Τῆς Προηγιασμένης τό ἱερό τό θάμβος...

(Ποιμαντικά Βιώματα τῆς Σαρακοστῆς)

Ἀπό τίς μέγιστες δωρεές τοῦ Θεοῦ στόν κάθε ποιμένα εἶναι κι αὐτή τῶν βιωμάτων πού κερδίζει ὁ δεύτερος τόν καιρό τῆς Σαρακοστῆς καί, μάλιστα, τίς ἡμέρες πού τελεῖ τήν τῶν Προηγιασμένων Δώρων Θεία Λειτουργία. Γιατί μπορεῖ ἡ Σαρακοστή νά εἶναι ἡ κατανυκτικότατη περίοδος τοῦ ἔτους, ὅμως ἡ κορύφωση τῆς κατανύξεως συντελεῖται κατά τήν τέλεση τῆς Λειτουργίας τῶν Προηγιασμένων καί, φυσικά, κατά τή Μ. Ἑβδομάδα. Κι αὐτό, ἐπειδή οἱ ἱερές ἐκεῖνες στιγμές ἔχουν μέγιστο ἀνθρωπολογικό καί σωτηριολογικό περιεχόμενο.   

«Σύ Κύριε ἐλευθέρωσε ὅλες μας τίς αἰσθήσεις ἀπό κάθε ἐμπαθῆ νέκρωσή τους, βάζοντας ὁδηγό σ’ αὐτές τόν νοῦ πού κρίνει κατά τό θέλημά Σου. Ὥστε τά μάτια μας νά ἀποφεύγουν τά πονηρά, ἡ ἀκοή μας νά μήν ἀνέχεται μάταιους καί ἁμαρτωλούς λόγους, ἡ γλώσσα μας νά εἶναι καθαρή ἀπό αἰσχρά λόγια, τά χείλη μας πού σέ ὑμνοῦν νά εἶναι ἀγνά Κύριε, τά χέρια μας νά ἀποφεύγουν κάθε φαύλη ἐνέργεια καί νά ἐνεργοῦν μόνο ὅσα εἶναι εὐάρεστα σέ Σένα· ὅλα μας τά μέλη καί ἡ σκέψη νά ἀσφαλιστοῦν μέ σταθερότητα ἀπό τήν θεία χάρη σου». (Α΄ Εὐχή Πιστῶν)

Μέσα, λοιπόν, στό εὐκατάνυκτο κλίμα τῆς Σαρακοστῆς, πού ἐπιχειρεῖται ἡ ἐν Χριστῷ ἀνακαίνιση τῆς ἀνθρώπινης ὑπάρξεως, ἡ γλώσσα καί ἡ δομή τῆς Προηγιασμένης συμβάλλουν πρός αὐτόν τόν σκοπό. Γιατί εἶναι βέβαιο πώς ἡ συνειδητή ἀνθρώπινη ψυχή ἰκετεύει,  

«Κύριε, ἐσένα παρακαλοῦμε πού εἶσαι γεμάτος καλωσύνη καί ἔλεος, νά κατανοήσεις ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς καί νά μᾶς κάνεις ἀξίους τῆς ὑποδοχῆς τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ καί Θεοῦ μας, τοῦ Βασιλέως τῆς Δόξης Χριστοῦ. Γιατί νά, τό ἄχραντο Σῶμα του καί τό ζωοποιό αἷμα του μετά ἀπό λίγο θά ἔλθουν καί θά ἀποτεθοῦν σ’ αὐτήν τήν ἁγία μυστική Τράπεζα, περικυκλούμενα ἀπό πλῆθος οὐρανίων ἀγγέλων Κάνε, Κύριε, νά εἶναι ἀκατάκριτη γιά μᾶς ἡ μετάληψή τους ὥστε φωτιζόμενοι στά ἐσωτερικά μας κριτήρια νά γινόμαστε παιδιά τῆς δικῆς σου ἡμέρας καί τοῦ δικοῦ σου φωτός». (Β᾿ Εὐχή Πιστῶν).

Κι ἀκόμα περισσότερο, ἐκεῖ πού λυγίζει κυριολεκτικά ἡ ἀνθρώπινη ὐπαρξη, πρῶτα τοῦ λειτουργοῦ ἱερέα κι ὕστερα κάθε πιστοῦ, καθώς καταννοοῦν «τά πλήθη τῶν πεπεραγμένων (τους) δεινῶν», εἶναι ἡ στιγμή πού λιτανεύεται ο Βασιλεύς τῆς Δόξης.

«Ἐσύ Κύριε πού εἶσαι Θεός τῶν ἀνεκφράστων καί ἀθεάτων Μυστηρίων, ἐσύ πού εἶσαι θησαυρός σοφίας καί γνώσεως ἀπέραντης καί κρυμμένης· Ἐσύ πού μᾶς ἔδωσες, μέ τήν χειροτονία, τήν διακονία αὐτῆς τῆς λειτουργίας καί ἔβαλες ἀπό τή μεγάλη σου φιλανθρωπία ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς καί ἀνάξιους νά σοῦ προσφέρουμε δῶρα καί θυσίες γιά τίς δικές μας ἁμαρτίες καί γιά τοῦ λαοῦ τίς ἀπό ἄγνοια παραβάσεις. Ἐσύ, Ἀόρατε Βασιλεῦ, πού ἔφτιαξες μεγάλα, ἀναρίθμητα καί ἀνεξερεύνητα, λαμπρά καί ἐξαίσια δημιουργήματα· Ἐσύ, τώρα δές στοργικἀ ἐμᾶς πού παριστάμεθα γύρω ἀπό τό θυσιαστήριο σάν νά εἴμασταν μπροστά στόν Χερουβικό σου Θρόνο, πάνω στόν ὁποῖο ὁ μονογενής σου Υἱός καί Θεός μας ἐπαναπαύεται μέ τήν μορφή τῶν φρικτῶν Μυστηρίων πού βρίσκονται μπροστά μας. Ἐσύ Κύριε, ἐλευθέρωσε καί μᾶς καί τόν πιστό σου λαό ἀπό κάθε ἁμαρτία καί ἁγίασε τίς ψυχές καί τά σώματα ὅλων μας μέ ἁγιασμό μόνιμο, ὥστε μέ καθαρή τήν συνείδηση, ἀνεπαίσχυντο τό πρόσωπο καί γεμάτη ἁγιασμό τήν καρδιά μας, νά μεταλαμβάνουμε τῶν ἁγίων ἐτούτων Μυστηρίων καί ζωοποιημένοι ἀπό αὐτά νά ἑνωθοῦμε μέ τόν Χριστό τόν ἀληθινό Θεό μας πού εἶπε: Αὐτός πού τρώει τήν σάρκα μου καί πίνει τό αἷμα μου, εἶναι ἑνωμένος μαζί μου καί ἐγώ μέ αὐτόν. Ἄς κυριαρχεῖ μέσα μας ὁ Λόγος σου Κύριε, ὥστε νά γίνουμε ναός τοῦ Παναγίου καί προσκυνητοῦ σου Πνεύματος...» (Εὐχή τῶν Πληρωτικῶν)

Εἶναι ἀλήθεια πώς συγκλονίζεται ὁ ἱερουργός αὐτές τίς θεῖες καί ἀνεπανάληπτες στιγμές, καθώς ψαύει μέ τρεμάμενη καρδιά, ἀλλά καί χέρια τοῦ πανιέρου καί ζωοποιοῦ Σώματος καί Αἵματος τοῦ Κυρίου του. Γιατί τό εἶχε δηλώσει στήν Κυριακάτικη λειτουργία, κατά τήν ὁποία καθαγιάστηκε ὁ Ἀμνός πού ἔχει μπροστά του: «ἰκανωσόν με...» νά τελέσω τή λειτουργία αὐτή, καθόσον «οὐδείς ἄξιος τῶν συνδεδεμένων ταῖς σαρκικαῖς ἐπιθυμίαις καί ἡδοναῖς προσέρχεσθαι ἤ προσεγγίζειν ἤ λειτουργεῖν σοι, Βασιλεῦ τῆς δόξης· τό γάρ διακονεῖν σοι μέγα καί φοβερόν καί αὐταῖς ταῖς ἐπουρανίαις δυνάμεσιν...». (Εὐχή Χερουβικοῦ)...

Κι ἔρχεται ἡ στιγμή πού «δι᾿ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων» κοινωνεῖ ὁ ἴδιος καί στή συνέχεια, δι᾿ αὐτοῦ καί οἱ πιστοί.

Αὐτή τήν ἀγαλλίαση τῆς Θείας Μεταλήψεως, πού νοιώθει ὁ ἴδιος κι οἱ ὑπόλοιποι πιστοί μέσα στό πένθιμο τοπίο τῆς Σαρακοστῆς ἐκφράζει μέ τήν παρακάτω ὀπισθάμβωνο εὐχή, πού γίνεται συνάμα καί ἰκέσιος λόγος γιά εὐλογημένη συνέχεια στόν φωτοποιό καιρό τῆς Ἐγκρατείας.   

«Παντοκράτορ Κύριε, σύ πού ἐδημιούργησες “ἐν σοφίᾳ” ὅλη τήν κτίση σύ πού κατά τήν ἀνέκφραστη πρόνοια καί πολλή καλωσύνη σου μᾶς κράτησες στή ζωή μέχρι αὐτές τίς πάνσεπτες ἡμέρες γιά καθαρισμό τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων μας γιά ἐγκράτεια ἀπό τά πάθη, γιά βάθεμα στήν ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως...».

π. Κ.Ν. Καλλιανός