Η εποχή των Tudors

Ο βασιλικός οίκος των Tudors της Αγγλίας είναι το θέμα της τελευταίας σειράς γραμματοσήμων στη Βρετανία, η οποία κυκλοφόρησε στις 21 Απριλίου.

Προσωπικά είμαι συνδρομητής των φακέλων πρώτης ημέρας κυκλοφορίας. Έτσι, έλαβα τους δύο φακέλους με τα πολύ όμορφα 10 γραμματόσημα και τα συνοδευτικά έντυπα.

Οι Tudors ήταν μια σημαντική αγγλική δυναστεία η οποία έχει οπωσδήποτε αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι της στην ιστορία αυτής της χώρας. Πολλές από τις επιπτώσεις της πολιτικής της υφίστανται μέχρι σήμερα, όπως η ίδρυση της ονομαζόμενης «Εκκλησίας της Αγγλίας» από τον Ερρίκο Η΄.

Η δυναστεία αυτή, η οποία βασίλεψε για 118 χρόνια (1485-1603), περιλαμβάνει ονομαστούς βασιλείς αλλά και βασίλισσες, όπως η Ελισάβετ Α΄, η επονομαζόμενη Virgin Queen, επειδή αφοσιώθηκε στην υπηρεσία του λαού της και δεν δέχθηκε να συνάψει ποτέ γάμο.

Μια στιγμή

Ένας πολύ-αγαπητός μου φίλος, ο Αντώνιος Packer, Ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου του Κάρδιφ και Επίτιμος Πρόξενος της Λιθουανίας στην Ουαλία, μου έστειλε αυτή την πανέμορφη φωτογραφία, με την σημείωση: «This captures a moment! I thought you might like it!».

Τη δημοσιεύω με χαρά και ευγνωμοσύνη. Aπολαύστε την.

Για τη φιλία

- Διαλυμένη φιλία ίσως να μπαλώνεται, αλλά το μπάλωμα φαίνεται.

- Η Τράπεζα της φιλίας δεν μπορεί να προκόψει χωρίς καταθέσεις.

- Μπορείς μόνο να απλώσεις χέρι φιλίας, δεν μπορείς να αναγκάσεις τον άλλον να το πιάσει.

- Η πραγματική φιλία είναι σαν την καλή υγεία, η οποία εκτιμάται όταν τελικά χαθεί.

- Ο καλύτερος τρόπος για να είσαι βέβαιος για τη φιλία κάποιου είναι να μην την βάλεις ποτέ σε δοκιμασία.

Υ.Γ.: Αναχωρώντας για ένα Συνέδριο εκτός Λονδίνου, αλλά εντός Αγγλίας, σας αφήνω για λίγες ημέρες με τις παραπάνω σκέψεις περί φιλίας και τις όμορφες εικονικές παραστάσεις που σχετίζονται με το θέμα αυτό. Εις το επανιδείν.

Eastchurch

Πρόσφατα είχα παρουσιάσει μια επίσκεψή μου σε φυλακή στο Isle of Sheppey, που βρίσκεται στην Ανατολική Αγγλία.

Η φυλακή εκείνη βρίσκεται στο χωριό που ονομάζεται Eastchurch. Το χωριό αυτό έχει αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία. Οι φωτογραφίες δείχνουν κάποια στοιχεία αυτής της ιστορίας.

Κατ’ αρχάς θεωρείται πως είναι το 'home of British aviation'. Στο κέντρο του χωριού υπάρχει ένα μνημείο που θυμίζει ότι εκεί πρωτοέγινε το 1909 πτήση που ήταν ελεγχόμενη από Βρετανό πιλότο κι όχι από τον άνεμο μόνο. Εδώ είχε δημιουργηθεί ειδικό αεροδρόμιο για τον σκοπό αυτό.

Φέτος τον Ιούλιο το όμορφο αυτό χωριό θα εορτάσει 100 χρόνια αεροπορικής ιστορίας. Συγκεκριμένα στις 25 και 26 Ιουλίου θα πραγματοποιηθούν ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις σε ανάμνηση της πρώτης εκείνης και τολμηρής προσπάθειας των Βρετανών του 1909 να πετάξουν με ένα μικρό και απλοϊκό αεροσκάφος.

Στο χωριό σώζωνται επίσης τα απομεινάρια ενός μεσαιωνικού κάστρου, στο οποίο σύμφωνα με την τοπική παράδοση γεννήθηκαν μερικοί Άγγλοι μονάρχες. Εκεί λέγεται πως έμεινε για λίγες ημέρες και ο πολύς Ερρίκος Η΄ με την σύζυγό του Ann Boleyn.

Στο κέντρο του χωριού βρίσκεται και ο Αγγλικανικός Ενοριακός Ναός των Αγίων Πάντων. Αυτός οικοδομήθηκε το 1432. Είναι μια όμορφη εκκλησία, η οποία έχει εύηχες καμπάνες και ωραιότατα ξυλόγλυπτα.

.

Φυλλάδιο «Ελλάδα»

Η εξαιρετικά δραστήρια Ελληνική Πρεσβεία μας στο Λονδίνο, και ιδιαίτερα το Γραφείο της του Τύπου και Επικοινωνιών εκδίδει τακτικά ενημερωτικά και διαφημιστικά φυλλάδια, με σκοπό να προβάλλει την Πατρίδα μας στο αγγλόφωνο κοινό του Λονδίνου και ευρύτερα.

Ένα τέτοιο φυλλάδιο είναι και αυτό με τον τίτλο «Greece» («Ελλάδα»). Έλαβα πρόσφατα, μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, το τεύχος του Μαρτίου 2009, Νο.124. Καλοδουλεμένο, με ωραία κείμενα στην αγγλική γλώσσα, με αξιόλογες φωτογραφίες και -παρότι μόνο 4 σελίδες- με πλούσια θεματολογία.

Ανάμεσα στα θέματά του βρίσκουμε αφιερώματα στην ελληνική πολιτική σκηνή, στην οικονομία και την οικολογία, στις διακρατικές σχέσεις με τη Μεγ. Βρετανία, στο σεπτό Οικουμενικό Πατριαρχείο και στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης.

.

«Ο Βιολονίστας»

Ο λόγος για τον Άρχοντα του Έλληνα Λόγου Κώστα Καρακάση, που με τα πονήματά του τα τελευταία χρόνια έχει γράψει τη δική του λαμπρή ιστορία στο χώρο της Σύγχρονης Ελληνικής Λογοτεχνίας.Το τελευταίο του βιβλίο, που εκδόθηκε φέτος τον Φεβρουάριο αποδεικνύει για άλλη μια φορά περίτρανα το πηγαίο "ποιητικό" του τάλαντο. Σε ένα πιο προσωπικό τόνο οφείλω να αναφέρω ότι κανένας συγγραφέας πριν από τον Κ.Κ. (έχω στη βιβλιοθήκη μου γύρω στα 5.000 βιβλία) δεν κατάφερε να κερδίσει την αυθόρμητη συγκίνηση και το καυτό εσωτερικό, αλλά και εξωτερικευμένο, δάκρυ μου.

Οι περισσότερες ιστορίες του είναι καταδικές του, αφορούν και πηγάζουν από την ίδια την οικογενειακή του ζωή και ιστορία. Ως Έλληνας της Διασποράς, και κοσμοπολίτης Αλεξανδρινός ο ίδιος, φέρει μέσα του όλη την σοφία και την αρχοντιά του Οικουμενικού Ελληνισμού, ο οποίος πότισε με αυθεντικό πολιτισμό την ανθρωπότητα ολάκερη. Για τούτο σε ανύποπτο χρόνο του ευχήθηκα προσωπικά να ανοίξει περισσότερο εκείνο το σεντούκι της ψυχής και να μοιραστεί μαζί μας όλα τα κρυφά και φανερά "μυστικά" του, γιατί τα χρειαζόμαστε και τα έχουμε ανάγκη. Με κάθε έκδοση, με κάθε βιβλίο του μας πλουτίζει, μας κάνει καλύτερους και ευγενέστερους. Μας προικίζει με τα πλούτη του και την ανεπανάληπτη και πλέρια αυθεντική και αρχοντική σκέψη και γραφή του.

Αναφορικά με το πρόσφατο βιβλίο του, ο τίτλος του είναι «Ο βιολονίστας». Κυκλοφόρησε σε 15.000 αντίτυπα (πρώτη έκδοση) από τον Εκδοτικό Οίκο «Ψυχογιός». Τυπώθηκε δε σε χαρτί «ελεύθερο χημικών ουσιών χλωρίου και φιλικό προς το περιβάλλον». Το εξώφυλλο, το οποίο επιμελήθηκε η Χρυσούλα Μπουκουβάλα, είναι καταπληκτικό. Μας προσφέρει δε ένα ωραίο ζωγραφικό παιχνίδι με την εναλλαγή του έγχρωμου και το ασπρόμαυρου, το οποίο φυσικά προϊδεάζει τον αναγνώστη για το παιχνίδι του χρόνου που φρόντισε να επιμεληθεί με ιδιαίτερη λογοτεχνική μαστοριά ο συγγραφέας.

Το story του βιβλίου είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Ο Κ.Κ. γνωρίζει καλά την τέχνη να κρατά τον αναγνώστη ξύπνιο τα βράδια. Το παιχνίδι του χρόνου, οι πλούσιες εικόνες, οι μουσικοί ήχοι (το βιβλίο περιγράφει τη ζωή και δράση μιας οικογένειας μουσικών σε διάστημα 4 γενεών), τα ταξίδια σε «μυθικές» πόλεις της Ευρώπης και της Ανατολής (Αθήνα, Κωνσταντινούπολη, Λονδίνο, Παρίσι, Βιέννη, Αλεξάνδρεια, Κάϊρο), οι διακεκριμένες προσωπικότητες που παρελαύνουν μέσα στις 477 σελίδες του (Σουλτάνος, Βαλιδέ, ελληνόφωνη Δούκισσα του Κέντ κ.ά.) και το μεσογειακό wit του συγγραφέα είναι τα βασικά στοιχεία αναφοράς του βιβλίου.

Εμένα προσωπικά μου προκαλούν πάντα ιδιαίτερη αίσθηση τα ονόματα προσώπων. Ο Κ.Κ. χρησιμοποιεί, αν και θα έπρεπε να πω αξιοποιεί την διαχρονική ελληνική ονοματολογία, δίνοντας πολύ όμορφα και εύηχα ονόματα στους πρωταγωνιστές του, όπως Ίων, Αλκυόνη, Ζέφυρος - Ζέφης, Μιχαήλ, Πασχάλης, Ουρανία, Δάφνη και Αντιγόνη.

Ένα από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον Κ.Κ. είναι η λεπτομέρεια. Τον παρακολουθώ, και στο μεγάλο μπεστ σέλερ του την «Αθηνά», αλλά και στο «Βιολονίστα» να στρώνει ένα τραπέζι εύκολα, όμορφα, με τέχνη, με ευγένεια, με προσοχή μεγάλη. Το στολίζει με νόστιμους ορεκτικούς μεζέδες, εύγευστο κύριο πιάτο και ελκυστικό επιδόρπιο. Οπωσδήποτε δε φροντίζει πάντα και το καλό κρασί.

.

Εντύπωση προκαλεί στον αναγνώστη και η ευαισθησία με την οποία ακουμπά πάνω στην μεγάλη εθνική τραγωδία του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου (1945-49) και στα μετέπειτα εξ ίσου τραγικά γεγονότα που ακολούθησαν.

Γενικά θα έλεγα πως ο Κ.Κ. είναι ο συγγραφέας των τόπων, των χρόνων, των ιδιαίτερων και εξαιρετικά ταλαντούχων ανθρώπων και βέβαια και της λεπτομέρειας. Προσωπικά του εύχομαι ολόψυχα ο Μεγαλοδύναμος να τον ενισχύει και φωτίζει πάντοτε ώστε να μας επιδαψιλεύει ασταμάτητα με τις πλουσιοπάροχες δωρεές της έμπνευσης και της καρδιάς του.

Πασχαλινές κάρτες

Έχει καθιερωθεί από πολλές δεκαετίες να ανταλλάσσουν οι άνθρωποι ευχετήριες κάρτες σε μεγάλες και σπουδαίες εορτές, όπως Χριστούγεννα, Πάσχα, Ονομαστική Εορτή κ.ά.

Στην Αγγλία ειδικώτερα η κάρτα, ειδικά τα Χριστούγεννα, είναι άκρως απαραίτητο στοιχείο της κουλτούρας του λαού της χώρας αυτής, αλλά και όλων των Ομογενών μας, που υιοθέτησαν με χαρά την πρακτική αυτή.

Εμείς λαμβάνουμε εκατοντάδες κάρτες τα Χριστούγεννα, λιγώτερες όμως το Πάσχα. Άλλωστε είναι γνωστό ότι οι Δυτικο-Ευρωπαίοι τιμούν περισσότερο τα Χριστούγεννα από το Πάσχα.

Αυτό το Πάσχα λάβαμε αρκετές κάρτες (δεν συνηθίζω πάντως να τις μετράω). Μεταξύ αυτών, με την σειρά που παρουσιάζονται στην ανάρτηση αυτή, λάβαμε ευχετήρια επιστολή από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Καστορίας κ. Σεραφείμ (παλιό μου συμφοιτητή), καθώς και κάρτες από τον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Διοκλείας κ. Κάλλιστο (παγκοσμίου φήμης Ορθόδοξο Επίσκοπο, Πανεπιστημιακό Καθηγητή και συγγραφέα) και από την Αγία Καθηγουμένη της Βυζαντινής Αγίας Μονής Αρείας Ναυπλίου Χαραλαμπία.

Αποβάπτιση

Ένας αγαπητός μου φίλος και παλιός μου συμφοιτητής μου έστειλε το παρακάτω ρεπορτάζ (κείμενο και φωτογραφία) και αφού τον ευχαριστήσω βέβαια από καρδιάς για τους ευγενικούς κόπους του θα ήθελα -λόγω του ιδιαίτερου ενδιαφέροντός του- να το μοιραστώ μαζί σας. Το ρεπορτάζ αναφέρεται σε πραγματικό γεγονός που αποτελεί κι αυτό ένα σημείο των καιρών μας:

ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΑ ΑΠΟ-ΒΑΠΤΙΣΗΣ

Μας έρχονται από την Αγγλία, τη χώρα με τις υπερευαισθησίες στο χώρο της ελευθερίας της συνειδήσεως αφ’ ενός και της επιβολής ανελεύθερων διαδικασιών παρακολούθησης προσώπων αφ’ ετέρου. Παρόμοια όμως κίνηση υπάρχει και στην Ιταλία. Μιλούμε για τα πιστοποιητικά απο-βάπτισης, μία πολύ πρόσφατη κίνηση της Εθνικής Κοσμικής Κοινωνίας να χορηγεί μέσω παραγγελίας στο διαδίκτυο, έναντι τριών λιρών στερλινών, πιστοποιητικά τα οποία αναγράφουν τα εξής:

ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΑΠΟΒΑΠΤΙΣΗΣ

Μετά από πολλή σκέψη, εγώ, ο/η ………………………………………………………
που υποβλήθηκα στην τελετή του χριστιανικού βαπτίσματος σε νηπιακή ηλικία (προτού φτάσω σε ηλικία συγκατάθεσης), ανακαλώ δημόσια με το παρόν έγγραφο κάθε επίπτωση εκείνης της τελετής και αποκηρύσσω την Εκκλησία που την τέλεσε. Στο όνομα της ανθρώπινης λογικής, απορρίπτω όλα τα Σύμβολα Πίστεως και κάθε άλλη παρόμοια δεισιδαιμονία και ειδικότερα, την ψευδή πίστη ότι οποιοδήποτε βρέφος οφείλει να καθαρθεί μέσω του βαπτίσματος από το υποτιθέμενο ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ και την πονηρή δύναμη υποτιθέμενων δαιμόνων. Επιθυμώ να εξαιρεθώ εφεξής από ενισχυμένες αξιώσεις περί αριθμών εκκλησιαστικών μελών οι οποίες βασίζονται σε στατιστικά στοιχεία βαπτίσεων του παρελθόντος, με σκοπό, παραδείγματος χάριν, αυτόν της εξασφάλισης νομοθετικών προνομίων.

Ο/Η υπογραφόμενος/η
Ονοματεπώνυμο μάρτυρα (θέση σφραγίδας Εθνικής Κοσμικής Κοινωνίας)
Ημερομηνία

Η παραπάνω δημόσια δήλωση έχει διπλή κατεύθυνση. Η πρώτη είναι προς την Εκκλησία και η δεύτερη προς την Πολιτεία. Και ως προς μεν την Εκκλησία εκφράζεται το παράπονο για το βάπτισμα σε νηπιακή ηλικία και η αποκήρυξη του λυτρωτικού χαρακτήρα του βαπτίσματος, προς δε την Πολιτεία ο υπογράφων το έγγραφο αυτό ζητά να μην παρέχονται οιαδήποτε είδους προνόμια προς την Εκκλησία επί τη βάσει της συγκαταριθμήσεώς του στα μέλη Της, όπως φαίνεται από τα εκκλησιαστικά αρχεία βαπτίσεων.

Το βάπτισμα έχει φυσικά τελετουργικό, είναι όμως κυρίως ένα πνευματικό γεγονός ελευθερίας, όπως ελεύθερη είναι η συγκατάθεση ή μη του ανθρώπου να μιμηθεί τον Κύριο οικειοθελώς στο βάπτισμά Του, στην απόταξη του κόσμου και στο μαρτύριο που οδηγεί στην αιώνιο ζωή. Η πνευματικότητα του χαρακτήρα του βαπτίσματος φαίνεται καθαρότατα από τη διακήρυξη του αποστόλου των εθνών, Παύλου, ότι δεν χρειάζεται κανενός είδους περιτομή στο ανθρώπινο σώμα για να δηλωθεί η πίστη στο Χριστό, εφόσον η περιτομή αυτή είναι αόρατη στις καρδιές μας. Δεν εξαναγκάζει, κατά συνέπεια, κανέναν η Εκκλησία στην τήρηση του βαπτίσματός του, όπως γίνεται αντίθετα με το Ισλάμ επί ποινή θανάτου, ούτε χαράζει ανεξίτηλα στο σώμα του βαπτισθέντος σημάδι αναγνώρισης όπως συμβαίνει στον Ιουδαϊσμό και στο Ισλάμ.

Ακριβώς επειδή δεν είναι καταναγκαστική η ακολούθηση του δρόμου του Κυρίου για τον βαπτισθέντα, δεν έχει ισχύ το επιχείρημα κατά του νηπιοβαπτισμού, ότι δηλαδή δεν μπορούσε να εκφράσει γνώμη το νήπιο κατά πόσον επιθυμούσε να βαπτιστεί και άρα προσβλήθηκε η προσωπικότητά του και η ελευθερία της βουλήσεώς του. Η ομολογία του Χριστού έχει περισσότερη βαρύτητα για την συγκαταρίθμησή μας στα μέλη της Εκκλησίας Του από ένα βάπτισμα το οποίο απαρνιόμαστε. Αυτό μας το λέει ο ίδιος ο Κύριος. Λογίζει την πίστη προς το πρόσωπό Του βασική προϋπόθεση της σωτηρίας μας όταν λέει ότι «όποιος πιστέψει και βαπτισθεί θα σωθεί, όποιος δε απιστήσει θα κατακριθεί». Είναι δυνατόν να προηγηθεί το βάπτισμα της πίστης, όμως βάπτισμα χωρίς πίστη δεν σώζει.

Στη δήλωση αποβάπτισης γίνεται συγχρόνως αποκήρυξη της Εκκλησίας, του Συμβόλου της Πίστεως και ειδικότερα της πίστης στο προπατορικό αμάρτημα και της άρσης των συνεπειών του διά του βαπτίσματος. Πρόκειται για μία ομολογία απιστίας την οποία οφείλει να λάβουμε στα σοβαρά επειδή για να φτάσει κανείς να αρνηθεί το Χριστό χωρίς να του ζητηθεί πρέπει να είναι περισσότερο συνειδητοποιημένος από κάποιον απλά αδιάφορο «χριστιανό». Η αντιμετώπιση ενός τέτοιου ανθρώπου από το Χριστό γνωρίζουμε πως είναι η υπομονή διά της αγάπης και η παροχή χρόνου για μετάνοια. Ποια όμως οφείλει να είναι η προσέγγιση της εκκλησιαστικής κοινότητας στην οποία ανήκε ο εξωμότης?

Τέλος στη δήλωση, πέραν της ομολογίας απιστίας υπάρχει μία αιχμή. Ο δηλών επιθυμεί να στερήσει από την Εκκλησία τυχόν κρατική ενίσχυση επί τη βάσει του αριθμού των μελών Της, επιθυμεί, θα λέγαμε, να αποτρέψει την εκκλησιαστική κοινότητα από το να θησαυρίζει στο όνομά του. Εδώ επαναλαμβάνεται καθαρά η διάχυτη στους απίστους πεποίθηση ότι τα δόγματα της Εκκλησίας είναι προϊόντα των λειτουργών Της για τον προσπορισμό πλούτου και μόνον. Στο νου έρχονται οι αμαρτίες του παρελθόντος του εναγκαλισμού, δηλαδή, Εκκλησίας και Πολιτείας και της βίωσης ενός ιερατείου πλούσιου που ποιμαίνει ένα λαό φτωχό. Αντιλαμβάνομαι πως η επιστροφή των εκκλησιαστικών κοινοτήτων στην αποστολική απλότητα και ακρίβεια όπου οικογένειες ολόκληρες προσέρχονταν με ζήλο να βαπτισθούν στο όνομα της Αγίας Τριάδος και λαμβάνοντας τη χάρη του Αγίου Πνεύματος πλούσια κατά το βάπτισμα φωτίζονταν και νοητά και αισθητά, είναι ο μόνος τρόπος να ξαναβρεί η Δύση το χαμένο φως της.

πρεσβύτερος Γεώργιος Κανάκης

Πάσχα των Ελλήνων

Όπως είναι γνωστό κάθε εορτή της Εκκλησίας μας, εκτός από την πνευματική της διάσταση, έχει και την κοινωνική. Η σύναξη των προσώπων, η ονομαστική εορτή, τα γενέθλια, η αναγκαία εορταστική ατμόσφαιρα, συναντήθηκαν τη Λαμπρή -μετά την 50-μερη νηστεία- στο φιλόξενο σπιτικό μας. Σκέφθηκα να μοιραστώ μαζί σας τα παρακάτω.

Τα φαγητά της καπετάνισσας:

Τα γλυκά:

Τη μουσική:

Τα γένεθλια του Μίμη μας:

Τον ζεϊμπέκικο χορό της Κοντέσσας:

Η Μία των Σαββάτων

Αργά το βράδυ η Λαμπροφόρος Ανάσταση του Κυρίου και εν συνεχεία η Θεία Λειτουργία. Η χαρά της Αναστάσεως, ο θρίαμβος της Ζωής επί του θανάτου, τα πάντα γεμίζουν αναστάσιμο, ανέσπερο φως «ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια».

Η ζωή μας, η λατρεία μας, οι σκέψεις μας, τα έργα και ο λόγος μας, τα πάντα τρέφονται από την Ανάσταση. Το Πάσχα είναι η καρδιά μας, η καρδιά της Ορθοδοξίας μας, της πίστεώς μας. Είναι η καρδιά του κόσμου.

Τη νύχτα της Αναστάσεως λαμπροφορεί Κλήρος και Λαός. «Κανείς ας μη κλαίει πια για τις αμαρτίες του, γιατί συγνώμη εκ του Τάφου ανέτειλε. Κανείς ας μη φοβείται τον θάνατο, γιατί ο θάνατος του Σωτήρος μας ελευθέρωσε από τον θάνατο. Γι’ αυτό πλούσιοι και φτωχοί αγκαλιαστείτε και μαζί χορέψετε, όσοι με εγκράτεια νικήσατε τα πάθη σας, ακόμα και σεις που δείξατε αμέλεια στα πνευματικά, τιμήσετε τη σημερινή ημέρα... Το γιορταστικό τραπέζι είναι γεμάτο. Όλοι να το απολαύσετε. Κανείς ας μη φύγει πεινασμένος...». Μ΄αυτή την ελπιδοφόρα προτροπή του ιερού Χρυσοστόμου τελειώνει η θεοφεγγής νύκτα της Αναστάσεως.

Ας ευχηθούμε να ζήσουμε αυτή την Αναστάσιμη φωτοχυσία, στην προσωπική και κοινωνική μας ζωή. Πόσο το έχει ανάγκη ο κόσμος όλος αυτό το Λαμπριάτικο φως του Αναστάντος Χριστού!

Μέγα Σάββατο

Το πρωί τελείται ο Εσπερινός της Αναστάσεως. Σήμερα όλα είναι σιωπηλά. «Σιγησάτω πάσα σάρξ βροτεία και στήτω μετά φόβου και τρόμου...» ψέλνουμε. Ο Χριστός πήγε στον Άδη και ανέστησε όλες τις ψυχές, που κατείχε στο βασίλειό του, γι’ αυτό και φωνάζει: «Κατελύθη μου η εξουσία...».

.

Στην αρχαία Εκκλησία, όταν διαβάζονταν τα αναγνώσματα της Παλαιάς Διαθήκης οι κατηχούμενοι πήγαιναν προς το Βαπτιστήριο για να βαπτιστούν. Γι’ αυτό αντηχεί ο λόγος του Παύλου: «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθημεν, εις τον θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν...», «ει δε αποθάνομεν συν Χριστώ, πιστεύομεν, ότι και συζήσομεν αυτώ...». Η πασχαλινή χαρά κορυφώνεται με τον προφητικό στίχο: «Ανάστα, ο Θεός, κρίνον την γην...» και ο ιερέας ντυμένος τα λευκά του άμφια, σκορπίζει στην εκκλησία και ραίνει τους πιστούς με δαφνόφυλλα και άνθη. «Εξηγέρθη ως ο υπνών Κύριος, και ανέστη σώζων ημάς».

ΣΑΒΒΑΤΟ ΜΕΓΑ
Αυτές οι ευλογημένες
και μεγάλες ώρες
.....σαν καντήλι ακοίμητο
δεν περνάνε εύκολα
.....και μακάρι να
.....έμεναν εδώ
.....για πολύ καιρό.

Η αλήθεια πάντως είναι
πως μια άλλη συνείδηση
κυριαρχεί τώρα.

Ο λαιμός καίει
.....σαν το κατακόκκινο καρβουνάκι
.....του θυμιατού
Ελαφριά ζάλη στο κεφάλι
.....αίσθηση ετερόκοσμη προσφέρει
..........της αγρυπνίας αντίδωρο
Πόδια βαριά
.....τα βήματα οδηγούν
.....πέρα από τα όρια των εγκοσμίων
Τα χέρια μουδιασμένα
.....σφιχτά αγκαλιάζουν
.....τον Ατίμητο.

Μεγάλο Σάββατο πρωΐ
.....και εν αναμονή
.....χαράς λαμπροφόρου.

Λονδίνο, Μεγ. Σάββατο 2005

Μεγάλη Παρασκευή

Σήμερα το πρωί δεν τελείται Ευχαριστιακή Θεία Λειτουργία, αλλά η «Ακολουθία των Μεγάλων Ωρών». Οι βιβλικές περικοπές, που διαβάζονται, από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, αναφέρονται στα Σεπτά Πάθη του Κυρίου.

Ακολουθεί ο Εσπερινός της Αποκαθηλώσεως, τα τροπάρια του οποίου αναφέρονται και πάλι στα Πάθη, υποφώσκει όμως η νίκη της Ανάστασης. «Ξύλω κατακρίνεται, ο κρίνων Ζώντας και νεκρούς. Τάφω κατακλείεται ο καθαιρέτης του Άδου».

Το βράδυ, που διαβάζεται ο Όρθρος του Μεγ. Σαββάτου, η ιεροτελεστία του Επιταφίου εμπερικλείει την εξαίσια κατάνυξη, που μιλάει με συγκίνηση και χαρά στις καρδιές του λαού. Είναι η κορύφωση της χαρμολύπης. Η Ζωή κατεβαίνει στον Άδη, για να «ζωοποιήση τους απ’ αιώνος θανόντας». «Υπνοί η Ζωή και Άδης τρέμει»!

Μεγάλη Πέμπτη

Το πρωί, ο Εσπερινός και η Θεία Λειτουργία του Μεγ. Βασιλείου. Οι πιστοί κοινωνούν. «Του δείπνου σου του μυστικού σήμερον, Υιέ Θεού, κοινωνόν με παράλαβε... ου φίλημά σοι δώσω, καθάπερ ο Ιούδας...».

Το βράδυ τελείται ο Όρθρος της Μεγάλης Παρασκευής, ο οποίος με τις 12 ευαγγελικές περικοπές και με τη δραματική δομή των ύμνων μας βοηθάει να βιώσουμε το βαθύτερο μυστήριο του Σταυρικού θανάτου του Κυρίου μας. Γίνεται η «έξοδος» του Σταυρού και η τοποθέτησή Του στο μέσο του Ναού. «Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται ο των αγγέλων Βασιλεύς...». Εμείς αντικαθιστούμε τον ακάνθινο στέφανο με λεμονανθούς και τριαντάφυλλα και τη χλευαστική επιγραφή Ι.Ν.Β.Ι με την δοξαστική επιγραφή «Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΗΣ ΔΟΞΗΣ».

Μεγάλη Τετάρτη

Το βράδυ, γίνεται το Μυστήριο του ιερού Ευχελαίου. Οι πιστοί αλείφονται με το αγιασμένο λάδι «εις ίασιν ψυχής και σώματος», γονατιστοί ακούνε τη συγχωρητική ευχή του ιερέα, ψιθυρίζοντας το «Κύριε ελέησον», παίρνουν και δίνουν συγχώρεση σε όλους και για όλα και ετοιμάζονται για τη Θεία Κοινωνία.

Αργότερα, στην Ακολουθία του Όρθρου της Μεγ. Πέμπτης, τέσσερα θέματα εορτάζουμε: α)Τον ιερό Νιπτήρα, β) Τον Μυστικό Δείπνο, γ) Την υπερφυά Προσευχή και δ) Την Προδοσία.

Η συμβολική πλύση των ποδών των Μαθητών από τον Διδάσκαλο μας διδάσκει την ταπείνωση. Την μεγάλη υπόθεση του να είμαστε διάκονοι των αδελφών μας, κατά το παράδειγμα Εκείνου, που «ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι». Στη συνέχεια ο Κύριος, κατά το Δείπνο, παρέδωσε στους Μαθητές Του το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και είπε το «Λάβετε, φάγετε...» και το «Πίετε εξ αυτού πάντες...», «τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν».

Μετά το Δείπνο ο Κύριος δίδαξε την «καινήν εντολήν» της Αγάπης. Προσπάθησε να διδάξει και να ενθαρρύνει τους Μαθητές Του κι έκαμε την περίφημη Αρχιερατική Του Προσευχή προς τον Πατέρα, στην οποία, εκτός των άλλων, προσεύχεται «ίνα πάντες εν ώσιν».

Μεγάλη Τρίτη

Το βράδυ, που διαβάζεται ο Όρθρος της Μεγ. Τετάρτης, έχουμε την εξιστόρηση του περιστατικού της ανυπόληπτης εκείνης γυναίκας, που με πόθο μετανοίας άλειψε τον Κύριο με πολύτιμο μύρο, και την προδοσία του Ιούδα. «Δείνον η ραθυμία, μεγάλη η μετάνοια»! Την ανάγκη της μετάνοιας μας υπενθυμίζει το γνωστό Δοξαστικό των Αποστίχων «Κύριε η εν πολλαίς αμαρτίαις...», καθώς και το άπειρο έλεος της ευσπλαχνίας του Θεού. Όσο αυστηρός ήταν χθες ο Κύριος για την υποκρισία των Φαρισαίων, τόσο στοργικός και σπλαχνικός παρουσιάζεται σήμερα για κάθε μετανιωμένη ψυχή.

Πρέπει, επίσης, να προσέξουμε ότι η Κασσιανή δεν είναι η αμαρτωλή γυναίκα, αλλά η οσία Κασσιανή, η Κασσία. Η εμπνευσμένη ποιήτρια, που περιγράφει το γεγονός της αμαρτωλής εκείνης γυναίκας, που άλειψε με τα μύρα και τα δάκρυά της τα πόδια του Χριστού, στο σπίτι του Φαρισαίου κι ύστερα τα σκούπισε με της κεφαλής της τις πλεξούδες.

Μεγάλη Δευτέρα

Το βράδυ, στον Όρθρο της Μεγ. Τρίτης, δύο γεγονότα δεσπόζουν: η παραβολή των Δέκα Παρθένων, ο έλεγχος και η καταδίκη των Φαρισαίων. Ο Κύριος ελέγχει δριμύτατα την υποκριτική ευσέβεια. Βγάζει την μάσκα της ευσεβοφάνειας και αποκαλύπτει την υποκρισία, που είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στη σωτηρία μας. Είναι το μόνο αμάρτημα που καταδικάζει αμείλικτα, γιατί η υποκρισία μολύνει τη γνησιότητα των σχέσεών μας με τον Θεό και τον πλησίον.

Συγχρόνως, η παραβολή των Δέκα Παρθένων, υπενθυμίζει σε όλους μας τη διαρκή προσπάθεια επαγρύπνησης, γιατί δεν γνωρίζει κανείς την «ημέραν ουδέ την ώραν εν η ο Υιός του ανθρώπου έρχεται». «Βλέπε ουν, ψυχή μου, μη τω ύπνω κατενεχθής και της βασιλείας έξω κλεισθής...».

Κυριακή των Βαΐων

Το πρωΐ, κρατώντας τα Βάγια των Φοινίκων, ως σύμβολα των αρετών, προπαρασκευαζόμαστε «κεκαθαρμέναις διανοίαις», για την υποδοχή του «σταυρώσιμου» Πάσχα. Το βράδυ, που διαβάζεται ο Όρθρος της Μεγ. Δευτέρας, τρία είναι τα θέματα που θυμόμαστε: ο πάγκαλος Ιωσήφ, οι κακοί γεωργοί και η άκαρπη συκιά. Πρότυπο ηθικής αγνότητας ο Ιωσήφ, είναι ο «τύπος» του Ιησού. Όπως ο Ιωσήφ πουλήθηκε στους Ισμαηλίτες εμπόρους για τριάκοντα αργύρια, έτσι και ο Κύριος, πουλήθηκε από τον μαθητή Του στους Ιουδαίους. Όπως ο Ιωσήφ εγκαταλείφθηκε από τ’ αδέλφια του «εις τον ζοφώδη και σκοτεινόν λάκκον», έτσι και ο Κύριος κλείσθηκε στο σκοτεινό μνημείο. Και, όπως ο Ιωσήφ δοξάσθηκε και βασίλευσε στην Αίγυπτο, έτσι και ο Κύριος ανέστη εκ του Τάφου και «άρχει παντός του κόσμου». Η άκαρπη συκιά, που ξεράθηκε, είναι το σύμβολο κάθε ανθρώπου, που δεν παρουσιάζει καρπούς αρετής. Η χριστιανική ζωή απαιτεί έργα αρετής, δικαιοσύνης, ηθικής και αγάπης. Όχι μόνο φύλλα, δηλαδή τυπικές συνήθειες, στείρες παραδόσεις, νεκρά έθιμα, αλλά γνήσια και καρποφόρα χριστιανική ζωή.

Βάγιο-βάγιο τω βαγιώ,

τρώνε ψάρι και κολιό

και την άλλη Κυριακή

τρώνε κόκκινο αυγό,

για το πείσμα τω βραιώ

που σταυρώσαν το Χριστό.

(από Τήνο)

Σάββατο του Λαζάρου

Κάλαντα του Λαζάρου

Ήρθ’ ο Λάζαρος , ήρθαν τα Βάγια.

Ήρθ’ η Κυριακή που τρών τα ψάρια.

-Που 'σουν Λάζαρε, που 'σουν κρυμμένος;-

Ήμουν στη γη βαθιά θαμμένος,

και με τους νεκρούς, νεκρός κι’ αποθαμένος.

-Πες μου Λάζαρε κάτω στη γη, τι είδες;

-Είδα βάσανα, πόνους, καημούς και πίκρες.

Δώστε μας κανένα αυγό για ψημένο για ωμό,

Να το βλογήση ο Θεός, να το φάη ο Λάζαρος.

Όξω ψύλλοι και κοριοί, μέσα Απρίλης και Λαμπρή.

Λέγεται πως ο Άγιος Λάζαρος κατά τη διάρκεια των τριάντα χρόνων που έζησε μετά από την ανάσταση του δεν χαμογέλασε ποτέ, εκτός από μια περίπτωση, όταν είδε κάποιον να κλέβει μια πήλινη στάμνα, όπου είπε χαμαγελώντας: "ο πηλός κλέβει τον πηλό."

Λύκειο Ελληνίδων Λονδίνου [B’]

Στην πρόσφατη εκδήλωση της Εταιρείας Πελοποννησίων Μεγ. Βρετανίας παρακολουθήσαμε -εκτός των άλλων- κι ένα σπουδαίο χορευτικό πρόγραμμα από το ανανεωμένο Λύκειο Ελληνίδων Λονδίνου.

Πριν από λίγους μήνες είχαμε κάνει κι άλλο ένα αφιέρωμα στο Λύκειο.

Σήμερα, με τα σύντομα βιντεάκια που παρουσιάζουμε εδώ, θέλουμε να δώσουμε μια πιο απτή και γραφική απεικόνιση του έργου και της προσφοράς του Λυκείου στη φιλογενή Ομογένεια του Ηνωμένου Βασιλείου.

Πρόεδρος του Λυκείου είναι η αγαπητή φίλη κα. Πηγή Σκηνίτη, σύζυγος του κ. Νικολάου Σκηνίτη, Αντιπροέδρου του ΣΑΕ Ευρώπης. Η κα. Σκηνίτη -μαζί με τους καλούς συνεργάτες της- έχει αρχίσει να γράφει ιστορία στον καίριο αυτό πολιτιστικό τομέα της Παροικίας.

Οι φωτογραφίες και τα βίντεο αποδεικνύουν το λόγου το αληθές.