Ἦταν καί τότε Κυριακή τῆς Τυρινῆς...

(Πέντε χρόνια ἀπό τήν κοίμησή της... 26-2-2012)

Στόν ψυχισμό τοῦ καθενός μας ἐγγράφονται κάποιες χρονολογίες, γιά νά τοῦ θυμίζουν κάποια γεγονότα, κορυφαῖα τοῦ βίου του, γεγονότα -σταθμοί ζωῆς καί μαθητείας συνάμα- πού κάθε χρόνο τοῦ φανερώνονται, ὅπως τά ὀνομαστήρια του κ.ἄ. παρόμοια, γιά νά τοῦ κρούουν τή θύρα τοῦ εἶναι, γιά νά τόν ἐνημερώνουν.

Κι ἕνα ἀπό αὐτά τά γεγονότα  εἶναι κι οἱ ἀποδημίες προσφιλῶν προσώπων, πού ἀναχωρώντας, ἀφήνουν ἕνα μεγάλο κενό. Κενό στό σπίτι, στήν οἰκογένεια, στήν κοινωνία. Μέ κορυφαῖο πρόσωπο τή Μητέρα, πού καταλίπει χάσμα μέγα καί συνάμα τόσο ὀδυνηρό, γιατί μαζύ της παίρνει πολύτιμα τοῦ βίου μας κομμάτια, ἐκεῖνα δηλαδή, πού μᾶς γιατρεύουν στίς ὧρες τίς ὀδυνηρές, μέ στοργή στολισμένα κομμάτια, γιορτινά, φωτεινά, ἀθάνατα.

Ὅλ᾿ αὐτά τά θυμᾶσαι πάλι σήμερα, λοιπόν, πού εἶναι ἡ ἀκριβής ἐπέτειος τῆς κοιμήσεως τῆς Μητέρας. Γιατί καί τότε ἦταν Κυριακή τῆς Τυρινῆς τοῦ σωτηρίου ἔτους 2012, εἰκοσιέξι Φεβρουαρίου.

Ἔφυγε λίγο πρίν ἀρχίσει ὁ πρῶτος Κατανυκτικός Ἑσπερινός, ὁ Ἑσπερινὸς τῆς Συγχωρήσεως. Ἥρεμη, ἥσυχη, μέσα στή γιορτινή ἀτμόσφαιρα πού κόμισαν στή Χώρα οἱ συγχωριανοί της, οἱ Κληματιανοί, γιά πρώτη φορά, λές καί θέλανε νά τῆς ξαναθυμίσουν τίς ὅμορφες στιγμές τοῦ παλιοῦ κι ἀγαπημένου της χωριοῦ.

Τούς ἄκουσε κι ἀποκοιμήθηκε...

Σέ λίγη ὥρα στίς ἐκκλησιές, πού ντύθηκαν τά μώβ τῆς Σαρακοστῆς, ψάλλονταν τό Μέγα Προκείμενον: «Μή ἀποστρέψῃς τό πρόσωπόν σου ἀπό τοῦ παιδός σου, ὅτι θλίβομαι, ταχύ ἐπάκουσόν μου, πρόσχες τῇ ψυχῇ μου, καί λύτρωσαι αὐτήν».

Εἶμαι πέρα γιά πέρα βέβαιος,  πώς μέ αὐτόν τόν ἰκέσιο λόγο ἀνέβηκε γιά τό Θρόνο τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Ἀρνίου (πρβλ. Ἀποκ. 5, 6-14). Γιατί τόν βίωσε τόν λόγο αὐτό, γιατί τό ἄξιζε...

π. Κ.Ν. Καλλιανός

Κυριακή τῆς Τυρινῆς, 26-2-2017