Ομιλία για την Ελληνική Ποίηση

Πραγματοποιήθηκε χθες Κυριακή 12 Νοεμβρίου τ.έ., στον Ι.Ν. Απ. Πέτρου και Παύλου στο Bristol, Πνευματική Σύναξη (η έκτη σε αυτή τη χρονιά), με θέμα την «Ελληνική Ποίηση». Ομίλησε η Φιλόλογος Δρ Μαρία Βασιλάκη, με βαθιά επιστημοσύνη και υψηλή γλαφυρότητα. Ποιήματα ανέγνωσαν η Λαμπρινή Δελλαπόρτα και ο Κυριάκος Βάσιλας.

Παρατίθεται παρακάτω περίληψη της ομιλίας, την οποία ετοίμασε η ομιλήτρια, στην οποία εκφράζονται εγκάρδιες ευχαριστίες:
 
«Επιχειρείται μια διερεύνηση στην έννοια της ποίησης, ορίζεται το περιεχόμενο, η λειτουργία και η κοινωνική της αναγκαιότητα. Επισημαίνεται η συγκινησιακή της χρήση και η σχέση της με τη γλώσσα, την πεζογραφία και την ιστορία. Γίνεται αναφορά στα είδη της ποίησης κατά την αρχαιότητα και η εξέλιξή τους κατά τους ελληνιστικούς και ρωμαϊκούς χρόνους. Τονίζεται η αδιάσπαστη συνέχεια βυζαντινής και νεοελληνικής λογοτεχνίας καθώς και η διαχρονική της πορεία από την Άλωση μέχρι την Επανάσταση του 1821. Δίνονται στοιχεία για την Κρητική Λογοτεχνία, την Επτανησιακή Σχολή, την Ρομαντική Σχολή των Αθηνών, που τις διαδέχεται η Α΄Αθηναϊκή Σχολή, εγκαινιάζοντας την νεότερη περίοδο της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, με επικρατούσα τεχνοτροπία τον Παρνασσισμό. Αναγνωρίζεται η συμβολή του Κωστή Παλαμά και των ποιητών που τον μιμούνται ή διαφοροποιούνται από εκείνον. Αναγνωρίζεται επίσης η ισχυρή επίδραση του νεορομαντιστή Κώστα Καρυωτάκη. Καταδεικνύεται η βαθμιαία εκτόπιση του Παλαμά από τον μοναδικό και οικουμενικό Καβάφη. Δηλώνεται η μεγάλη επίδραση που άσκησαν στην ελληνική ποίηση τα νέα ρεύματα της Ευρώπης, ο μοντερνισμός, ο συμβολισμός και ο υπερρεαλισμός. Γίνεται μνεία με επιλεγμένα ποιήματα και αποσπάσματα σε σπουδαίους ποιητές της Γενιάς του Τριάντα, της πρώτης και δεύτερης μεταπολεμικής Γενιάς, της Γενιάς του ’70 και του ’80. Εκφράζεται η πολυπαραγοντική σημερινή κρίση στην ποίηση και η αδυναμία να αποτιμηθεί το έργο των χιλιάδων ποιητών της εποχής εξαιτίας της έλλειψης της προοπτικής του χρόνου. Προτείνεται η ποιητική παιδεία του αναγνωστικού κοινού από ανθολογίες που έχουν κριτήριο την ποιότητα. Στο τέλος εξαίρεται η μοναδικότητα της Ποίησης ως κατεξοχήν διαμαρτυρίας στο τεχνοκρατικό πνεύμα της εποχής μας».