Κυριακή Θ΄ Ματθαίου

Δοκιμασίες της ζωής και εμπιστοσύνη στον Ιησού

Στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, το οποίο λαμβάνουμε από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, παρακολουθούμε μια πολύ ενδιαφέρουσα επικοινωνία του Κυρίου με τους μαθητές Του. Ο ιερός Ευαγγελιστής μας περιγράφει, με αρκετά ρεαλιστικό τρόπο, μια έντονη και γεμάτη άγχος και αγωνία εμπειρία την οποία βίωσαν οι μαθητές, οι οποίοι βρέθηκαν μόνοι τους μέσα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα. Ο Ιησούς δεν ήταν μαζί τους, κι αυτό επέτεινε την ανησυχία και τον τρόμο τους. Προφανώς η θάλασσα έχει τον συμβολισμό της ίδιας της ζωής, στα πελώρια κύματα της οποίας πολλές φορές παλεύει και ταλαιπωρείται ο άνθρωπος, αισθανόμενος τη μικρότητα και την αδυναμία του.

Κι ενώ οι μαθητές έχουν φθάσει σε απόγνωση, ξάφνου φανερώνεται ο Ιησούς, περπατώντας πάνω στη θάλασσα. Αξίζει να αναφέρουμε πως ο Κύριος φθάνει την «τετάρτῃ φυλακῇ τῆς νυκτός», η οποία είναι μεταξύ 3.00 - 6.00 το πρωΐ, ώρες που θεωρούνται ως οι πλέον σκοτεινές πριν από την ανατολή του ήλιου. Το γεγονός ότι ο Ιησούς περπατεί πάνω στα κύματα αποδεικνύει ακριβώς ότι κυριαρχεί όχι μόνο πάνω στα στοιχεία της φύσης και του περιβάλλοντος, αλλά τοποθετείται ως νικητής πάνω από τα προβλήματα, τις δυστυχίες, και τις παντός είδους δοκιμασίες που ταλανίζουν την ανθρωπότητα. «Ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον»!

Στην αρχή, κι ευρισκόμενοι σε μεγάλη ταραχή οι μαθητές, δεν αναγνώρισαν τον Διδάσκαλό τους. Και δεν τον αναγνώρισαν κατ’ αρχάς γιατί η έντονη δοκιμασία και ο φόβος τους είχε κουράσει ιδιαίτερα, κι επίσης γιατί δεν τον περίμεναν να έλθει με τον τρόπο που Εκείνος επέλεξε να παρουσιασθεί. Όταν όμως ο Χριστός τους απηύθυνε τον λόγο και τους είπε «Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μή φοβεῖσθε», αυτοί άρχισαν να αισθάνονται άμεσα ηρεμία και γαλήνη. Και τότε ο Πέτρος αναθάρρυσε και -με τη σύμφωνη γνώμη του Κυρίου του- άρχισε να περπατεί κι εκείνος πάνω στα κύματα κατευθυνόμενος προς Αυτόν.

Περπάτησε λοιπόν ο Πέτρος πάνω στα ύδατα, στην αγαπημένη του θάλασσα. Άφησε το δοκιμαζόμενο πλοιάριο και κατευθύνθηκε με τόλμη προς τον Κύριο. Αυτή είναι συνήθως η στάση που ακολουθούμε εμείς οι χριστιανοί. Οι δοκιμασίες της ζωής μας οδηγούν προς τον Κύριο, ο οποίος μας αναμένει με αγάπη για να μας απαλύνει τον πόνο, να μας προσφέρει καταφύγιο, να μας ανακουφίσει από τα βάσανα και τους σωματικούς και ψυχικούς πόνους της επίγειας βιοτής.

Στη συνέχεια της σημερινής ιστορίας παρατηρούμε τον Πέτρο να κυριεύεται από φόβο και ολιγοπιστία, που παραλίγο να του στοιχίσουν την ίδια του τη ζωή, αν δεν του άπλωνε το χέρι Του ο Ιησούς. Εκείνο βέβαια που πρέπει να υπογραμμισθεί με έμφαση είναι πως όταν κατευθυνόμαστε προς τον Κύριο θα πρέπει οπωσδήποτε να είμαστε τολμηροί και άφοβοι, με ακλόνητη και αταλάντευτη πίστη. Είναι δε σαφές πως πίστη στο Θεό σημαίνει απόλυτη εμπιστοσύνη στη χάρη, στη δύναμη και στην ευεργετική Του ευλογία και φροντίδα προς εμάς.

«Καί ἐμβάντων αὐτῶν εἰς τό πλοῖον ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος». Όταν ο Ιησούς και ο Πέτρος ανέβηκαν στο πλοιάριο σταμάτησε η καταιγίδα. Κι αυτό φυσικά αφορά τον καθένα από εμάς προσωπικά, αφού όταν ο Κύριος ταξιδεύει μαζί μας στο διάβα της ζωής οι άνεμοι του φόβου διαλύονται και μας συνοδεύουν η ειρήνη και το άμετρο έλεός Του.

Αμήν.

Πρωτοπρ. Αναστάσιος Δ. Σαλαπάτας