Συμπεριφορές κληρικῶν

 

…καὶ τὰ μαθήματα ποὺ παραδίνουν

 

(Ὅταν δὲν ὑπολογίζουμε τον συνεφημέριό μας ὡς ἀδελφὸ καὶ συλλειτουργό, ἀλλὰ ὑποδεέστερό μας)

 

Ὡς ἄνθρωποι ἐμεῖς οἱ κληρικοὶ,  πολλὲς φορές, γιὰ νὰ μὴν πῶ ἄπειρες, λησμονοῦμε τὸ χρέος μας καὶ τὶς ὑποχρεώσεις ποὺ (πρέπει) νὰ ἔχουμε μέσα στὴν ἐνοριακή μας κοινότητα κι ἔτσι περιπίπτουμε σὲ λάθη τραγικά, ἀνώφελα, ψυχοφθόρα καὶ, ἀναμφίβολα, χωρὶς κανένα ἴχνος φιλανθρωπίας ἤ μιᾶς ἐναρέτου καὶ φιλαδέλφου συναντήσεως. Μὲ ἀποτέλεσμα κατὰ τὴν τέλεση ἑνὸς συλλείτουργου, ὅταν ὁ ἕνας ἐκ τῶν δύο συμπρεσβυτέρων εἶναι, εἴτε ὀφικιοῦχος κληρικὸς μὲ πολύχρονη πεῖρα, εἴτε ἱερομόναχος μὲ τὸ ὀφίκιο τοῦ νέου ἤ τοῦ ἐπὶ σειρὰν ἐτῶν Ἀρχιμανδρίτη, τότε εἶναι εὔκολο νὰ παρατηρηθεῖ ἡ ἔπαρση καὶ «δεσποτομανία» τῶν παλαιότερων, ἔναντι τῶν νεωτέρων ἀδελφῶν καὶ συλλλειτουργῶν.
 
Ἔτσι, ἀντὶ γιὰ συν-λειτουργία, ἔχουμε μιὰ περίεργη εἰκόνα: Ὁ ἕνας νὰ προβάλει κατὰ κόρον τὸν ἑαυτό του, μὴν ἀφήνοντας τὸ νεώτερο οὔτε μὲ  μιὰ εἰρήνευση νὰ εὐλογήσει τὸ λαό, δημιουργώντας μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἕνα κενὸ στὴν ὅλη μυσταγωγία. Κενό, ποὺ ἐντοπίζεται στὴ συμπεριφορά μας ἀπέναντι στοὺς νεωτέρους ἀδελφοὺς καὶ συλλειτουργούς. Γιατί, ὅταν δὲ βοηθήσουμε, δὲν συνδράμουμε τὸ νεώτερο ἀδελφό μας, τότε κι αὐτὸς θὰ λάβει ἄσχημα καὶ ἀνάδελφα μαθήματα, ποὺ θὰ τοῦ στερήσουν τὴν ἀγαλλίαση καὶ τὸ γνήσιο ἱερατικὸ ἦθος.
 
Ἄλλωστε, δὲν εἶναι καὶ λίγες οἱ φορὲς, ποὺ περιπέσαμε σὲ τέτοια λάθη καὶ εἴπαμε χείλεσι μόνο κι ὄχι μὲ συναίσθηση καὶ φόβο Θεοῦ τό, «μνησθητί μου ἀδελφὲ καὶ συλλειτουργέ». Ἀλήθεια, ποιὸν ἐμπαίζουμε; Τὸν ἑαυτό μας, τὸν συλλειτουργό μας, τὸ ἐκκλησίασμα ἤ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο;
 
Ὅσο, λοιπόν, μᾶς μένουν μέρες, ἄς πασχίσουμε νὰ κοντέψουμε τὸ σχοινὶ τῆς ἀλαζονίας μας.
 
π. Κ.Ν. Καλλιανός