Ἄφθιτος Μνήμη τῇ συνεργείᾳ Του πάντα…

 
Τὸ πρωϊνὸ ἐκείνης τῆ  Κυριακῆς τῆς 22 Σεπτεμβρίου τοῦ 1996 ἦταν διπλᾶ μελαγχολικό. Ἀπὸ τὴ μιὰ ἡ γκρίζα ἀτμόσφαιρα τῆς Ἀγγλίας μὲ τοὺς ὑγροὺς τοὺς δρόμους νὰ καθρεφτίζουν τὰ φῶτα τῶν αὐτοκινήτων καὶ τὰ βήματά μας, κι ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ ἐναγώνιος ἀναμονὴ τῆς σοβαρῆς χειρουργικῆς ἐπεμβάσεως.
 

Στὴν πατρίδα ἐκείνη τὴν Κυριακή, ποὺ ἦταν ἡλιόλουστη, θερινή καὶ χαλαρή, εἶχαν τὶς Ἐθνικὲς Ἐκλογές. Ἐκεῖ ὁ κόσμος ζοῦσε κάτι τὸ διαφορετικό, ποὺ δὲν ἦταν τίποτε ἄλλο ἀπὸ μιὰν ἀναμέτρηση. Ἀναμέτρηση ὁμάδων, τὸ ποιός τελικὰ θὰ λάβει τὸν κότινο τῆς νίκης.
 
Στὴ μακρυνή Ἀγγλία, κάπου σ’ ἕνα μικρὸ Νοσοκομεῖο τοὺ Μπέρμινχαμ τρεῖς ἄνθρωποι ἀναμετρούνταν μὲ τὸ μέγιστο δῶρο τοῦ Δημιουργοῦ στὸν κάθε ἄνθρωπο. Μὲ λίγα λόγια τὸ ἕνα ἀπό τὰ πρόσωπα αὐτά, ποὺ ἦταν ἕνα 15χρονο κορίτσι ἀνέβαινε τὸ ἐπώδυνο μονοπάτι μιᾶς πολὺ λεπτῆς καὶ ὁριακῆς χειρουργικῆς ἐπεμβάσεως. Πολύωρης, ἀγωνιώδους, σταυρικῆς, ποτισμένης μὲ δάκρυα πολλά καὶ τυλιγμένης στὸ χιτῶνα τῆς προσευχῆς καὶ τῆς σιωπής.
 
Πρωΐ-πρωΐ βρίσκεσαι στὸ Νοσοκομεῖο καὶ μετὰ στὸν σιωπηλὸ ἀκόμα καὶ μισοσκότεινο ναὸ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ἕναν περίλαμπρο ὄντως ναό, μὲ ὀξυγώνια τόξα, σὰν σπαθιὰ ποὺ ἐπιχειροῦν νὰ φτάσουν τὰ μαυρόγκριζα τὰ σύννεφα. Ἦταν, βλέπεις, παλιὰ Ἀγγλικανικὴ Ἐκκλησία, εὑρύχωρη καὶ ἐπιβλητική. Ποῦ νὰ σταθοῦν μπροστά της τὰ λιτά, λιθόχτιστα καὶ ταπεινὰ ἐκκλησάκια τοῦ νησιοῦ.
 
Θυμᾶμαι μὲ μεγάλη μου συγκίνηση ἕνα μάθημα ποὺ μοῦ δόθηκε ὡς διακονία καὶ τὸ ὁποῖο τὸ δέχτηκα ὡς πληροφόρηση Θεοῦ: Ἦταν ἡ ἐπίσκεψή μου σὲ ἕνα ἄλλο, μεγαλύτερο νοσοκομεῖο, ὅπου πῆγα νὰ κοινωνήσω μιὰν ἑτοιμοθάνατη στὴν ὁποία συμπαραστεκόταν στοργικὰ ἡ Μοναχὴ κόρη της… Ο κόσμος ἔτρεχε, οἱ γιατροὶ μπαινόβαγιναν κι ἐγὼ μέσα σε αὐτὴν τὴν μεγάλη ὥρα μετέδιδα Σῶμα καὶ Αἳμα Χριστοῦ μὲ ἄφατη συγκίνηση καὶ δέος.
 
Μὲ ἐνεθάρρυνε αὐτὴ ἡ διακονία μου πρὶν ἀρχίσουμε τὸν ὄρθρο καὶ τὴ Θ. Λειτουργία -τὶς πλέον ἐναγώνιες καὶ ραντισμένες μὲ ψιχάλες δακρύων ἱερὲς τελετές, ποὺ περατώθηκαν γύρω στὶς 1.30 τὸ μεσημέρι κι ἀμέσως ἀναχώρησα γιὰ τὸ Priory Hospital, ὅπου συνεχιζόταν ἡ ἐπέμβαση καὶ σὲ λίγο περατώθηκε. Μετὰ ἀπὸ 6 ὧρες χειρουργίου, ποὺ τὸ ὑπέμενε ἡ πρεσβυτέρα, σιωπηλή, μὲ συντροφιὰ  τοὺς Ἁγίους μας, Ἐκείνους ποὺ καλέσαμε μυστικὰ νὰ συμπαρασταθοῦν: Τὸν Ἅγιο Ρηγῖνο, τὸν Ἅγιο Νεκτάριο, τὸν Ἅγιο Νικόλαο τὸν Πλανᾶ, τοὺς Ἁγίους Ἀναργύρους, μὲ ἐπικεφαλῆς τους τὸν Ἅγιο Παντελεήμονα.  
 
Ἀλλησμόνητη θὰ μείνει ἀπό τότε ἡ φράση ποὺ ἐπαναλαμβάνουμε στὶς ἱ. Ἀκολουθίες «…ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν παραθώμεθα…» ποὺ ἐλάχιστη σημασία τῆς δίνουμε.  Γιατί, ὅταν πρόσεξα αὐτὰ τὰ λόγια ἐκείνη τὴν κορυφαία ἡμέρα ἔνοιωσα μιά περίεργη γαλήνη ν’ ἁπλώνεται μέσα μου. Γιατὶ ἤξερα πὼς κάποιο κρυφὸ μήνυμα μᾶς ἐπιφυλάσσει ὁ Θεός…
 
Ὅπως κι ἔγινε, καθὼς θὰ εἰπωθεῖ ἄλλη φορά.
 
π. Κ.Ν. Καλλιανός
 
(Η φωτ. τοῦ Νοσοκομείου εἶναι ἀπὸ τὸ Διαδίκτυο δανεισμένη)