Το Φως της Οδού Σου

 
Συμεών του Νέου Θεολόγου
 

(Αγγλική εκδοχή από τον Αμερικανό Ivan M. Granger.
Πρωτότυπη γλώσσα: Ελληνική
Μετάφραση: Ντέμη Σταυροπούλου)
 
Άγιος είσαι, Κύριε, άγιος, ευλογημένος και Ένας.
Άγιος είσαι και γενναιόδωρος
 
Διότι έχεις πλημμυρίσει την καρδιά μου
με το φως της οδού σου,
 
και έχεις υψώσει μέσα μου
το Δέντρο της Ζωής.
 
Μου έχεις δείξει ένα νέο ουρανό
πάνω στη γη.
Μου έχεις δείξει ένα μυστικό Κήπο,
αόρατο μέσα στο ορατό.
 
Τώρα είμαι ενωμένος ψυχή και πνεύμα
παρών στην Παρουσία σου,
 
την Παρουσία σου που περίμενε πολύ μέσα μου,
την Παρουσία σου, το αληθινό Δέντρο της Ζωής,
φυτεμένο σε οτιδήποτε είναι αυτή η γη
φυτεμένο σε οποιαδήποτε κι αν είναι η φύση των ανθρώπων,
φυτεμένο και ριζωμένο στην καρδιά,
 
την Παρουσία σου, η οποία αίφνης αποκαλύπτει τον Παράδεισό σου
ζωντανό, με κάθε τι ωραίο πράσινο:
χορτάρια και δέντρα και την αφθονία της καρποφορίας,
ένα κόσμο λουλουδιών!
Μοσχομυρισμένων κρίνων!
 
Κάθε μικρό λουλούδι ομολογεί μιαν αλήθεια:
Ταπεινοφροσύνη και χαρά
Ειρήνη, ω ειρήνη!
Καλοσύνη, ευσπλαχνία,
μεταστροφή της ψυχής,
 
και πλημμύρα δακρύων
και παράξενη έκσταση
εκείνων που λούζονται στο φως σου.
 
-----------------------------
 
Πρωτότυπο
Συμεών του Νέου Θεολόγου
Τα Ευρισκόμενα
 
Λόγος Πεντηκοστός Β΄.
 
Περί νοητού παραδείσου τηλαυγής θεωρία, και περί του εν αυτού ξύλου της ζωής.
 
Ευλογητός ει Κύριε ευλογητός ει μόνε.
Ευλογητός ει εύσπλαχνε υπερευλογημένε,
Ο δούς εν τη καρδία μου το φως στην εντολών σου,
 
Και εμφυτεύσας εν εμοί το της ζωής σου ξύλον.
 
Έδειξάς με παράδεισον άλλον εν ορωμένοις.
 
Εν αισθητοίς μεν νοητόν, νοητόν δ’ εν αισθήσει,
 
Συνήνωσας γαρ τη ψυχή άλλο Πνεύμά σου θείον,
 
Όπερ και ενεσκήνωσας εν τοις εμοις εγκάτοις.
 
Τούτο το ξύλον της ζωής όντως υπάρχει μόνον.
 
Τούτο εν ήπερ φυτευθή γη, είτ’ ουν ψυχή ανθρώπου,
 
Και εν καρδία ριζωθή παράδεισον δεικνύει
 
Ταύτης ευθύς λαμπρότατον πάσι κεκοσμημένον
 
Φυτοίς ωραίοις δένδροις τε, και καρποίς διαφόροις
 
Πεποικιλμένον άνθεσι, και μυριπνόοις κρίνοις.
 
Ταύτα δ’ εισι ταπείνωσις, και χαρά, και ειρήνη.
 
Πραότης, και συμπάθεια, πένθος, όμβροι δακρύων,
 
Και ξένη τέρψις εν αυτοίς, αίγλη της χάριτός σου,
 
Άπασιν επιλάμπουσα τοις εν τω παραδείσω.
 
Εκδ. Β. Ρηγόπουλου, σελ.81, Μέρος Δεύτερον , Θεσ. 1977.
Ακριβής ανατύπωσις εκ της εν έτει 1886 εκδόσεως.
 
 ------------------------------------
 
Απόδοση: Ντέμη Σταυροπούλου
 
Θεωρία περί του νοητού Παραδείσου που εκπέμπει μακριά το φως του και περί του ξύλου της ζωής που υπάρχει σ’ αυτόν.
 
Ευλογημένος είσαι Κύριε ο μόνος ευλογημένος.
 
Ευλογημένος είσαι εύσπλαχνε, υπερευλογημένε,
 
Εσύ που έδωσες το φως των εντολών σου στην καρδιά μου,
 
Και φύτεψες εντός μου το ξύλο της ζωής σου.
 
Μου έδειξες άλλον παράδεισο δια των οφθαλμών μου.
 
Στα αισθητά μεν κατανοητό, αλλά και στις αισθήσεις,
 
Διότι ένωσες την ψυχή με άλλο θεϊκό Πνεύμα,
 
Το οποίο και τοποθέτησες βαθειά στα σωθικά μου.
 
Τούτο το ξύλο της ζωής είν’ το μοναδικό που υπάρχει.
 
Όπως κι αν φυτευτεί στη γη, μετά στην ψυχή του ανθρώπου,
 
Κι αν ριζωθεί μέσ’ στην καρδιά, παράδεισο θα δείξει
  
Πιο Λαμπρό από κάθε τι που είναι στολισμένο
 
Από όμορφα φυτά, και δέντρα, και καρπούς ποικίλους
 
Διακοσμημένο με άνθη και μοσχομυρισμένα κρίνα.
Είναι η ταπείνωση και η χαρά και η ειρήνη.
Η πραότητα και η συμπάθεια, το πένθος και τα ποτάμια των δακρύων,
Και η άγνωστη χαρά αυτών, δόξα της χάριτός σου,
σε όσα λάμπουν εντός του παραδείσου.