Πανεπιστημίου 10 στή Στοά

Ναϊδριο στόν Βράχο...

Μνήμη Κώστα Ε. Τσιρόπουλου

Ὁ Χρόνος εἶναι, ἀναμφίβολα,  τό ἱερό ταμιευτήριο τῶν κορυφαίων καί ἀθάνατων στιγμῶν τοῦ ἐπίγειου βίου μας. Ἐκεῖ χωνεύεται κάθε τι πού ζοῦμε, πού μᾶς συντυχαίνει, πού μᾶς πολιορκεῖ. Μέ κορυφαῖες, τίς ἀξεπέραστες  ὧρες  πού ἐπιμένουν νά ἀνακυκλώνονται νοσταλγικά μέσα μας, ἕως ὅτου κλείσουμε τά μάτια μας καί ἀναχωρήσουμε γιά  τήν αἰωνιότητα, παίρνοντάς τες μαζύ μας.

Ἀπό ἐκεῖνες, λοιπόν, τίς στιγμές τίς ἀλησμόνητες εἶναι καί αὐτές  τοῦ φοιτητικοῦ μου βίου στήν Ἀθήνα καί Θεσσαλονίκη. Στιγμές πού εὐωδιάζουν τυπωμένο χαρτί καί ζεστό καφέ. Μέ τήν κλεισμένη, σάν ἀνάσα, στήν ψυχή ἀνησυχία γιά ἐνημέρωση καί ἀναζήτηση φωτεινῶν σημείων / βιβλίων, ὥστε νά εὐφρανθεῖ τό πνεῦμα καί νά ὁδηγηθοῦν ἀνοδικά τά βήματα.

Γι᾿ αὐτό καί  τά βιβλιοπωλεῖα ἦταν τό σεργιάνι μας, οἱ τόποι ἀναψυχῆς, ὅπου σοῦ χαρίζονται οἱ νέες συναντήσεις: τά φρεσκοτυπωμένα, δηλαδή,  βιβλία, πού φέρνανε καί νέες γνωριμίες, ἄνοιγαν νέους διαλόγους καί ξεκίναγαν τίς νέες φιλίες. Φιλίες πού φυτεύουν στήν ψυχὴ ἀγλαόκαρπα δέντρα. Ὁ ἀείμνηστος Κώστας Ε. Τσιρόπουλος ἦταν μιά ἀπό αὐτές τίς γνωριμίες καί τίς ἀκριβές φιλίες.

Τόν εἶδα γιά πρώτη φορά κάποιο ἀνοιξιάτικο πρωϊνό τοῦ 1972 στό προσφιλέστατο Βιβλιοπωλεῖο τῶν Φίλων, στὴν ὁδό Πανεπιστημίου 10, ὄχι ὅμως ἐκεῖ πού στήθηκε τό μετέπειτα ἱστορικό βιβλιοπωλεῖο, ἀλλά ἀκριβῶς ἀπέναντι.

Ἐπίσης τόν ξαναεῖδα στήν ἰστορική ἐκείνη διάλεξη τοῦ πολυαγαπητοῦ μου Π.Β. Πάσχου στήν Αἴθουσα Γραμμάτων καί Τεχνῶν, τόν Ἰούνιο τοῦ 1972, μέ τόν αείμνηστο Γιάννη Χατζίνη Πρόεδρο κι ἄλλους λογίους. Μάλιστα θυμᾶμαι ἀκόμα μέ συγκίνηση τήν καραμέλα πού πρόσφερε στή «κυρία Μελισσάνθη» -ἔτσι ἄκουσα νά τήν προσφωνεῖ.

Ἀργότερα ξαναβρέθηκα  στόν χῶρο τοῦ βιβιοπωλείου κι εἶχα μιά συζήτηση μαζί του, καθώς γύρευα τό πολύτιμο δοκίμιό του, «Λόγος περί τῶν παθῶν» (α’ ἔκδ. 1968). Ἦταν ὄρθιος πίσω ἀπό τόν πάγκο καί μιλοῦσε γι᾿ αὐτά πού τόν πλήγωναν: Παιδεία καί Ἐλευθερία. Πάντα συντονισμένες μέ τήν Ὀρθόδοξη Παράδοσή μας, πού δέν ἀποποίηθηκε  π ο τ έ.

Τά χρόνια πέρασαν... Ἡ «ΕΥΘΥΝΗ» ἦταν τό μέσον μέ τό ὁποῖο ὁ Κ.Ε. Τσιρόπουλος μᾶς ἐνημέρωνε, κυρίως ἀπό  «Τή Σχεδία» του, μέ δοκίμια ζωντανά, ἀνθρώπινα, στοχαστικά καί μέ θεολογικές προεκτάσεις πάντα συντονισμένα. Ποιός λησμονεῖ τό, «Θέα  τοῦ κόσμου ἀπό Νοσοκομεῖο» (Νοε. 1979) κ.ἄ. παρεμφερῆ (π.χ «Τό Μυστήριο τῆς Νοσταλγίας», «Ὁ ἄνθρωπος ὡς ἀντιγραφέας» κ.ἄ. πολλά).

Κι ὑστερα, ἐκεῖνο τό βιβλιοπωλεῖο, τό μικρό μέν, ἀλλά τόσο οἰκεῖο, τόσο νοικοκυρεμένο, σάν φοιτητικό δωμάτιο, πού εὐωδίαζε τυπωμένο χαρτί, μέ τόν ἀείμνηστο Ἀντώνη Τσακίρη καθισμένο στό μικρό τό γραφεῖο, τό πολύτιμο ἐκεῖνο χαρτί περιτυλίγματος μέ τά δείγματα τυπογραφικῶν δοκιμίων τῶν 16^ου , 17^ου, 18^ου  αἰ., ἀλλά καί τήν ἀτμόσφαιρα, πού δέν ἦταν διόλου ἀτμόσφαιρα μαγαζιοῦ, ἀλλά φιλικοῦ σπιτιοῦ. Εἶναι ἀλήθεια, πώς μᾶς λύπησε πολύ τό κλείσιμό του... Γιατί ἐκτός τῶν ἄλλων ἦταν κι ἕνα πνευματικό κέντρο, μιά σύναξη λογίων καί πνευματικῶν ἀνθρώπων πού μᾶς ἔλειψε.

Ἀπό χρόνια εἶχα τήν τιμή νά ἀλληλογραφῶ μαζί του καί νά βιώνω περισσότερο τούς στοχασμούς του, ἀλλά καί τήν εὐγένειά του, μέχρις ὅτου ἔμαθα ὅτι κλείνει ἡ ΕΥΘΥΝΗ...

Κατάλαβα τότε ὅτι αὐτό ἦταν ἡ ἀρχή μιᾶς νέας δοκιμασίας τήν ὁποία δέχτηκε μέ τήν ἀσθένειά του.

Νέα του μάθαινα ἀπό τούς ἀγαπητούς μου κ. Νατάσα Κεσμέτη καί  Διονύσιο Μαγλιβέρα, τούς ὁποίους καί εὐχαριστῶ κι ἀπό αὐτή τή θέση.

Προχθές, κοιτώντας τό ἠλεκτρονικό «Φρέαρ» πληροφορήθηκα τήν κοίμησή του. Ἔφυγε στήν ἡλικία τῆς Μητέρας μου, πού μᾶς ἀποχαιρέτησε τέτοιες μέρες (26/2), πρίν ἀπό πέντε χρόνια.

Κλείνοντας θά ἤθελα νά καταθέσω κι αὐτό, πού τό θεωρῶ σημαντικό τῆς γνωριμίας μας. Πρίν ἀπό καιρό τοῦ εἶχα στείλει ὡς εὐχετήρια κάρτα τό ἀσκητικό αὐτό τοπίο τοῦ νησιοῦ μας, μέ τό ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου νά δεσπόζει πάνω στό βράχο. Τό χάρηκε πολύ καί μοῦ ἔγραψε ὄτι πολύ θά ἤθελε νά τό ἐπισκεφτεί καί προσκυνήσει... Δέν πρόφτασε ὅμως. Ἀπό τήν ἄλλη κοιμήθηκε παραμονή τῆς Γιορτῆς τῆς εὑρέσεως τῆς τ. Κεφαλῆς τοῦ Προδρόμου. Εἶναι μόνον σύμπτωση, ἄραγε ; Ἤ μήπως, ἀναλογίζομαι, ὑπάρχει ἐδῶ κάποιο μυστικό νόημα;  Ναί, συγκινημένα ἀναλογίζομαι.

π. K.N. Kαλλιανός

Σκόπελος

(Ἡ φωτ. ἀπό τό Διαδίκτυο)