Καί νά καλοκαίρι πού φεύγει πιά...

ἤ τοῦ φθινοπώρου ἡ προϋπάντηση

Εἶν’ ἀλήθεια πὼς πολλὰ μᾶς μαθαίνει ὁ Θεὸς μὲ τὰ ὄσα σκορπάει γύρω μας, ἀπὸ τὴν αἰσιόδοξη, δηλαδή, ἀνατολή, τὸ χαλαρὸ μεσημέρι, ἴσαμε τὸ ἀπόβραδο τὸ τόσο χρήσιμο γιὰ τὴν ἀνασύνταξη τῶν δυνάμεών μας. Κι ὅλ’ αὐτὰ μᾶς τὰ προσφέρει ἀπλόχερα καὶ καθημερινά, ὥστε νὰ μάθουμε σωστὰ τὸ μάθημά μας. Γιατὶ ὁ ἡμερήσιος κύκλος, ἄν τὸν προσέξεις καλύτερα μιὰ μικρογραφία τοῦ βίου μας εἶναι, ἄσχετ᾿ ἄν ἐμεῖς δὲν τὸ καταλαβαίνουμε, δὲν τὸ βιώνουμε.

Ἔτσι, λοιπόν, καὶ τὸ καλοκαίρι ποὺ μᾶς ἀποχαιρέτισε, ὅσοι τὸ πρόσεξαν καλύτερα, μᾶς χαρίζει περιούσιες γνώσεις, μᾶς ὠριμάζει περισσότερο μᾶς ἀφήνει -ἰδίως μέσα στὴν ἡσυχία τῆς θερινῆς τῆς νύχτας, κάπου σὲ ἕνα ἥρεμο ἀκροθαλάσσι ἤ ἕνα δροσερὸ καὶ ζωογόνο βουνό- νὰ ἐξετάσουμε καλύτερα τὰ «βάθη τοῦ πνεύματός μας». Μὲ λίγα λόγια νὰ καταλάβουμε -κι εἶναι καιρὸς πιά- πὼς τὸ καλοκαίρι, ἰδιαίτερα μὲ τὶς διακοπὲς ποὺ προσφέρει, εἶναι μιὰ καλὴ προσπάθεια, ὥστε νὰ προσέξουμε καλύτερα τὸ τὶ ἀκριβῶς θέλει νὰ μᾶς πεῖ. Καὶ τὸ μήνυμά του εἶναι ἡ προσωρινή μας διαμονὴ στὸν κόσμο αὐτό, στὸν ὁποῖο εἰσήλθαμε νὰ διαμείνουμε ἕνα χρονικὸ διάστημα κάποιων χρόνων κι ὕστερα ν᾿ ἀναχωρήσουμε γιὰ τὴν αἰώνιότητα. Ὅπως, δηλαδή, κάνουμε καὶ στὶς διακοπές μας: Ἐπισκεπτόμαστε κάποιον τόπο τῆς ἀρεσκείας μας γιὰ ὁλιγοήμερο διαθερισμό κι ὕστερα ἀναχωροῦμε...

Ὅμως μήνυμα σοβαρὸ ἔχει νὰ μᾶς προσφέρει καὶ τὸ φθινόπωρο ποὺ ἔφτασε. Μήνυμα ζωτικό, χρήσιμο καὶ συνάμα πολὺ διδακτικό. Γιατί, ὅπως γνωρίζουμε, τὸ φθινόπωρο καθαρίζονται τὰ χωράφια, ὥστε νὰ ὀργωθοῦν ξανὰ καὶ νὰ σπαροῦν, ὥστε νὰ δώσουν πάλι νέο καρπό. Κι ἐδῶ ἔρχεται ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ νὰ μᾶς προτρέψει νὰ καλλιεργήσουμε καὶ τὸ δικό μας τὸ χωράφι, ἐκεῖνο τῆς ψυχῆς καὶ τὸ μόνο -ἐδῶ ποὺ τὰ λέμε, τὸ ὁποῖο ἀξίζει νὰ προσέξουμε- ὥστε νὰ ἀποδώσει, ἐν καιρῷ πάντα, τοὺς ἀνάλλογους καρπούς του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ καλλιεργεῖται μὲ πνευματικὴ καὶ λειτουργικὴ ζωὴ καὶ σπέρνεται μὲ τόν ἀθάνατο σπόρο τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ. Τί ψέματα θὰ μὰς ἔλεγε ὁ Κύριος στὴν παραβολή Του (πρβλ. Λκ. 8, 5-15);

π. Κ.Ν. Καλλιανός