Ελπίδα και στήριγμα και σωτηρία των ασθενούντων
Στους
δυο παρακλητικούς κανόνες προς την Παναγία, οι συγγραφείς τους περιγράφουν την
προσωπική τους εσωτερική κατάσταση. Γράφουν ότι βρίσκονται σε βαθιά και
συνεχή ταραχή και ζάλη. Είναι καταπονημένοι, τραυματισμένοι, θλιμμένοι και λυπημένοι˙ καταβεβλημένοι από αθυμία˙ πολιορκούνται διαρκώς
από δυσμενείς εχθρούς που προκαλούν συμφορές του βίου προσβαλλόμενοι από
πολλούς πειρασμούς, δεν μπορούν να βρουν ψυχική ειρήνη. Η ψυχική αυτή
αναστάτωση περιπλέκεται με το άλγος και τις κακώσεις του σώματος,
την φθορά της ανθρώπινης φύσης και την απειλή του θανάτου που καθηλώνουν τον
άνθρωπο σε κλίνη οδυνηρή, όπου υπάρχουν κλαυθμοί, δάκρυα και στεναγμοί.
Αυτή
η ταραχή και η οδύνη προέρχεται από μια εσωτερική σύγκρουση λόγω της
ψυχοσωματικής τους αδυναμίας να διαχειριστούν τα πάθη και τις καταστάσεις στην
ζωή τους. Η αγωνία τους περιστρέφεται γύρω από τον φόβο μήπως τα πάθη, οι πόνοι
και οι έγνοιες που τους περικυκλώνουν εκμηδενίσουν την υπαρξιακή τους υπόσταση
και τους εμποδίσουν να έχουν μια γνήσια και άμεση σχέση με τον αγαπημένο τους,
τον Ιησού Χριστό.
Αυτό
που λυτρώνει τους πιστούς συγγραφείς είναι ότι, ενώ έχουν απόλυτη επίγνωση της
ψυχοσωματικής τους κατάστασης, δεν απομονώνονται στους εαυτούς τους και στον
πόνο τους. Αντίθετα, δεν χάνουν την προοπτική του Άλλου στην ζωή τους.
Στηρίζουν την ελπίδα τους σε Εκείνη που έδωσε την ζωή της σε Εκείνον που
θυσίασε την ζωή του για να σωθεί όλος ο κόσμος. Όπως η Παναγία κατέθεσε
το θέλημά της στον Θεό, έτσι και οι ψυχικά και σωματικά καταβεβλημένοι, μέσα από τις παρακλήσεις τους προς την στοργική Θεομήτορα, προσφέρουν τον
τραυματισμένο και πληγωμένο τους εαυτόν στον Χριστό με την ελπίδα ότι, δια των
πρεσβειών της μητέρας του, θα σωθούν.
Ενώ
οι περισσότεροι από μας βιώνουμε την ίδια ψυχοσωματική ταραχή και ζάλη που εκφράζουν
οι συγγραφείς στους παρακλητικούς κανόνες, λίγοι από μας έχουν την απόλυτη
επίγνωση της εσωτερικής μας κατάστασης και των αιτίων των ασθενειών μας. Ίσως δεν θέλουμε να τις αναγνωρίσουμε και να απαλλαχθούμε από τα βάσανά
μας. Αν τις αναγνωρίσουμε, στη συνέχεια, θα πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο της
ζωής μας και να ξεβολευτούμε από την οκνηρία και την ανημποριά μας.
Όταν γινόμαστε ένα με τον πόνο μας, χάνουμε τη δυνατότητα να δούμε και να
γνωρίσουμε Εκείνον που μπορεί να μας θεραπεύσει από τα δεινά μας˙ μένουμε
απομονωμένοι στη μοναξιά μας και αποκομμένοι από τον ίδιο τον εαυτόν μας και
από τους άλλους. Έτσι, γινόμαστε περισσότερο αχάριστοι, ανικανοποίητοι,
επιθετικοί και δυσάρεστοι, χωρίς ελπίδα στοργικής ανακούφισης, αλλά και
σωτηρίας.
Πρωτοπρ.
Δρ. Σταύρος Κοφινάς
No comments:
Post a Comment