Να ’ταν και να τους μοιάζαμε...

Ὑπὲρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου… τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν. 

Ξεκίνησε η Θεία Λειτουργία. Με τα ειρηνικά! Μαζεμένα, συναγμένα πολλά παρακαλετά, να φτάσουν ως τον θρόνο του Αγίου Θεού! Όλα μας τα ποθούμενα σε αυτήν την μεγάλη συναπτή! Και πρώτο μας αίτημα η Ειρήνη για όλον τον κόσμο! Και δίνει ο Κύριος μεγάλα διαστήματα με τέτοια Ειρήνη αδιατάραχτη!
 
Και εδώ παρουσιάζεται κάτι εξαιρετικά οξύμωρο! Όσο απομακρύνεται ο άνθρωπος από την εποχή του πολέμου, τόσο χαλάει. Γίνεται χαλασμένος άνθρωπος, «κατεφθαρμένος εις τον νούν», όπως περιγράφει ο Απόστολος Παύλος, στο τελευταίο του γράμμα προς τον αγαπημένο του μαθητή και συνεργάτη Τιμόθεο!
 
Όσο πιο πίσω πας και πλησιάζεις προς τα χρόνια της συντριβής και του πολέμου, τόσο περισσότερο συναντάς αγνές ψυχές, φιλότιμες και φιλόθεες, απονήρευτες, σωφρονούσες και αταλάντευτα πιστές.
 
Να παρακαλάμε για πόλεμο λοιπόν; Μη γένοιτο!
 
Για Ειρήνη να παρακαλάμε, αλλά για την Ειρήνη του Χριστού!
 
Εκείνος είναι ο αρχηγός της Ειρήνης και ο Σωτήρας των ψυχών μας! Αλλιώς μιλάμε για μια επίπλαστη Ειρήνη, που γίνεται εργαλείο διαφθοράς και απώλειας.
 
Η χρηστότητα του Κυρίου και η Ειρήνη που μας χαρίζει φιλεύσπλαχνα, αν δεν οδηγεί σε μετάνοια είναι άχρηστη και πιο ολέθρια και από αυτόν τον πόλεμο! Ακούγεται παράξενο, μα... να ’ταν και να μοιάζαμε με τα παιδιά του πολέμου! Ας γίνουν αυτά τα πρότυπά μας!
 
Δεν είναι μόνο η νοσταλγία που μας επιστρέφει σε εκείνα τα φτωχά και τόσο ταλαιπωρημένα χρόνια των προγόνων μας. Είναι η ανάγκη να ξεφύγουμε από τούτην την διαστροφή των «ειρηνικών» και ανέμελων καιρών... να  γλιτώσουμε από ό,τι βλάπτει και αλλοιώνει και αυτήν την ίδια μας την φύση, να συμμαχήσουμε επιτέλους με την άγρυπνη και αλάνθαστη συνείδησή μας, εναντίον του πονηρού και του μισόθεου.
 
Νώντας Σκοπετέας