Αὐτοβιογραφικά 2

ἤ,  καὶ πάλι, οἱ ἄλλες  ἀφορμὲς διαλόγου...

       

Στὸν σεβαστό μου καθηγητή κύριον Ἀλέξανδρον Σταυρόπουλον,

ἐφ’ ὅρου ζωῆς ἀνεξόφλητος πνευματική ὀφειλή

Εἶναι ἀλήθεια πὼς στὸ σύνορο μιᾶς ἐπετείου, ὅπως τῆς χειροτονίας σου λ.χ. ἤ τῆς συμπληρώσεως κάποιων δεκαετιῶν ἱερατικῆς διακονίας, ὑπάρχει τὸ ἐνδεχόμενο, ὥστε νὰ δημιουργηθεῖ κι ἡ ὁποιαδήποτε ἀνησυχία ἤ καὶ ἀναστάτωση -στοιχεῖα ἐξάπαντος ἀνθρώπινα- ὥστε νὰ προκαλέσoυν πόνο καὶ θυμὸ κάποτε. Δηλαδή, παραχωρεῖ ὁ Θεὸς κι αὐτὴ τὴ θλίψη ἤ τὸν πειρασμό, γιὰ νὰ σὲ ἀποσπάσει ἀπὸ τὴν καθημερινότητα καὶ νὰ σὲ φέρει νὰ σταθεῖς, «ἐνώπιος ἐνωπίῳ» μὲ τὸν ἴδιο, καθὼς σὲ ἀνήσυχες στιγμὲς μιὰς τέτοιας καταιγίδας εἶναι ποὺ Τὸν χρειάζεσαι περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη φορά. Στ᾿ ἀλήθεια, πόσες φορὲς ἐκεῖνος ὁ βαθὺς Γεροντικὸς λόγος τοῦ ἀββᾶ Ἁλωνίου δὲ συντρόφεψε τὰ μοναχικά σου βήματα. «- Εἶπεν ὁ Ἀϐϐᾶς Ἁλώνιος· ἐὰν μὴ εἴπῃ ἄνθρωπος ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ, ὅτι ἐγὼ μὸνος καὶ ὁ Θεὸς ἐσμὲν ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ, οὐχ ἕξει ἀνάπαυσιν»...

Ὡστόσο, δὲν εἶναι διόλου ἀπίθανο, νὰ βρεθεῖς κι ἀντιμέτωπος μὲ πρόσωπα καὶ καταστάσεις, ποὺ σὲ πληγώσανε ἀφάνταστα μέσα στὴν ὅλη σου ἱερατικὴ διαδρομή. Μάλιστα, αὐτὰ ὅλα γίνονται πιὸ ἐπώδυνα, ὅταν νομίζεις πὼς σὲ ὧρες ἐπετειακές σου, χαρμόσυνες ἤ καὶ χαρμολυπικές, συνυπάρχουν σιμά σου «φίλοι καὶ πλησίον» (Ψαλμ. 37, 12) συνεορτάζοντες καὶ συγχαίροντες. Κι ὅμως,  πολλὲς φορὲς ἀπουσιάζουν κι ὅλοι αὐτοί. Ἴσως γιατὶ ἔτσι πρέπει... Πῶς, ἄλλωστε, θὰ δοκιμαστεῖ ἡ ἀντοχὴ κι ἡ πίστη σου; Κι ὔστερα, πῶς θὰ μελετήσεις τοὺς χαρακτῆρες τῶν ὅσων ἀποτελοῦν τὸ ποίμνιό σου; Γιατὶ εἶναι παρατηρημένο, πὼς μονάχα μέσω αὐτῶν τῶν συμπεριφορῶν τους τοὺς μαθαίνεις καλύτερα, ἀλλά, καὶ  κυρίως,  μέσω τῶν συγκρούσεών σας.  Κι αὐτό, ἐπειδὴ ἐκεῖ διαφαίνεται πολὺ καθαρὰ κι ἡ προσπάθεια τους νὰ σὲ μειώσουν, ἀλλὰ καὶ νὰ σὲ ἀπορρίψουν κάποτε, ἀλλὰ  καὶ νὰ τοὺς ἀπορρίψεις κι ἐσύ, κάνοντας κάποτε κι αὐτὸ τὸ λάθος...

Ὅμως δὲν θὰ πρέπει νὰ λησμονεῖς, πὼς κι ὅλ᾿ αὐτὰ εἶναι καὶ  μιᾶς ἄλλης μορφῆς ἀφορμὲς διαλόγου, ποὺ καλεῖσαι νὰ πραγματοποιήσεις μὲ ὑπομονή, σκέψη καὶ σωφροσύνη. Καὶ τοῦτο ἐπειδὴ σοῦ παραχωρεῖται τὸ μέγα τῆς δοκιμασίας προνόμιο, ὥστε νὰ δεῖς τὰ πράγματα πιὸ ὤριμα. Μὲ λίγα λόγια αὐτὲς οἱ κορυφαῖες, ὀριακὲς καὶ δύσκολες στιγμὲς ἑνὸς ἄλλου διαλόγου -ἴσως ἄκαρπου, σκληροῦ, ἀδίστακτου καὶ ψυχόλεθρου, νὰ εἶναι ἡ ἰκανὴ ἀντιβίωση, ὥστε νὰ ἀφαιρεθοῦν ἀπὸ μέσα σου «στίγματα» διάφορα, ποὺ σὲ τυραννοῦσαν σκληρά. Ὅπως π.χ. ἡ φιλοδοξία σου γιὰ τὸ ὅποιο πρωτεῖο, γιὰ τὴν ὅποια «πρωτοκαθεδρία», ἤ ἡ ἀνθρωπαρέσκειά σου, ὥστε «νὰ φανῆς τοῖς ἀνθρώποις», ἀλλὰ καὶ ἡ κενοδοξία σου μὲ τὸ νὰ προβάλλεις τὸν ἑαυτό σου «ἐνδεδυμένον τὴν τῆς ἱερατείας χάριν» μὲ ποικίλα καὶ φανταχτερὰ ἄμφια καὶ κοσμήματα. Κι ὅλα τοῦτα ἀπότοκα μιᾶς ἄλλης πραγματικότητος καὶ βιοτῆς φαινόμενα καὶ πράγματα. Καὶ τὸ κυριώτερο: Ξένα παντελῶς ἀπὸ τὸ μάθημα Του.

Σὲ ὄλ᾿ αὐτὰ καλεῖσαι, λοιπόν, ν᾿ ἀπαντήσεις εἰλικρινὰ μὲ διάθεση διδαχῆς καὶ μαρτυρίας, θέτοντας «κεφαλὴν γωνίας» στὴν πνευματική σου οἰκοδομή, τό: «Μάθετε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι πρᾶος εἰμι, καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ καὶ εὑρίσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν» (Μτθ. 11, 29).

«Εἶπεν ὁ Ἀϐϐᾶς Ποιμήν· ἄνθρωπος συνοικῶν τῷ πλησίον, ὀφείλει εἶναι ὡς στήλη λιθίνη, ὑϐριζόμενος καὶ μὴ ὁργιζόμενος, δοξαζόμενος καὶ μὴ ἐπαιρόμενος».

Ἀλήθεια, ποιὸς θὰ πρωτοανεβεῖ σὲ τούτη τὴ ζυγαριά;

π. Κ.Ν. Καλλιανός