Υπάρχει άραγε ευτυχία;

Πολλές φορές έχω επιχειρήσει να ορίσω την ευτυχία. Μου είναι αδύνατο να την συλλάβω ως μία κατάσταση που χαρακτηρίζει τη ζωή ενός ανθρώπου συνολικά όπως μου είναι δύσκολο πλέον να πω με σιγουριά «ναι, αυτός είναι ευτυχισμένος!». Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα ότι το «ευτυχισμένος» δύσκολα προσδιορίζει τη ζωή ή τον άνθρωπο.
 

Μόνο ένα ουσιαστικό μπορώ να βάλω δίπλα της: τις στιγμές. Στιγμές ευτυχίας, στιγμές γεμάτες έντονα συναισθήματα, στιγμές που μπορούν να αλλάξουν τα πάντα, που κόβουν την ανάσα, στιγμές που φαντάζουν αιώνας, που μας συντροφεύουν για το υπόλοιπο της ζωής μας και είναι το στήριγμά μας στις δυσκολίες.
 
Πόσο λίγο κρατάει μία στιγμή αλλά πόσα πράγματα μπορεί να χωρέσει! Η στιγμή που αντικρύζεις για πρώτη φορά το παιδί σου αλλά και άπειρες στιγμές ευτυχίας που σου χαρίζει ο γονεϊκός ρόλος, η πρώτη συνάντηση των σωμάτων δύο ερωτευμένων ανθρώπων , η επίτευξη ενός στόχου για τον οποίο δούλεψες πολύ, η μοναδική αίσθηση ελευθερίας και ανεξαρτησίας που νιώθεις όταν μένεις για πρώτη φορά μόνος σου, όταν αποκτάς τα πρώτα δικά σου χρήματα, όταν ετοιμάζεσαι να ανοίξεις ένα καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή σου με τον άνθρωπό σου ή ακόμα και όταν καταφέρνεις επιτέλους να απαλλαγείς απ’ ο,τι σε πνίγει και σε κρατάει πίσω: έναν αποτυχημένο γάμο, ένα χειριστικό σύντροφο, μία δουλειά που δεν αντέχεις, μία ζωή που δε σε γεμίζει πλέον. Στιγμές- σταθμοί στη ζωή μας, αναμφισβήτητα.
 
Όμως την ευτυχία μπορείς να την νιώσεις και με απλά, καθημερινά πράγματα. Σίγουρα θα θυμάσαι για πάντα ένα βράδυ που διασκέδασες με την παρέα σου σα να μην υπήρχε αύριο, «λιμένας πρωτοϊδωμένους » που η θέα τους και μόνο σου έκοψε την ανάσα, ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα, ενα μπάνιο στα καταγάλανα, κρυστάλλινα νερά ενός Αιγαιοπελαγίτικου νησιού, ένα θέαμα ή άκουσμα που σε συγκλόνισε αλλά και τόσα άλλα που είχες την ευκαιρία να απολαύσεις με όλο σου το είναι κάνοντας τον χρόνο να σταματήσει.  
 
Είναι πιο εύκολο λοιπόν να βιώσεις μία στιγμή ευτυχίας από το να κυνηγάς και να ονειρεύεσαι μία ευτυχισμένη ζωή. Δεν κινείσαι πλέον στη σφαίρα του απραγματοποίητου. Λες, ναι, μπορώ κι εγώ. Και έτσι είναι...
 
Το πιο σημαντικό δε είναι ότι πλέον δε μεταθέτεις την ευτυχία σου στο μέλλον περιμένοντας τις «κατάλληλες προϋποθέσεις». Καταλαβαίνεις πόσο πολύτιμο είναι το παρόν, το τώρα, όπως και το πόσο σπουδαίο είναι να σε γεμίζει η κάθε σου μέρα, να μην περιμένεις να αποκτήσεις χρήματα, αναγνώριση, καριέρα, εντυπωσιακούς συντρόφους κ.ά.π. Όλα αυτά προκαλούν μία ευφορία, μία ικανοποίηση, την ψευδαίσθηση της ευτυχίας, όμως έχουν σύντομη ημερομηνία λήξης, πολύ σύντομη. Παράλληλα, η αναμονή τους ή ο αγώνας για την κατάκτησή τους σε κουράζει, κάποτε σε απογοητεύει και σίγουρα σε αποπροσανατολίζει από το πραγματικό νόημα και την ουσία της ευτυχίας. Κάποιες φορές ένα «χαστούκι» της ζωής είναι αυτό που θα δώσει στα πράγματα τη σωστή τους διάσταση. Ας μην είναι αυτός ο τρόπος -αλίμονο!- που θα αναδείξει και θα αποδείξει τι είναι αυτό που πραγματικά αξίζει.
 
Όλοι μπορούμε και πρέπει να έχουμε μερίδιο στην ευτυχία όσο μικρό κι είναι αυτό. Γι αυτό ας απολαύσουμε το τώρα, ας δώσουμε αξία στη στιγμή, ας βρούμε αυτό που μας γεμίζει, ας ΖΗΣΟΥΜΕ!
 
Παραθέτω δύο μικρά κείμενα που εμένα τουλάχιστον με άγγιξαν όταν τα διάβασα.
 
«Το σπουδαίο δεν είναι ν’ αλλάξουμε τη ζωή μας, ονειροπολώντας μιαν άλλη, αλλά να κάνουμε να λαλήσει τούτη η ζωή, όπως μας δόθηκε, την καθημερινή, την ταπεινή, την ανθρώπινη, όπου το καθετί που μπορούσε να γυρέψουμε πρέπει να υπάρχει.» Γιώργος Σεφέρης
 
«Είδα κι έπαθα να μην έχω την ανάγκη της. Και τώρα που παλεύοντας τα κατάφερα, έρχεται και μου δίνει συγχαρητήρια, πως αυτό ακριβώς, ότι δεν έχω την ανάγκη της, αυτό είναι ευτυχία. Άπιαστη σου λέω.» Κική Δημουλά
 

Πέννυ Παπαπαναγιώτου

Φιλόλογος Εκπαιδευτικός

(Γενικό Λύκειο Τεγέας)