Οι τζιχαντιστές και οι αντιεξουσιαστές

Οι Χριστιανοί  είναι γνωστό πως αποτελούν  στόχο τζιχαντιστών και αντιεξουσιαστών. Στη Γαλλία τζιχαντιστές δολοφόνησαν γέροντα ιερέα, κόβοντάς του το λαιμό. Ήταν η πιο πρόσφατη από τις εκατοντάδες τρομοκρατικές ενέργειες τους σε βάρος των χριστιανών στην εν λόγω χώρα. Στην Ελλάδα παρατηρείται έξαρση εχθρικών ενεργειών σε βάρος της Εκκλησίας από τους αντιεξουσιαστές. Οι πιο πρόσφατες ήσαν στη Θεσσαλονίκη η εισβολή τους στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και η εκ μέρους τους διακοππή της Θείας Λειτουργίας και επιχείρηση τρομοκράτησης των ιερέων και των πιστών και στην Αθήνα ο εμπρησμός αυτοκινήτων στον προαύλιο χώρο της Ιεράς Συνόδου.

Οι εκ μέρους των αντιεξουσιαστών πρόσφατες τρομοκρατικές ενέργειες είναι συνέχεια πολλών άλλων. Υπενθυμίζεται η καταστροφή του εσωτερικού και η αρπαγή κειμηλίων από το δίπλα στη Νομική Σχολή του ΕΚΠΑ ναΐδριο των Αγίων Αναργύρων, η επίθεση με γκαζάκια σε εκκλησία στην Κρήτη, η αναγραφή συνθημάτων στο εκκλησάκι του άλσους της Νέας Φιλαδελφείας και οι βεβηλώσεις ναών στο κέντρο των Αθηνών, του Αγίου Βασιλείου στην οδό Μετσόβου, του Αγίου Νικολάου Πευκακίων και της Ζωοδόχου Πηγής στην οδό Ακαδημίας. Οι βάρβαρες αυτές ενέργειες δεν είναι μόνο σε βάρος της Ορθόδοξης Εκκλησίας, είναι γενικά κατά της θρησκευτικής ελευθερίας και θυμίζουν το ισλάμ και τους τζιχαντιστές.

Κοινό στοιχείο τζιχαντιστών και αντιεξουσιαστών είναι το μίσος  εναντίον των Χριστιανών. Των τζιχαντιστών έχει θρησκευτικές ρίζες, των αντιεξουσιαστών ιδεολογικές. Και οι δύο δεν έχουν καμία εκτίμηση στη ζωή και δεν σέβονται τους δημοκρατικούς θεσμούς. Οι μεν τζιχαντιστές επιχειρούν να επιβάλουν στην Ευρώπη τη σαρία, οι δε αντιεξουσιαστές επιδιώκουν να  καταστρέψουν ό,τι υπάρχει, χωρίς να προτείνουν κάτι που να το αντικαταστήσει. Και τα δύο ρεύματα ονειρεύονται την τυραννία, οι μεν του ισλάμ, οι δε του τίποτα...

Η κυβερνητική εξουσία των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δείχνει πρωτοφανή  ανεκτικότητα στις ιερόσυλες πράξεις των αντιεξουσιαστών σε βάρος της Εκκλησίας και στις επιδιώξεις των ισλαμιστών. Ενδεικτικός της νοοτροπίας του κυβερνώντος Κόμματος ήταν ο λόγος του βουλευτού του, κ. Γ. Κυρίτση. Θέλοντας να δικαιολογήσει τις καταλήψεις κτιρίων και της Εκκλησίας  από τους αντιεξουσιαστές ισχυρίστηκε πως «χιλιάδες είναι τα καταπατημένα κτίρια και από την Εκκλησία ακόμη».

Η Ιερά Σύνοδος θάπρεπε να ζητήσει από τον κ. Κυρίτση να πει έστω ΕΝΑ κτίριο, που η Εκκλησία έχει καταπατήσει, αλλιώς να ομολογήσει δημόσια τη συκοφαντική ανακρίβεια, που εξεστόμισε σε βάρος Της.  Η Αρχιεπισκοπή εξάλλου να αποστείλει στον κ. Κυρίτση το βιβλίο του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου, με την «Aπάντηση της Εκκλησίας στα μυθεύματα του αντικληρικαλιστικού λαϊκισμού». Σ’ αυτό περιλαμβάνεται πίνακας με τα χωρίς καταβολή αποζημίωσης απαλλοτριωθέντα χιλιάδων στρεμμάτων εκτάσεις και οικόπεδα σε κεντρικά σημεία των Αθηνών και άλλων περιοχών της Αττικής, αξίας πολλών δισεκατομμυρίων Ευρώ. Για να ενημερωθεί και να μη δείχνει αγνωμοσύνη προς την ευεργέτιδα του Ελληνικού κράτους.

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ελληνική Μυθολογία στη Βουδαπέστη

Μια εξαιρετικά διακεκριμένη προσωπικότητα της Ουγγαρίας ήταν ο Κόμης István Széchenyi de Sárvár-Felsővidék (1791 - 1860), ο οποίος ήταν Πολιτικός (Υπουργός) και συγγραφέας. Έχει δε χαρακτηρισθεί ως ο «Σπουδαιότερος Ούγγρος»!

Σε κεντρική πλατεία της Πέστης, δίπλα από τις όχθες του Δούναβη, έχει τοποθετηθεί μια γλυπτική σύνθεση αφιερωμένη στον István Széchenyi.

Εκείνο που κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, και μάλιστα σε εμάς τους Έλληνες, είναι πως το κύριο άγαλμα, στο οποίο απεικονίζεται ο ίδιος ο Κόμης, πλαισιώνεται από τέσσερεις αρχαιοελληνικές μυθολογικές φιγούρες, οι οποίες έχουν αναφορά σε αντίστοιχα ενδιαφέροντα και ενασχολήσεις του.

Οι φιγούρες αυτές είναι η Παλλάδα Αθηνά (με αναφορά στα εμπορικά ενδιαφέροντα του Κόμη), ο Ποσειδώνας (με αναφορά στη ναυτιλία), η Δήμητρα (με αναφορά στη γεωργία) και ο Ήφαιστος (με αναφορά στη βιομηχανία).

Ίσως κανείς να αναρωτηθεί βέβαια γιατί με την εν λόγω προσωπικότητα απεικονίζονται και τέσσερεις χαρακτηριστικές φιγούρες της Ελληνικής Μυθολογίας.

Μελετώντας κανείς την ιστορία της ζωής του Κόμη, βλέπει πως στα χρόνια μεταξύ 1815 - 1821 ταξίδεψε σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, και ειδικά στην Ελλάδα, όπου σπούδασε την ιστορία της και γνωρίσθηκε με διάφορους ανθρώπους, που σίγουρα θα του ενέπνευσαν το ενδιαφέρον και την αγάπη για την Ελληνική Μυθολογία.

Σταλαγμοί κατανύξεως ἀπό τή γείτονα νῆσο Σκιάθο

(Εὐγνωμοσύνης ἔνεκεν καί τιμῆς φιλαδέλφου τοῖς προσφιλεστάτοις μοι,  παπα-Γεωργίῳ καί Νικολάῳ τοὐπίκλην Σταματᾶ, ἀδελφῶν καί συλλειτουργῶν τῆς φιλτάτης μοι γείτονος  νήσου Σκιάθου)

«Ἀνάμεσα εἰς συντρίμματα καί ἐρείπια, λείψανα παλαιᾶς κατοικίας ἀνθρώπων ἐν μέσῳ ἀγριοσυκῶν, μορεῶν μέ ἐρυθρούς καρπούς, εἰς ἔρημον τόπον, ἀπόκρημνον ἀκτήν πρός μίαν παραλίαν βορειοδυτικήν τῆς νήσου, ὅπου τήν νύκτα ἑπόμενον ἦτο νά βγαίνουν καί πολλά φαντάσματα, εἴδωλα ψυχῶν κουρασμένων, σκιαί ἐπιστρέφουσαι, καθώς λέγουν, ἀπό τόν ἀσφοδελόν λειμῶνα, ἀφήνουσαι κενάς οἰμωγάς εἰς τήν ἐρημίαν, θρηνοῦσαι τό πάλαι ποτέ πρόσκαιρον σκήνωμά των εἰς τόν ἐπάνω κόσμον - ἐκεῖ ανάμεσα ἐσώζετο ἀκόμη ὁ ναΐσκος τῆς Παναγίας τῆς Πρέκλας. Δέν ὑπῆρχε πλέον οἰκία ὀρθή, δέν ὑπῆρχε στέγη καί ἄσυλον, εἰς ὅλον τό ὀροπέδιον ἐκεῖνο, παρά τήν ἀπορρῶγα ἀκτήν. Μόνος ὁ μικρός ναΐσκος ὑπῆρχε, καί εἰς τό προαύλιον τοῦ ναΐσκου ὁ Φραγκούλης Κ. Φραγκούλας εἶχε κτίσει μικρόν ὑπόστεγον, καλύβην μᾶλλον ἢ οἰκίαν».

Παρελθόντος τοῦ χρόνου καί ὁ ναΐσκος κατέστη ἐρείπιον, λείψανον κατοικίας τοῦ Ὑψίστου, ὅπου τό πάλαι ἡ ἀναίμακτος ἐτελεῖτο θυσία. Καί εἰσέτι παραμένει...

Ὅμως κατ᾿ ἔτος, τάς πανιέρους ἡμέρας ταύτας τοῦ Δεναπενταυγούστου, μετά τήν ἑορτήν τῆς σεπτῆς Κοιμήσεως,  ὅμιλος φιλοχρίστων Σκιαθιτῶν καί ἑτέρων προσκυνητῶν, μεταβαίνει εἰς τό Κάστρον, τήν  «ὡραίαν -κατά Μωραϊτίδην- θαλασσινήν κώμην» καί ἐντός τῶν ἐρειπίων  ἐπιμένει νά τελῇ τήν Ἱεράν τῆς Κοιμήσεως Πανήγυριν πρός τιμήν τῆς Παναγίας τῆς Πρέκλας, ἧς ὁ ναός τό πάλαι ὑπῆρχεν.

Οὐδέν ἕτερον ἐπιτρέπεται ἐπί τοῦ παρόντος νά εἰπωθῇ. Αἱ παρατιθέμεναι εἰκόνες, νομίζω, ὅτι δύνανται νά συλλαβίσουν εἰς τάς καρδίας τῶν ἀναγνωστῶν πλεῖστα ὅσα, ἀφοῦ προηγουμένως ἀναγνώσουν μετά μεγάλης προσοχῆς καί τό ἐξαίρετον τοῦ Ἀλ.  Παπαδιαμάντη διήγημα, Ρεμβασμός τοῦ Δεκαπενταυγούστου.

Ποῖος γνωρίζει ἐάν μετά τῶν σκιῶν, αἵτινες ὑπερίπτανται τοῦ πανιέρου καί εὐκατανύκτου χώρου, διακρίνουν καί τόν φιλέρημον γέροντα, τόν Φραγκούλα νά ψάλῃ τό, «Ἀπόστολοι ἐκ περάτων...».

Καί τοῦ χρόνου.

π. Κ.Ν. Καλλιανός

(Ἀπό καρδίας εὐχαριστῶ τόν πολυαγαπητόν μου παπα-Νικόλαον Σταματᾶν διά τάς συγκινητικάς καί ἱεροπρεπείς φωτογραφίας του).

Παρακλήσεις και ασθενείς

Ελπίδα και στήριγμα και σωτηρία των ασθενούντων

Στους δυο παρακλητικούς κανόνες προς την Παναγία, οι συγγραφείς τους περιγράφουν την προσωπική τους εσωτερική κατάσταση.  Γράφουν ότι βρίσκονται σε βαθιά και συνεχή ταραχή και ζάλη. Είναι καταπονημένοι, τραυματισμένοι, θλιμμένοι και λυπημένοι˙ καταβεβλημένοι από αθυμία˙ πολιορκούνται διαρκώς από δυσμενείς εχθρούς που προκαλούν συμφορές του βίου προσβαλλόμενοι από πολλούς πειρασμούς, δεν μπορούν να βρουν ψυχική ειρήνη. Η ψυχική αυτή αναστάτωση περιπλέκεται με το άλγος και τις  κακώσεις του σώματος, την φθορά της ανθρώπινης φύσης και την απειλή του θανάτου που καθηλώνουν τον άνθρωπο σε κλίνη οδυνηρή, όπου υπάρχουν κλαυθμοί, δάκρυα και στεναγμοί.

Αυτή η ταραχή και η οδύνη προέρχεται από μια εσωτερική σύγκρουση λόγω της ψυχοσωματικής τους αδυναμίας να διαχειριστούν τα πάθη και τις καταστάσεις στην ζωή τους. Η αγωνία τους περιστρέφεται γύρω από τον φόβο μήπως τα πάθη, οι πόνοι και οι έγνοιες που τους περικυκλώνουν εκμηδενίσουν την υπαρξιακή τους υπόσταση και τους εμποδίσουν να έχουν μια γνήσια και άμεση σχέση με τον αγαπημένο τους, τον Ιησού Χριστό. 

Αυτό που λυτρώνει τους πιστούς συγγραφείς είναι ότι, ενώ έχουν απόλυτη επίγνωση της ψυχοσωματικής τους κατάστασης, δεν απομονώνονται στους εαυτούς τους και στον πόνο τους. Αντίθετα, δεν χάνουν την προοπτική του Άλλου στην ζωή τους.  Στηρίζουν την ελπίδα τους σε Εκείνη που έδωσε την ζωή της σε Εκείνον που θυσίασε την ζωή του για να σωθεί όλος ο κόσμος.  Όπως η Παναγία κατέθεσε το θέλημά της στον Θεό, έτσι και οι ψυχικά και σωματικά καταβεβλημένοι, μέσα από τις παρακλήσεις τους προς την στοργική Θεομήτορα, προσφέρουν τον τραυματισμένο και πληγωμένο τους εαυτόν στον Χριστό με την ελπίδα ότι, δια των πρεσβειών της μητέρας του, θα σωθούν.

Ενώ οι περισσότεροι από μας βιώνουμε την ίδια ψυχοσωματική ταραχή και ζάλη που εκφράζουν οι συγγραφείς στους παρακλητικούς κανόνες, λίγοι από μας έχουν την απόλυτη επίγνωση της εσωτερικής μας κατάστασης και των αιτίων των ασθενειών μας. Ίσως δεν θέλουμε να τις αναγνωρίσουμε και να απαλλαχθούμε από τα βάσανά μας. Αν τις αναγνωρίσουμε, στη συνέχεια, θα πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο της ζωής μας και να ξεβολευτούμε  από την  οκνηρία και την ανημποριά μας. Όταν γινόμαστε ένα με τον πόνο μας, χάνουμε τη δυνατότητα να δούμε και να γνωρίσουμε Εκείνον που μπορεί να μας θεραπεύσει από τα δεινά μας˙ μένουμε απομονωμένοι στη μοναξιά μας και αποκομμένοι από τον ίδιο τον εαυτόν μας και από τους άλλους. Έτσι, γινόμαστε περισσότερο αχάριστοι, ανικανοποίητοι, επιθετικοί και δυσάρεστοι, χωρίς ελπίδα στοργικής ανακούφισης, αλλά και σωτηρίας.

Πρωτοπρ. Δρ. Σταύρος Κοφινάς

ΠΗΓΗ: Ποιμαντική Διακονία στον χώρο της Υγείας

Ρωσική Εκκλησία και Οικουμενισμός

Για άλλη μια φορά οι σημερινοί Times του Λονδίνου κάνουν ένα ενδιαφέρον αφιέρωμα στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, και μάλιστα σε σχέση με την Οικουμενική Κίνηση.

Ο αρθρογράφος Δρ. Μιχαήλ Bourdeaux κάνει ειδική αναφορά στον διακεκριμένο Ρώσο Ιερέα, θεολόγο και συγγραφέα π. Αλέξανδρο Μεν, που θεωρείται μάρτυρας της Σοβιετικής εποχής (δολοφονήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1990), και είχε δείξει ενδιαφέρον για τις διαχριστιανικές και διαθρησκειακές σχέσεις.

Ὁ παπᾶς καί ὁ ...παρᾶς

(Προσεγγίζοντας τό θέμα μέσα ἀπό ποιμαντική ἐμπειρία σαράντα περίπου χρόνων)

Ὁ λαός λέει, συνειδητά ἤ ἀσυνείδητα: «Τοῦ παπᾶ τό πετραχείλι εἶναι βρύση κι ὅλο χύνει». Ἐδῶ ἐννοεῖται ὅτι τό πετραχείλι εἶναι ἀέναος πηγή χρήματος -κάτι σάν μικρό νομισματοκοπεῖο- κι ὄχι μέσον Ἁγιοπνευματικῆς  Χάριτος. Καί προσθέτει: «Οἰ τοῦ βίου ναυαγοί τοῦ Κυρίου λειτουργοί», γιατί ξέρουν πώς ὁ παπᾶς εἶναι ἀπό τούς «τυχερούς» αὐτοῦ τοῦ κόσμου,  πού μπορεῖ κάλλιστα νά τά καταφέρει ἐνδυόμενος τό ράσο. Φυσικά ὑπάρχει κι ἡ παροιμιώδης ρήση, «Καί παπᾶς νά γίνεις, Γιάννη, ἔτσι τἄφερε ἡ κατάρα», ἀλλ᾿ αὐτό δὲν ἀναιρεῖ τά προηγούμενα. Γιατί ἠ ἱερωσύνη εἶναι πρωτίστως μιά ἱδιότυπη «κατάρα»: «Ἐπικατάρατος πᾶς ὁ κρεμάμενος ἐπί ξύλου» (Γαλ. 3, 13). Κι ὕστερα, μήν τό ξεχνᾶμε, «ἀποσυνάγωγος» εἶναι πάντα ὁ καλός καί ἔντιμος κληρικός.

Ἄν, λοιπόν, οἱ δύο λαϊκές ρήσεις («Οἰ τοῦ βίου ναυαγοί κ.λ.π. ἡ μιά καί ἡ ἄλλη «Καὶ παπᾶς νά γίνεις κ.λ.π.») ἔχουν πάλιν καί πολλάκις διαψευστεῖ -τά παραδείγματα πλῆθος κι οἱ ἐξαιρέσεις ἐλάχιστες- ἡ πρώτη («Τοῦ παπᾶ τό πετραχείλι... κ.λ.π.») ἀκόμα καλά κρατεῖ. Γιατί θεωρεῖται μέγας προνομιοῦχος ὁ παπᾶς, ἐπειδή κερδίζει πολλά ἀπό τά λεγόμενα τυχηρά -ἀλήθεια, τό πάλαι ποτέ «φιλότιμον», τό φίλεμα δηλαδή, πώς μετατράπηκε σέ τυχερό; Γιατί ξέρω τά τυχερά παιχνίδια, ὅμως τί δουλειά ἔχουν αὐτά στόν ἐκκλησιαστικό χῶρο; Ἀπό ποῦ τυχερά; 

Ἐν πάσει περιπτώσει. Ἐλεύθερος εἶναι ὁ καθένας νά λέει ὅ,τι καταλαβαίνει, ὅμως τό σωστό εἶναι νά μιλᾶμε σοβαρά κι ὑπεύθυνα. Ἀλλιῶς συκοφαντοῦμε ἤ προσπαθοῦμε ν’ ἀμαυρώσουμε τήν εἰκόνα πού μέ τόσους κόπους καί μαρτυρικό δρόμο προσπαθεῖ νά στήσει ὁ κάθε ἔντιμος κληρικός. Γιατί ἄν ἡ ἐξαίρεση τοῦ κανόνα γίνεται ἀφορμή ὥστε κοντά στά ξερά νά καοῦν καί τά χλωρά, τότε κάτι δέν πάει καλά. Κι αὐτό χρειάζεται νά ἐρευνηθεῖ.

Ἀλήθεια, γιά νά μιλήσουμε πιό ἀνοιχτά τώρα, ποιά εἶναι ἡ σχέση τοῦ παπᾶ μέ τόν παρά; Εἶναι, δηλαδή, ἀληθινό αὐτό πού κατά κόρον διαδίδεται ὅτι τάχα ὁ παπᾶς ἀσχολεῖται πρωτίστως μέ τό πενταροκυνηγητό; Προσωπικά δέν ἀμφισβητῶ πώς ὑπάρχουν πάντα καί κάποιοι -ἐλάχιστοι, πιστεύω- μέσα στόν κλῆρο πού θ᾿ ἀσχολοῦνται μόνο μέ τή σύναξη πλούτου. Κι ἴσως παλαιότερα, ὅταν τά πράγματα ἦταν διαφορετικά ἀπό σήμερα, κοίταζαν ἐκεῖνοι οἱ ἁπλοί παπάδες νά μαζέψουν πέντε δεκάρες, ὄχι γιά νά ἀσωτέψουν -εἶναι σπάνιο, ἕως ἀνύπαρκτο, τό φαινόμενο τοῦ πλουτισμοῦ σ᾿ ἐκείνους- ἀλλά γιά νά κάμουν τίποτε προικιά στά κορίτσια τους ἤ καί νά ζήσουν. Ὅσο γίνεται ἀξιοπρεπῶς καί ἐντίμως. Δίχως ζητεία ἤ μέ πονηρές μεθόδους ὑποκλοπή τῶν οἰκονομιῶν τῶν ἄλλων, ἀλλά ἀναπαυόμενοι στά ὅσα θά ἔχουν εὐλογία νά λάβουν. Κι ἐδῶ ἔρχεται, γιά μιάν ἄλλη φορά ὁ Παπαδιαμάντης νά μᾶς τό ἐπικυρώσει:

«Ἐν τούτοις ὁ παπα-Θοδωρὴς οἴκοθεν τῷ εἶπεν (τού συνεφημερίου του) ὅτι τό ἐκ τῆς ἐνορίας μερίδιόν του εὑρίσκετο ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ, τοῦ παπα-Θοδωρῆ. Ἔκρινε καλόν, εἶπε, νά μετακομίσῃ διά τῆς ἐξωθύρας τοῦ ἁγ. βήματος οἴκαδε καί τά δύο μερίδια, διά νά μή βλέπουν τινές τῶν ἄγαν ἐπιπολαίων καί γλωσσαλγῶσιν ὅτι οἱ ἱερεῖς ἔχουν δῆθεν πολλά εἰσοδήματα. Ὁ κόσμος ξιππάζεται, εἶπεν, ἅμα μᾶς ἰδῇ μιά καλή μέρα νά πάρουμε τίποτε λειτουργιές, καί δέν συλλογίζεται πόσες ἑβδομάδες καί μῆνες παρέρχονται ἄγονοι!» (Ἀπό τό διήγημα, Ἐξοχική Λαμπρή). Κι ἄδικο, νομίζω, πώς δέν ἔχει.

π. Κ.Ν. Καλλιανός

(Πρόδρομη ἀνακοίνωση)

Κυριακή Θ΄ Ματθαίου

Δοκιμασίες της ζωής και εμπιστοσύνη στον Ιησού

Στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, το οποίο λαμβάνουμε από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, παρακολουθούμε μια πολύ ενδιαφέρουσα επικοινωνία του Κυρίου με τους μαθητές Του. Ο ιερός Ευαγγελιστής μας περιγράφει, με αρκετά ρεαλιστικό τρόπο, μια έντονη και γεμάτη άγχος και αγωνία εμπειρία την οποία βίωσαν οι μαθητές, οι οποίοι βρέθηκαν μόνοι τους μέσα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα. Ο Ιησούς δεν ήταν μαζί τους, κι αυτό επέτεινε την ανησυχία και τον τρόμο τους. Προφανώς η θάλασσα έχει τον συμβολισμό της ίδιας της ζωής, στα πελώρια κύματα της οποίας πολλές φορές παλεύει και ταλαιπωρείται ο άνθρωπος, αισθανόμενος τη μικρότητα και την αδυναμία του.

Κι ενώ οι μαθητές έχουν φθάσει σε απόγνωση, ξάφνου φανερώνεται ο Ιησούς, περπατώντας πάνω στη θάλασσα. Αξίζει να αναφέρουμε πως ο Κύριος φθάνει την «τετάρτῃ φυλακῇ τῆς νυκτός», η οποία είναι μεταξύ 3.00 - 6.00 το πρωΐ, ώρες που θεωρούνται ως οι πλέον σκοτεινές πριν από την ανατολή του ήλιου. Το γεγονός ότι ο Ιησούς περπατεί πάνω στα κύματα αποδεικνύει ακριβώς ότι κυριαρχεί όχι μόνο πάνω στα στοιχεία της φύσης και του περιβάλλοντος, αλλά τοποθετείται ως νικητής πάνω από τα προβλήματα, τις δυστυχίες, και τις παντός είδους δοκιμασίες που ταλανίζουν την ανθρωπότητα. «Ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον»!

Στην αρχή, κι ευρισκόμενοι σε μεγάλη ταραχή οι μαθητές, δεν αναγνώρισαν τον Διδάσκαλό τους. Και δεν τον αναγνώρισαν κατ’ αρχάς γιατί η έντονη δοκιμασία και ο φόβος τους είχε κουράσει ιδιαίτερα, κι επίσης γιατί δεν τον περίμεναν να έλθει με τον τρόπο που Εκείνος επέλεξε να παρουσιασθεί. Όταν όμως ο Χριστός τους απηύθυνε τον λόγο και τους είπε «Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μή φοβεῖσθε», αυτοί άρχισαν να αισθάνονται άμεσα ηρεμία και γαλήνη. Και τότε ο Πέτρος αναθάρρυσε και -με τη σύμφωνη γνώμη του Κυρίου του- άρχισε να περπατεί κι εκείνος πάνω στα κύματα κατευθυνόμενος προς Αυτόν.

Περπάτησε λοιπόν ο Πέτρος πάνω στα ύδατα, στην αγαπημένη του θάλασσα. Άφησε το δοκιμαζόμενο πλοιάριο και κατευθύνθηκε με τόλμη προς τον Κύριο. Αυτή είναι συνήθως η στάση που ακολουθούμε εμείς οι χριστιανοί. Οι δοκιμασίες της ζωής μας οδηγούν προς τον Κύριο, ο οποίος μας αναμένει με αγάπη για να μας απαλύνει τον πόνο, να μας προσφέρει καταφύγιο, να μας ανακουφίσει από τα βάσανα και τους σωματικούς και ψυχικούς πόνους της επίγειας βιοτής.

Στη συνέχεια της σημερινής ιστορίας παρατηρούμε τον Πέτρο να κυριεύεται από φόβο και ολιγοπιστία, που παραλίγο να του στοιχίσουν την ίδια του τη ζωή, αν δεν του άπλωνε το χέρι Του ο Ιησούς. Εκείνο βέβαια που πρέπει να υπογραμμισθεί με έμφαση είναι πως όταν κατευθυνόμαστε προς τον Κύριο θα πρέπει οπωσδήποτε να είμαστε τολμηροί και άφοβοι, με ακλόνητη και αταλάντευτη πίστη. Είναι δε σαφές πως πίστη στο Θεό σημαίνει απόλυτη εμπιστοσύνη στη χάρη, στη δύναμη και στην ευεργετική Του ευλογία και φροντίδα προς εμάς.

«Καί ἐμβάντων αὐτῶν εἰς τό πλοῖον ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος». Όταν ο Ιησούς και ο Πέτρος ανέβηκαν στο πλοιάριο σταμάτησε η καταιγίδα. Κι αυτό φυσικά αφορά τον καθένα από εμάς προσωπικά, αφού όταν ο Κύριος ταξιδεύει μαζί μας στο διάβα της ζωής οι άνεμοι του φόβου διαλύονται και μας συνοδεύουν η ειρήνη και το άμετρο έλεός Του.

Αμήν.

Πρωτοπρ. Αναστάσιος Δ. Σαλαπάτας

Πρόσκληση

Mια ωραία πρόσκληση με αρκετό αλλά και ευγενικό χιούμορ, απευθύνει προς περαστικούς μια ταμπέλα έξω από έναν ετερόδοξο δυτικο-χριστιανικό Ναό.

Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος έχει ανάγκη την παρουσία του Θεού και επιθυμεί την πνευματική σχέση μαζί του, αλλά φυσικά χρειάζεται να υπάρχει και μια πρωτότυπη δυναμική προσέλκυσης.

Λίμνη Μελισσάνη

Mια από τις ωραιότερες λίμνες της ευλογημένης Πατρίδας μας είναι και το λεγόμενο Λιμνοσπήλαιο της Μελισσάνης, ένα μοναδικό γεωλογικό φαινόμενο, το οποίο βρίσκεται σε μικρή απόσταση από την ωραία κωμόπολη της Σάμης, στην Κεφαλονιά.

Το εν λόγω σπήλαιο, το οποίο προφανώς δημιουργήθηκε από πτώση ενός τμήματος της οροφής, ανακαλύφθηκε από τον Γιάννη Πετρόχειλο το 1951. Το σπήλαιο είναι επισκέψιμο και μπαίνει κανείς σε αυτό μέσω μιας τεχνητής εισόδου με σκαλοπάτια, η οποία οδηγεί στη λίμνη, που βρίσκεται 20 μ. κάτω από την επιφάνεια του εδάφους.

Οι επισκέπτες μπορούν να κάνουν βαρκάδα στη λίμνη. Ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες μπορούν να γευθούν την ομορφιά του άγριου τοπίου. Αξίζει να σημειωθεί πως σταλακτίτες ηλικίας 20.000 χρόνων, με περίεργα σχήματα, στολίζουν το μεγαλύτερο τμήμα του σπηλαίου.

Όταν ο καιρός είναι ηλιόλουστος μπορεί κανείς να απολαύσει τις ωραιότερες τυρκουάζ αποχρώσεις που δημιουργούνται στο νερό, από το φως που εισέρχεται στο σπήλαιο μέσω της ξεσκέπαστης οροφής.

Η αρχαιολογική έρευνα έδειξε πως μέσα στο σπήλαιο λατρευόταν κατά την αρχαιότητα ο θεός Πάνας και οι Νύμφες. Για το λόγο αυτό το σπήλαιο Μελισσάνη ονομάζεται και Σπήλαιο των Νυμφών.

Αρχιτεκτονική κήπων

Τα Βασιλικά Ταχυδρομεία της Μεγ. Βρετανίας κυκλοφόρησαν οκτώ νέα γραμματόσημα, με γενικό θέμα την αρχιτεκτονική κήπων και με τιμώμενο πρόσωπο τον Lancelot ‘Capability’ Brown, με την ευκαιρία της επετείου 300 ετών από τη γέννησή του.

Ο Brown ήταν ένας διακεκριμένος αρχιτέκτονας κήπων, ο οποίος σχεδίασε περισσότερα από 170 πάρκα και κήπους, κυριολεκτικά αλλάζοντας την εικόνα των περιοχών στις οποίες εργάσθηκε.

Τα γραμματόσημα παρουσιάζουν σύγχρονες φωτογραφίες με τους κήπους παλατιών, κάστρων και πάρκων, που αποτελούν τα χαρακτηριστικότερα δείγματα της πολύτιμης εργασίας του Brown.

Το πρώτο τζαμί στην ελεύθερη Αθήνα

Μετά από 183 χρόνια ελεύθερου βίου θα λειτουργήσει στην Αθήνα τζαμί, με βάση την πρόσφατη απόφαση της Βουλής. Η Αθήνα επισήμως απελευθερώθηκε στις 31 Μαρτίου του 1833. Σε εφαρμογή της απόφασης του Πρωτοκόλλου του Λονδίνου ο βαυαρός υπολοχαγός Χριστόφορος Νέζερ (παππούς του μεγάλου μας ηθοποιού, ο οποίος έφερε το όνομα και το επώνυμο του παππού του), επικεφαλής αγήματος έφτασε στον Ελαιώνα, θαύμασε την κοντά ευρισκόμενη Ακρόπολη και ανέμενε να του παραδοθεί η πόλη από τον οθωμανό φρούραρχο. Αυτός όμως είχε ήδη αποχωρήσει, μαζί με τους οθωμανούς κατοίκους της...

Τότε για πρώτη φορά κτύπησε η καμπάνα του Αγίου Νικολάου Ραγκαβά, στην Πλάκα. Φυλασσόταν σε κρύπτη, αφού δεν επιτρεπόταν το κτύπημά της. Στους αιώνες της σκλαβιάς μόνο ο μουεζίνης ακουγόταν...  Στην ελεύθερη Αθήνα έκτοτε δεν υπήρχε σε λειτουργία τζαμί...

Να κατασκευασθεί τζαμί στην Αθήνα ήταν παλαιά επιδίωξη των μουσουλμανικών κρατών. Μεταξύ αυτών η πολύ επιθετική στην εξάπλωση του ισλαμισμού Σαουδική Αραβία και η πάντοτε με επεκτατικές βλέψεις γειτονική Τουρκία. Έως τη δεκαετία του 1990 η Ελλάδα ανεχόταν ο τελευταίος όροφος κεντρικού ξενοδοχείου να έχει μετατραπεί σε τζαμί, προς χρήση των μελών των διπλωματικών αποστολών των μουσουλμανικών χωρών.

Κατά τη δεκαετία του 1990 περνούν παράνομα στην Ελλάδα μουσουλμάνοι οικονομικοί μετανάστες από Πακιστάν, Αίγυπτο, Μπαγκλαντές. Η Τουρκία ευνοεί τη μετανάστευση τους και η χώρα μας δεν έχει την οργάνωση για να αντιμετωπίσει το ρεύμα. Τότε, επί κυβερνήσεων Σημίτη, προωθείται η άποψη ότι η χώρα μας κατέστη «πολυπολιτισμική». Η ιδεολοψία υποστηρίζεται από τους «εκσυγχονιστές» και τους «νεοκομμουνιστές». Τότε από τη Σαουδική Αραβία γίνεται ανεπιτυχής απόπειρα να κτιστεί μεγάλο ισλαμικό κέντρο σε κτήμα 40 στρεμμάτων στην Παιανία, δίπλα στο διεθνές αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος».

Από την Τουρκία γίνεται άλλη ανεπιτυχής προσπάθεια να λειτουργήσουν στην Αθήνα το Φετιχιέ τζαμί (Το τζαμί του πορθητή) και αυτό του Τζισδαράκη, που βρίσκονται στην πλατεία Μοναστηρακίου. Προφανώς για να θυμίζει στους γκιαούρηδες  Έλληνες, ότι ήσαν κάποτε ραγιάδες στους προγόνους του Προέδρου Ερντογκάν. Σημειώνεται ότι το «μοναστηράκι» της Παναγίας της Αθηνιώτισσας είναι σκαλοπάτια κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, ενώ τα δύο τζαμιά υπερυψωμένα, για να δείχνουν την υπεροχή του Οθωμανού δυνάστη επί του γκιαούρη Έλληνα.

Οι πιέσεις για το τζαμί αυξήθηκαν μαζί με το χρέος... Έγιναν αφόρητες. Τώρα οι μουσουλμάνοι αποκτούν το τζαμί τους στον Ελαιώνα, κοντά στην Ακρόπολη. Στην αρχαιότητα ήταν τόπος ιερός των Αθηναίων, εκεί ήταν και η ελιά του Πλάτωνα. Στους μεσαιωνικούς χρόνους η περιοχή ήταν γεμάτη από Ορθόδοξους Χριστιανικούς Ναούς... Με την απελευθέρωση από τους Τούρκους  αναπτύχθηκε, αλλά η χωρίς μελέτη εγκατάσταση εργοστασίων και άλλων παραγωγικών μονάδων υποβάθμισε την περιοχή... 190 χρόνια από τότε που ο Κιουταχής έκαψε 150.000 ελαιόδενδρα, κατά την πολιορκία των Αθηνών, ο Ελαιώνας, πάλιν, εάλω...

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ανηφορικός δρόμος

Στη ζωή του ανθρώπου παρουσιάζονται πολλοί δρόμοι, σε σημείο μάλιστα που δύσκολα μπορεί να διαλέξει και όταν βέβαια δεν έχει χαράξει κάποιο πρόγραμμα στο διάβα του.

Ανάλογα με το διάβα θα πρέπει να είναι και το είδος του δρόμου, εύκολο ή δύσκολο.

Είναι στην αρχή εύκολος ο δρόμος της ζωής, όταν είναι γεμάτος από παρανομίες υλικές και ηθικές, μέχρι να παρουσιαστεί ο πέλεκυς της δικαιοσύνης για να τον σταματήσει από το κατρακύλισμα της ζωής.  Αυτό όσον αφορά παρανομίες ποινικού μητρώου.

Τί γίνεται όμως με παρανομίες ηθικού περιεχομένου. Η πολιτεία δεν είναι σε θέση να δικάσει. Ο μόνος δικαστής εναπόκειται στη συνείδηση του παρανομούντος. Η δε συνείδηση είναι ο μεγάλος ελεγκτής  που δεν αφήνει  ήσυχο τον άνθρωπο, σε σημείο που να χάνει και αυτό τον ύπνο του.

Γίνεται πολύ δύσκολος ο δρόμος σπαρμένος από αγκάθια προερχόμενα από τον ίδιο τον άνθρωπο, ή και από τους γύρω του. Όλοι οι άνθρωποι τον δύσκολο δρόμο κουβαλάμε μέσα μας με την συμπεριφορά μας  περιμένοντας την τελειότητα του διπλανού μας, την στιγμή που η δική μας ατέλεια βοά, ξεχνώντας ότι τέλειος είναι μόνο ο ΘΕΟΣ, ο οποίος είπε στους κριτές  της παρανομίας «ὁ ἀναμάρτητος πρῶτος τόν λίθον βαλέτω».

Μία μόνο κατά κόσμο υπήρξε τέλεια, γι αυτό η πρόνοια του Θεού την εξέλεξε για να γίνει ο πραγματικός δρόμος της σωτηρίας του ανεμόσβουρου ανθρώπου που είναι γεμάτος αστάθεια. Είναι αυτή η ΠΑΝΑΓΙΑ μας, την εορτή της οποίας μόλις χθες τιμήσαμε, την 15^η  Αυγούστου.

ΧΡΟΝΙΑ  ΠΟΛΛΑ

Με πολλή αγάπη

Νικόλαος Πούλιος

Ομότιμος Αρχιγραμματέας Ι.Α. Θυατείρων & Μ.Β.

Το Πάσχα του Καλοκαιριού

Χρόνια πολλά και ευλογημένα με τις πρεσβείες της Κυρίας Θεοτόκου!

AMORGIANO PROSKYNHMA .mp3

				AMORGIANO PROSKYNHMA .mp3 MediaFire is a simple to use free service that lets you put all your photos, documents, music, and video in a single place so you can access them anywhere and share...
				Προβολή στη διεύθυνση www....	Προεπισκόπηση από Yahoo

Νώντας Σκοπετέας

Κυριακή Η΄ Ματθαίου

Την Κυριακή 10 Αυγούστου 1997, πριν από 19 ολόκληρα χρόνια, δημοσιεύθηκε στο εβδομαδιαίο φυλλάδιο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας ένα κήρυγμα του παρόντος ιστολόγου.

Στο εν λόγω κήρυγμα, με τον τίτλο «Άρτος και Ιχθύς», γινόταν ανάλυση του ευαγγελικού αναγνώσματος της Κυριακής, που ήταν η Η΄ Κυριακή Ματθαίου.

Επειδή σήμερα είναι η ίδια Κυριακή, θεωρήσαμε κατάλληλο να αναρτήσουμε εδώ το κείμενο εκείνο, έτσι ακριβώς όπως είχε παρουσιασθεί τότε στο Δελτίο Πνευματικής Οικοδομής.

Τα μηνύματα του Ιερού Ευαγγελίου είναι οπωσδήποτε διαχρονικά. Οι ερμηνείες που επιχειρούμε εμείς οι άνθρωποι είναι αποτέλεσμα της προσευχής μας και της έμπνευσης που μας προσφέρει το Άγιο Πνεύμα, προς δόξαν Θεού και προς οικοδομήν του σώματος της Εκκλησίας.

Παζάρι στο Henley on Thames

Η πόλη Henley on Thames, που βρίσκεται στην Κομητεία της Οξφόρδης, και αριθμεί 11.619 κατοίκους, έχει κτισθεί στις όχθες του Τάμεση, και θεωρείται μια από τις πλέον όμορφες μικρές πόλεις της Αγγλίας.

Μια πόλη που την έχουν επισκεφθεί βασιλείς και που οργανώνει τακτικά στον Τάμεση ρεγκάτες και διάφορα μουσικά και άλλα φεστιβάλ, είναι γεμάτη από κτήρια και γέφυρες σημαντικού ιστορικού ενδιαφέροντος.

Εκτός αυτών οργανώνει σε τακτά χρονικά διαστήματα και παζάρια, στο κέντρο της πόλης, μπροστά από το Δημαρχείο, άλλοτε θεματικά και άλλοτε με τα προϊόντα της περιοχής.

Σε ένα τέτοιο παζάρι βρεθήκαμε κι εμείς πρόσφατα και θαυμάσαμε την αρχοντιά, την οργάνωση, τις γεύσεις, τις ευωδίες, την ομορφιά, τη φιλοξενία, καθώς και την άνετη, φιλική κι εγκάρδια ατμόσφαιρα. 

Κατασκήνωση Θυατείρων

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η φετινή κατασκήνωση της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Θυατείρων & Μεγάλης Βρετανίας, στο Shrewsbury της Αγγλίας. Η κατασκήνωση, η οποία έλαβε χώρα στο ειδικό οικόπεδο που ανήκει στην Ελληνορθόδοξη Εκκλησία της χώρας, στην όμορφη εξοχή της Βορειοδυτικής Αγγλίας, συμπεριλάμβανε 58 παιδιά (από 9 μέχρι 17 ετών) 36 ομαδάρχες, υπεύθυνους, σεβαστούς πατέρες και ομιλητές.

Το καθημερινό πρόγραμμα άρχιζε με κοινή πρωϊνή προσευχή, και ολοκληρωνόταν με την ακολουθία του Αποδείπνου. Κατά τη διάρκεια της ημέρας (αρχίζοντας απο τις 05:30) τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να παίξουν διάφορα σπόρ και ομαδικά παιχνίδια, καθώς και να μάθουν καλλιγραφία και άλλες τέχνες. Τη δεύτερη μέρα της κατασκήνωσης, τα παιδιά υποδέχτηκαν με πολύ αγάπη, τον ποιμένα τους, τον Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Γρηγόριο, ο οποίος ευλόγησε και χαιρέτησε τον κάθε κατασκηνωτή προσωπικά, και στη συνέχεια τέλεσε τον Αγιασμό.

Ο εφημέριος της κατασκήνωσης π. Πέτρος Γεωργίου, μαζί με την αδελφή Μαγδαληνή απο την Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου του Έσσεξ, τον π. Διονύσιο Higgs και τον δάσκαλο Θρησκευτικών και Φιλοσοφίας Αθανάσιο Κέλπη, συνομιλούσαν με τα παιδιά για την εν Χριστώ ζωή, και έδωσαν πρακτικές συμβουλές για το πώς μπορούν να διακονήσουν την Εκκλησία και τον συνάνθρωπό τους. Τα παιδιά, με ενθουσιασμό και ενδιαφέρον, έκαναν σχετικές ερωτήσεις πάνω σε θέματα που απασχολούν τον σύγχρονο Ορθόδοξο Χριστιανό, το μέλλον της Εκκλησίας στη διασπορά, και το βίωμα του Τριαδικού Θεού μέσα στην μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας.

Η κατασκήνωση ολοκληρώθηκε με την Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία στην οποία συλλειτούργησαν ο Πρωτοπρεσβύτερος Stephen Maxfield, ο π. Πέτρος, και ο διάκονος Panteleimon Maxfield. Τα μέλη της ποικίλης ομάδας κατασκηνωτών συμμετείχαν ευλαβικά στη Θεία Ευχαριστία, βιώνοντας καθ' όλην την εβδομάδα τα λόγια του Κυρίου μας: «Οὗ γάρ εἰσιν δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν» (Ματθ. 18:20).

Η μεγάλη αυτή προσπάθεια της Αρχιεπισκοπής Θυατείρων και της Ελληνορθόδοξης Νεολαίας (GOYGB), στην οποία προεδρεύει ο George Tsiappourdhi, δημιουργεί το ιδανικό περιβάλλον για το κάθε παιδί να ενισχύσει την ψυχοκοινωνική του ανάπτυξη, και τη σχέση του με την Εκκλησία, ούτως ώστε να μπορέσει να ζήσει μια υγιή, χριστιανική, οικογενειακή ζωή στο πλαίσιο της σύγχρονης Βρετανικής κοινωνίας.

Αλέξης Φλωρίδης