Τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων ἡ πάνσεπτος Πανήγυρις

Μνήμη ἱερὴ Ἀλεξάνδρου Μωραϊτίδου,

τοῦ διὰ τοῦ Ἀγγελικοῦ Σχήματος μετονομασθέντος Ἀνδρονίκου μοναχοῦ

Μὲ ἰερὸ δέος καὶ φανερὴ συγκίνηση ξημέρωσε ἡ σημερινὴ πάνσεπτος καὶ πανίερος Πανήγυρις τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων. Μὲ κέντρο ἑορτασμοῦ τὰ πάντερπνα Κατουνάκια, ὅπου καὶ ἱερὸς ναὸς τῆς φιλοθέου ἀδελφότητος τῶν ἀσκητικῶν καὶ φιλοκάλων Δανιηλαίων. Τῶν πνευματικῶν ἀδελφῶν τοῦ ἱεροπρεποῦς καὶ φιλερήμου Σκιαθίτη λογίου, τοῦ ἄλλου Ἀλεξάνδρου, τοῦ Μωραϊτίδου, ὁ ὁποῖος στὶς ἐσχατιὲς τῆς ἐπιγείου του βιοτῆς ἐκάρη μοναχὸς ἀπὸ τὸν μακαριστὸ Μητροπολίτη Χαλκίδος Γρηγόριο καὶ μετονομάσθη Ἀνδρόνικος.

Πνευματικὸ ἀνάστημα τοῦ ἁγιασμένου Γέροντος Δανιὴλ τοῦ Σμυρναίου, ἱδρυτοῦ τῆς ἀσκητικῆς ἀδελφότητος τῶν Δανιηλαίων, ὁ Ἀλέξανδρος Μωραϊτίδης, ἀλλὰ καὶ ἡ ὁμόζυγός του Βασιλικὴ Φουλάκη, νουθετοῦνται καὶ καθοδηγοῦνται πνευματικὰ ἀπ᾿ ἐκεῖνον, ἕως τὰ τέλη τὴς ζωῆς τους (+1914 ἡ Ἀθανασία, +1929 ὁ Ἀνδρόνικος). Μὲ τὴν εὐλογία ἐκείνου δὲ κείρονται καὶ οἱ δύο μοναχοὶ, σὲ διαφορετικὸ χρόνο, μετονομασθέντες τῇ προτροπῇ τοῦ Γέροντος σὲ Ἀνδρόνικον καὶ Ἀθανασία, λαβόντες δηλ. τὰ ὀνοματα τοῦ ἁγίου ζεύγους Ἀνδρονίκου καὶ Ἀθανασίας (9 Ὀκτωβρίου).

Πρώτη φορὰ ποὺ πῆγε στὸν Γέροντα ὁ Μωραϊτίδης ἦταν τὴν παραμονὴ τῆς Ἁγ. Μαγδαληνῆς (21 Ἰουλίου) τοῦ 1888 καὶ τελευταία τὸ 1900 περίπου.

Δυστυχῶς, δὲν μπόρεσε νὰ δεῖ τὰ νέα κτίσματα τῆς Καλύβης μὲ τὴν ἀδελφότητα ν᾿ αὐξάνει, γιατὶ χτύπησε ἀσχημα κι ἀπὸ τότε οἱ δυνάμεις του ἐλαττώθηκαν.

Ὅμως πάντα εἶχε ἐπικοινωνία μὲ τὴν φιλέρημο Καλύβη καὶ τὸν Γέροντα. Ὅπως ἐπίσης ἀρκετὲς φορὲς βρέθηκε στὴ Πανήγυρι τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων, ἀλλὰ καὶ σὲ περιπτώσεις ποὺ δὲν μπόρεσε νὰ πάει, ὁ Γέροντας τὸν ἐνημέρωνε λεπτομερῶς γιὰ τὰ τελούμενα κατ’ αὐτήν.

Δικαίως, λοιπόν, στὰ τέλη τοῦ βίου θὰ γράψει ἐκεῖνο τὸν θρηνητικὸ καὶ συνάμα τόσο ὑπέροχο  ἐπίλογο: «Ποῖος ἠμπορεῖ νὰ μὲ ἐπαναφέρῃ εἰς τὸν μήνα τῶν παρελθουσῶν ἐκείνων ἡμερῶν; ...Ποὶος δὲν ἐνθυμεῖται τὴν δροσερὰν ἐκείνην ἁπλωταριὰν, ὅπου ἐκάθητο τὴν νύκτα οὐχὶ πολυκτήμων καὶ πολύχρυσος πυργοδεσπότης, ἀλλὰ μοναχὸς κατακουρασμένος;  Ἐγὼν δὲν ἐλπίζω νὰ σᾶς ξαναϊδῶ πλέον, ὦ ἐρημικά, ὧ ἐράσμια, ὧ παμπόθητα, ὧ παντέρημα Κατουνάκια...».

π. Κ.Ν. Καλλιανός