Κάθε χρόνο, κατά μήνα Φεβρουάριο, έχω τη χαρά και την ευλογία να
επισκέπτομαι για λίγες (δυστυχώς για πολύ λίγες) ημέρες τον τόπο όπου γεννήθηκα
και ανατράφηκα, στην καρδιά του Αργολικού κάμπου.
Για όσο μου επιτρέπει το βαρύ πρόγραμμά μου παραμένω στον πατρικό οίκο και
ανακαλώ στη μνήμη μου εικόνες, πρόσωπα, φωνές, ονόματα, παρωνύμια και φιλικά
συναισθήματα που δεν μαραίνονται με το χρόνο.
Ο χρόνος είναι βέβαια ανίκητος και αδίστακτος, αλλά οπωσδήποτε εξαρτάται
από τον καθένα το πως θα τον διαχειρισθεί. Ας μην ξεχνούμε πως όσο τα χρόνια
περνούν και φεύγουν τόσο μερικά άλλα χαρακτηριστικά, όπως η πείρα και η σοφία,
έρχονται και εμπλουτίζουν την ανθρώπινη φύση.
Η χειμωνιάτικη εποχή δυστυχώς δεν επιτρέπει να κάνει κανείς πολλές και
ποικίλες κινήσεις, να επικοινωνήσει με τα άτομα που θα ήθελε και να γευθεί όλα
αυτά που του έχουν λείψει, αφού η εργασία, ο καιρός, και τόσα άλλα ζητήματα εγκλωβίζουν
τον άνθρωπο σε μια σκληρή καθημερινότητα.
Όμως, η αλήθεια είναι πως και τα άψυχα έχουν κάποια δικά τους
χαρακτηριστικά στοιχεία, τα οποία κι αυτά βοηθούν στο να μειωθεί κάπως η αλμύρα
της ξενιτιάς.
Έτσι, το εικονοστάσι της πατρικής οικίας, το προσκυνητάρι στην αυλή, ο
κήπος, το πυκνό δενδρολίβανο, οι λεμονιές και οι πορτοκαλιές, γίνονται οχήματα μνήμης,
ανάμνησης, ψυχής και βιωμάτων, που μας ταξιδεύουν... και ανανεώνουν σκέψεις και
συναισθήματα.
Μέχρι την επόμενη φορά...
No comments:
Post a Comment