Του Καλού Σαμαρείτη και φέτος

Κάθε πλησίον ένας Χριστός! Ο Χριστός μας! Ο εκδιωγμένος, ο λοιδορούμενος, ο Σταυρωθείς και Αναστάς, ο Νικητής του Θανάτου, ο μόνος γνήσιος… Σαμαρείτης. 

Εκείνος που δεν προσμένει κανένα αντάλλαγμα για την ευεργεσία Του. Εκείνος που έχει διαθέσιμα 2 δηνάρια για τον καθένα μας. Γιατρικά για όλες τις ανοιχτές μας πληγές. Το Ευαγγέλιο και τα μυστήριά Του τα ζωοποιά. Κάθε πλησίον ο Χριστός! Και εσύ κατά χάριν και κατά μίμησή Του, Χριστός και Σαμαρείτης. Διαχειριστής του ανεξάντλητου θησαυρού Του. Κρατάς και εσύ στα χέρια σου τους θησαυρούς Του. Και έχεις χρέος να τους διανείμεις σε όσους γυμνούς, ληστεμένους πληγωμένους βρεθούν στον δρόμο σου. Ιερή η υποχρέωσή σου να τους οδηγήσεις στο επιμελητήριο των ψυχών, στο Ιερό πανδοχείο, στο θεραπευτήριο της Αγίας Εκκλησίας. Να συμπονέσεις, να κουβαλήσεις εσύ, να νοιαστείς για τον καθένα αιμόφυρτο και… λερωμένο πλησίον σου. Μην προσπεράσεις, μην αλλάξεις δρόμο, μην αναζητήσεις την αυτοδικαίωση, μη βρεις δικαιολογία γιατί έπειτα δεν θα υπάρχει απολογία...
 
Τα έμμυσα χείλη μου ψέλλισαν τα παραπάνω και φέτος παραμονές της όγδοης Κυριακής του Λουκά Του… μα την ίδια στιγμή ξεπρόβαλλαν ορμητικά,  τα παραπονεμένα αιώνιά Του ρήματα, από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου Του:
 
…ἐγγίζει μοι λαὸς οὗτος τῷ στόματι αὐτῶν καὶ τοῖς χείλεσίν με τιμᾷ, ἡ δὲ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ’ ἐμοῦ…
 
και ένας στίχος από τον άμωμο…
 
Καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω…διεσκέδασα (ν) τον νόμον Σου…
 
Ίσως το μόνο ταιριαστό μας πια, είναι το: Σπλαχνίσου μας Κύριε και μην μας παραδειγματίσεις!
 
Νώντας Σκοπετέας