(ἤ, Ἐπιλογικὲς σημειώσεις ἀπὸ ἕνα Ἱερατικὸ Συνέδριο)
«Σήμερον ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡμᾶς συνήγαγεν...» γιὰ τὴν ἐτήσια συνάντηση ἀνανεώσεως τῆς γνωριμίας μας (καὶ ὄχι μόνο), ἀλλὰ καὶ τῆς, ἐν εὐχαριστιακῷ σώματι,
συνερχομένης εὐτάκτου συνάξεως τοῦ καθόλου ἱεροῦ κλήρου τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως
καὶ Ἐπισκοπῆς. Συνάντηση
πραγματοποιουμένη στὴ γενέθλιο γῆ, στὴν ὁπόια ἔλαβαν τὸ μέγα τῆς Ἰερωσύνης
Χάρισμα οἱ πλείονες τῶν πρεσβυτέρων καὶ ἱεροδιακόνων. Γιατὶ εὐχαριστιακὴ εἶναι κι αὐτή ἡ σύναξις πάντων τῶν ἰερέων, ἱερομονάχων καὶ ἱεροδιακόνων ὑπὸ τὴν ἐπισκοπὴν τοῦ Ἱεράρχου καὶ Μητροπολίτου, ὁ ὁποῖος συγκαλεῖ μὲν, ἀλλὰ καὶ καλεῖται συνάμα νὰ βεβαιώσει ὅλην αὐτήν, τὴν συναχθεῖσαν ἀπὸ τῶν περάτων τῆς Ἐπαρχίας του ὁμήγυριν, ὅτι εἶναι, καὶ παραμένει νὰ εἶναι, ὁ Ἐπίσκοπός των καὶ ἐκ παραλλήλου νὰ πείσει ὅτι ἀπέναντί τους δὲν ἔχουν ἕναν ἀπόμακρο
προϊστάμενο μὲ ἄκαμπτο στάση καὶ ἐπιμονή, ἀλλὰ ἕναν πατέρα οἰκτιρμῶν, συνεργασίας καὶ φιλανθρωπίας, ποὺ ὅλη του ἡ βιοτὴ καὶ ἡ διακονία ἑδράζεται στὸν εὐαγγελικὸ τὸ λόγο: «ἐγὼ ὁ ποιμὴν ὁ καλός, καὶ γινώσκω τὰ ἐμὰ καὶ γινώσκομαι ὑπὸ τῶν ἐμῶν» (Ἰω. 10, 14). Γιατὶ αὐτὴ ἡ γνωριμία γεννᾶ τὴ συνεργασία, ἡ ὁποία γιὰ νὰ κυριαρχήσει ἀπαιτεῖ ὑπευθυνότητα καὶ εἰλικρίνεια. Κι ὅπως δίχως πιστοὺς ὁ ἱερέας ἀδυνατεῖ νὰ ἱερουργήσει ἔτσι συμβαίνει καὶ στὴ εὑρύτερη πνευματικὴ οἰκογένεια, τὴν Ἐπισκοπή, τὴ Μητρόπολη. Χωρίς
τὴν παρουσία τοῦ ἑνὸς ἤ τοῦ ἄλλου, τὰ πάντα ὑπολειτουργοῦν, ἀποσυντονίζονται. Ἔτσι, χωρὶς τὴν παρουσία τοῦ Ἐπισκόπου ἀπορφανίζεται ἡ πνευματικὴ οἰκογένεια - Ἐκκλ. Ἐπαρχία, ὅπως καὶ χωρὶς τὴν παρουσία τοῦ κλήρου, ἀδυνατεῖ ὁ Ἀρχιερεὺς νὰ ταξιδέψει τὴ νοητὴ ὀλκάδα πρὸς τὰ Ἔσχατα. Καὶ τί πιὸ ἁπλὸ καὶ κορυφαῖο παράδειγμα μᾶς χαρίζεται ἀπὸ τὸ Θεό!!... Νὰ διανοηθοῦμε, δηλαδή, ποτὲ τὸν Κύριο, δίχως τοὺς μαθητές Του...
Ὡστόσο μὴ λησμονοῦμε πὼς αὐτὲς οἱ Συνάξεις ἔχουν βαθειὰ στὸν πυρήνα τους καὶ τὸ μέγα γεγονὸς τῆς προσδοκίας. Ποὺ ἴσως νὰ μὴν εἶναι ὁρατό, ὅμως γιὰ ὅποιον σταθεῖ μὲ περίσκεψη καὶ στοχαστικότητα καὶ παρατηρήσει τὰ πράγματα, τότε
συνειδητοποιεῖ, πὼς ὁ καθένας ἀπὸ τοὺς συναχθέντας
κληρικούς, ἀκόμα καὶ ὁ Ἐπίσκοπος, ἀναμένει νὰ ξανα-ἰδεῖ τὰ πρόσωπα τῶν συνεργατῶν / συλλειτουργῶν του ἱερέων, ἱερομονάχων, ἱεροδιακόνων. Ὅπως ἐπίσης κι ἐκεῖνοι νὰ ξαναδοῦν ὁ ἔνας τὸν ἄλλον, ἔστω καὶ γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, ἀλλὰ καὶ νὰ συνειδητοποιήσουν,
καθὼς τὰ χρόνια περνοῦν, πὼς μπορεῖ αὐτὴ ἡ συνάντηση νὰ εἶναι κι ἕνας ἀποχαιρετισμός.
Δηλαδή τὴν ἑπομένη χρονιὰ κάποιοι νὰ ἀπουσιάζουν... Ὅπως ἐκεῖνοι, τῶν ὁποίων τὰ ὀνόματα ἀκούστηκαν στὴν ἐπιμνημόσυνο
δέηση...
Γιατὶ πέρα ἀπὸ τοὺς λόγους, τὶς εἰσηγήσεις καὶ τὶς ἐνημερώσεις ἐκεῖνο ποὺ στέκει καὶ φωτίζει μὲ τὸν προβολέα τῆς συναντήσεως καὶ κάτι ἀκόμα: Ἡ ἐφημερία μας... Αὐτὸ τὸ πρόσκαιρο τῆς διακονίας, τῆς βιοτῆς, τῆς κάθε μας
δραστηριότητας. Διότι ἄν μὲ προσοχή, σοφία καὶ νήψη σταθοῦμε καὶ σὲ τούτη τὴ συνάντηση, θὰ προσέξουμε ὅτι ἔχει δύο ὄψεις. Ὅπως τὸ νόμισμα. Αὐτὴ δηλ. ποὺ εὐδιάκριτα παρατηροῦμε καὶ τὴν ἄλλη, τὴ ἀθέατη... Ναί, τὴν ἀθέατη, ὅπου ἐκεῖ εἶναι ὅλα τὰ ζητούμενα
μαζεμένα, ὅλες οἱ προσδοκίες
συμπυκνωμένες καὶ βαφτισμένες μέσα
στὴν ἀχλὺ τοῦ Χρόνου, μὲ πρώτη τὴν ἐφημερία μας.
Δηλαδή, ἄν καὶ πῶς θὰ διαβοῦμε τὸν ἡμερήσιο κύκλο καὶ θὰ φτάσουμε στὸ αὔριο. Γιατὶ ὁ Κύριος δὲν ἔθεσε τυχαῖα στὴν θεμελιώδη, γιὰ τὴν κατάρτισή μας,
προσευχή Του, τὸ γνωστὸ δηλ. σὲ ὅλους μας «Πάτερ ἡμῶν» τὸ χωρίο: «Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον
δός ἠμῖν σήμερον...». Πολλὰ ἤθελε νὰ μᾶς πεῖ, νὰ μᾶς συμβουλεύσει. Κι
ἀλήθεια, πόσοι ἔχουμε κατανοήσει τὸ ἐκρηκτικὸ περιεχόμενο τῆς λ. σήμερον. Μιὰ λέξη μὲ τόσες προσδοκίες
ταμιευμένες, μὲ τόσες ἐμπειρίες
δομημένη...
Γιατὶ ἄν σωστὰ προσέξουμε, μέσα
σ᾿ αὐτὸ τὸ σήμερον γευτήκαμε κι αὐτὴ τὴ συνάντηση,
ξαναζήσαμε τὸ γεγονὸς τῆς Ἐκκλησίας «ἐπὶ τὸ αὐτό» (Α΄ Κορ. 11,
20) συντονισμένοι σὲ μιὰν ἱερουργία: λόγου,
διαλόγου, παραμυθίας, ἀλλὰ καὶ ποιμαντικῶν ἀδιεξόδων κάποτε. (Ἀλήθεια, «Ποιοὺς νὰ βραβεύσεις μὲ τὸν ἔπαινο / καὶ ποιοὺς νὰ συνετίσεις μὲ τὸν ψόγο», Σ. Σ. Χαρκιανάκης Ἀρχ. Αὐστραλίας). Ποὺ κι αὐτὰ ἐνεχουν τὸ νόημά τους καὶ τὴν δικιά τους σημειολογία.
Ἄλλωστε,
«Στὰ σχέδιά [μας] ἡ ἡμέρα
δείχνει ἀτελεύτητη»
(Κικὴ Δημουλᾶ),
Μόνο ποὺ δὲν εἶναι...
(πρβλ. Ψαλμ. 103, 19-23)
...Κι ὅπως ὅλα, στὴν ἐπίγειο διαδρομή
μας καὶ πορεία, ἐνέχουν -ὡς θεῖο δώρημα- καὶ τὴν κατάπαυσή τους, ἔτσι καὶ μὲ τὸ πέρας τῆς Ἱερατικῆς αὐτῆς συναντήσεως, οἱ πάντες ἀναχωροῦν πρὸς τὰ ἴδια. Κι ὁ Ἐπίσκοπος καὶ ὁ κλῆρος ἅπας. Ἀναχωροῦν, λοιπόν, «αἵροντες τὸν σταυρόν Του [ὁ καθένας]» μὲ τὴν προσδοκία: Νὰ ἀνατείλει τὸ νέο ἔτος, γιὰ μιὰ νέα συνάντηση, τῆ μακροθυμίᾳ Του πάντα... Ἀμήν.
π. Κ.Ν. Καλλιανός
Χαλκίδα 23, Σκόπελος 25 Ὀκτ. 2017
No comments:
Post a Comment