25η Μαρτίου, η Εθνική μας Εορτή

Δύο είναι τα Ευαγγέλια της χαράς που γιορτάζουμε σήμερα, και τα δύο εστάλησαν εκ των άνω, γι’ αυτό και τα δύο είναι Άγια και Ιερά και Σεβαστά από τον ευσεβή λαό μας.

Το πρώτο εστάλη με τον άγγελο από το Θεό στην Παρθένο Μαρία, γιατί αυτή επρόκειτο να γίνει η Μάνα που θα κρατούσε Εκείνον που έμελλε να σηκώσει το μεγάλο βάρος των αμαρτιών μας και που με το αίμα του θα ξέπλενε όλες τις ακαθαρσίες της ψυχής μας, για να κάμει τον άνθρωπο εικόνα και παιδί του Θεού. Γι' αυτό λοιπόν ο άγγελος χαιρετίζει την Μαρία λέγοντάς της «χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία» και χαιρετίζοντας την Παρθένο Μαρία, χαιρετίζει εμάς τους ανθρώπους ο απεσταλμένος άγγελος του Θεού.

Αλήθεια πόσο μεγάλη τιμή για την απλή και αγνή αυτή κόρη της Ναζαρέτ;  Να μάθει από το στόμα του αγγέλου ότι επρόκειτο τα σπλάχνα της να γίνουν ο δρόμος και η γέφυρα του ερχομού Εκείνου ο οποίος θα άλλαζε την ιστορία του κόσμου. Εκείνου που θά  έφερε  την αληθινή αλλαγή στην ανθρωπότητα. Την αλλαγή που τόσους αιώνες  η ανθρωπότητα ονειρευόταν και που τόσοι Προφήτες προείπαν και περίμεναν. Τιμή και η τιμή αυτή γίνεται δεκτή με ταπείνωση και καρτερία από την απλή Μαρία, γιατί όλη η καρδιά της, η ψυχή της και ο νους της ακουμπούσε πάνω στην εμπιστοσύνη που της έδινε η πίστη στο Θεό.

Και με το χαίρε του αγγέλου προς την Παναγία, χαίρεται και γιορτάζει ο κόσμος όλος, γιατί μια νέα εποχή  ανατέλλει,  το φως της οποίας θα είναι  ο ίδιος ο Χριστός, ο Θεός, ο Δημιουργός των πάντων.

Κι αυτή την χαρά ήλθαμε εμείς εδώ να γιορτάσουμε.  Χαρά  που ξεκινάει από πάνω, από τα ουράνια, γι’ αυτό και  έγινε η χαρά αυτή από τότε αιώνια. Δεν είναι  μικρή  η χαρά μας, σαν αυτές τις μικροχαρές που προσφέρουμε εμείς οι άνθρωποι που το τέλος τους ίσως να κρύβουν πίκρα  και απογοήτευση, υστεροβουλία και μικροσυμφέροντα. Είναι σίγουρη η χαρά μας και αληθινή, όπως αληθινός είναι και ο Θεός στον οποίο πιστεύουμε.

Το δεύτερο Ευαγγέλιο το έστειλε και αυτό ο Θεός στο πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου Παλαιών Πατρών Γερμανού, στις ψυχές του τυραννισμένου και σκλαβωμένου Ελληνικού Λαού, στο Μοναστήρι της Αγίας Λαύρας την 25^η Μαρτίου 1821, όταν οι ΄Ελληνες αποκαμωμένοι  από το σκοτάδι της σκλαβιάς παίρνουν  την απόφαση να ζήσουν ή να πεθάνουν ελεύθεροι  και να αποτινάξουν τον Τουρκικό ζυγό. Ένα ζυγό βαρύ και δυβάστακτο, που όμοιά του η ανθρώπινη ιστορία δεν έχει, γεμάτο πόνο, στέρηση θυσία, αίμα και περιφρόνηση.  Γι’ αυτό ο Εθνικός μας ποιητής λέγει ότι «τα πάντα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά». Ένα ζυγό που μόνον ελεύθεροι στην ψυχή άνθρωποι νοιώθουν την έκταση και το βάθος του πάνω σ΄ ένα Λαό που προσέφερε πολλά στην υπόθεση του πολιτισμού της ανθρωπότητος. Και αυτό το ήξεραν καλά οι ΄Ελληνες σκλάβοι,  παρ΄ όλο  το σκατάδι της αγραμματοσύνης που βασίλευε κάτω από την σκλαβιά. Εγνώριζαν οι Έλληνες  την ανωτερότητά των απέναντι στον τύραννο, κι αυτό τούς έκαμε να μη θέλουν να σκύψουν κεφάλι υποταγής.

Και τί αλήθεια δεν έκαμε ο τύραννος για να λυγίσει την αγωνιστικότητα του σκλαβωμένου Λαού μας, ώστε νά χάσει την Εθνική και Θρησκευτική του συνείδηση και πίστη.  Ευκαιρία ζητούσε για να πνίξει το κάθε τι στο αίμα. Κι αυτό το βλέπουμε κάθε φορά που ξεσηκώνει για λίγο το κεφάλι ο ραγιάς, ο τύραννος τότε μετατρέπει τον ξεσηκωμό σε ποταμούς αιμάτων.  Κι ήταν τότε το δράμα ενός Λαού σκλαβωμένου προερχόμενο από τον πιό άξεστο τύραννο που εγνώρισε ποτέ η ανθρώπινη ιστορία. Άξεστο γιατί και  άλλοι  λαοί σκλαβώθηκαν από άλλους λαούς, αλλά βλέπουμε τους λαούς να αδελφώνονται  και να συμβάλει ο ένας λαός στην πρόοδο του άλλου λαού. Στην περίπτωση όμως των Ελλήνων δεν υπάρχει τέτοια αδελφοσύνη με τους Τούρκους. Το είδαμε και το βλέπουμε και σήμερα στην πολυβασανισμένη μας Κύπρο. Όπου πάτησε ο τύραννος αυτός το πόδι του είναι σαν να έπεσε οξύ και έκαψε από ρίζα κάθε βλάστηση ανθρωπισμού.

Και τότε αντέταξαν οι Έλληνες τα στήθη τους μόνοι  κατά  του τυράννου,  γιατί είχαν ορκιστεί πάνω στο Ευαγγέλιο να πολεμήσουν για την πατρίδα και του Χριστού την πίστη την Αγία, ή να πεθάνουν. Δεν υπήρχε άλλη λύση  γι αυτούς, γιατί τέτοιος ήταν και έπρεπε να είναι  στην πράξη, ο όρκος  «ελευθερία ή θάνατος».

Πόση δύναμη θα ένιωθαν οι άνθρωποι τούτοι για να πολεμούν νύχτα - μέρα, πότε νυστικοί και άϋπνοι και πότε γυμνοί και ξυπόλητοι σαν τσακάλια. Τίποτε δεν μπορούσε να τους σταματήσει, παρά μόνον η πραγμάτωση της ελευθερίας των.

Και μετά από μύριες θυσίες και ποταμούς αιμάτων έδιωξαν σιγά - σιγά τον τύραννο. Ο τύραννος 400 χρόνια είχε για τα καλά ριζώσει στον τόπο μας.

Τώρα πιά οι Έλληνες αναπνέουν ελεύθεροι για  πολλά χρόνια. Βλέπουμε την πατρίδα να αναγεννιέται, ενώ ο τύραννος,  αν εξαιρέσουμε τις μεγάλες της Τουρκίας πόλεις, η ζωή  του είναι  απολίτιστη.  Το κοράνιο στο οποίο πιστεύει δεν περιέχει την κοσμοθεωρία του Χριστιανισμού, που είναι υπεύθυνος  για την πνευματική πρόδο των λαών που  τον ασπάσθηκαν.

Νικούσαν οι ΄Ελληνες,  γιατί τους ένωνε ο όρκος στο Ευαγγέλιο για την ελευθερία της πατρίδος των, και νικούσαν μόνοι, χωρίς καμία βοήθεια από τους τότε μεγάλους ξένους.  Κάθε φορά που τόλμησαν και ζήτησαν βοήθεια, την επλήρωναν μετά πολύ ακριβά. Είχαν πετάξει στην άκρη κάθε τι που μπορούσε να τους διχάσει. Πάνω απ΄ όλα  έστεκε η Πατρίδα.  Τι θα πεί περιουσία μπρός την πατρίδα; Ήξεραν καλά ότι δεν μπορούσαν  να έχουν σίγουρη περιουσία, όταν η πατρίδα τους  ήταν σκλαβωμένη. Όλα στον αγώνα κατά  του βάρβαρου  τυράννου που σαν παράσιτο ρουφούσε το αίμα του σκλαβωμένου Λαού μας.

400 χρόνια σκλαβιάς ήσαν ικανά να διδάξουν τους ΄Ελληνες ότι μόνον ενωμένοι θα έφερναν πίσω στον τόπο τους την χαμένη ελευθερία  και αξιοπρέπεια  ενός Λαού  εκ φύσεως ελευθέρου και φιλοτίμου, ποτισμένου με τις αρχές  της Δημοκρατίας και της ανώτερης  πνευματικά ζωής.

Γι’ αυτό και πάλι τονίζουμε το κραταιό της ενότητας του Λαού, που θα αντιμετωπίζει κάθε δυσκολία και θα  γίνεται ο σεβασμός των φίλων και ο φόβος των εχθρών, που δυστυχώς  τους έχουμε γειτόνους.

Ζήτω η 25^η Μαρτίου, Ζήτω η Πατρίδα, Ζήτω ολόκληρο το Ελληνικό Έθνος εντός και εκτός των γεωγραφικών ορίων του.

Νικόλαος Πούλιος

Ομότιμος Αρχιγραμματέας Ι.Α. Θυατείρων & Μ.Β.