Ἀείφωτος Μνήμη

 

ἤ, καθὼς ξημερώνει ἡ γιορτὴ τῆς Ἁγίας Σοφίας

 

Τὰ πρόσωπα ποὺ ἄφησαν ἀνεξίτηλο τὸ στίγμα τους μέσα μας μὲ τὴν παρουσία τους στὸν βίο μας, ἄς ἔχουν παρέλθει τὸ χρόνια -πάνω ἀπὸ ἑφτὰ δεκαετίες- ἐν τούτοις παραμένουν στὴν ψυχὴ καὶ στὸ νοῦ ζωντανά, φωτεινά, πανσεβάσμια κι ἀγαπημένα. Ἔτσι, ὅταν τὰ βήματα τοῦ χρόνου φτάσουν στὴν χαρισματική ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τους, τῆς ἡμέρας ἐκείνης δηλαδή, ποὺ ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τὸν Ἅγιο ἤ τὴν Ἁγία, τῶν ὁποίων τὸ ὄνομα ἔλαβαν τὴν περιούσια ἡμέρα τῆς βαπτίσεώς τους, τότε φανερώνεται μπροστά μας καὶ ἡ Μορφή τους, ἐκείνη ποὺ εἶχαν ἴσαμε νὰ φτάσουν στὸν τάφο τους καὶ τοὺς καλύψει τὸ παγωμένο τὸ χῶμα.
 
Ξημερώνει, λοιπόν, ἡ γιορτὴ τῆς Ἁγίας Σοφίας. Τῆς ἡμέρας ποὺ γιόρταζε ἡ γιαγιὰ ἡ Σοφία, ποὺ ἔφυγε πρὶν ἀπὸ σαράντα περίπου χρόνια σὲ γεροντικὴ ἡλικία καὶ κυκλωμένη ἀπὸ παιδιά, ἐγγόνια καὶ δισέγγονα.
 
Ὅμως γιὰ μένα ἦταν κάτι σὰν δεύτερη μάνα μου, ἀφοῦ αὐτὴ μὲ κοίμιζε στὰ «ποδαράκια», μοῦ ἔλεγε ἱστορίες καὶ παραμύθια σιμὰ στὴν παραστιά, μοῦ ἔμαθε ν’ ἀγαπῶ καὶ νὰ τιμῶ τὴ γῆ καὶ τοὺς καρπούς της, μὲ δίδαξε τὸ πῶς νὰ καθαρίζω τὸ χτήμα, νὰ κλαδεύω τὰ δέντρα καὶ συνάμα μὲ συμβούλευε νὰ μάθω γράμματα, γιατὶ ἐκείνη μήτε νὰ ὑπογράφει δὲν ἤξερε. Κι αὐτὸ γιατὶ γεννήθηκε σὲ πολυμελῆ ἀγροτικὴ οἰκογένεια κι ἀπὸ μικρὴ ἦταν στὰ χτήματα, δουλεύοντας μὲ ὑπομονή, ὑπακοὴ καὶ φιλοτιμία. Ἀκόμα καὶ νὰ «στρεμματίζει» ἤξερε, δηλ. νὰ σκάβει τὴ γῆς, ὥστε νὰ φυτευτεῖ τὸ νέο τὸ ἀμπέλι, ἀλλὰ καὶ τὰ λεγόμενα «ξερικά», δηλ. τὰ φυτὰ ποὺ ἔβαζαν τοὺς θερινοὺς μῆνες, ὅπως κρεμμύδια, σκόρδα, κολοκύθια καὶ ἀναπτύσσονταν ἀπὸ τὴν ὑγρασία τοῦ νιόσκαφτου χώματος. Αὐτὰ ὅλα, φυσικὰ, συνέβαιναν ἐδῶ καὶ 50 - 60 χρόνια, πρὶν καταστραφεῖ δηλ. ἡ ἀτμόσφαιρα καὶ μολυνθεῖ.
 
Θυμᾶμαι ὅλ’ αὐτὰ καὶ νοσταλγῶ ἐκείνους τοὺς καιρούς, τοὺς κοπιαστικοὺς ὄντως, ὅμως πλούσιους σὲ ἀγαθὰ ἀμόλευτα καὶ νοστιμότατα. Ὅπως ἦταν τὰ δίχως σκουλήκια κεράσια καὶ βερύκοκα, τὰ τρυφερὰ τὰ μάραθα ποὺ συνόδευαν τὸ βραστὸ τὸ κολοκύθι, οἱ ἔντονα ἀρωματισμένες ντομάτες, οἱ ἄσηπες καὶ γερὲς ἀχλάδες, οἱ δροσάτες καὶ οἱ «μπορτουγάνες» -ὅπως τὶς λέγανε- καὶ τόσα ἄλλα.
 
Αὐτὰ μοὺ ἦρθαν στὸ νοῦ ἀπόψε, λοιπόν, μὲ τὴ γιαγιὰ νὰ πρωτοστατεῖ,  νὰ συλλέγει, νὰ συμβουλεύει. Κι αὐτὰ τὰ βαθειὰ βιώματα μαζὶ μὲ τὴ τρεμάμενη φωνή της ἀκόμα μὲ ἀκολουθοῦν…   
 
π. Κ.Ν. Καλλιανός
16 Σεπτεμβρίου