Monday 10 September 2018

Οἱ δικές μας οἱ θάλασσες...


(, το θέρους ο λησμόνητες μέρες)

π τ μικρά μας τ χρόνια, τ χρόνια τ παιδικά, φέγγει μέσα στν ψυχ θάλασσα πο πρωτογνώρισα, ταν γι πρώτη φορ μ γκάλιασε, ς λλη μάνα, κα κάθε καλοκαίρι μο χάριζε στιγμς ελογίας κα νείπωτης μορφις. ταν θάλασσα το νησιο μου, το τόπου μου, τ πάντιμο δρο το Θεο στος συντοπίτες μου, στος δικούς μου νθρώπους. Γιατ μ τ θάλασσα ζοσαν, φο καθημεριν τν γνάντευαν -σ ποιο καιρ ταξίδευε στ Χρόνο- μ ατν περίμεναν ν πικοινωνήσουν μ τ ξω κόσμο, σ’ κείνη δούλευαν ο περισσότεροι ν ζήσουν (ψαράδες, ναυτικοί, ναυπηγο κ.ἄ.).


μως κάθε καλοκαίρι ατ θάλασσα γίνεται μι τρυφερ γκαλιά, να μητρικ χάδι πο διαπερν λο τ εναι κα τ νανουρίζει μέσα σ λίκνισμα παλό, θεραπευτικό, πέροχο. Γιατ φαιρε π πάνω σου κάθε χνος βαρβαρότητας κα σκοτοδίνης κα σ ναπλάθει στοργικά, μητρικά, ξαίσια...


(Τώρα πο τ χρόνια πέρασαν κα θάλασσα μακραίνει σο πάει, ατή της τν μητρικ στοργή δν τ λησμονς, πως δ λησμονς κι κείνη τς Μάνας σου...).

ρχς Σεπτεμβρίου 2018
π. Κ.Ν. Καλλιανός

No comments: