Ἀπό τό ἀνοιχτό παράθυρο τῆς καρδιᾶς μας...

ἤ,  Μιὰ κατάθεση γιὰ τὸ βιωματικὸ κήρυγμα

Ὁμολογῶ πὼς εἶναι τὸ καταστἀλαγμα τῶν ὅσων μπόρεσα νὰ καταλάβω στὴ διαδρομὴ τῶν περίπου σαράντα χρόνων ἱερατικῆς μου διακονίας, οἱ παράκατω σκέψεις. Διακονίας, ποὺ ἔχει οἰκοδομηθεῖ πάνω σὲ σωρὸ ἐμπειριῶν καὶ μαθημάτων διάφορων, τὰ ὁποῖα καὶ διδάσκεται κανεὶς στὴν ἔγκοπο πορεία τοῦ ἐπίγειου βίου του.

Τὸ νὰ ἀσχοληθῶ, τώρα μὲ τὸ κήρυγμα αὐτὸ ἦταν, καὶ παραμένει νὰ εἶναι, ἕνα ζητούμενο ἀπὸ τὰ πρῶτα ἀκόμα βήματα τῆς ἱερατικῆς μου διακονίας, γιατὶ ἡ εἰκόνα τοῦ ποιμνίου / ἀκροατηρίου εἶναι ἀναμφίβολα μιὰ βασικὴ πηγή, ὥστε νὰ γνωρίσεις καλύτερα τὰ πράγματα ἤ, πιὸ σωστά, νὰ λάβεις τὸ σωστὸ μήνυμα ποὺ ἀκτινοβολεῖ αὐτὸ τὸ σιωπηλὸ καὶ ὑπομονετικὸ ἐκκλησίασμα.

Λοιπόν, δὲ γνωρίζω σὲ πόσους ἀπὸ μᾶς τοὺς κληρικοὺς - κήρυκες συμβαίνει, ἀλλὰ τὸ ξέρω πολὺ καλά, πὼς ὑπάρχουν φορές, ποὺ τὴν ὥρα τοῦ κηρύγματος δὲ σοῦρχεται λέξη νὰ πεῖς. Ἤ, πάλι, ἄν ἀναγκάζεσαι νὰ πεῖς κάτι, τότε νοιώθεις πὼς τὰ λόγια σου εἶναι στεγνά, ἄχρωμα, καὶ πασπαλισμένα μὲ κενὲς ὡραιολογίες καὶ φράσεις ἐντυπωσιασμοῦ. Ποὺ κι ὁ ἴδιος δὲ πιστεύεις: Ἁπλᾶ τὶς λές,  γιὰ νὰ δείξεις πὼς ἔκαμες τὸ χρέος σου. Κήρυξες, δηλαδή.

Ὅμως ἔτσι πρέπει νὰ γίνεται;  Αὐτὸ τὸ ἐρώτημα, πιστεύω, ὅτι πρέπει νὰ  μᾶς ἀπασχολεῖ καὶ νὰ προβληματίζει ὅλους τοὺς συνειδητοὺς κληρικούς. Καὶ δὴ τοὺς κήρυκες τοῦ θείου λόγου.

Ἀρχικά, λοιπόν, πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ὅταν κηρύττουμε  ἕνα πράγμα κάνουμε: Διδάσκουμε, κατηχοῦμε, ἐνισχύουμε πνευματικὰ τὸ ποίμνιο καὶ φροντίζουμε νὰ φυτεύουμε στὴν ψυχή του τὴν ἐμπιστοσύνη στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Γιατὶ ἀλίμονο ἄν κηρύττουμε γιὰ νὰ εἰσπράττουμε βραβεῖα καὶ ἐπαίνους, τοῦ τύπου, «τί ὡραία τὰ εἴπατε, πάτερ!» κ.ἄ. παρόμοια. Ἤ, γιὰ νὰ καθηλώνουμε τὸ ἐκκλησίασμα μὲ τὶς καλλιλογίες μας κι ὕστερα ν᾿ ἀνεβαίνει τὸ θερμόμετρο τοῦ ναρκισσισμοῦ μας, ἀφοῦ μπορέσαμε νὰ πετύχουμε μιὰ καλὴ ἀτμόσφαιρα, ὀχυρωμένοι ἐξάπαντος πίσω ἀπὸ τέλειες μικροφωνικὲς συσκευὲς ποὺ μᾶς χαρίζουν καὶ τὸ μέγιστο προνόμιο: ν᾿ ἀκούμε τὴ φωνή μας νὰ πλανᾶται μέσα κι ἔξω στὸ ναό, νὰ ὑπερίπταται δηλαδή πάνω στὰ κεφάλια τῶν ὑπομονετικῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι, ὅταν τελειώσει ἡ λειτουργία τὸ μόνο ποὺ θὰ πάρουν μαζί τους εἶναι ἡ εἰκόνα ἑνὸς κήρυκα, κάποτε φυσιωμένου ἤ σὲ περιπτώσεις ἐν ἀγωνίᾳ γενομένου, ὥστε νὰ τὰ καταφέρει καὶ σ᾿ αὐτή του τὴ διακονία.

Ὅμως τὸ άληθινό, βιωματικὸ καὶ εἰλικρινὲς κήρυγμα εἶναι πάνω ἀπ᾿ ὅλα  μιὰ ἔντιμη ἱερουγία τοῦ Λόγου. Ποὺ σημαίνει πρῶτ᾿ ἀπ᾿ ὅλα τὸ νὰ ἐνστερνιστεῖ καὶ νὰ χωνέψει ὁ ὁμιλητής, ὁ κήρυκας, τὸν Κυριακὸ λόγο Του «Ἄρατε τὸν ζυγόν μου ἐφ’ ὑμᾶς, καὶ μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι, καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ· καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν» (Μτθ. 11, 29).

Κι ἀλήθεια, τί περιμένει τὸ σημερινὸ ἐκκλησίασμα, ὁ κάθε πιστὸς ὁ κάθε χριστιανὸς ποὺ ζεῖ καὶ ὑπομένει τὴ στεγνή, αἰχμηρή καὶ ἀδίστακτη καθημερινότητα; Περιμένει νὰ βρεῖ αὐτὴν τὴν ποθητὴ ἀνάπαυση, τὸ λόγο τὸν εἰλικρινῆ καὶ φιλότιμο καὶ φιλάνθρωπο, κι ὄχι τὸν «προκατασκευασμένο», μὲ σκοπὸ νὰ ἐντυπωσιάζει. Γιατὶ κι οἱ κοσμικοὶ ρήτορες ἐντυπωσιάζουν καί, μάλιστα, πολὺ πιὸ καλύτερα κι ἀπὸ μᾶς. Μόνο ποὺ αὐτοὶ γιὰ τὸ μόνο ποὺ νοιάζονται εἶναι μονάχα νὰ ἐντυπωσιάζουν κι ὄχι νὰ διδάσκουν, νὰ ἀναπαύουν, νὰ πιστοποιοῦν μὲ τὸ λόγο τους τὴν φιλαδελφία καὶ φιλανθρωπία τους.

Ὡστόσο, ἡ ἀνθρωπαρέσκεια -ἡ ὁποία σημειωθήτω εἶναι μεγάλος πειρασμὸς καὶ δέλεαρ- δὲν ἀπουσιάζει, γιατὶ εἶναι ἴδιον τῆς πεπτοκυίας μας φύσεως. Κι ἐδῶ εἶναι ποὺ χρειάζεται προσοχή. (Ἔχω πολλὲς φορὲς ἐπισημάνει τὸν κίνδυνο ποὺ παρουσιάζεται ἀπὸ τὶς τέλειες μικροφωνικὲς ἐγκαταστάσεις, ποὺ δημιουργοῦν ἕνα τοῖχος προστασίας τοῦ ὁμιλητῆ καὶ τὸν ἀπομονώνουν, ὥστε ν᾿ ἀκούει τὸν ἑαυτό του... Ἄς προσεχτεῖ, παρακαλῶ, αύτό). Γιατὶ μετὰ ἔρχεται ἡ ἔπαρση, ἀκολουθεῖ ἡ διαφήμιση καὶ στὸ τέλος ὁ ὁμιλητὴς μεταβάλλεται σὲ ἕνα εἶδος star!!!

Ὅμως τὸ θέμα ἔχει καί συνέχεια ...

π. Κ.Ν. Καλλιανός