Tuesday 7 April 2009

Απίστευτο!!!

...κι όμως αληθινό!!!

Chicken-a-la-Carte, μια βραβευμένη ταινία μικρού μήκους βασισμένη σε πραγματικό γεγονός. Αφιερώστε 6 λεπτά από τον πολύτιμο χρόνο σας, για να δείτε τη συγκινητική και σοκαριστική ταινία μικρού μήκους, η οποία απλά απεικονίζει την ωμή και συγκλονιστική πραγματικότητα της κοινωνίας του 21ου αιώνα.


Βασισμένη σε πραγματικό γεγονός, βραβεύτηκε στο Βερολίνο το 2005, ως η καλύτερη μεταξύ 3600 υποψηφιοτήτων στην θεαματική ενότητα «Φαγητό, Γεύση και Πείνα» (Food, Taste and Hunger).

10 comments:

pavlina said...

Συγκλονιστικό...δεν έχω λόγια να περιγράψω τι ένιωσα γι΄αυτό που είδα...
Την καλημέρα μου π.Αναστάσιε

Anastasios said...

@ pavlina,

Όντως!

Είναι μια δοκιμασία της ανθρωπιάς μας... μέρες που έρχονται...

Anonymous said...

έχουμε κάνει φρικτά λάθη

π Παντελεήμων Kρούσκος said...

Τί να πεί κανείς...

Anastasios said...

@ ηλιογράφος,

Ίσως κι ο όρος "φρικτά λάθη" να είναι ιδιαίτερα επιεικής.

Οι "πολιτισμένες" χώρες έχουν μια υποκριτική ευαισθησία σε θέματα που αφορούν παιδιά. Αναφέρονται προφανώς μόνο στα δικά τους παιδιά...

Anastasios said...

@ π. Παντελεήμων,

Βασικά θα πρέπει να κάνουμε κάτι κι όχι μόνο να πούμε. Όμως -είναι προφανές- πως ό,τι και να γίνει πρέπει να γίνει οργανωμένα, με την σύμφωνη γνώμη αλλά και συμμετοχή των δήθεν "μεγάλων" και "πολιτισμένων" χωρών, καθώς επίσης και των διακρατικών και μη κρατικών εθελοντικών και φιλανθρωπικών οργανώσεων, για να έχει πλάτος και διάρκεια.

Είναι αλήθεια πως όντως γίνονται πολλά, αλλά είναι μάλλον λίγα...

Α. Παπαγιάννης said...

"Πτωχός δε τις ήν ονόματι Λάζαρος... επιθυμών χορτασθήναι από των ψιχίων των πιπτόντων από της τραπέζης του πλουσίου..."
Διαχρονικό το μήνυμα, πιο έντονες οι διακρίσεις στις μέρες μας...
Καλή Ανάσταση!

Λήμνος said...

Το πιο συγκλονιστικό σημείο: η προσευχή πριν από το γεύμα. Πόσες φορές εμείς, μπροστά σε ξέχειλα τραπέζια, την ξεχνούμε ή τη λένε μόνο τα χείλη μας σιωπούσης της καρδιάς μας;

Anastasios said...

@ Α. Παπαγιάννης,

Ο Λάζαρος ήταν ένας κι ήταν και επώνυμος.

Στις μέρες μας είναι τόσοι πολλοί... και είναι όλοι τους χαμένοι μέσα στην ανωνυμία του πληγωμένου πλήθους...

Anastasios said...

@ Λήμνος,

Πράγματι! Κι εγώ το βρήκα ιδιαίτερα συγκινητικό το σημείο αυτό.

Αποκτά έτσι αξία και η καταληκτήρια προσευχή του φαγητού: "...ευλόγησον τα περισσεύματα των κλασμάτων και πλήθυνον αυτά...".