Αὐτοβιογραφικά

...13 Σεπτεμβρίου τοῦ σωτηρίου ἔτους 1978

Στὸν π. Φιλόθεο Θεοχάρη, ταπεινὸ πρόσφορο γιὰ τὰ Ὀνομαστήριά Του

Ἡ σημερινὴ ἡμέρα, ἡ 13 Σεπτεμβρίου, εἶναι γιὰ τὸ ὑποφαινόμενο ἕνα σύνορο: Ἀπὸ κεῖνα τὰ σύνορα,  ποὺ μένουν ἀταλάντευτα σὲ ὁλη σου τὴ ζωή, δίχως νὰ μετακινοῦνται ἤ νὰ καταστρέφονται. Γιατὶ ἔχουν στὸν πυρήνα τους τὴν κορυφαία τῆς μεγάλης ὑπόσχεσης μαρτυρία. Ὑπόσχεσης, πρῶτα στὸ Θεό κι ὕστερα στὴν Ἐκκλησία, ὅτι δηλαδή, θὰ προσέλθεις στὸ Χορὸ καὶ χῶρο τῆς Ἱερωσύνης ν’ ἀφιερωθεῖς. Νὰ ἀφιερωθεῖς πραγματικά κι ὄχι μὲ τὸ σκοπὸ νὰ ἐπιλύσεις ἐπαγγελματικὰ σου προβλήματα. Γιατὶ πάντα ἀκούγεται ὅτι «τοῦ παπᾶ τὸ πετραχήλι εὶναι βρύση...» καὶ  σχεδὸν ἐλάχιστοι γνωρίζουν ἀυτὸ ποὺ διαχρονικὰ προβάλλει ὀ Ἀλ. Παπαδιαμάντης κι ἀφορᾶ μεγάλη μερίδα τῶν ἱερέων, κυρίως,  τῶν ὁλογάριθμων ἐνοριῶν τῆς Ἐπαρχίας. «Ὁ κόσμος ξιππάζεται ἅμα μᾶς ἰδῇ [ἐμᾶς τοὺς ἱερεῖς] μιὰ καλὴ μέρα νὰ πάρουμε τίποτε λειτουργιές, καὶ δὲν συλλογίζεται πόσες ἑβδομάδες καὶ μῆνες παρέρχονται ἄγονοι!». Νὰ ἀφιερωθεῖς, λοιπόν, προσέρχεσαι, ποὺ σημαίνει νὰ βρεθεῖς μπροστὰ στὴν Ἁγία Τράπεζα, στὸ ἱερὸ δηλαδή ἐκεῖνο σημεῖο τοῦ ναοῦ, ποὺ ὡς λαϊκὸς μήτε ποὺ διενοεῖσο νὰ περάσεις ἤ κι ἀκόμα νὰ σταθεῖς.

Ἔτσι, πάντα θὰ θυμᾶσαι ἐκεῖνο τὸ βροχερὸ ἀπόβραδο τοῦ Σεπτεμβρίου, ὅπου ἔκαμες τὰ πρῶτα σου βήματα, λίγο πρὶν ἀπὸ τὸν Μ. Ἑσπερινὸ τῆς ἑορτῆς τῆς Ὑψώσεως  τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Βήματα σιωπηλά, μοναχικά, ἀλλὰ καὶ ἀφημένα στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, ποὺ κράταγε γερὰ τὴ βακτηρία καὶ τὴν ὅλη σου τὴ βιοτή, τὴν ἱερατικὴ βιοτὴ στὰ χέρια Του. Μιὰ βιοτὴ μὲ πολλὲς ἐκπλήξεις καὶ ποικίλα γεγονότα, ἀνάμικτα γεγονότα. Μὲ ἐντάσεις καὶ φαρμακωμένα περιστατικά, μὲ ἐκδηλώσεις φιλοτιμίας, μὲ ἀνησυχίες καὶ μὲ ἀγωνίες ὑπεράνθρωπες. Καὶ πίσω ἀπ᾿ ὅλ᾿ αὐτὰ νὰ κρύβεται τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ, ποὺ παραμέριζε τὶς ζοφερὲς τὶς στιγμές, τὶς ὧρες, τὶς μέρες. Κι ὕστερα ἔστελνε φωτεινὲς γιορτές, λαμπρὲς πανηγύρεις, ἀνθισμένες πασχαλιὲς καὶ θεοκατάνυκτα Δωδεκαήμερα, ὑπέρλαμπρους Δεκαπενταύγουστους, νὰ ραντίζουν μὲ βάλσαμο θεῖο τὶς ὅποιες πληγές...

Μετὰ ἀπὸ τέσσερεις δεκαετίες, λοιπόν, τ᾿ ἀναλογίζεσαι ὅλ᾿ αὐτὰ καὶ παρατηρεῖς μὲ μάτια ποὺ νοτίζονται τὶς δωρὲς τοῦ Θεοῦ, ποὺ δέχτηκες ἀπὸ κεῖνο τὸ ἀποβραδο, σὰ σήμερα, καὶ δῶ. Ἀπὸ κεῖνο τὸ ἀπόβραδο, τὸ νοτισμένο ἀπὸ τὰ πρωτοβρόχια καὶ στολισμένο μὲ τὴ Γιορτὴ ποὺ εὐωδίαζε βασιλικό...

Κι ἀλήθεια, γιὰ δές! Ν᾿ ἀνταμώνει ἡ περίπτωση τῶν εἰσοδίων σου στὸν ἱερό κλῆρο μὲ τὴν γιορτὴ τῆς Παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τ. Σταυροῦ. Πόση σημασία ἔχουν ὅλ᾿ αὐτὰ, λοιπόν, καθὼς ἀλληλοπεριχωροῦνται ἤ κι ἀνταμώνουν. Φυσικὰ ὄχι τυχαῖα. Κάποιο μυστικὸ νῆμα τὰ δένει γερά. Εὐτυχῶς, δηλαδή.

Τώρα πιὰ ὁδεύεις γιὰ τὴν πέμπτη δεκαετία «ὡς ποιμὴν [ἀκόμα]... συνάγων τὰ ἀρνία» (Διαταγαί τῶν Ἀποστόλων).

Δόξα σοι ὁ Θεός λές, κι ἑτοιμάζεσαι νὰ κλείσεις πιὰ τὸ βιβλίο τῆς ζωῆς σου, ὅταν αὐτό, μὲ τὸ θέλημά Του πάντα, συμπληρωθεῖ καὶ περατώσει.

Σκόπελος, 13 Σεπτ. 2019

π. Κ.Ν. Καλλιανός