CΠΟΥΔΑΓΜΑΤΑ, Τεύχος 19

Είμαστε στην πραγματικά πολύ ευχάριστη θέση να παρουσιάσουμε από το παρόν ιστολόγιο το νεοεκδοθέν τεύχος του Ετήσιου Κοινοτικού Περιοδικού μας, με τον γενικό τίτλο CΠΟΥΔΑΓΜΑΤΑ.

Είναι το τεύχος 19, που κυκλοφορεί ως εορταστική έκδοση για το Πάσχα 2017. Έχει ISSN 1466-6588 και 112 σελίδες, γεμάτες με ενδιαφέροντα κείμενα και φωτογραφίες από τη ζωή και τη δράση της Κοινότητας Αγ. Παντελεήμονος Harrow - ΒΔ Λονδίνου.

Το εν λόγω τεύχος είναι αφιερωμένο στο μεγαλόπνοο Οικοδομικό έργο της Κοινότητας που το εκδίδει, με αρκετά κείμενα που δείχνουν την πορεία της οικοδομικής δραστηριότητας της τοπικής Παροικίας.

Επίσης, το περιοδικό έχει και άλλα δύο τμήματα, με τα πλούσια Κοινοτικά Χρονικά και με τρια ενδιαφέροντα κείμενα στην αγγλική γλώσσα.

Ένα περιοδικό - καθρέπτης της ζωής, της δράσης, των προτεραιοτήτων, των φιλοδοξιών και των οραμάτων ενός σημαντικού και ιστορικού τμήματος του Απόδημου Ελληνισμού, που ζει και προοδεύει στην εσχατιά του ΒΔ Λονδίνου και έχει κέντρο και έδρα του τον Ι.Ν. Αγ. Παντελεήμονος και Αγ. Παρασκευής.

Ναός της Αγίας του Θεού Ειρήνης

Η εκκλησία της Αγίας Ειρήνης κτίστηκε από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο και αποτέλεσε τον πρώτο Πατριαρχικό ναό του Βυζαντίου. Μέχρι το έτος 360, και πριν την κατασκευή της Αγίας Σοφίας, ήταν η Μητρόπολη της Κωνσταντινούπολης.

Στην εκκλησία αυτή συγκλήθηκε επί Θεοδοσίου του Μεγάλου η Β΄ Οικουμενική Σύνοδος το 381 μ.Χ., που συνέχισε και συμπλήρωσε τις αποφάσεις της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου και καταδίκασε τις κακοδοξίες του Μακεδόνιου και των πνευματομάχων (οι οποίοι αμφισβητούσαν τη θεότητα του Αγίου Πνεύματος, του τρίτου προσώπου της Αγίας Τριάδος), καθώς και του Απολιναρίου.

Με την Στάση του Νίκα (532 μ.Χ.) καταστράφηκε και ξανακτίσθηκε από τον Ιουστινιανό. Η Αγία Ειρήνη που χτίστηκε μετά τη Στάση του Νίκα, κάτω από τις ίδιες ακριβώς συνθήκες με την παρακείμενη Αγία Σοφία, είναι μια υποδειγματική τρουλαία βασιλική, τρίκλιτη, με υπερώα στις τρεις πλευρές που ανοίγονταν στον κεντρικό χώρο και προς το ιερό στα ανατολικά. Χωρίς να έχει ξεπεράσει ποτέ την Αγία Σοφία.

Η Αγία Ειρήνη παραμένει η δεύτερη σε μέγεθος κωνσταντινουπολίτικη εκκλησία, με την κάτοψη του σημερινού σωζόμενου κτίσματος να έχει διαστάσεις περ. 58Χ30 μ., χωρίς να υπολογίζουμε το αίθριο και τη διάμετρο του τρούλου να είναι περίπου 15 μ. Η Αγία Ειρήνη έπαθε μεγάλες ζημιές από το σεισμό του 740. Ο τρούλος της εκκλησίας κατέρρευσε και το κτήριο έμεινε σε ερείπια. Ουσιαστικά ξαναχτίστηκε από τον Κωνσταντίνο Ε΄, γύρω στο 753.

Δεδομένων των ιστορικών συνθηκών, αυτή η φάση της εκκλησίας μάς δίνει πρόσβαση στην αρχιτεκτονική της Κωνσταντινούπολης την περίοδο της Εικονομαχίας. Σε αυτή την επισκευή του 8ου αιώνα, και παρά τη σε μεγάλο βαθμό περιορισμένη οικονομική δυνατότητα, το κτήριο διατήρησε την αρχική του κλίμακα του 6ου αιώνα, καθώς και την κάτοψη βασιλικής, ενώ έλαβε μορφή σταυροειδούς με τρούλο και έναν ελλειπτικό θόλο πάνω από το δυτικό τμήμα του κυρίως ναού.

Από τον εσωτερικό διάκοσμο της Αγίας Ειρήνης έχουν σωθεί κυρίως ψηφιδωτά στην αψίδα και στο νάρθηκα, τοιχογραφίες στο νότιο κλίτος και το διακονικό, ανάγλυφα κιονόκρανα, καθώς και κομμάτια αναγλύφων, ενσωματωμένα στο δάπεδο. Πιο διάσημο είναι οπωσδήποτε το αποσπασματικά σωζόμενο ψηφιδωτό με το μνημειακό σταυρό στην αψίδα του ιερού, που έγινε από τον Κωνσταντίνο Ε΄ κατά τη διάρκεια της Εικονομαχίας. Ο σταυρός πάνω σε χρυσό βάθος είναι μοναδικό δείγμα εικονομαχικής τέχνης.

Μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης η εκκλησία δε μετατράπηκε σε τζαμί, αλλά χρησιμοποιήθηκε ως οπλοστάσιο από τους Οθωμανούς, αποθήκη για λάφυρα πολέμου με διάφορα λάβαρα και βυζαντινά κατάλοιπα ως εμβλήματα νικών, και αργότερα έγινε πολεμικό μουσείο. Σήμερα η Αγία Ειρήνη λειτουργεί κυρίως ως αίθουσα συναυλιών, λόγω της εξαιρετικής ακουστικής.

ΠΗΓΗ: Βυζαντινών Ιστορικά

Ο Δαρβίνος, η επιστήμη και ο Χριστιανισμός [ΣΤ']

ΜΕΡΟΣ Ε΄

Ο Δαρβινισμός στον 21^ο αιώνα

Στον 21^ο αιώνα εντείνεται η εκστρατεία των υλιστών και των αθέων εναντίον του Χριστιανισμού, με εργαλείο την θεωρία της εξέλιξης. Η εκμετάλλευση της θεωρίας του Δαρβίνου ξεκίνησε αμέσως μετά την δημοσιοποίηση της. Ο Χάξλεϊ και κυρίως ο Χέρμπερτ Σπένσερ (1820-1903), άθεος βρετανός φιλόσοφος, μαζί με τον επίσης άθεο γνωστό φυσικό επιστήμονα Τζον Τίνταλ (1820-1893) χρησιμοποίησαν τη θεωρία του Δαρβίνου και την επεξέτειναν στον κοινωνικό, ιδεολογικό, πολιτικό, ακόμη  και στον μεταφυσικό χώρο. Δημιούργησαν έτσι μια νέα ιδεολογία, μια νέα θρησκεία καλύτερα, που ονομάστηκε Δαρβινισμός. Ο Emanuele Severino (1929- ), καθηγητής της θεωρητικής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Βενετίας) γράφει σχετικά: « Ο Σπένσερ (1820-1903) επεξέτεινε την έννοια της <εξέλιξης> από την κοινωνική πραγματικότητα στη φυσική πραγματικότητα και σε κάθε άλλη όψη του κόσμου. Ακολουθώντας τη σκέψη της έρευνας του Δαρβίνου (1809-1882), ο Σπένσερ υποστήριξε ότι η έρευνα  αυτή της «εξέλιξης» είναι ο θεμελιώδης νόμος όλων των φαινομένων». (Severino Emanuele “Antologia filosofica”, Biblioteca Universale Rizzoli, 3za Edizione, Milano, 1997, p. 364).

Μετά την έκδοση και του βιβλίου «Η καταγωγή του ανθρώπου», το 1871, και την υπόθεση του Δαρβίνου ότι πίθηκοι και άνθρωποι εντάσσονται στο ίδιο γενεαλογικό δένδρο, οι άθεοι επιστήμονες θεώρησαν ότι πλέον η επιστήμη θριάμβευσε επί του Χριστιανισμού. O Αγγλο – Αμερικανός διανοούμενος Γκέραλντ Χερντ (1889-1971) έγραψε χαρακτηριστικά: «Ο Νεύτωνας εξόρισε τον Θεό από τη φύση, ο Δαρβίνος Τον εξόρισε από τη ζωή και ο Φρόιντ Τον έδιωξε από το τελευταίο οχυρό Του, την ψυχή». ( Jacques Barzun “Darwin, Marx, Wagner: Critique of a heritage”, The University of Chicago Press, Chicago and London, 2nd Edition 1981, p. 87).

Ο Δαρβινισμός, κατ’ άλλους Νεοδαρβινισμός, του 21^ου αιώνα, δεν είναι η συνέχεια του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Ο αγνωστικιστής ιταλός καθηγητής της φιλοσοφίας και της σημειωτικής  και γνωστός συγγραφέας Ουμπέρτο Έκο γράφει:

«Ο Διαφωτισμός του Μπάϊλ και του Βολταίρου, του Ρουσώ και του Καντ, του Νεύτωνα και του Λαπλάς, έστω με ύφος κριτικής και σκεπτικισμού, είναι χριστιανικός και αν ακόμη δεν πιστεύει σε έναν προσωπικό Θεό, είναι σε έναν υπέρτατο βαθμό αποδεδειγμένος και δεδηλωμένος θεϊστικός... Εκείνος ο χριστιανισμός, ο διεφθαρμένος όχι μόνο από τη Ρώμη ή από το Παρίσι των παπιστών, αλλά και από την ανεκτική Γενεύη του Καλβίνου, είναι η πραγματική αιτία του αθεϊσμού... Λιγότερο στον Βολταίρο και περισσότερο στον Καντ ο λαϊκισμός παρουσιάζει τα αποτυπώματα του χριστιανικού Διαφωτισμού που απορροφά και πάλι, με κόπο, το υπολανθάνον σχίσμα, που υπάρχει στον άνθρωπο της Δύσης.

Αλλά δεν ήταν τέτοιος ο λαϊκισμός του Μαρξ ή του Νίτσε ή του Φρόϊντ, που υπήρξαν πριν και μετά τις μεγάλες επαναστάσεις της επιστήμης, της οικονομίας, των λαών. Με αυτούς και όχι μόνο με αυτούς, ο λαϊκισμός βγαίνει από τη διάσταση του χριστιανικού Διαφωτισμού...

Από τότε και μετά – έλεγαν οι μεγαλύτεροί μας όταν είμασταν παιδιά -, ο κόσμος δεν είναι πια ίδιος. Μετά από τότε; Μετά από τη Γαλλική Επανάσταση; Μετά τον τηλέγραφο; Μετά τον Μαρξ; Μετά τον Δαρβίνο; Μετά τον Νίτσε; Μετά τον Φρόϊντ και τον Αϊνστάϊν, μετά τον κομμουνισμό και τον ναζισμό; Μετά τα πυρηνικά και τον κόσμο μοιρασμένο στα δύο; Τέλος πάντων, μετά από τον μοντερνισμό όπως τον γνωρίσαμε στους δύο τελευταίους αιώνες της χιλιετίας;  Ή, μετά από αυτόν, το μεταμοντερνισμό, που φτάνει τελευταίος και μας ελκύει και μας ξεπερνάει και ενώ αναζητούμε μιαν οντότητα πιο βαθιά, στο μέγεθος της ανάγκης της οντότητας του κόσμου, πολλαπλασιάζει τις αναλύσεις και τα ηθικά διδάγματα, τα καταχωρίζει και τα εκθέτει σε ένα ηθικό σούπερ μάρκετ της αρετής των θρησκειών, με εσωτερισμούς, στρατούς σωτηρίας, ψυχοθεραπείες και ψυχοφάρμακα». (Ουμπέρτο Έκο «Τι πιστεύει αυτός που δεν πιστεύει;», Εκδ. «Ελληνικά Γράμματα», Ε΄ Έκδοση, Αθήνα, 1998, σελ. 138-144).

Η σημερινή αθεΐα εκπροσωπείται κυρίως από τον Ονφρέ και όσους έχουν τις ίδιες απόψεις μαζί του. Ο Ονφρέ στο προαναφερθέν βιβλίο του «Traite d’ atheologie» καταλήγει: «Σε όλες αυτές τις αμπρακαταμπρακικές θεολογίες, προτιμώ να αναφέρομαι στις εναλλακτικές σκέψεις έναντι της κυριαρχούσας φιλοσοφικής ιστοριογραφίας: των σκωπτών, των υλιστών, των ριζοσπαστών, των κυνικών, των ηδονιστών, των αθέων, των φιλήδονων, των ηδυπαθών. Αυτοί γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει παρά ένας κόσμος και κάθε προώθηση ενός άλλου κόσμου μας κάνει να χάσουμε την απόλαυση και το όφελος του μόνου που υπάρχει. Αμάρτημα αληθινά θανάσιμο...». (ό.π. σελ. 262).

Σήμερα  κυριαρχούν ιδεολογικά ο νεοδαρβινισμός και η θεωρία του Σπένσερ. Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη ιδεολογία η εξέλιξη ισχύει σε κάθε πτυχή της ζωής του ανθρώπου και επομένως δεν υπάρχουν σ’ αυτήν σταθερές Αρχές. Η άποψη αυτή  είναι αποδεκτή και προωθείται  από το σύνολο των μαρξιστών αριστερών, από μεγάλο μέρος των νεοφιλελεύθερων δεξιών, οπαδών του Μίλτον Φρίντμαν και από τους ποικίλους  άθεους, οπαδούς του τεκτονισμού και άλλους. Κοινή είναι η εκ μέρους τους  απόρριψη του φυσικού δικαίου και των από αιώνων παραδεκτών από  όλο τον χριστιανικό κόσμο αρχών της Ηθικής. Απώτερος κύριος προς εξόντωση στόχος, εκ μέρους των εξελικτικών του 21^ου αιώνα – μαρξιστών, φιλελεύθερων και λοιπών –, είναι ο χριστιανισμός, ως θρησκεία και ως πολιτισμός. Άμεσοι στόχοι τους η περιθωριοποίηση της Εκκλησίας, η αλλαγή της δομής και της ουσίας της οικογένειας, η κατάργηση της προστασίας του αδύναμου ανθρώπου, είτε είναι έμβρυο, είτε γέροντας, η στροφή του ανθρώπου στην πλημμύρα των πληροφοριών, χωρίς γνώση, χωρίς επίγνωση και η μετατροπή του σε ένα είδος ρομπότ. Εκεί οδηγεί η τεχνολογική εξέλιξη. Στον περιορισμένο χώρο της Γης, που θα εξακολουθεί να ζει ο άνθρωπος, οι δυνατότητες  του, οι τοπικές και οι χρονικές, έχουν σταθερά όρια. Σ’ αυτόν λοιπόν τον φιλόξενο πλανήτη θα εξελίσσεται τεχνολογικά και, με βάση αυτή την εξέλιξη, ο άνθρωπος θα καθορίσει το μέλλον του. Όμως η τεχνολογική εξέλιξη δεν έχει καμία σχέση με την πολιτισμική. Στη δεύτερη μάλλον υπάρχει υποβάθμιση, τάση προς εκβαρβάρωση...

Η σύγχρονη μετανεωτερική (και μεταλογική;) πρακτική αθεΐα, εκφράζει φιλοσοφικές απόψεις του Νίτσε, ή του Μαρξ, αλλά τις εφαρμόζει και τις επιβάλλει, εν ονόματι του υπό διαρκή εξέλιξη διαμορφούμενου δικαίου. Λόγου χάριν η εκ μέρους των οπαδών της υποστήριξη της ανεξιθρησκείας και της κοινωνικής δικαιοσύνης είναι στην ουσία η επιβολή της αθεΐας, της ηδονιστικής αντίληψης της ζωής και της περιθωριοποίησης της Εκκλησίας. Σε ομιλία της στο «Rome Life Foroum», που διεξήχθη στη Ρώμη στις 6 και 7 Μαΐου 2016 η Anca-Maria Cernea, Ρουμάνα ιατρός, της οποίας ο πατέρας υπέστη βασανιστήρια και φυλάκιση 17 ετών από το καθεστώς Τσαουσέσκου, έγραψε ότι αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην φιλελεύθερη Δύση, εν ονόματι της εξέλιξης, προηγήθηκαν στο καθεστώς των μπολσεβίκων στην ΕΣΣΔ. Οι εκτρώσεις αποποινικοποιήθηκαν από τον Λένιν το 1920 – στις ΗΠΑ το 1973 άρχισε η αποποινικοποίησή τους με την υπόθεση Roe versus Wade. Το αυτόματο διαζύγιο εφαρμόστηκε από τους μπολσεβίκους το 1918 – στις ΗΠΑ αυτό συνέβη για πρώτη φορά στην Καλιφόρνια το 1969. Η ομοφυλοφιλία αποποινικοποιήθηκε από το καθεστώς των μπολσεβίκων το 1922, αλλά αργότερα επιβλήθηκαν νομοθετικά σε βάρος των ομοφυλοφίλων αυστηρές ποινές και ήσαν υπό συνεχείς διώξεις – στις ΗΠΑ, στην Πολιτεία του Ιλινόϊς αποποινικοποιήθηκε η ομοφυλοφιλία το 1969 και πρόσφατα επιβλήθηκαν ομοσπονδιακά τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, που έχουν ως συνέπεια την καταπίεση και τις διώξεις όλων όσοι δεν συμφωνούν με την επιβληθείσα νομοθεσία. O Ούγγρος κομμουνιστής πολιτικός Μπέλα Κουν, στην βραχύβια κυβέρνησή του, το 1919,  εισήγαγε τη σεξουαλική αγωγή στα σχολεία, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας. Σήμερα επιδιώκεται η γενίκευσή της σε όλες τις χριστιανικές χώρες. Στα 1950 ο κομμουνιστής Harry Hay ίδρυσε στις ΗΠΑ την Mattachine Society, πρώτη εταιρεία στον κόσμο για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων....

Η προώθηση της εξελικτικής θεωρίας στα θέματα της ανθρώπινης ζωής γίνεται μέσω της συνολικής ( από την Δεξιά έως την Αριστερά) πολιτικής εξουσίας σε κάθε χώρα, την οποία χειραγωγούν τα ισχυρότατα παγκοσμίως αθεϊστικά λόμπι, τα οποία φέρουν ελκυστικά ονόματα, όπως «ανθρωπιστικές οργανώσεις», ή «οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Είναι πράγματι αξιοπερίεργο από πού έλκουν αυτή τη δύναμη και επιρροή τους. Πρόσφατα η Αμερικανική Ανθρωπιστική Εταιρεία ανακοίνωσε ότι στις ΗΠΑ η Βουλή των Αντιπροσώπων πήρε απόφαση να καθιερωθεί στη χώρα η 12η Φεβρουαρίου, ημέρα της γεννήσεως του Δαρβίνου, ως «Ημέρα του Δαρβίνου» και ως «εθνικός εορτασμός της εξέλιξης και της επιστήμης». O δημοκρατικός βουλευτής Jim Himes, χριστιανός πρεσβυτεριανός κατά δήλωσή του, ήταν ο εισηγητής της Ημέρας του Δαρβίνου και δήλωσε σχετικά: « Στο σύγχρονο πολιτικό κλίμα, όταν τα συγκεκριμένα γεγονότα και οι μεγάλες αλήθειες, που έχουν αποκαλυφθεί από την επιστήμη δέχονται επίθεση, η απόδοση τιμής στις προσπάθειες των επιστημόνων, των αληθινών ηρώων της ανθρώπινης ιστορίας, είναι ιδιαίτερα σημαντική. Με τον εορτασμό και την εκδήλωση μνήμης στην ημέρα γεννήσεως του Δαρβίνου δεν αναγνωρίζουμε μόνο την τεράστια συμβολή στο να κατανοήσουμε καλύτερα τις αρχές της ζωής, αλλά στέλνουμε μήνυμα ότι δίνουμε αξία στη μόρφωση, στη γνώση και στην επιστήμη ως αρχών που μας καθοδηγούν». (Από American Humanist Association, Press Release, 12 January 2017). Σημειώνεται ότι το σύνθημα κάτω από την επιγραφή της εν λόγω εταιρείας είναι «Good without God» (Το καλό χωρίς Θεό).

Η «Διεθνής Ανθρωπιστική και Ηθική  Ένωση» σύμφωνα με την Wikipedia, «είναι η οργάνωση ομπρέλα των ανά τον κόσμο ουμανιστικών, αθεϊστικών, ρασιοναλιστικών, κοσμικών,  σκεπτικιστών, και ηθικιστικής κουλτούρας οργανώσεων». Ιδρύθηκε το 1952 και έχει έδρα το Άμστερνταμ. Φέτος το παγκόσμιο συνέδριό της θα διεξαχθεί στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας. Κοινός παρονομαστής τους η αθεΐα, το μίσος προς τον Χριστιανισμό, η προώθηση του ομοφυλοφιλικού τρόπου ζωής, καθώς και η υπονόμευση της οικογένειας, ως φυσικού θεσμού. Όπου επικρατούν οι αρχές των αθεϊστικών οργανώσεων επιβάλλονται δρακόντειοι νόμοι σε βάρος όσων εκφράζουν την, για λόγους συνειδήσεως, διαφωνία τους.

Μια ακόμη απόδειξη της, εν ονόματι της εξέλιξης, σε βάρος της παραδοσιακής ηθικής συνεργασίας Αριστερών και Φιλελευθέρων είναι το ψήφισμα που έγινε αποδεκτό στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 4 Φεβρουαρίου του 2014. Αυτό προτείνει ουσιαστικά την προώθηση των αρχών των ομοφυλοφίλων στην Ευρώπη και ειδικότερα στην εκπαίδευση των νέων. Υπερψηφίστηκε από την Αριστερά και από τους Φιλελευθέρους. Από τους Έλληνες Ευρωβουλευτές το ψήφισαν εκείνοι του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και αρκετοί της Νέας Δημοκρατίας. Πρόσφατα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο τα μέτρα για το συμβόλαιο συμβίωσης ομοφυλοφίλων ψηφίστηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΟΤΑΜΙ, το ΠΑΣΟΚ, αλλά και φιλελεύθερους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας... Η κατάργηση της προαιρετικής αναγραφής του θρησκεύματος από τις ταυτότητες έγινε με αγαστή συνεργασία των φιλελευθέρων του κ. Μάνου με το ΠΑΣΟΚ και την Αριστερά. Το πρόσφατα δημοσιευθέν σχέδιο Συντάγματος, που συντάχθηκε με την πρωτοβουλία και την ενεργό συμμετοχή του φιλελεύθερου κ. Στ. Μάνου και τη συμμετοχή αριστερών επιστημόνων, προσβάλλει την Ιστορία και την Παράδοση αυτού του τόπου. Προτείνεται η κατάργηση όσων άρθρων αφορούν στην Ορθόδοξη Εκκλησία και αφαιρείται από το προοίμιο η επίκληση της Αγίας Τριάδας, αν και με την πίστη προς Αυτήν ελευθερώθηκαν οι Έλληνες, για να μπορούν σήμερα να ζητούν ο κ. Μάνος και η ομάδα του το ξερίζωμά Της. Της ευγνωμοσύνης προηγείται η αθεΐα και της παράδοσης η εξέλιξη...

Όπως διαμορφώθηκαν οι Θεωρίες της εξέλιξης και της καταγωγής των ειδών  του Δαρβίνου, πηγαίνουν μαζί με τον υλισμό και τον ηδονισμό και, ως άθροισμα, αποτελούν τη βάση της ιδεολογίας της αθεΐας και του πολέμου κατά του Χριστιανισμού. Ο Ευγένιος Ιονέσκο έχει γράψει στον πρόλογο του θεατρικού του έργου «Ο Ρινόκερος» κάτι που ταιριάζει στην εκστρατεία των αθέων: «Ο Ρινόκερος είναι αναμφισβήτητα έργο αντιφασιστικό. Κυρίως όμως, είναι ένα έργο που αντιτίθεται σε κάθε μαζική υστερία, σε κάθε επιδημία, που κρύβεται κάτω από την καλύπτρα της λογικής και των ιδεών, αλλά που δεν παύει να είναι κοινωνική αρρώστια, της οποίας οι ιδεολογίες είναι στην πραγματικότητα το άλλοθι». (Ευγ. Ιονέσκο «Ο Ρινόκερος», Εκδ. «Δωδώνη», Αθήνα, 1992, σελ. 14). 

Για την αμηχανία της Αριστεράς έναντι του Δαρβινισμού γράφουν τα ακόλουθα οι Νίκος Μπελογιάννης και Αγγελική Κώττη: «Ο δαρβινισμός αντιμετωπίζεται (από την Αριστερά) αλλού σαν ιδεαλιστικός, αλλού σαν μηχανιστικός, αλλού ότι είναι επηρεασμένος απόλυτα από τους νόμους της καπιταλιστικής ζούγκλας, ενώ η επίκληση του διαλεκτικού υλισμού γίνεται συνεχώς για να στηριχτεί ό, τι δε μπορεί να σταθεί αλλιώς». (Νίκου Μπελογιάννη – Αγγελικής Κώττη «Σταλινισμός – Η τέταρτη μονοθεϊστική θρησκεία», Εκδ. Άγρα, Αθήνα 2012, σελ. 117).  Αριστεροί και φιλελεύθεροι συμπλέουν στην πρακτική αθεΐα και στην εξόντωση του Χριστιανισμού, αλλά δεν συμφωνούν στις προϋποθέσεις για αυτήν. Κατά τους μαρξιστές η εξελικτική θεωρία είναι ένας τρόπος έκφρασης του ιστορικού υλισμού, όπως τον εξέφρασαν οι Μαρξ  και Ένγκελς. Βεβαίως θέλουν να αγνοούν ότι ο ίδιος ο Δαρβίνος αρνήθηκε να δεχθεί να του αφιερωθεί το «Κεφάλαιο» από τον Μαρξ...(Βλ. σχ. Rocco Pezzimenti “Politica e Religione”, Citta Nuova, Roma, 2004, p. 239).  

Πάντως οι άθεοι, μαρξιστές και φιλελεύθεροι, πολεμούν άγρια τον χριστιανικό πολιτισμό, γιατί έτσι, όπως υποστηρίζουν «ο άνθρωπος θα βρει την ελευθερία του». Είναι αυτό που είναι γραμμένο σε τοίχο του ΕΜΠ, επί της οδού Τοσίτσα, στην Αθήνα: «Καταστροφή του (χριστιανικού) πολιτισμού ελευθερία στη Γη»... Η θεωρία της εξέλιξης και η εκμετάλλευση των τεχνολογικών επιτευγμάτων τους βοηθούν να αφαιρέσουν την ιστορική συνείδηση από τους ανθρώπους, οπότε έτσι θα γίνει ευκολότερη η επιβολή της ολοκληρωτικής ιδεολογίας τους. Γράφει ο Κώστας Παπαϊωάννου: «Ο μοντέρνος (και κύρια μαρξιστικός) ολοκληρωτισμός κατάλαβε ότι μέσα σε μια  κοινωνία όπου η κύρια λειτουργία της ιστορικής συνείδησης είναι να κάνει τους ανθρώπους να βλέπουν με νηφάλια μάτια τη θέση τους μέσα στον κόσμο και τις αναμεταξύ τους σχέσεις, ο μόνος τρόπος για να εξασφαλιστεί ο ολοκληρωτικός εξανδραποδισμός του ανθρώπου είναι να ξεριζωθεί μέσα από την ψυχή του η ιστορική συνείδηση και να σκεπαστούν όλες οι σχέσεις των ανθρώπων αναμεταξύ τους από την ομίχλη της προπαγανδιστικής απάτης, έτσι που τα ίδια τα γεγονότα να χάσουν την ιστορικότητά τους και να μεταμορφωθούν σε απλές αλληγορίες αυτής της μυθικής γιγαντομαχίας ανάμεσα στον <προοδευτικό διαφωτισμό> και στον <αντιδραστικό σκοταδισμό>». (Κώστα Παπαϊωάννου « Η κρίση του μαρξισμού», Περ/κό «Εποπτεία», τεύχος 64, Ιανουάριος 1982, σελ. 32). Αυτό το ξερίζωμα της ιστορικής συνείδησης επιδιώκεται από τον κ. Μάνο, με την πρόταση του ιδίου και της ομάδας του για νέο Σύνταγμα, αυτό επιδιώκεται από το ΚΚΕ και την Αριστερά με την επιλεκτική μνήμη στα γεγονότα και τη δογματική ιδεολογία τους.  

Εκείνο που δεν αντιλαμβάνονται όσοι πολεμούν τον χριστιανικό πολιτισμό είναι ότι στρώνουν το χαλί στην εξάπλωση του Ισλάμ στις χριστιανικές χώρες, που επιδιώκεται να εξελιχθούν σε αθεϊστικές.... Σημειώνεται ότι όλος ο αντιθρησκευτικός πόλεμος διεξάγεται μόνο στις χριστιανικές χώρες. Σε καμία ισλαμική και βουδιστική χώρα, αλλά και στο ιουδαϊκό Ισραήλ,  γίνεται αντιθρησκευτική εκστρατεία...Ο πολιτισμός αυτών των θρησκειών δεν την επιτρέπει.... Ο αντιθρησκευτικός  πόλεμος στις λεγόμενες δυτικές χώρες θυμίζει τις ειρηνευτικές εκστρατείες στη Δύση, την ώρα που εξοπλιζόταν περισσότερο η κομμουνιστική Ανατολή...

Ήρθε όμως το τέλος του Χριστιανισμού στις χώρες όπου επικράτησε στο διάστημα της 2000ετούς παρουσίας Του στην Ιστορία και ειδικότερα στην Ευρώπη; Σύμφωνα με τον Άτλαντα των Χριστιανών «παρά την γενικευόμενη εκκοσμίκευση των κοινωνιών στην Ευρώπη οι πνευματικοί δεσμοί με τον Χριστιανισμό, ή τουλάχιστον  με τις <χριστιανικές ρίζες>  παραμένουν ισχυροί και οι κυβερνήσεις επιζητούν τη συνεργασία με τις διάφορες θρησκείες και πρώτα με τις χριστιανικές ομολογίες». (Aurelien Girard, Sylvain Parent, Laura Pettinaroli “Atlas des chretiens”, Ed. Autrement, Paris 2016, p. 80). Η πρόβλεψη του PEW Research Center για το 2050 είναι πως οι Χριστιανοί θα είναι 2,92 δισεκατομμύρια, από τα 2,17 που είναι σήμερα. Θα έχουν λοιπόν οι άθεοι για καιρό ακόμη τους Χριστιανούς...Το Ισλάμ θα έχει πολύ μεγάλη αύξηση πιστών στην ίδια χρονική περίοδο: Θα έχει 2,76 δισεκατομμύρια πιστούς από 1,6 δισεκατομμύρια που είναι σήμερα... (ΒΗΜΑgazino, 20.12.2015, σελ. 10). Αν και αυτές οι προβλέψεις είναι γνωστές, οι άθεοι θέλουν να αποδυναμώσουν τις δυτικές κοινωνίες από τα πνευματικά αντισώματά της. Μπρος στην ηδονή και στον ορθολογισμό ας γίνουν όλα στάχτη... 

Ο Ντοστογιέφσκι (1821 – 1881)  έζησε παράλληλα με τον Δαρβίνο (1809 - 1882). Το 1859 ο Δαρβίνος εκδίδει τη θεωρία της καταγωγής των ειδών και ο Ντοστογιέφσκι αποφυλακίζεται, μετά την καταδίκη του σε θάνατο, ως μέλους τρομοκρατικής ομάδας και της μετατροπής της ποινής του σε τέσσερα χρόνια καταναγκαστικά έργα στη Σιβηρία. Το 1871 ο Δαρβίνος με το βιβλίο του «Η καταγωγή του ανθρώπου και η επιλογή η συνδεόμενη με το φύλο» δημοσιοποίησε τις απόψεις του για την εξελικτική πορεία του ανθρώπου και το 1872, με το βιβλίο του «Η έκφραση των συναισθημάτων στον άνθρωπο και στα ζώα» εξέφρασε τη θεωρία του πως ο ανθρώπινος νους και τα ανθρώπινα συναισθήματα είναι αποτέλεσμα  μιας συνεχούς βιολογικής εξέλιξης. Ο Ντοστογιέφσκι το 1871 - 1872 εξέδωσε τους «Δαιμονισμένους» και το 1879 αρχίζει η έκδοση του τελευταίου και, κατά την άποψη πολλών, του πιο σημαντικού έργου του για τον άνθρωπο και τη συνείδηση του, «Αδελφοί Καραμάζοφ». Ο Ντοστογιέφσκι στα δύο τελευταία έργα του  πρόβλεψε την πορεία του ανθρώπου προς τον μηδενισμό και την αθεΐα. Ο Αλμπέρ Καμύ που διασκεύασε σε θεατρικό έργο τους «Δαιμονισμένους», σε συνέντευξή του είπε: « Για καιρό πιστευόταν ότι ο Μαρξ είναι ο προφήτης του 20ού αιώνα. Τώρα γνωρίζουμε ότι η προφητεία του προκάλεσε μεγάλη πυρκαϊά. Και ανακαλύψαμε πως ο αληθινός προφήτης ήταν ο Ντοστογιέφσκι. Προφήτεψε την κυριαρχία των <Μεγάλων Ιεροεξεταστών> και τον θρίαμβο της δύναμης επί της δικαιοσύνης». (Albert Camus «Les possedes”, Edit. Gallimard, Paris, 2010, p. 260). 

Στους «Δαιμονισμένους» ο Κυρίλοφ δηλώνει προφητικά, σα να είναι σημερινός άθεος, πως «η αθεΐα του είναι η ελευθερία του». Στους «Αδελφούς Καραμάζοφ» ο διάβολος λέγει στον Ιβάν Καραμάζοφ ότι  ο Μέγας Ιεροεξεταστής πρέπει να υλοποιήσει το έργο του: «Κατά τη γνώμη μου δεν χρειάζεται τίποτα να γκρεμίσουν (Σημ. γρ. Οι οπαδοί του Μεγάλου Ιεροεξεταστή και της αθεΐας), μα πρέπει μονάχα να γκρεμιστεί η ιδέα του Θεού μέσα στην ανθρωπότητα. Να από πού πρέπει να αρχίσουμε! Απ’ αυτό, απ’ αυτό πρέπει να αρχίσει κανείς - ω τυφλοί που τίποτε δεν καταλαβαίνετε! Όταν η ανθρωπότητα ολόκληρη θα απαρνηθεί το Θεό (και πιστεύω πως αυτή η περίοδος, αντίστοιχη με τις γεωλογικές - Σημ. γρ. Εδώ υπεισέρχεται η έννοια της εξέλιξης του Δαρβίνου - θα πραγματοποιηθεί) τότε από μόνη της χωρίς ανθρωποφαγία, θα καταρρεύσει όλη η προηγούμενη κοσμοθεώρηση και, το σπουδαιότερο, όλη η παλαιά ηθική, και θα πραγματοποιηθεί το καινούργιο. Οι άνθρωποι θα ενωθούν για να τα πάρουν όλα από τη ζωή, όλα όσα μπορεί να δώσει, μα οπωσδήποτε για την ευτυχία και τη χαρά σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο. Ο άνθρωπος θα ανυψωθεί με το πνεύμα της θεϊκής τιτανικής υπερηφάνειας και θα εμφανιστεί ο άνθρωπος - θεός. Θριαμβεύοντας πια απεριόριστα πάνω στη φύση, με τη θέλησή του και την επιστήμη του, ο άνθρωπος θα αισθάνεται μ’ αυτό και μόνο κάθε ώρα μιαν απόλαυση τόσο μεγάλη που θα του αντικαταστήσει όλες του τις ελπίδες για επουράνιες ηδονές. Ο καθένας θα μάθει πως είναι θνητός ολόκληρος, χωρίς ανάσταση, και θα δεχθεί τον θάνατο περήφανα και ήρεμα, σα θεός... Το πρόβλημα είναι τώρα αν είναι δυνατό να έρθει μια τέτοια πρόοδος, ή όχι; Αν έρθει, τότε όλα θα έχουν τακτοποιηθεί και η ανθρωπότητα θα οργανωθεί οριστικά. Αλλά έχοντας υπόψη μας την ανθρώπινη ανοησία, μπορούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα πως αυτό δεν θα πραγματοποιηθεί ίσως ούτε ύστερα από χίλια χρόνια. Μα σε εκείνον που ξέρει από τώρα την αλήθεια επιτρέπεται να βολευθεί όπως του αρέσει πάνω στις νέες αρχές. Από αυτήν την άποψη σε έναν τέτοιον άνθρωπο όλα επιτρέπονται. Και όχι μονάχα αυτό. Και αν ακόμα αυτή η περίοδος δεν θα φτάσει ποτέ, μια και παρόλα αυτά Θεός και αθανασία δεν υπάρχουν, επιτρέπεται στον καινούργιο άνθρωπο να γίνει άνθρωπος - θεός, έστω και αν θα είναι ο μόνος σε όλο τον κόσμο και φυσικά με τον καινούργιο του τίτλο να υπερπηδήσει κάθε όριο παλαιάς ηθικής του πρώην δούλου  ανθρώπου, αν χρειαστεί». (Ντοστογιέφσκι «Αδελφοί Καραμάζοφ», Εκδ. Γκοβόστη, Αθήνα, Δ΄ Τόμος, σελ. 98 - 100).

Ο Ντοστογιέφσκι πρόβλεψε τη σημερινή κατάσταση, ως προς την εκστρατεία της αθεΐας κατά του Χριστιανισμού, με εργαλείο την θεωρία της εξέλιξης. Μακάρι ο καθένας μας να επιλέξει να είναι μαζί του στην ακράδαντη πίστη του προς τον Ιησού Χριστό και όχι με τον Δαρβίνο και τον Μεγάλο Ιεροεξεταστή της εποχής μας, έστω και αν αυτός δείχνει ισχυρός εξουσιαστής και μας απειλεί με συνέπειες στη ζωή μας, αν δεν υποκύψουμε και δεν τον ακολουθήσουμε.

Βιβλιογραφία που χρησιμοποιήθηκε για το παρόν πόνημα

• Αϊνστάϊν Αλβέρτου «Ο σημερινός κόσμος», Εκδόσεις Μάρη, Αθήνα, 1951
• Βασιλείου Αγίου του Μεγάλου «Εξαήμερος», Μ. Βασιλείου Έργα, 4^ος Τόμος, Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Θεσσαλονίκη, 1973.
• Βολφ Λάρι (Larry Wolff) «Ο Διαφωτισμός και ο Ορθόδοξος κόσμος», Κέντρο Νεοελληνικών Ερευνών Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, Αθήνα, 2001.
• Γκενόν Ρενέ «Η κρίση του σύγχρονου κόσμου», Εκδ. «Δωδώνη», Αθήνα, 1980.
• Γκιτόν Ζαν «Θεός και Επιστήμη», Εκδ. «Αστάρτη», Αθήνα, 1999.
• Γρηγορίου Νύσσης «Πνεύμα και Λόγος», Εκδ. «Τέρτιος», Κατερίνη, 1997
• Δαρβίνου Καρόλου «Η καταγωγή των ειδών», Τόμοι Α΄ και Β΄, Εκδόσεις «Το Βήμα», Αθήνα 2009.
• Δρακόπουλου Παναγιώτη «Θητεία», Εκδ. IMAGO, Αθήνα, 1982
• Ιωάννου Χρυσοστόμου «Η Δημιουργία του κόσμου», Εκδ. «Λύχνος», Αθήνα, 2003.
• Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών «Ιστορία και Φιλοσοφία των Επιστημών στον Ελληνικό χώρο (17^ος-19^ος αι.), Εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα, 2003.
• Ιονέσκο Ευγενίου «Ο Ρινόκερος», Εκδ. «Δωδώνη», Αθήνα, 1992.
• Koϊρέ Αλεξάντρ «Δυτικός πολιτισμός», Εκδόσεις «Ύψιλον», Αθήνα, 1991
• Κρόφορντ Ρόμπερτ «Τι είναι θρησκεία», Εκδόσεις Σαββάλας, Αθήνα, 2004.
• Λίποβατς Θάνου «Δημοκρατικός Λόγος, Ψυχανάλυση, Μονοθεϊσμός», Εκδόσεις «Πλέθρον», Αθήνα, 2001.
• Λορεντζάτου Ζήσιμου «Collectanea», Εκδ. «Δόμος», Αθήνα, 2009.
• Μακ Γκραθ Άλιστερ (McGrath Alister) «Το λυκόφως του αθεϊσμού», Εκδόσεις «Ουρανός», Αθήνα, 2008.
• Μονό Ζακ «Η τύχη και η αναγκαιότητα», Εκδόσεις Ράππα, Αθήνα, 1971.
• Μορέν Εντγκάρ «Αφήνοντας τον 20ό αιώνα», Εκδ. «Ροές», Αθήνα, 1987.
• Μπελογιάννη Νίκου – Αγγελικής Κώττη «Σταλινισμός, η τέταρτη μονοθεϊστική θρησκεία», Εκδ. «Αγρα», Αθήνα, 2012.
• Μπλουμ Αντωνίου, Μητροπολίτου « Ο Μητροπολίτης και η άθεη- Μια συζήτηση με τη Μαργκανίτα Λάσκι», Εκδόσεις «Εν πλω», Αθήνα, 2004.
• Νοταρά Χρυσάνθου, Πατριάρχου Ιεροσολύμων «Εισαγωγή εις τα Γεωγραφικά και Σφαιρικά», Εν Παρισίοις, 1716.
• Ντεμπρέ Ρεζίς «Ο Θεός, μια ιστορική διαδρομή», Εκδ. «Κέδρος», Αθήνα, 2001.
• Ντοστογιέφσκι Φεοντόρ « Αδελφοί Καραμάζοφ», Εκδ. Γκοβόστη, Αθήνα.
• Ντοστογιέφσκι Φ. «Δαιμονισμένοι», Διεθνείς Εκδόσεις,
• Όργουελ Τζορτζ «1984», Εκδ. «Κάκτος», Αθήνα, 1978
• Όργουελ Τζορτζ «Η φάρμα των ζώων», Εκδ. «Γράμματα», Αθήνα, 1982.
• Παπαϊωάννου Κώστα «Η κρίση του μαρξισμού», άρθρο στο περιοδικό «Εποπτεία», τεύχος 64, Ιανουάριος 1982.
• Πόπερ Καρλ «Η ανοιχτή κοινωνία και οι εχθροί της», Τόμοι Α+Β, Εκδόσεις «Δωδώνη», Αθήνα,1980.
•  Σαραντάρη Γιώργου « Δοκίμια για την ύπαρξη του ανθρώπου», Εκδόσεις Ευθύνης (Αναλόγιο), Αθήνα, 1999.
• Σεστώφ Λεβ «Στους αντίποδες του ορθολογισμού», Εκδόσεις «Printa», Αθήνα, 2005.
• Σπένγκλερ Οσβαλντ (Spengler Oswald) «Η παρακμή της Δύσης», Α΄+Β΄ Τόμοι, Εκδ. «Τυπωθήτω-Γιώργος Δαρδανός, , Αθήνα, Α΄ Ανατύπωση στα ελληνικά Ιανουάριος 2004
• Τρεμπέλα Ν. Παναγιώτη «Απολογητικαί Μελέται», Τόμοι Α΄, Β΄ και Γ΄, Έκδοσις Αδελφότητος Θεολόγων «Ο Σωτήρ», Αθήναι, 1965 – 1971.
• Τσάλμερς Α.Φ. «Τι είναι αυτό που το λέμε Επιστήμη;», Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 1994.
• Φαρούκι Ναϊλά (Farouki Nayla)  «Πίστη και Λογική», Εκδ. Οίκου Π. Τραυλού – Ε. Κωσταράκη, Αθήνα, 1997.
• Φουκουγιάμα Φράνσις «Το τέλος της Ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος», Εκδ. Νέα Σύνορα, Α.Α. Λιβάνη, Αθήνα, 1993.
• Χάντιγκτον Π. Σάμιουελ «Η σύγκρουση των πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης», Εκδ. ΤERZO  BOOKS, Γ΄ Έκδοση, Αθήνα, 1999.
• Χάντιγκτον Π. Σάμιουελ «Ποιοι είμαστε – Η Αμερικανική ταυτότητα στην εποχή μας», Εκδ. Οίκος Λιβάνη, Αθήνα, 2005.
• Χόκινγκ Στέφεν ( Hawking H. Stephen) «Το χρονικό του χρόνου» Εκδ. «Κάτοπτρο», Αθήνα.
• Copleston F.C. “Aquinas – An introduction to the life and work of the great medieval thinker”, Penguin Books, London 1955.
• Badre Bertrand – Chalmin Philippe – Tissot Nicolas “La mondialisation a-t-elle une ame?”, Ed. Economica, Paris 1998.
• Barzun Jacques “Darwin, Marx, Wagner – Critique of a heritage”, The University of Chicago Press, Chicago and London, 1958.
• Camus Albert “Les possedes”, Edit. Gallimard, Paris, 2010.
• Cattin Yves “L’ anthropologie politique de Thomas d’ Aquin”, Ed. L’ Harmattan, Paris, 2001.
• Chalmers Alan F. “Qu’ est-ce que la science”, Ed. La Decouverte, Paris, 1987.
• De Rivero Oswaldo “Le mythe du developpement”  Enjeux Planete, Editions de l’ Atelier, Paris, 2003.
• Ferguson Niall “The great Degeneration”,Penguin Books, London 2012.
• Girard Aurelien, Parent Sylvain, Pettinaroli Laura “Atlas des chretiens”, Ed. Autrement, Paris, 2016. 
• Lange F.-A “Histoire du materialisme”, 2 Tomes, Librairie Schleicher Freres, Paris, 1911.
• Facchini Fiorenzo «Εvoluzione. Cinque questioni nel dibattito attuale», Jaca Book, Milano.
• Le Point  “References – Le bien et le mal – Les textes fondamentaux”, Decembre 2016 – Janvier 2017.
• Novak Michael  “The universal hunger for liberty”, Basic Books, New York, 2004.
• Onfray Michel “Traite d’ atheologie”, Ed. Grasset, Paris, 2005.
• Owen Judd J. “Religion & the Demise of Liberal Rationalism – The Foundational crisis of the Separation of church & State”, The University of Chicago Press, Chicago and London, 2001.
• Pezzimenti Rocco “Politica e religione”, Ed. Citta Nuova, Roma, 2004.
• Ringlet Gabriel “L’ evangile d’ un libre penseur”, Ed. Albin Michel, Paris, 1998.   
• Severino Emanuele “Antologia Filosofica”, Biblioteca Universale Rizzoli, 3za Edizione, 1997.

Μελέτη  Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Χημικού, Δημοσιογράφου και Συγγραφέα

ΤΕΛΟΣ!

Ιδιαίτερη ακρόαση στο Φανάρι

Μια σπουδαία οικογενειακή στιγμή βιώσαμε την περασμένη εβδομάδα, και συγκεκριμένα την Γ΄ Κυριακή των Νηστειών, την Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης.

Ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, μόλις πληροφορήθηκε την ολοκλήρωση της Διδακτορικής Διατριβής του πρωτότοκου γιου μας Δημητρίου - Φιλίππου Σαλαπάτα, μας προσκάλεσε οικογενειακώς στη Βασιλεύουσα.

Η χαρά που αισθανθήκαμε ήταν τεράστια και η ανταπόκρισή μας άμεση και φυσικά θετική.

Το πρωΐ της Κυριακής της Σταυροπροσκύνησης εκκλησιασθήκαμε στον Πατριαρχικό Ναό του Αγ. Γεωργίου και αισθανθήκαμε την ευγενική ματιά του Πατριάρχη να μας σκεπάζει.

Κατόπιν μεταβήκαμε στην Αίθουσα του Θρόνου και συνομιλήσαμε με Αρχιερείς και άλλους Κληρικούς του Πατριαρχείου μας, με Καθηγητές, καθώς και με τον Ναυπλιώτη Γενικό Πρόξενο της Ελλάδας μας στην Πόλη κ. Ευάγγελο Σέκερη.

Κάποια στιγμή ο Παναγιώτατος μας προσκάλεσε σε ιδιαίτερη ακρόαση στο Γραφείο του. Εκεί ο Δημήτρης παρουσίασε και προσέφερε ιδιοχείρως στον Πατριάρχη μας τη Διδακτορική Διατριβή του, που αφορά τις Διαχριστιανικές Σχέσεις Ορθοδόξων - Αγγλικανών.

Ο Παναγιώτατος έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και συζήτησε με τον Δημήτρη το θέμα της Διατριβής, την οποία πήρε στα χέρια του και την ξεφύλλισε, προσέχοντας και την ιδιόχειρη αφιέρωση.

Αυτές οι ιδιαίτερες στιγμές στο Γραφείο της σεπτής κορυφής της Οικουμενικής Ορθοδοξίας είναι στιγμές που θα μας μείνουν αξέχαστες στην ψυχή και στο νου μας.

Ο Πατριάρχης μας ευχήθηκε εγκάρδια, μας ευλόγησε, μας τίμησε ιδιαίτερα και ξεχωριστά, κι εμείς αισθανθήκαμε την εύνοια, την αγάπη και το ενδιαφέρον του να μας καλύπτει, με ένα γλυκύ και πνευματικό τρόπο.

Το ταξίδι μας στη Βασιλεύουσα είχε κι άλλες ενδιαφέρουσες στιγμές και μας προσέφερε πολλές συγκινήσεις. Η ιδιαίτερη όμως αυτή ακρόαση στο Γραφείο του Παναγιωτάτου ήταν σαφώς η κορυφαία στιγμή, και είμαστε γι’ αυτό ευγνώμονες στην Α.Θ.Π. τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο, τον οποίο συνοδεύουν πάντοτε οι ειλικρινείς ευχές και προσευχές μας.

25 Μαρτίου 1821 / 25 Μαρτίου 2017

ἤ,  Οἱ ἀπόηχοι ἀπό μιάν Ἐθνική Ἐπέτειο στή νῆσο Σκόπελο

Μέ βαθύτατο προβληματισμό γράφω αὐτές τίς γραμμές γιά νά θυμίσω στούς συντοπίτες μου, πώς γιά μιάν ἄλλη χρονιά λησμονήθηκε τό μεγάλο μας χρέος: Στήν Ἱστορική Μνήμη πρῶτα καί μετά στή δικιά μας τή συνείδηση, πού ὀφείλει νά τιμᾶ καί νά σέβεται ὅ,τι τό καλό, τό ἱερό τό δεμένο ἄρρηκτα μέ τήν Ἱστορία τοῦ νησιοῦ αὐτοῦ.

Κάθε χρόνο, λοιπόν, λησμονεῖται αὐτό πού ἔγραψε πρίν ἀπό πολλά χρόνια ὁ Σκοπελίτης λόγιος, ὁ Νικ. Ι. Γεωργάρας, καί τό ὁποῖο ἀναφέρεται στήν προετοιμασία τῆς Σκοπέλου γιά τόν Ἀγώνα. Μᾶς θυμίζει, λοιπόν:

«Κατά δέ τό ἔτος 1821 ἐλθών εἰς Σκόπελον ὁ διδάσκαλος Θεόφιλος Καΐρης καί οὗτος τῆς Φ(ιλικῆς) Ἑταιρείας ἀπόστολος, ἀφ᾿ οὗ ὡμίλησε τῆ Κυριακῇ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως (Μαΐου)[i] μετά τήν θείαν λειτουργίαν ἐν τῇ πλατείᾳ τοῦ ναοῦ τῆς Φανερωμένης ἐκ τοῦ ἐξώστου παρακειμένης τινός οἰκίας[ii] λόγον ὑπέρ τῆς ἀνεξαρτησίας ἠμῶν λίαν ἐνθουσιαστικόν προιμιασθείς ἐν τοῦ τροπαρίου

"Οὐκέτι φλογίνη ῥομφαία φυλάττει τήν Πύλην τῆς Ἐδέμ..."

ὕστερον  δ᾿ εἰπών 'Ὄχι πλέον Τοῦρκοι ἐπί τῆς κεφαλῆς ἡμῶν κ.λ.π." τοσοῦτον ἐξήγειρε τόν ἐνθουσιασμόν  τῶν πολιτῶν, ὥστε εὐθύς οὗτοι ἀνεπέτασαν τήν σημαίαν τῆς Ἐπαναστάσεως κατά τῆς τουρκικῆς δυναστείας».

Τό σπίτι αὐτό μέχρι σήμερα ὑπάρχει, ὅπως καί ἡ πλατεία τῆς Φανερωμένης. Ἀναρωτιέμαι, λοιπόν,  γιατί νά μή γίνει εὐρύτερα γνωστή αὐτή ἡ ἄγνωστη σελίδα τῆς ἱστορικῆς διαδομῆς τῆς Σκοπέλου[1];

π. K.N. Kαλλιανός

---

[1] Περισσότερα βλ. π. Κων. Ν. Καλλιανός, Μία ἄγνωστη μελέτη τοῦ σκοπελίτη λογίου Νικολάου Γ. Γεωργάρα, περ. Θεσσαλικὸ Ἡμερολόγιο, τ.  61 (2012), σελ. 277-288.