς εὐωδιές, τὶς ἀλλησμόνητες, τὶς παίρναμε μαζί μας, φυλαχτὸ λὲς καὶ ἐνθύμηση ἱερὴ τῆς Πασχαλιᾶς ποὺ περάσαμε. Καὶ μέσα σ᾿ αὐτὲς τὰ πρόσωπα τὰ ἱερά, τοῦ παπποῦ καὶ τῆς γιαγιᾶς, τῆς Μάνας, τῶν φίλων...    

Ὅμως ἐκεῖνο ποὺ δὲν ἀφήνει νὰ χαθεῖ ἡ Μνήμη εἶναι τὸ ἀνοιξιάτικο Λουτράκι, μὲ κείνη τὴν ἀνάσα ἀπὸ τὶς εὐωδιὲς τῆς ἄνοιξης καὶ τῆς θάλασσας, ποὺ μπαινόβγαινε πάνω στὰ λαλαρίδια μὲ ἦχο παραπονιάρικο.

Αὐτὸν τὸν ἦχο παίρναμε μαζί μας, καθὼς μπαίναμε μέσα στὴ βάρκα, μόλις ἄρχιζε νὰ σουρουπώνει, γιὰ νὰ μᾶς πάει στὸν «Κύκνο», ποὺ περίμενε ἀνοιχτά νὰ μᾶς φέρει στὸ Βόλο.

Ἀπὸ μακρυὰ φαίνονταν τὰ ἀχνὰ φῶτα τοῦ μικροῦ μας χωριοῦ -ἠλεκρτικὸ δὲν εἴχαμε τότε- ποὺ ἄναβαν, καθὼς ἄρχιζε ἡ νύχτα. Κι ἦταν πιὸ ζηλευτὰ καὶ πιὸ οἰκεία ἀπὸ τὰ φῶτα τῆς πόλης τοῦ Βόλου ποὺ πλήγωναν τόσο...

π. Κων. Ν. Καλλιανός